Zakelijke fotograaf Rotterdam en omstreken
Op verzoek van haar athletiekvereniging maakte ik een serie portretfoto’s van deze topsportster in de studio. Haar sportvereniging is bezig met een experiment met haar en heeft foto’s nodig ‘voor haar presskit’; foto’s die in de media gebruikt kunnen worden. We maakten een aantal kop-en-schouder portretten die bij een interview gebruikt kunnen worden, en een aantal sportfoto’s die haar focus en lichaam laten zien. Voor deze shoot werd gebruik gemaakt van een visagiste.
Sinds een paar maanden publiceer ik van (bijna) alle opdrachten de beste/mooiste/meest interessante foto’s online. Dat is leuk voor mezelf: want zo zie je wat je eigenlijk allemaal doet in een maand. Het is ook leuk voor u; want zo krijgt u een indruk van wat ik wel (en niet) kan.
Er is een praktische reden dat ik deze overzichten maak. Elke fotograaf maakt af en toe wel een goede foto. Je zet je beste foto’s online, en presto, je bent fotograaf.
Toch hoor ik vaak genoeg van opdrachtgevers dat ze teleurgesteld waren door de foto’s die ze van hun vorige fotograaf kregen. ‘Zijn portfolio zag er zo goed uit’, zeggen ze dan.
Mijn mening is dan ook dat je beter kunt kijken naar de meest recente foto’s die een fotograaf maakte, dan de beste foto’s die hij ooit maakte. Vandaar dat ik gewoon laat zien wat ik daadwerkelijk heb gemaakt. In de hoop dat u begrijpt dat uw opdracht bij mij in goede handen is.
In de aanloop naar de verkiezingen wordt het straatbeeld momenteel bepaald door de politieke affiches en borden met portretfoto’s van lijsttrekkers langs de weg. Als professioneel fotograaf, gespecialiseerd in het maken van sterke portretten, ben ik ook deze keer weer erg verbaasd over de keuzes die politieke partijen daarbij maken.
Je weet dat de verkiezingen eraan komen als de ‘verzamelborden’ weer langs de weg staan. Om de wildgroei aan posters tegen te gaan stellen steeds meer gemeentes strenge regels op tegen wildplakken en maken ze prefab borden. Deze mobiele reclamezuilen heten ‘trotters’ en bieden op ordentelijke wijze plaats alle partijen. Ze zijn overzichtelijk; ze vervuilen het straatbeeld niet, en er ontstaat geen ruzie om de ene partij zijn posters plakt over de posters van de ander.
Misschien dat deze borden zinvol zouden zijn als we in Nederland maar 4 of 6 partijen hadden. Maar met de verkiezingen van morgen staan er XX partijen op de lijst — en ze moeten allemaal op dat bord.
Elke keer als ik erlangs rijd doe ik mijn best om te kijken welke foto me nou het meest opvalt. Maar het zijn er wel heel veel. En daar is mijn eerste observatie: omdat we in Nederland van linksboven naar rechtsonder lezen, begin ik te kijken bij de eerste foto’s. Dat zijn de foto’s van Rutte (VVD), Wilders (PVV) en Hoekstra (CDA). En wat mij gelijk opvalt is dat de foto’s van VVD en CDA in vrijwel dezelfde stijl gemaakt is. Geen idee of het toeval is of niet, maar je krijgt toch de indruk dat ze dezelfde fotograaf hebben gebruikt.
En de stijl van die twee foto’s doet mij nog het meest denken aan de ‘mug shot’: de foto die er van je gemaakt wordt als je gearresteerd wordt. Voeg het balkje voor de ogen en het bordje met nummer toe, en hij is compleet. En ik ben echt niet de enige die dat denkt; dat commentaar heb ik de afgelopen dagen van veel mensen gehoord.
De vraag die dan bij me opkomt is: wat ging er in hemelsnaam door het hoofd van de marketingafdeling van VVD en CDA heen dat ze deze foto’s een goed idee vonden? Ik kan commentaar hebben op de fotograaf die dit deed, maar eigenlijk is het concept goed uitgevoerd — maar dit concept is absoluut fout. Ongetwijfeld zullen er lezers zijn die denken: ‘nou ja, het zijn ook criminelen’ — maar als je als politieke partij je lijsttrekkers zo neerzet, sla je de plank wel heel erg mis.
Als je verder kijkt wordt heel duidelijk dat veel politieke partijen weinig geld over hadden voor de fotografie van hun lijsttrekkers. Een goede portretfoto is heeft een goede uitstraling en is goed uitgevoerd — en dat geldt maar voor heel weinig. De meerderheid van de foto’s is zo slecht dat je er eigenlijk met ongemak naar kijkt
Er zitten enkele goede foto’s bij. D66, CU en PvdD maakten gebruik van een fotograaf die wist wat hij deed. Maar dat geldt niet voor de veel partijen. Een aantal foto’s is ronduit slecht. Het is voor mij als fotograaf onvoorstelbaar dat er partijen zijn die denken dat ze met deze foto’s goed voor de dag komen. Een aantal keer bekruipt mij de gedachte: doe dan niets! Zet je logo op een poster, of een leus met je partijnaam! Maar een poster met een slechte foto is gewoon vervelend om naar te kijken. Ik zou alle posters stuk voor stuk van commentaar kunnen voorzien, maar twee dingen springen er voor mij uit:
Dat meerdere partijen weinig geld overhadden voor de portretfoto’s is heel duidelijk. Van een aantal foto’s druipt het amateurisme af. De slechtste foto is in mijn optiek die van JA21, de partij van Joost Eerdmans. Vermoedelijk was de foto niet eens klaar toen de Trotterborden werden gemaakt, want daarop staat JA21 alleen met een logo.
Hadden ze had daar maar bij gehouden! Want vorige week verschenen ineens door heel Rotterdam de straatborden met de foto van Joost Eerdmans en Annabel Nanninga— en ik viel bijna uit van mijn autostoel uit verbazing: hoe is dit mogelijk?
Wat je ook denkt van dhr. Eerdmans; Joost is een lange indrukwekkende verschijning die er goed uitziet. Hij heeft personality. Hij is wethouder in Rotterdam, en heeft in die hoedanigheid ook echt aanzien. Maar deze foto hangt van foute beslissingen aan elkaar. Om een paar dingen te noemen…
De gedachte die door mijn hoofd ging was opnieuw: hoe is dit mogelijk? Hoe denken ze hiermee de strijd te winnen? Welke communicatie-official geeft hier goedkeuring voor? Hoe hebben ze niet door dat deze foto niet aantrekt, maar wel afstoot? Een slechte foto kan je dan stemmen kosten!
Bij de VVD hebben ze inmiddels geleerd van hun fouten. Eind vorige week verschenen er in mijn omgeving ineens nieuwe borden van Mark Rutte. En deze beelden waren precies goed. We zien een lopende Mark Rutte, met koffie in de ene hand een informatiemap in de andere. Zo zien we de crisismanager natuurlijk graag: in actie, met een beetje cafeïne in de buurt. Die koffie komt, getuige de deksel, duidelijk van een horecagelegenheid, want natuurlijk zal Mark Rutte de eerste zijn die weer koffie komt kopen zodra het mogelijk is. De foto heeft, heel subtiel, precies het juiste verhaal, precies de juiste boodschap. Eén puntje van kritiek heb ik nog wel: de foto is vrij donker.
Dat geldt niet voor de foto van Sigrid Kaag. Ook die zie je sinds een paar dagen overal, en die is heerlijk licht. Hier een knipsel van de voorpagina van de Volkskrant. Sigrid komt warm, capabel, rustig, en vriendelijk over. De foto is de zomer ten top. Alles is vriendelijk aan de foto: de dame, het licht, de kleur. Er zit groen in de foto, want uiteraard is D66 zeer groen! Het is in mijn ogen geen wonder dat D66 stijgt in de peiling: het beeld dat D66 van haar neerzet is positief, energiek, licht, sterk en vriendelijk. Dit is de beste foto van de campagne van dit jaar.
De trotterborden zijn niet effectief. Ze gaan wildplakken tegen, maar je ziet toch steeds meer dat partijen daarom heen toch weer hun eigen grotere posters maken.
Een goede foto trekt aan, en een slechte foto stoot af. Als je geen goede fotograaf kunt betalen, hou het dan bij een logo of een leus.
Maar een goede fotograaf helpt je je verhaal bepalen, en maakt dan een portretfoto die dat verhaal uitdraagt. En dat levert stemmen — en nieuwe klanten op.
Het maken van een leuke teamfoto is meer dan 1-2-3 klik. Een goede teamfoto heeft een concept. De fotograaf denkt, samen met de opdrachtgever, na over het verhaal van de foto. Wat wil je uitstralen? Wat wil je laten zien? Dus toen deze opdrachtgever bij me kwam met deze leuke vraag, zei ik in ene ja tegen de opdracht. Dit bedrijf heeft namelijk teams in allerlei landen, en elk team moest een foto maken met een nationaal tintje.
Of liever gezegd: er moest een serie foto’s aangeleverd worden. De foto’s moesten een nationaal tintje hebben, en er moesten ook wat foto’s gemaakt worden voor het kantoor, en die het werk van deze opdrachtgever uitstraalden. En omdat deze opdrachtgever zich bezighoudt met logistiek, en haar kantoor op Schiphol heeft, moest de fotografie in die buurt plaatsvinden.
Hier een klein overzicht van de —in mijn ogen — leukste foto’s. De Duitse opdrachtgever stuurde een leuke reactie:
Really some nice and playful shots of the team — thanks again!
Zoals ik in mijn vorige blogje vertelde heb ik onlangs mijn fotostudio moeten verlaten. Het gebouw waar ik 6,5 jaar in mocht zitten wordt gesloopt, en men heeft mij geadviseerd om te vertrekken voordat dat gebeurde 🙂. Met behulp van het geweldige moving team in bovenstaande video zijn de spullen verhuisd naar de opslag. En nu ben ik — rustig — op zoek naar een nieuwe plek.
Dat is minder dramatisch dan het wellicht klinkt, hoor! Enerzijds ben ik heel dankbaar voor de 6,5 geweldige jaren dat ik aan de Coolsingel mocht zitten en de samenwerking die ik daar met de andere ondernemers had. Anderzijds is het ook wel even lekker om in deze Corona tijd even niet de kosten van een studio te hebben! Dat scheelt toch wel een leuk bedrag elke maand.
Niet dat het geen pijn doet! Ik heb daar 6,5 jaar met veel plezier gezeten en veel mooie projecten mogen doen! Onder deze blogpost een kleine greep uit foto’s die ik daar de jaren heen mocht maken.
Eerst nog een video van ‘the move’, gewoon omdat ik zo leuk vind. De jongens vonden twee gekleurde TL lampen, en dat werden natuurlijk gelijk Star Wars light-sabers.
Dat ik momenteel geen studio heb, betekent niet dat ik u niet van dienst kan zijn met studiofotografie.
Met collega’s die wellicht interesse hebben om samen iets te doen, kom ik graag in contact!
En vandaag heb ik twee portretshoots gedaan bij de klanten op locatie: vanochtend één en vanmiddag één. Dit waren beide partijen die voorheen bij mij in de studio kwamen. Ik heb ter plekke een kleine studio opgebouwd en de benodigde foto’s genomen.
Kleine productfotografie doe ik thuis. Ook daar kan ik een goed uitgeruste studio opbouwen om objecten tot ongeveer het formaat van een schoenendoos te fotograferen.
En ik ben heel rustig op zoek naar nieuwe ruimte. Als ik iets heel moois tegenkom, doe ik dat, maar ik vind het ook niet erg om even een pas op de plaats te maken zolang Corona duurt.
Zoek ik weer iets in de antikraaksfeer? Nou, als het heel mooi of bijzonder is (zoals mijn studio aan de Coolsingel dat was), dan sta ik daarvoor open. Maar eigenlijk ben ik meer geïnteresseerd in een ruimte met een meer permanent karakter. Iets waar ik gewoon lekker mijn gang kan gaan en mijn eigen look-and-feel aan kan geven. Wellicht iets met één of meerdere collega’s, zodat we onze middelen kunnen combineren en beter voor de dag kunnen komen met een betere ruimte?
Als u toch uw ogen wil openhouden om te zien of u oets voor mij tegenkomt, dan is hier mijn verlanglijstje. Aan welke eisen moet een nieuwe ruimte voldoen?
Als u een leuke ruimte in de directe omgeving van Rotterdam weet, dan hoor ik het graag. En met collega’s die wellicht interesse hebben om samen iets te doen, kom ik graag in contact!
Hieronder wat foto’s die ik in mijn studio maakte.
De gemeente Sliedrecht had een lastig probleem. Van het nieuwe college van burgemeester en wethouders ontbrak een goede groepsfoto. Maar op dit moment een groepsfoto maken is een beetje problematisch: we worden allemaal geacht 1,5 meter afstand van elkaar te houden. Dat vond het college een beetje afstandelijk, en er was ook behoefte aan een foto die ook als de Coronamaatregelen achter ons liggen, wel bruikbaar was.
Dus kreeg ik een appje van de gemeentesecretaris. ‘S nachts om half twaalf. Dat doet op zich niet zo ter zake, behalve dat het aangeeft dat ik ook bij nacht en ontij bereikbaar ben. Mijn oplossing; fotografeer de heren één voor één, en maak er in Photoshop één geheel van. En maak van het proces een filmpje, zodat je altijd kunt laten zien dat je de RIVM maatregelen hebt gerespecteerd.
Zo gezegd, zo gedaan. De gemeente liet me gelijk een aantal goede portretfoto’s maken. Ieder collegelid kreeg op een apart groot scherm zijn eigen foto’s te zien en kon zijn eigen voorkeur aangeven. In bovenstaand filmpje ziet u het dat filmpje. Hieronder een aantal van de foto’s. Klik om ze groter te zien!
Videobeelden werden gemaakt door Judah Bos.
Rogier heeft voor het college van B&W van de gemeente Sliedrecht een serie foto’s gemaakt. Portretten van de mensen zoals ze zijn, in formele en informele setting. Door zijn constructieve meedenken, menselijke touch en oog voor de kleinste (technische) details zijn prachtige en herkenbare beelden ontstaan. Extra uitdaging: hoe maak je in corona-tijd een bruikbare en representatieve groepsfoto zonder op 1,5 meter te hoeven staan? Ieder collegelid apart fotograferen en dit met een zeer deskundige hand via Photoshop ineensmeden tot een professionele groepsfoto, mét daarbij een filmmontage die laat zien hoe we te werk zijn gegaan. Rogier bewaart de rust op de set, stelt mensen op hun gemak en verplaatst zich in wensen van zijn opdrachtgever zonder zijn eigen mening aan de kant te schuiven. Co-creatie in optima forma. Aanbevolen!
—Corstiaan van Vliet
Senior Communicatie-adviseur
Afgelopen weken heb ik enkele malen mogen fotograferen op verschillende IC afdelingen. Dat is een opdracht waar je wel even over na moet denken. Wil ik dat? Durf ik dat? Maar de vraag kwam en ik heb het gedaan. En wat ik daar heb gezien heeft me behoorlijk geraakt. Ik ben er nogal van onder de indruk! Niet alleen van het lijden en de menselijke angst, maar vooral van de inzet van de — bijna uitsluitend— vrouwen die dag in, dag uit op de IC de strijd voeren met deze onzichtbare vijand.
Vandaag is het bevrijdingsdag. Op 6 juni 1944 landden de geallieerden op het strand van Normandië, en nog geen jaar later, dit jaar 75 jaar geleden, werd Nederland door de Canadezen bevrijd van de Duitsers. De oorlog kwam daarmee ten einde en de wederopbouw kon beginnen.
Daarmee begon een mooie periode van vrede, welvaart, ontwikkeling en internationale samenwerking. Ik heb nooit oorlog meegemaakt; ik groeide op in het staartje van de Koude Oorlog (wat ik me vooral herinner is Sting, ‘I hope the Russians love their children too’). Maar toen Gorbatsjov Glasnost uitriep en de Berlijnse muur viel, ontstond bij mij het vermoeden dat ik ook nooit een oorlog zou moeten meemaken.
Niet dat vrijheid goedkoop werd voor me. Ik heb me altijd afgevraagd wat er in de hoofden van de soldaten omging die in de landingsvaartuigen stapten die op 6 Juni 1944 op de Normandische kust — en het Duitse spervuur — aanvoeren.
Ik heb me altijd afgevraagd: hoe maak je als soldaat die keuze: om in dat landingsvoertuig te stappen en op weg te gaan naar Normandië — en het Duitse spervuur?
Volledig tegen mijn verwachting in maak ik toch een oorlog mee. Wat ik niet voor mogelijk had gehouden is wel gebeurd. Een uiterst vileine vijand is ons land binnengedrongen, heeft ons leven lam gelegd, onze economie getorpedeerd, en onze samenleving compleet veranderd. Erger nog: deze vijand heeft het speciaal gemikt op de ouderen en zwakken onder ons: in de korte tijd dat hij in ons land is heeft hij al duizenden slachtoffers gemaakt.
Wellicht dat je niet geneigd bent om dit als oorlog te zien. Hij wordt namelijk niet gevochten door jongens in het groen, maar door meisjes in het blauw. De strijd is niet in de straten of de loopgraven, maar op de Intensive Care Units van al onze ziekenhuizen.
En daar werd mijn vraag beantwoord: op de IC units heb ik dames ontmoet die, dag in dag uit, en met gevaar voor eigen wel en wee, zich ontfermen over mensen die ze helemaal niet kennen, en de strijd met deze vijand aangaan. Er zijn zelfs dames die, nadat ze afscheid hadden genomen van het werk in de verpleging (bijvoorbeeld vanwege de werkdruk of het slechte salaris), terug zijn gegaan naar de Intensive Care.
Die zin schrijf ik nog een keer. Laat dat maar even inwerken: terug zijn gegaan naar de Intensive Care…
Bedenk wel: verpleegkundigen hebben helemaal geen goede CAO. Onder normale omstandigheden is de werkdruk al hoog en zijn de werktijden zeer onregelmatig. Maar naar het Malieveld gaan om te protesteren doen verpleegkundigen niet snel: ze hebben geen tractoren om hun eisen kracht bij te zetten en de aandacht op te eisen. En bovendien: een verpleegkundige staakt niet. Want je patiënt in de steek laten, dat doe je niet.
Achter de mondkapjes en veiligheidsbrillen gaan gezichten schuil van dames die oma zijn. Die er al een heel leven van zorgen voor anderen op hebben zitten. Dames voor wie het tijd wordt om wat meer van het leven te gaan genieten. Die intussen wel genoeg hebben geïnvesteerd. Dames die een leeftijd hebben bereikt waarop dit virus voor hen zeker ook niet ongevaarlijk is.
Achter die maskers ontmoette ik ook hele jonge dames. Meisjes, net van school af en aan het begin van een carrière. Meisjes die eigenlijk bezig moeten zijn hun vriend gek te maken. En meiden die net een gezin zijn begonnen. Die nu voor hun kleintjes zouden willen zorgen. Eén van de dames die ik ontmoette was begin dertig, alleenstaand, en had twee kleine kinderen. Ze had 8 jaar op de IC gewerkt en was er 6 maanden weg. Maar: ze hadden me nodig, en dus ging ze terug. Nu draait ze diensten van 12 uur en ziet ze haar kinderen nauwelijks; als ze thuiskomt bewaart ze afstand in verband met het gevaar op besmetting. Voor zichzelf is ze niet bang. Voor de mensen in haar omgeving des te meer.
Deze dames zijn voor mij helden. Dank zij hen begrijp ik die soldaten in die landingsvaartuigen, op weg naar de Normandische kust en de ondoordringbare Duitse Atlantic Wall, beter. Dank zij hen is mijn geloof in de nobele aard van de mensheid hersteld.
Er is al veel gezegd en geschreven over wat er op de IC’s is gebeurd. Gelukkig wordt het er nu een beetje rustiger, maar toen ik er was zat iedereen nog aan zijn capaciteit. Ik heb de angst in de ogen van de patiënten gezien; ik heb de mensen die in slaap werden gehouden aan de beademingsapparaten gezien. De verpleegkundigen draaiden diensten van 12 uur, dagen achter elkaar. Er waren dagen dat ze meerdere patiënten per dag verloren. De dood en het gevaar zelf besmet te raken is altijd dichtbij.
Maar op geen enkel moment heb ik paniek gezien. In de ogen van deze dames zag ik geen angst of twijfel — enkel vastberadenheid. En rust, vriendelijkheid, begrip, geduld, focus en concentratie. Ik vergeet nooit meer dat twee verpleegkundigen bezig waren met een patiënt die in slaap werd gehouden: terwijl de ene verpleegkundige een buisje verwisselde op het lichaam van een slapende dame, wreef de andere zacht over haar hoofd, haalde haar lange haar uit haar gezicht, en sprak haar liefdevol toe. Het is best ingewikkeld foto’s maken als de tranen over je wangen stromen achter je veiligheidsbril en mondkapje.
Ik wil nog één ding kwijt. Ik hoop, hoop, hoop dat dit virus binnenkort ons land wordt uitgeschopt. En als in de maanden en jaren daarna de verpleegkundigen het nodig vinden om op het Malieveld te vragen om een betere CAO… dan beloof ik hen nu al dit:
Dan zal ik fysiek aanwezig zijn en pal naast jullie staan.
Met enige regelmaat wordt ik benaderd door branche-organisaties: of ik hun branche in beeld wil brengen. Vaak gaat het dan om het creëren van een collectie beelden die kan functioneren als beeldbanK; de branche organisatie heeft dan beelden nodig waar ze op terug kan vallen voor al haar werkzaamheden: PR en marketing, training, werving en selectie, award-uitreikingen, of lobby-activiteiten. De beelden zijn nodig om hun mensen, bedrijven en activiteiten positief en aantrekkelijk onder de aandacht te brengen.
Recentelijk kreeg ik zo’n opdracht van de Branche organisatie van Schoonmaakbedrijven, Zij vroegen mij bij 5 bedrijven langs te gaan en daar een mooie collectie gevarieerde beelden aan te leggen.
Dat doe ik met alle plezier! Niet alleen ben ik dankbaar voor een mooie opdracht, maar ik ben me al heel lang bewust wat voor een belangrijke en tegelijk ondergewaardeerde rol schoonmakers spelen in onze samenleving. Ze werken als wij al weer naar huis zijn, maken de WC schoon als we die snel verlaten, en wassen onze ramen in weer en wind op grote hoogte. Als ze hun werk goed doen zien we het niet; als er iets fout gaat zijn we kwaad. We keuren ze geen blik waardig — en toch zijn ze er elke dag weer.
ik ontmoet elke dag mooie mensen en leer de wereld dan zien door hun ogen. Daar kan ik zo van genieten!
Ik vertel u één zo’n interactie. Ik kwam in een enorme logistieke hal. Echt een enorme ruimte. Daar was een schoonmaker bezig die enorme vloer te boenen. Dat ging deels met een machine, maar deels gewoon met een zwabber.
Ik vertelde hem dat onlangs mijn vrouw mij had gevraagd om de vloer van onze woonkamer te dweilen. Nou woon ik niet groot, maar ik heb wel een leuke woonkamer. Mijn hart zonk me al in de schoenen bij het vooruitzicht: hoeveel tijd zou dat wel niet kosten? En dus vroeg ik hem of hij met tegenzin aan zo’n klus begon.
Zijn ogen begonnen — echt waar! — te glinsteren. Nee hoor. Hij vond het een heerlijke klus. Kon hij die vuile stoffige vloer zo schoon krijgen, dat je de weerspiegeling er weer in kon zien. Dat was zijn uitdaging.
Dat vind ik zo mooi. Als zo’n jonge gozer zijn werk zo serieus neemt, en die vloer waar u en ik zo gedachteloos overheen lopen, met zo veel zorg en aandacht voor detail wil behandelen.
Dus: hier een aantal portretten van schoonmakers aan het werk. Deze opdracht voerde mij naar scholen, ziekenhuizen, raffinaderijen, logistieke centra, autodealers en institutionele archieven. Zo leuk! De samenwerking was steeds voortreffelijk!
Zoals altijd kunt u steeds op de beelden klikken om ze groter te zien.
I finally get to tell you about an exciting project I got to shoot a year ago! These images have been under embargo, but now I have permission to tell you about them. Last April I was contracted by Getty Images (I am a Getty Photographer) to shoot the production of Richard Hammond Big, a new TV show for Discovery. It was an exciting experience, and a perfect fit for my expertise and experience as portrait- and industrial photographer.
The focus of the show is on the big structures we build as humans. The host of the show is Richard Hammond, well-known TV presenter from shows like Top Gear and The Grand Tour. The joke in the title of course is that Richard Hammond is quite small (5 ft. 6, or 1,68m. according to Wikipedia), although I hasten to add that what he lacks in inches he more than makes up for in personality. I had fun connecting with him; he was focused, funny, and very approachable.
I was asked to photograph the production of an episode of the show that was recorded in Rotterdam. The biggest containership in the world was visiting our port. The port of Rotterdam is one of the biggest ports in the world, and at any point in time a number of big containerships are in the port. The biggest cranes in the world offload them. The ships are navigated through the port by some of the most powerful tugboats. Plenty of material there to make an interesting episode! Also, a total thrill for this portrait and industrial photographer, because a production team like that gets to see lots of special places and record amazing angles. We did our recording at the APM container terminal, and they were amazingly accommodating and hospitable. I frequently get to special places and am given special demonstrations, but this was on another level all together!
My brief from Discovery was to look for images that would contrast Richard’s size with the object in view: the ship, a crane, a tugboat, a container transport vehicle. So I was on the lookout for those images, which was a little stressful because the team had suffered serious delays and was trying to catch up. It was a race against the clock, because, as friendly as APM was, at 5 PM the ship was going to sail, and there was nothing that would delay that. Finding the time to get Richard alone for just the photography was a challenge. I am grateful to say that the team was very friendly and accommodating in spite of the time-challenge.
Somewhere in the course of the morning I noticed that an APM employee showed Richard the tiny device that is buried in the ground all over the terminal, and that help the contained transport vehicles find their way. Richard held it up, and at that moment I saw an opportunity. I asked Richard to edge a little closer to one of the vehicles and hold up the device. I explained what I saw: such a tiny device was steering these huge and powerful vehicles. A perfect match for the request Discovery had made.
Richard immediately got my idea. He yelled at the rest of the crew (which consisted of about 8 people): ‘you’re all fired!’ Then he pointed at me and said ‘he’s my new director. He saw this idea and you didn’t!’
The film crew laughed and gathered round and took some shots from the same angle. A minute later the show’s director came over and proposed another shot in a different spot. Richard looked at him, pointed at me and said: ‘ok, he’s fired, you’re my director again.’
To which I commented: ‘well, that went fast!’ Richard laughed and said: ‘it’s a fast moving business! You’ve got to stay with it!’
We spent the morning photographing and filming the fully automated transport of containers through the port. In the afternoon we photographed and filmed the loading of the ship from one of those cranes. Such fun to climb such a tall crane! It has see-through floors consisting of metal grids. So basically you’re looking down 100 meters right by your feet. As evening fell we photographed and filmed powerful tugboats pulling the ship out to sea. The timing was near perfect; we watched the ship sail away just as the sun was setting.
The show will be broadcast in the UK on feb 5th, and in the Netherlands on March 3rd.
Link to the website for the TV show.
[Dropcaps]T[/Dropcaps]ijdens het MPN weekend (zie vorige post) was de Duitse fotograaf Stefan Gesell gastspreker. Hij maakt fantastische post-apocalyptische portretten, die hij uitvoerig (en vaak bloederig) nabewerkt (link naar zijn Instagram). Echt niet mijn stijl… maar wel leuk om even mee te spelen. Minus het bloed, zeg maar.
(klik op de foto’s om ze groter te zien!)
Hij had enkele modellen met eigen outfits meegenomen. Omdat hij niet alleen maar liet zien hoe hij fotografeert, maar ons zelf ook aan het werk zette, heb ik zelf ook een aantal foto’s gemaakt.
Tijdens een worksho wordt een model vaak klaar gezet en het licht ook goed ingesteld. Dat is bij deze foto’s niet het geval: ik heb hun verteld wat voor pose ik zocht, en heb ook zelf mijn licht ingesteld. Dit even ter verduidelijk.
OK, dus niet echt mijn normale werk, maar wel leuk om af en toe te doen!
