Als evenementenfotograaf krijg ik regelmatig de vraag of ik ook de locatie zelf mooi op de foto kan zetten. De opdrachtgever vindt alles er dan zo mooi uit zien. De aankleding is zo bijzonder. Alles is tot in de puntjes verzorgd — en dat moet natuurlijk even mooi op de foto!
Die wens is natuurlijk heel begrijpelijk. Ik maak die foto’s dan ook graag. Alleen…er lopen nog veel mensen door de zaal. En kan die meneer van de lichttechniek de lampen dan ook even mooi aanzetten? En zou ik een foto uit de hoogte kunnen maken met behulp van uw hoogwerker?
Dat blijkt vaak allemaal problematisch. De jongens en meisjes van de bediening zijn nog bezig de tafels af te dekken; die kunnen echt niet stoppen met het lopen door de zaal. En die man van de lichttechniek is nog bezig met instellen, of hij moet eerst even eten. En die hoogwerker hebben we weggezet, die kunnen we nu echt niet tevoorschijn halen… maak de foto maar even ‘zo’!
Je moet dan niet verbaast zijn als de foto er niet zo uitziet als je wilt. Als de foto niet helemaal de visuele impact heeft die u wilde.
Het probleem is het volgende. U ziet de zaal niet met uw ogen, maar met uw hersens. En in uw gedachten ziet de zaal er fantastisch uit: omdat u de bediening weg denkt, de verschillende hoeken in uw hoofd al combineert tot één beeld, en de verlichting al ‘ziet gebeuren.’ Maar de camera ziet wat er echt gebeurt, op het moment van de klik.
Gisteren was ik een evenement aan het fotograferen in het NBC (Nieuwegein Business Centre). Ik fotografeer hier met enige regelmaat, en dit is een opdrachtgever die het wel begrijpt! De zaal werd helemaal klaargezet en toen schoongeveegd — iedereen moest eruit. Er werd een hoogwerker de zaal ingereden en ik mocht omhoog. En de lichttechnicus liet een hele serie schitterende verlichtingen zien. In een kwartiertje tijd heb ik toen een hele serie schitterende beelden kunnen schieten.
Wat het principe maar eens meer duidelijk maakt: een goede foto ontstaat alleen als gevolg van een zorgvuldige aanpak. Een goede foto is niet een kwestie van ‘even klik doen;, maar van planning, zorg voor details en het nemen van voldoende tijd.
Dat is wat je nodig hebt: een lege zaal; een behulpzame lichttechnicus, een hoge trap of hoogwerker, en een klein beetje tijd. Dan ontstaan de mooie beelden!
Oh ja, wat je ook nodig hebt: een goede fotograaf, die de juiste groothoeklens heeft, een camera die ook bij hogere ISO’s ruisloos kan fotograferen, en die verstand heeft van kleurtemperatuur en goede nabewerking.
Vooropgesteld: ik doe alle opdrachten met plezier. Maar sommige opdrachten raken je meer dan anderen. Deze opdracht raakte me wel heel erg!
Met enige regelmaat mag ik een opdracht doen voor de gemeente Rotterdam. Dat vind ik altijd bijzonder: Rotterdam is echt een bijzondere stad, en de medewerkers van de gemeente zijn stuk voor stuk bevlogen mensen. Dit was een wel heel bijzondere opdracht: de gemeente wilde het gesprek aan gaan met Jongeren in Rotterdam Zuid.
In eerste instantie werd ik gevraagd om een jongerendebat op een middelbare school te fotograferen. Ik heb toen ook een aantal portretten gemaakt voor posters waarmee jongeren werden uitgenodigd voor een evenement in het Luxortheater.
Vervolgens werd ik ook gevraagd om het evenement zelf te fotograferen. Van te voren wist men niet hoeveel jongeren zouden komen; tijdens het eerste debat was men bang dat er nog geen 200 jongeren zouden komen. De grote zaal in het nieuwe Luxor biedt ruimte aan 1000 mensen. Op de dag zelf kwamen er 1200!
Tijdens het evenement spraken de burgemeester en Jurgen Raymann de jongeren toe. In twee uitstekende speeches spraken ze over de problemen, maar ook de kansen in de stad. Je kon zien dat die speeches indruk maakten!
Maar wat ik echt het meest bijzondere vond was de gesprekken die de burgemeester één-op-één had met de jongeren. Hij stak ze allemaal een hart onder de riem. Ik geef één voorbeeld. Eén van de de jongeren vroeg de burgemeester wat hij nou had aan zijn studie techniek in zijn rol als Burgemeester. De burgemeester zag dat deze gozer een stapel papieren bij zich droeg. Hij vroeg om een blaadje en een pen. Daarop tekende hij een schema. “Dit is een schema van een verwarmingspomp,” zij hij. “Hier komt de energie het systeem binnen; hier zitten de knoppen, hier zitten de kleppen, en hier komt de warmte het systeem uit. Daar denk ik vaak aan als ik praat met wethouders of ambtenaren in de stad. Mijn studie heeft me houvast gegeven om systematisch na te denken over hoe energie een systeem binnenkomt, wat je wel en wat je niet kunt regelen, en hoe je zorgt dat de energie op de juiste plaats omgezet wordt in warmte.” Je kon zien dat de jongeren om hem heen precies begrepen wat de burgemeester bedoelde — en dat hij ze met zijn simpele voorbeeld raakte.
Toen ik 7 was verhuisden wij naar Singapore. Mijn vader werd uitgezonden door de Nederlandse regering om daar te werken als stedebouwkundig adviseur. We hebben daar 2 jaren gewoond — en in mijn herinnering was het daar geweldig: altijd zon en buiten spelen, het leven van een expat-kind, engels spreken en chinees eten.
Voor mijn vader was het minder geweldig. Ik heb later beter begrepen hoe moeilijk het was om daar te werken: de mensen met wie hij moest werken waren helemaal niet blij met deze buitenlander en probeerde op alle mogelijke manieren zijn functioneren onmogelijk te maken.
Dat is destijds eigen grotendeels aan mij voorbij gegaan. Maar deze week had ik ineens een visioen van hoe dat geweest moest zijn. Het was alsof ik een kleine glimp mocht krijgen in dat complexe verleden.
Voor de gemeente Rotterdam was ik fotograaf de conferentie ‘Connecting Delta Cities’ fotograferen. Rotterdam is, net als veel andere steden, een stad die in een Delta ligt en die door de eeuwen heeft moeten leren omgaan met de bijbehorende problematiek die vooral veroorzaakt wordt door fluctuerende waterstanden. In deze tijden van klimaatverandering verdient dat natuurlijk veel aandacht.
In dit programma doen een flink aantal steden mee: New York, London zijn hele grote. Venetië uiteraard — maar ook Ho Chi Minh City (Vietnam).
Zo kwam het dat ik opeens in een overleg zat tussen Vietnamese bouwkundigen en Nederlandse ingenieurs. En dat was een levendig geheel. Die korte, opgewonden Vietnamezen, die nauwelijks engels spraken en dus vooral Vietnamees spraken — en die lange, nadenkende Nederlandse ingenieurs die vooral hun best deden om die Vietnamezen te begrijpen en nadenkend over hun kin wreven. Het ging over een project in Ho Chi Minh City waar die Nederlanders mee konden helpen, maar die Vietnamezen waren vooral bezig hun eigen visie uit te leggen.
Aan weerszijde van de kamer was een groep. In beide groepen was heel duidelijk welke man de leiding had: die sprak — en de rest van de Vietnamese delegatie hield vooral de mond. De leider oreerde, tekende, wuifde met zijn had over papier: ‘like this… like this…’ De Nederlandse ingenieurs luisterden nadenkend, keken bedenkelijk, stelden voorzichtig hier en daar een vraag. Af en toe gooide de leider zijn handen in frustratie in de lucht en gooide er een paar Vietnamese krachttermen uit.
Ik kon mijn vader zo zien: ook een lange, Nederlandse ingenieur, tot in de puntjes opgeleid en deskundig ter zake — tussen die kleine chinezen die helemaal niet zo’n behoefte hadden aan zijn input.
Het mooiste moment was toen een Nederlandse ingenieur aan de Vietnamese leider vroeg: “but is your design climate-proof?” De vietnamese leider was duidelijk niet bedacht op die vraag en deed alsof hij hem niet begreep. “But what if in the next few years the waterlevel rises?” vroeg de Nederlandse ingenieur. De Vietnamees begreep er niks van: “good design.. good design. No problem!” Deze interactie ging even zo door — totdat de Vietnamees zijn armen over elkaar deed en wegliep naar de andere kant van de ruimte, met een blik alsof het hem allemaal niet meer interesseerde. De groep bleef verbouwereerd achter. De Nederlandse ingenieur, die de indringende vraag had gesteld, greep zijn kans. Hij pakte de stift van het papier en gaf die aan een kleine, jongere dame en zei: “please, now you draw. I want to know what you think.” Zij had dit duidelijk niet verwacht en keek met grote vragende ogen terug. Maar toen ze zag dat de Nederlandse ingenieur het echt meende, begon ze te tekenen en te praten en vragen te stellen, eerst heel voorzichtig en zoekend, maar al snel met vaart en daadkracht — en ineens zag je de samenwerking ontstaan.
Het was een schitterend evenement! Mooie show, licht, geluid, entertainment. Alles klopte. Ik fotografeerde er lekker op los. Ergens halverwege het programma kwam mijn opdrachtgeefster naast me staan, met haar telefoon in de hand. “Even een foto voor twitter maken,’ lachte ze me toe. Ze richtte haar telefoon op het podium, klikte … en keek vervolgens misnoegd naar haar telefoon. De foto was overbelicht en bewogen. “Daar moeten we het maar mee doen,” fluisterde ze. De frustratie was duidelijk hoorbaar.
En dat begreep ik wel. Die foto zag er eigenlijk niet uit. Maar wat moet je? De mooie foto’s van de professionele fotograaf krijg je pas veel later…
Dat kan nu anders! Ik kan, tijdens het evenement al, mooie bewerkte foto’s aanleveren die u direct op Twitter of Facebook kan plaatsen! Vanaf mijn camera kan ik foto’s draadloos naar mijn laptop versturen, waar ze door mijn assistent direct bewerkt worden en dan direct op social media kunnen verschijnen.
En het mooie is: in het plaatje kan een citaat geplaatst worden. Dat citaat kan veel langer zijn dan de 140 karakters die Twitter toelaat! Daar kan de naam van de spreker bij. En de naam van uw evenement… Wij snijden dat beeld zodat het veel Twiiterapplicaties in ene in zijn geheel zichtbaar is. Vervolgens twittert u dat beeld, met de hashtag van uw evenement.
Moet u vervolgens eens opletten hoe snel die foto wordt ge-retweet — en hoe vaak! Onze ervaring is dat een dergelijke foto 10x zo vaak wordt ge-retweet als de foto die u met uw mobiele telefoon maakte.
Als u vervolgens met die foto’s ook nog twittert dat de foto’s van het evenement de volgende dag in een web gallery te bekijken zijn, verzekert u zichzelf van maximale interesse en bezoekers!
Even iets heel anders. Ik wil het met u hebben over de mensen die u inhuurt om voor uw evenement het licht en geluid te regelen. Als professionele evenementenfotograaf heb ik altijd te maken met de ‘professionals’ van het licht en geluid. Soms zijn dit echte professionals. Helaas is dat eerder uitzondering dan regel…
Ik geef een voorbeeld. Ik moest dit evenement fotograferen voor een groot internationaal bedrijf. Het vond plaats op een bekende evenementenlocatie. Er was gekozen om te werken met de technische huispartner van de locatie — ‘die kennen onze locatie en zijn daarop goed ingspeeld’. Voor de bijeenkomst speelde men een video af, en ik keek als fotograaf of het licht van de beamer de pannelleden niet raakte. Dat ging helemaal goed. Ik besprak met de moderator van het panel, een amerikaanse captain of industry, waar hij wel en niet kon staan, zonder dat hij in het licht van de beamer stond. De jongen van licht en geluid speelde ondertussen met zijn telefoon.
Als ik mijn werk zo slecht deed als sommige AV-jongens, kon ik wel inpakken als fotograaf…
Toen begon de bijeenkomst. De technische jongen zette de video uit en schakelde de powerpoint slide in. En wat bleek: de onderkant van de slide scheen precies op de middelste vier panelleden — zie bovenstaande foto. Ze konden nergens heen, en werden volledig verblind door het licht van de beamer. De moderator, die had gehoopt op interactie in de zaal, kon de zaal niet meer zien. Toen de beamer aanging, knipperde hij met zijn ogen en keek me vervolgens aan met een blik die boekdelen sprak: WTF? De jongen van de techniek had niks in de gaten en speelde ongeïnteresseerd verder op zijn telefoon.
Ik op mijn beurt begreep er helemaal niks van — en ook nu begrijp ik het eigenlijk niet. Dan organiseert een bedrijf een event; je brengt gasten en sprekers van over de hele wereld bij elkaar; je haalt er een goede evenementenbureau bij — en dan accepteer je dit van je beeld en geluidpartij?
Ik schrijf hierover omdat het me opvalt hoe vaak het mis gaat op het vlak van beeld en geluid. Hier een aantal dingen die ik ook regelmatig tegenkom!
De technici letten niet goed op, en missen belangrijke cues. “Kijkt u even mee naar deze video… ja, begin de video maar…. de video mag nu beginnen…. eg, heren… “
Apparatuur functioneert niet. “Zonet deed alles het nog goed… Waarom hebben we nu wel video, maar geen geluid?”
De microfoons gaan te laat aan, zodat iemand onverstaanbaar praat. “Ben ik te verstaan… kunt mij horen…. moet ik even die andere microfoon pakken? Hallo… Test 1-2-3…”
De klikker voor de powerpoint doet het niet Klik…. klik…. klik-klik-klik… “Hij doet het niet.” Of er wordt naar het scherm gewezen met de klikker met een punt-laser, in de hoop dat dat de 1000 man in de zaal dat rode puntje wel kunnen volgen. Niet dus….
De kleuren van de beamer kloppen niet. Of de resolutie… “Nou, wat hier dus paars is zou eigenlijk blauw moeten zijn…. En die foto wordt op deze beamer een beetje uit verhouding getrokken…”
Sprekers staan vol in het licht van hun eigen presentatie en hebben tekst over hun voorhoofd heenlopen. “Als het licht misschien even uit kan… ik kan niet zien wie er zijn hand opsteekt…”
Ik vind het echt ongelofelijk hoe fout het kan gaan met licht en geluid. Microfoons die niet aangaan, batterijen die op zijn, klikkers die niet werken, beeldverhoudingen die niet kloppen, video’s die niet starten… als ik als fotograaf mijn zaakjes zo slordig deed als veel van deze zogenaamde AV-specialisten, kon ik mijn bedrijf wel opdoeken! Maar kennelijk vind men het heel normaal dat dit soort dingen gebeuren en accepteert men het gewoon… De ironie is dat men dit soort problemen verwacht en dus accepteert! Ik begrijp dat niet…
Pas geleden fotografeerde ik een evenement. Tijdens het evenement liep ik door de hele zaal, zonder dat het opviel. Ik was voorin, achterin, aan de zijkant van het podium, tussen de mensen… maar ik viel niet op. Wat wel opviel was de techniek. Letterlijk alles ging mis. Spectaculair mis! Maar aan het eind van de dag werd iedereen bedankt: de dagvoorzitter, de sprekers, de organisators, de panelleden, en ja … ook de mensen van de techniek.
Eén persoon werd niet genoemd. Die leverde echter wel de volgende dag een hele mooie en uitgebreide foto-reportage aan.
De moraal van het verhaal: ook in het land van beeld en geluid zijn er goede en slechte partijen. Je kunt voor een goedkope partner gaan — maar goedkoop is meestal duurkoop. Mijn advies? Maak gebruik van een goede partij; spreek bovenstaande punten goed door, en reken je beeld- en geluidsleverancier ook af op het resultaat. Er is geen enkele reden dat uw evenement geplaagd moet worden door technische problemen!
Aan het eind van elke zomer is het weer lachen geblazen op mijn Twitter tijdlijn. Het gevloek en getier aan het adres van ‘de fotograaf’ (een woord waar ik op filter) is dan niet van de lucht!
Wat is er aan de hand? De scholen zijn weer begonnen en dan komt de schoolfotograaf weer langs. Dat moet aan het begin van het jaar, want dan kan de school schoolpasjes en namenlijsten met foto’s maken. Zo kan de leraar van uw kind de namen nog voor de kerst een beetje leren kennen. Zonder zo’n lijst duurt dat tot Pasen — en dan is het schooljaar alweer bijna over.
Hoe de schoolfotograaf te werk gaat
Waarom dat gevloek en getier op de schoolfotograaf? Zo’n schoolfotograaf heeft een ‘one size fits all’ benadering. Hij zet een blauwe achtergrond neer (want: ’blauw staat overal bij’) en een flitslamp en stoeltje. Vervolgens komt klas na klas kind na kind op dat stoeltje zitten, maakt hij elke keer hetzelfde grapje (‘hallo meneer de koekepeer’) en drukt hij op zijn knopje. Next!
Geen wonder dat mijn tijdlijn zich vult met zoveel frustratie. Voor een paar euro’s hebben pa en ma weer een foto — maar vraag me niet hoe ik er op sta!
Begrijp me goed: er is niks mis met schoolfotografen. Ik ken er een aantal die zeer gedreven en met plezier hun werk doen. Ze hebben hun proces helemaal ge’finetuned’ en hun efficiency is superhoog.
Ik ben portretfotograaf – geen schoolfotograaf
Met enige regelmaat krijg ik de vraag, als ik toch ergens ben, of ik dan ook even wat portretfoto’s wil maken. “Je bent er toch,” zegt de dame van het evenement, “kun je dan ook even wat foto’s maken van onze directeur en bestuur?” Je hoort haar denken: ‘sla ik even twee vliegen in één klap.” Een mooie kosten- en tijdsbesparing!
Natuurlijk wil ik op alle manieren helpen en u hogere kosten besparen. En toch moet ik u vertellen dat dit geen goed idee is — en dat ik het dus niet doe. Waarom? Omdat ‘de schoolfotograafmethode’ (even heel snel een portretje maken) zelden of nooit een goed resultaat oplevert. Elk gezicht is anders en elke persoon gedraagt zich anders voor de camera. Een goede portretfoto vraagt gewoon even tijd — en concentratie. En ook dat laatste is een probleem: de heren en dames in kwestie hebben vaak wel wat anders aan hun hoofd dan even geconcentreerd meewerken met de fotograaf!
Onlangs deed ik het wel voor een opdrachtgever. De dame van de communicatie haalde me over. Naderhand schreef ze me terug: “nu zie ik wat je bedoelt. Ik had beter naar je moeten luisteren…”
Een portretfoto vraagt meer zorg, en is dus ook niet zomaar even gemaakt. Een goede portretfoto (eentje die u daadwerkelijk gaat gebruiken in uw communicatie) heeft persoonlijkheid, uitstraling en verhaal. Je maakt er nooit maar één; je maakt er een aantal. De fotograaf maakt connectie met zijn model – en dat is meer dan ‘kijk eens hier — klik’. Ik begrijp best dat een foto zelf in 1/125ste van een seconde gemaakt wordt — maar daarom heen zit voorbereiding, aftasten, het maken van connectie en het samen evalueren van de beelden en misschien (lees: hoogst waarschijnlijk) nog een tweede of derde serie foto’s maken. Steeds op zoek naar het beste beeld. Dat is veel meer dan ‘kijk eens hier’ — en klik!
Dus nee, ik ben geen schoolfotograaf — en zo ga ik ook niet uw portretten maken.
Dus: u organiseert een congres en zoekt naar een fotograaf. U gaat naar Google, typt de plaatsnaam van de gemeente waar uw congres + fotograaf in, belt de eerste drie fotografen, vraagt een prijs, en kiest de goedkoopste. Vervolgens vind uw congres plaats; alles is tot in de puntjes geregeld. Het verloopt voorspoedig en het ziet er allemaal heel mooi uit.
Een week later krijgt u de foto’s. Het congres duurde de hele dag, maar u krijgt maar 30 foto’s; daarvan zijn er 3 bewogen, 3 overbelicht, en de rest is sfeerloos en keihard ingeflitst. U denkt: “nou, dat is beter dan ik met mijn iPhone kon doen — dus het zal wel goed zijn.”
Op dit punt wil ik hard schreeuwen: “NEEEEEEEE!” En wel om de volgende redenen:
Niet iedere fotograaf kan goed een congres fotograferen
Uw foto’s zouden WEL veel sfeer moeten laten zien
Je hoeft niet hard in te flitsen
Foto’s zouden haarscherp moeten zijn!
U zou een ruime selectie aan superfoto’s moeten krijgen. Voor een hele dag, 150 foto’s of meer die stuk voor stuk uitstekend zijn!
De foto’s zouden u het plezier van de dag nog een keer moeten laten herbeleven!
Het verschil zit hem heel simpel hierin: u heeft een betere fotograaf nodig. Mijn advies: volgende gaat u niet naar Google, maar belt u mij. Dan komt het allemaal goed.
Niet iedere fotograaf kan een evenement fotograferen. Het fotograferen van een evenement is een specialisatie die vraagt om speciale apparatuur en vaardigheden. Waarom zou u tevreden zijn met matige kwaliteit als u voor hetzelfde geld topkwaliteit kunt binnenhalen?
“Doe niet zo uit de hoogte” hoor je wel eens. Maar soms moet je juist wel uit de hoogte doen. Bijvoorbeeld op je evenement. Om een mooi overzicht te krijgen. Deze foto’s maakte ik zonder trap, zonder vlieger, helicopter, gyrocopter of wat dan ook. Lekker snel, simpel en super scherp.
Nog een reden om met een professionele evenementenfotograaf in zee te gaan. Een amateur levert dit soort beelden niet.
Een goede eventfotograaf maakt mooie beelden uit alle mogelijke hoeken!
Als professionele eventfotograaf richt ik mij op het fotograferen van mensen en van evenementen. Tachtig procent van de opdrachten die ik doe valt in één van deze twee categorieën. Zodoende kijk ik regelmatig naar hoe andere fotografen evenementen fotograferen. Soms fotografeer ik een evenement met een andere fotograaf samen en krijg ik naderhand de vraag ‘waarom zien jouw foto’s er beter uit?’
Hier is het probleem: voor veel fotografen is het fotograferen van een evenement even makkelijk geld verdienen. Als ze maar een goede foto hebben van de voornaamste mensen op het podium, dan is het wel OK. En waarom zouden ze meer hun best doen? Het blijkt dat opdrachtgevers vaak ook niet weten wat een goede reportage is — en wat niet…
In deze blog wil ik een aantal tips geven om uw evenementenfotografie naar een hoger niveau te tillen. En wil ik (potentiele) opdrachtgevers helpen om kritischer na te denken over waar ze wel en niet mee tevreden zijn. De foto’s die ik hierbij als voorbeeld gebruik zijn uit twee opdrachten die ik deze week deed. De ene opdracht was een zakelijke bijeenkomst in het Inntel hotel bij de Erasmusbrug in Rotterdam; de andere opdracht was voor BNR (Business Nieuws Radio) in het KPMG hoofdkantoor in Amstelveen. Je kunt op de beelden klikken om ze groter te zien!
1. Wissel eens van lens!
Het verrast me wel eens dat ik sommige fotografen met één zoomlens een heel evenement zie fotograferen. Bv een 18-200mm, of een 24-70. Op zich prima lensen — maar erg dichtbij kun je niet komen, en een mooie overzichtsfoto zul je ook niet maken. In mijn tas zitten standaard (volgorde geeft ook frequentie van gebruik aan):
70-200mm/f2.8 – Mijn favoriete lens tijdens elk evenement.
17-35mm/2.8 – de ideale lens voor overzicht en actiefotografie
24-70mm/2.8
14-24mm/f2.8 – voor de overzichten en de architectuur
16mm/2.8 (fish eye)4
1.4x extender – gebruik ik sinds kort op mijn 70-200. Geeft me dus 300mm. Ideaal om lekker dichtbij de spreker te komen zonder dat iemand er last van heeft.
Bovenstaande foto maakte ik met mijn 16mm fisheye. Ja, hij vervormt alles. En ja, niet iedere opdrachtgever is er dol op. Je moet weten hoe je hem moet gebruiken. Maar alleen daarmee kon ik laten zien hoe vol de zaal zat!
2. Verander eens van perspectief!
Probeer het evenement uit alle hoeken te fotograferen. Ik arriveer altijd ruim op tijd om de locatie te verkennen. Hoe kom ik op het balkon? Hoe kom ik achter het toneel? Waar zijn de trappen? Ik lig regelmatig op de grond, of sta op een stoel. Een mooi evenement verdient het om vanuit alle hoeken te worden gefotografeerd!
3. Haal je flits van de camera!
Op veel evenementen is betrekkelijk weinig licht. Veel fotografen zetten daarom een flitser op hun camera en flitsen er lustig op los. Ik begrijp dat niet. De meeste fotografen weten al lang dat in alle andere vormen van fotografie direct licht lelijk en sfeerloos en vervreemdend is — waarom zou dat niet gelden voor evenementenfotografie? Zelf werk ik zoveel mogelijk met flitsers op een statief, aangestuurd door pocketwizards. Vanaf de camera kan ik de kracht van de flits aansturen en zo een mooie mix met het bestaande licht maken.
Deze foto maakte ik door een reportage flitser op een statief achter het publiek te zetten. De flitser was gericht op de spreker – maar via het plafond, dat meedeed als grote reflector. Zonder deze flitser had ik in deze situatie geen sprekende foto’s gehad.
4. Match je flitslicht met het bestaande licht
De meeste locaties worden belicht met kunstlicht. Dat heeft een kleurtemperatuur van rond de 3500K. Het licht van je flitser is 6500K. Mix die twee soorten van licht, en je foto’s krijgen een hele vreemde kleurzweem, die je er in de nabewerking niet meer uit krijgt. Het antwoord is simpel. Gebruik kleurfilters op je flitser en stem je camera af op het aanwezige licht. Zelf heb ik een scala aan filters bij me en maak ik geregeld een kleurbalans met behulp van een grijskaart of een Expodisc.
5. Fotografeer de details die het verhaal maken!
Zoek tijdens het evenement altijd die details die dit event zo uniek maken. Een eventfotograaf let niet alleen op wat er op het podium gebeurt, maar ook wat er in de zaal gebeurt. Tijdens het BNR event was het belangrijk dat men meetwitterde. De helft van het publiek had zijn telefoon in de hand. Op het megagrote scherm werden tweets direct zichtbaar.
6. Fotografeer de interactie
Wacht op de humor. Wacht op de spontaniteit. Maar al te vaak zie ik een fotograaf 3 kiekjes maken aan het begin van een speech en dan zijn camera weer neerleggen. Soms zie ik de fotograaf dan lekker wegdromen of zijn smartphone tevoorschijn halen en een spelletje spelen. Mijn advies: hou de camera klaar en luister intensief mee. Gaat de stem omhoog? Komt er een mop aan? Een prikkelende opmerking? Komt er een vraag uit het publiek? Wees er klaar voor!
7. Fotografeer de locatie zelf
De opdrachtgever geeft veel geld uit aan een aantrekkelijke locatie die de bezoekers ook leuk vinden. Zet die op de foto. De opdrachtgever wil trots zijn: ‘daar zaten wij!’
8. Fotografeer na het evenement nog even door!
Deze foto maakte ik nadat het evenement al lang was afgelopen. De opdrachtgever had me ingehuurd tot 20:30, en dat tijdstip was al lang gepasseerd. Ik had mijn camera kunnen opbergen — maar dan had ik dit plaatje — en vele andere leuke plaatjes – gemist.
9. Breng de logo’s in beeld
De opdrachtgever zoekt beelden die zijn communicatie ondersteunen. Zorg ervoor dat zijn logo’s een plek krijgen op je foto’s! Dit is een foto van de keynote van de algemeen directeur. Op de achtergrond zijn logo.
Nog een voorbeeld; de BNR opdracht betrof een uitzending met een bepaald thema. Breng dat thema herkenbaar in beeld!
10. Bewerk je foto’s na!
Regelmatig kom ik de foto’s tegen van een andere fotograaf die hetzelfde evenement heeft gefotografeerd als ik en mijn eerste indruk is hij/zij heeft de foto’s van het geheugenkaartje gewoon zonder enige bewerking naar de opdrachtgever gestuurd. Wat mij betreft kan dat niet! Natuurlijk ben ik het er mee eens dat je moet proberen in de camera een zo goed mogelijk beeld te maken — maar als je niet in de nabewerking de puntjes op de i zet ben je wat mij betreft amateuristisch bezig. Een gespecialiseerde eventfotograaf weet dat de magie in de nabewerking zichtbaar wordt!
Samenvattend: Een eventfotograaf maakt betere foto’s
De grootste valkuil voor elke event organizer: denken dat elke fotograaf zijn of haar evenement wel zal kunnen fotograferen. Dit blijkt helaas niet waar. Deze week zat ik nog met twee dames aan tafel: hun vorige fotograaf dacht dat ‘ze ook wel een evenement kon fotograferen’. Dit bleek dus niet waar. De beste tip die ik u als opdrachtgever kan geven is: schakel een professionele eventfotograaf in!
Onlangs moest ik een symposium fotografen op de jaarbeurs in Utrecht. Nu kom ik daar regelmatig en eerlijk gezegd ben ik nooit zo onder de indruk van die locatie. Maar kennelijk had ik nog niet alles gezien, want één van de dames van de jaarbeurs bracht me naar een aar vergaderzalen die ik nog nooit had gezien. Deze waren zo stijlvol dat ik spontaan zin kreeg om te gaan fotograferen — met of zonder mensen in beeld.
Hier een aantal foto’s van deze locatie. De enige manier waarop ik deze zaal kan beschrijven is als ‘futuristisch’, maar dan op een retro manier. Wel heel gaaf en kleurrijk!
-137.jpg)
-136.jpg)
-68.jpg)
-10.jpg)
-23.jpg)