A Circus, a gym and a comedy club
Op vakantie? Vertrouw niet op je mobiel, maar neem een camera mee!
De vakantie staat weer voor de deur. Terwijl ik dit typ, zit mijn echtgenote onze route door Canada uit te stippelen. De belangrijkste vraag voor mij is: waar kan ik de mooiste plaatjes maken? Gelukkig houdt zij ook van fotografie (en van mij) dus dat levert niet al te veel spanning op. Zij weet ook al dat er een behoorlijke cameratas mee gaat. Daar gaan we samen lol mee beleven.
De mobiele telefoon heeft een goede camera — maar is toch een slechte manier om uw waardevolle herinneringen vast te leggen.
En toch, en toch, en toch…. Ik maak me eigenlijk een beetje ongerust over een hele generatie van mensen die geen camera meer heeft, en alle foto’s maakt met de mobiele telefoon. Mijn ongerustheid is dat die mensen over een paar jaar op zoek gaan naar hun foto’s, en ontdekken dat die ‘kwijt zijn’. Dan zal blijken dat ze nog ‘op de oude telefoon stonden’, of dat ‘ze zijn gewist’, of ‘de lens was vuil en de foto is niet zo leuk’. En al die mooie momenten die je hebt beleefd op die leuke vakantie met je dierbaren, zijn voor eeuwig verdwenen.
Het is niet dat je met een mobiele telefoon niet kan fotograferen. Sterker nog: in de handen van iemand die weet wat hij doet is de camera van een mobiele telefoon een uitstekend middel om in veel omstandigheden mooie beelden te schieten. Maar het probleem zit hem in de volgende aspecten:
- U vergeet uw foto’s van de telefoon te halen.
De telefoon wordt een keer gestolen, of vervangen. En voordat je het weet zijn je foto’s weg. - De synchronisatie met de een online dienst werkt niet goed.
Je kunt de foto’s synchroniseren met een onlinedienst zoals Apple iCloud. Maar mijn persoonlijke ervaring is dat er duizenden foto’s op staan, en dat er geen enkele organisatie in zit. Om daar de leuke vakantiefoto’s uit te halen is een hele klus, en de meeste mensen vergeten dat te doen. De collectie groeit en groeit maar, zonder enige structuur. Gevolg: foto’s weg. - De camera is goed, maar beperkt in wat hij kan
De camera op de mobiele telefoon laat zich niet goed sturen. En dus levert hij in wat moeilijker lichtomstandigheden, of situaties waar mensen wat verder weg staan, niet een echt leuke foto. In elk geval niet het soort foto waar u later met plezier naar terugkijkt.
Er groeit op dit moment een hele generatie kinderen op zonder foto’s van hun jeugd, omdat de ouders blindelings vertrouwen op hun smartphone.
De moraal van het verhaal is: je denkt dat je met een mobiele telefoon ook leuke herinneringen kunt vastleggen, maar de realiteit is dat je het niet doet.
Neem een camera mee en investeer in herinneringen!
Vandaar mijn pleidooi: neem een camera mee. Dat hoeft natuurlijk niet zo’n joekel te zijn als die van mij — maar neem wat mij betreft gewoon een point-and-shoot mee, en maak deze zomer leuke vakantiefoto’s! Mijn overtuiging is dat, als je een camera mee neemt om je herinneringen vast te leggen, je sneller en leukere foto’s maakt. Je zorgt ervoor dat die veilig op je harddisk komen te staan, en je maakt er sneller een fotoalbum van. Wellicht print je er één uit en hang je hem op. Zo hou je je herinneringen vast. Zo voorkom je dat je over een paar jaar je afvraagt ‘waar die foto’s ook alweer gebleven zijn’. En ‘wat jullie in die vakantie ook al weer gedaan hebben’.
Zoals Simon & Garfunkel al zongen: een foto is een herinnering — en straks is dat wat je overhoudt!
PS. En heb je geen camera? Bij mijn vrienden van Kamera Express hebben ze een goede camera bij elk budget!
A history of race in dance and photography: the Unity Project
Time for the last image of our Unity project. As I explained in this blog last week friday, I recently collaborated with my friend and colleague Sara Westmaas and two amazing dancers. Together we created a series of 8 images in my studio. We have decided to call this project ‘the Unity Project’.
Sara and I have worked together before. Every now and then we get together to do something fun and creative. This time she had arranged for 2 dancers to come to my studio. Both of us were very busy, so we did not have a concept in mind yet. That’s not always a recipe for success… so when they came and introduced themselves, they asked: ‘so: what are we going to do?’ Sara and I looked at each other and wondered ourselves: yes: what ARE we going to do.
And then I noticed something. We had a white and a black dancer. We had a white and a black photographer. And my studio has a large white wall — and a large black wall. And that is when this concept was born.
In the images of this project we want to tell you the story of race. The story of white and black people. Today, we are showing you the first image. The next image will appear in this blog in two days.
Image #1: oppression
OK, let’s take it from the top. Here are the images in succession, each with a brief description. Click on the images to see them larger.
We regret to say it, but the history of race in our world starts with oppression: white people oppressing people of color. Rising above, and using all the force they have, with all the pride and arrogance of religion and technological advantage, and beating into submission people of color. We asked Joe and Daniel to act this out in one dance move. See Giovanni bring down the hammer of white supremacy and Daniel beaten senseless.
Today (May 5th) is Liberation Day in Holland. We celebrate the end of the war, the demise of fascism, and liberty from German oppression. But the reality is that even now in our world (and even in this country), white people enjoy lots of freedom, while many people with dark skin suffer from oppression: economic oppression, political oppression, sexual oppression.
Image #2: Rising up
White arrogance may have ruled the day for a season, but eventually people of color come to understand there is no valid reason for this. Whether in the townships of Johannesburg, on the bridges of Alabama, or in the streets of Amsterdam and Rotterdam, people of color are rising up, as Daniel is portraying here. Unfortunately, again and again white people have no desire to let go of their privileged position and power, and so they respond to this growing self-awareness with rejection and aggression — as Giovanni illustrates in his move.
I love how how Daniel ‘emerges’ here. At some point people of color will need to protest, and this will come out in the next image. But here he is simply saying ‘look at me – accept me’.
Image #3: Protest
By now you are seeing the ‘rhythm’ of these photo’s: the black and white backgrounds keep changing sides — as do the dancers. In this picture Daniel, our black dancer, is rising up in protest. Our white dancer, Giovanni, hasn’t given his plea for consideration the time of day. The oppression continues. There is no choice, but to protest. Not to protest would be an act of self-hatred. Without protest there will be no equality. And so Daniel rises up, lounges forward, and raises his fist (a reference to the Black Lives Matter movement). He lounges forward. For the first time we see Giovanni in retreat. The rejection is still there (the left hand), and Giovanni’s right hand is lifted high, ready to strike Daniel — but he is in retreat.
It appears to us black and white are in a perpetual dance. In these images we are acting out this story — which can be observed over and over again. I love how the two bodies are positioned in a symmetrical fashion.
Image 4: Consideration
This image and the next may be the most controversial of this series. I have called this image ‘consideration’. It is a call to my fellow white people to simply consider what our colored fellow-men are saying to us. To hear their story, to sit still and just to listen.
What I observe so often is that as soon as colored people state their claim, white people are on the defensive. There is immediate rejection. ‘No, it’s not true’, and ‘you overstate’ and ‘well, that was a long time ago’. We can’t seem to stop, sit and listen.
Which is why in this picture Giovanni has adopted the pose of the thinker (ref. Rodin). And Daniel is explaining and showing himself. We made sure Daniel’s pose was not one of humility or weakness. There is strength in his pose. But it also isn’t the protest of the last image.
Image 5: Recognition
This image is about the recognition that needs to happen on the part of white people that evil was perpetrated on people of color — and continues to be perpetrated. In this image Giovanni’s stance acts out remorse — heart-wrenching remorse.
It seems to me this is the part we most miss. We can barely bring ourselves to say sorry. We fear that as soon as we say our behavior was (is) wrong a debt is created. And so we just want to move on. ‘We need to be future-focused, not dwell on the past’.
I do not think it works that way. I have come to believe we cannot move on unless we deal with the past. Unless we learn to condemn our own behaviour, and recognise there is a debt.
I said these images might be controversial… I can only hope that when we recognise the evil of our behaviour, we meet a generous and open stance as the one Daniel is adopting here.
Image# 6: Unity
Sara and I, along with Daniel and Giovanni, believe that we can live together. That a society in which people of different races live together — dance together, even fly together, is possible. But we cannot ignore our history. We have to work through it.
Today, as I write this, it is 130 years ago that Brazil abolished slavery. Sara is from Brazil, and this date is dear to her. Slavery was introduced to Brazil by the Dutch. You will not miss the significance of a Dutch and a Brazilian photographer working together on such a project together.
We hope this series of images speaks to you. That it gives you joy and inspires you. Most of all, we hope it helps us look at each other, embrace our story, work through it, and then dance together.
About the images
We want to thank our two dancers for participating with us. This project was a true team effort. We discussed all the poses together, seeking how to best tell the story we wanted to tell. The images of Giovanni Adriano Princic, our white dancer from Italy, were all shot by Sara. I shot the images of Daniel Robert Silva, our dancer from Brazil. Both dance with the Dutch National Ballet (Het Nationale Ballet). The post-processing was done by Rogier. We selected the images together, so this really was a team-effort.
Our dancers:
The Photographers:
Check out Sara’s photography here. Sara has blogged about this project here.
LinkedIn profielfoto’s maken tijdens evenement
Deze opdrachtgever wilde zijn relaties iets moois meegeven, als dank voor het bezoeken van de relatiedag. Dus vroegen ze ons om een studio op locatie op te bouwen en ter plaatse mooie profielfoto’s voor LinkedIn te maken. Tussendoor moest ook het evenement zelf mooi op de foto worden vastgelegd.
Klik op de beelden om ze groter te zien.
Samen met Kels, mijn stagiair, was ik al vroeg op weg naar de Brabanthallen in ’s Hertogenbosch. Daar aangekomen bouwden we een studio op met 4 lampen. Rond 9:30 waren we operationeel en konden de eerste foto’s gemaakt worden. Dat liep in het begin niet zo hard, maar toen mensen in de gaten kregen dat we ‘echt mooie foto’s maakten’ ontstond een hele lange rij. Eén van de deelnemers zei het zelfs vanaf het podium. Ze werd tijdens de afsluiting gevraagd wat voor haar de belangrijkste ‘take away’ was. Haar antwoord: ‘een hele mooie foto, zoals er al in lange tijd niet van me gemaakt is.’ Was niet het antwoord waar de vragensteller op hoopte. 🙂
Het grootste deel van de foto’s werden gemaakt door Kels, uiteraard wel met mijn instructies en begeleiding. Maar Kels is een goede fotograaf en ik merkte al snel dat ik het rustig aan hem kon overlaten. Hierboven ziet u het resultaat na bewerking. De opdrachtgever had een medewerker beschibaargesteld die zorgvuldig kon bijhouden wie er op de foto ging, en waar de foto naar toe moest worden gestuurd.
Toen ik zag dat dat goed ging kon ik het evenement dus gaan fotograferen. En dat leverde ook leuke plaatjes op.
De Brabanthallen zijn behoorlijk fotogeniek. Wel wordt de zaal helemaal met gekleurd licht verlicht, wat elke keer weer een leuke uitdaging is.
‘S middags was er een optreden van Jan Reinders. Die heb ik nou een aantal malen gezien, maar die heeft elke keer een leuke en inspirerende show. Hier laat hij een dame uit het publiek het tafelkleed onder het servies vandaan trekken. Ik maakte precies op het juiste moment de foto.
Een serieuze fotograaf is lid van de Dupho
Gisteravond werd de Dupho gelanceerd. Dupho staat voor ‘Dutch Photographers’ en is het nieuwe samenwerkingsverband waarin alle fotografenbranche organisaties zich verenigd hebben. Op bovenstaande (schamele iPhone) foto zie je dat we dat gisteravond, tijdens een bijeenkomst van De Donkere Kamer, en in de aanwezigheid van de crème-de-la-crème van de nederlandse fotografiewereld, gevierd hebben.
Dat is namelijk een heugelijk feit! Er waren tot voor kort acht of negen brancheorganisaties: één voor de reclamefotografen; één voor de journalisten; één voor medisch fotografen, etc. Zelf was ik lid van de SVFN, de Samenwerkende Vakfotografen Nederland, maar deze club is dus nu opgegaan in het grotere geheel.
Ik juich het toe dat er aan deze versplintering een einde is gekomen. Er is nu één plek waar fotografen samenkomen en waardoor zij vertegenwoordigd worden — naar de politiek, maar ook naar andere branches en naar leveranciers. Dit is ook prettig voor opdrachtgevers: een Dupho fotograaf opereert volgens een gedragscode en is daarmee een betrouwbare partner!
Zelf heb ik bescheiden rol mogen spelen in de oprichting van de Dupho toen ik door de SVFN werd afgevaardigd om met de andere branche organisaties te onderhandelen over lidmaatschap en ballotage en zo. Dat was erg leuk en interessant om te doen: ik vond het vooral goed om te ontdekken dat zoveel mensen professioneeel met fotografie bezig zijn op zoveel verschillende manieren. Mooi dat we samen een vorm hebben gevonden die ons allemaal kan vertegenwoordigen en waar we elkaar kunnen ontmoeten en inspireren
Vanzelfsprekend
Er zijn in Nederland zo’n 10.000 mensen ingeschreven ij de Kamer van Koophandel als fotograaf. De Dupho, zo werd gisteren verteld, heeft nu 2200 leden. Persoonlijk begrijp ik niet dat ze niet allemaal lid zijn. Een fotograaf die zichzelf serieus neemt, is lid van de Dupho.
Dat lidmaatschap biedt de volgende voordelen:
- Inspirerende ontmoetingen met andere fotografen, bv tijdens De Donkere Kamer bijeenkomsten die in Amsterdam en Rotterdam gehouden worden.
- Je mag de Algemene Voorwaarden van de Dupho gebruiken.
- Juridische assistentie
- Verzekeringen die speciaal zijn afgestemd op fotografen
- Voordelige regelingen met leveranciers
- Hogere betrouwbaarheid naar opdrachtgevers. In een markt waarin veel amateurisme is, weet je dat met een Dupho fotograaf iemand in huis haalt die zijn werk serieus neemt.
Zelf ben ik uiteraard lid van de Dupho Daar binnen ben ik lid geworden van het platform ‘publieksfotografie’ en dat met name het Master Photographers Network (MPN). Daarover later meer. Voor nu een hartelijke uitnodiging aan alle professionele fotografen om zich ook aan te melden!
Verwart u mij alstublieft niet met de schoolfotograaf
Aan het eind van elke zomer is het weer lachen geblazen op mijn Twitter tijdlijn. Het gevloek en getier aan het adres van ‘de fotograaf’ (een woord waar ik op filter) is dan niet van de lucht!
Wat is er aan de hand? De scholen zijn weer begonnen en dan komt de schoolfotograaf weer langs. Dat moet aan het begin van het jaar, want dan kan de school schoolpasjes en namenlijsten met foto’s maken. Zo kan de leraar van uw kind de namen nog voor de kerst een beetje leren kennen. Zonder zo’n lijst duurt dat tot Pasen — en dan is het schooljaar alweer bijna over.
Hoe de schoolfotograaf te werk gaat
Waarom dat gevloek en getier op de schoolfotograaf? Zo’n schoolfotograaf heeft een ‘one size fits all’ benadering. Hij zet een blauwe achtergrond neer (want: ’blauw staat overal bij’) en een flitslamp en stoeltje. Vervolgens komt klas na klas kind na kind op dat stoeltje zitten, maakt hij elke keer hetzelfde grapje (‘hallo meneer de koekepeer’) en drukt hij op zijn knopje. Next!
Geen wonder dat mijn tijdlijn zich vult met zoveel frustratie. Voor een paar euro’s hebben pa en ma weer een foto — maar vraag me niet hoe ik er op sta!
Begrijp me goed: er is niks mis met schoolfotografen. Ik ken er een aantal die zeer gedreven en met plezier hun werk doen. Ze hebben hun proces helemaal ge’finetuned’ en hun efficiency is superhoog.
Ik ben portretfotograaf – geen schoolfotograaf
Met enige regelmaat krijg ik de vraag, als ik toch ergens ben, of ik dan ook even wat portretfoto’s wil maken. “Je bent er toch,” zegt de dame van het evenement, “kun je dan ook even wat foto’s maken van onze directeur en bestuur?” Je hoort haar denken: ‘sla ik even twee vliegen in één klap.” Een mooie kosten- en tijdsbesparing!
Natuurlijk wil ik op alle manieren helpen en u hogere kosten besparen. En toch moet ik u vertellen dat dit geen goed idee is — en dat ik het dus niet doe. Waarom? Omdat ‘de schoolfotograafmethode’ (even heel snel een portretje maken) zelden of nooit een goed resultaat oplevert. Elk gezicht is anders en elke persoon gedraagt zich anders voor de camera. Een goede portretfoto vraagt gewoon even tijd — en concentratie. En ook dat laatste is een probleem: de heren en dames in kwestie hebben vaak wel wat anders aan hun hoofd dan even geconcentreerd meewerken met de fotograaf!
Onlangs deed ik het wel voor een opdrachtgever. De dame van de communicatie haalde me over. Naderhand schreef ze me terug: “nu zie ik wat je bedoelt. Ik had beter naar je moeten luisteren…”
Een portretfoto vraagt meer zorg, en is dus ook niet zomaar even gemaakt. Een goede portretfoto (eentje die u daadwerkelijk gaat gebruiken in uw communicatie) heeft persoonlijkheid, uitstraling en verhaal. Je maakt er nooit maar één; je maakt er een aantal. De fotograaf maakt connectie met zijn model – en dat is meer dan ‘kijk eens hier — klik’. Ik begrijp best dat een foto zelf in 1/125ste van een seconde gemaakt wordt — maar daarom heen zit voorbereiding, aftasten, het maken van connectie en het samen evalueren van de beelden en misschien (lees: hoogst waarschijnlijk) nog een tweede of derde serie foto’s maken. Steeds op zoek naar het beste beeld. Dat is veel meer dan ‘kijk eens hier’ — en klik!
Dus nee, ik ben geen schoolfotograaf — en zo ga ik ook niet uw portretten maken.
Verkiezingsavond Christenunie in mijn studio
OK, laat ik gelijk even duidelijk maken dat ik niet zelf een Christenunie-persoon ben. Maar het geval wil dat mijn studio in Mooierdam zit, en dat is een erg leuk initiatief van de Christenunie. Dus toen zij kwamen vragen of zij als partij de uitslagenavond in mijn studio mochten vieren, zei ik in ene ‘ja!’
En zo kwam het dat de voltallige CA tweedekamer fractie, alsmede vele CU aanhangers afgelopen woensdagavond in mijn studio waren. Daar stonden een groot aantal schermen opgebouwd, en ook de NOS had een kleine studio neergezet.
Het was voor mij de eerste keer om zoiets mee te maken. Ik ben best wel politiek ge-engageerd, maar beschouw mezelf als een zwevende kiezer. Dus om zo’n feest mee te maken was voor mij een nieuwe ervaring. Ik vermoed dat het die avond bij mij in de studio er ongeveer net zo aan toe ging als bij alle andere partijen elders in het land — behalve dat er hier niet een bepaalde bevolkingsgroep het land werd uitgewenst.
Er werd voornamelijk op mobieltjes gekeken. De avond was gezellig en ontspannen — maar iedereen had zijn iPad of smartphone steeds vlakbij. De spanning steeg duidelijk naarmate het duidelijker werd hoe er in de grote steden was gestemd. Helaas voor de CU was dat in Rotterdam niet helemaal bevredigend — maar gemiddeld genomen was de uitslag voor de CU erg goed.
Ik heb een web gallery met beelden online gezet. En ja, ik heb deze keer op de Christenunie gestemd — voornamelijk uit bewondering en dank voor het Mooierdam initiatief.
Niet iedere fotograaf kan een evenement fotograferen
Onlangs moest ik een beurs fotograferen. De opdracht duurde meerdere dagen. Ik was er niet de enige fotograaf; over de verschillende dagen heen heb ik zo’n 30 andere fotografen geteld! Van die 30 waren er 2 (!) die in mijn ogen professioneel bezig waren.
Niet iedere fotograafkan een evenement fotograferen. Helaas denken de meeste fotografen ‘oh, dat doe ik wel even” — maar ik ben vaak geschokt door het resultaat dat ik zie. Onlangs kreeg ik foto’s te zien van een gala die door een officiele evenementenfotograaf waren gemaakt — die foto’s zagen er niet uit! Ze waren onscherp, vol ruis, donker, oninteressant, slechte compositie — en dat ging door voor echte evenementenfotografie!
Nog zo’n verhaal. Onlangs mocht ik een mooi gala fotograferen. Er waren nog 7 andere fotografen. De organisator van het gala had mij de leiding gegeven: “jij mag vertellen waar de prijswinnaars moeten staan”. Het hele podium was helder verlicht met toneellampen. Ik raakte wat aan de praat met één van die andere fotografen. Hij klaagde over het toneellicht; dat het zo vervelend overkwam op de foto’s. Op zich gaf ik hem gelijk, maar, zei ik, in de nabewerking krijg je dat helemaal goed. “Nabewerking?” zei hij; “Daar wordt ik niet voor betaald hoor!” Ik vroeg hem naar zijn gage, en die bleek in de buurt te liggen van mijn gage. Voor mij is nabewerking standaard – en inbegrepen in de prijs. Daar gaat minstens de helft van het aantal uur dat het evenement duurde nogmaals inzitten.
Dus: waarde opdrachtgevers: niet iedere fotograaf kan een evenement fotograferen! Ik begrijp best dat er fotografen zijn die goedkoper zijn dan ik, of die mijn prijs graag onderbieden — maar doe jezelf een lol en trap er niet in!
In een volgende blog leg ik uit waar het verschil dan in zit!