Sophie and I have a fun little tradition going when it comes to our vacation. Sophie brings a long, flowy dress, and when we find a landscape that complements the colors of the dress, we do a photoshoot. The big idea? To shoot beauty in beauty: the never-ending beauty of my love in the beauty of these amazing landscapes.
This year Sophie brought two dresses. And we did 4 different shoots. This is getting out of hand… but it’s so much fun.
Here are the best results from each year. The photo at the top is the best photo from this year. Last year we were in New Foundland and I got Sophie to stand in a lake. The year before that we were in Cornwall on the moors. This is where Sophie grew up. The year before that we were in Canada and we forgot to bring a dress. That didn’t mean I could not take a photo of this female beauty in that scenic beauty. And the year before that we were in the Italian Alps, which is where we started this little tradition. You can click on the photo’s to see them larger.
Some of the other photo’s
Since we had two dresses and did four shoots, I thought I’d show you some of the other ‘best photo’s of this year. You might recognise the viaduct that was the subject of my previous post.
Een vraag die ik steeds vaker krijg, is of ik foto’s kan maken die geschikt zijn voor een small banner. Die foto’s moeten dan boven aan verschillende websites komen. Dit is altijd een hele uitdaging, want een gewoon beeld in een camera is 2:3, maar nu moet je ineens naar 4:1, of zelfs 5:1. Dan moet je dus heel veel verhaal vertellen in je beeld, in een hele smalle uitsnede. En de rest moet weggesneden kunnen worden zonder dat je foto iets aan kracht inboet. Best ingewikkeld soms…
Het helpt altijd enorm als je van te voren weet dat dit nodig is. Ik vraag er tegenwoordig maar standaard naar. Want als je het achteraf moet gaan toepassen, zonder dat je er tijdens het fotograferen rekening mee kon houden, dan gaat het bijna nooit goed.
Voor Ornée Communicatie en Advies mocht ik een hele serie foto’s maken. En daar was het dus belangrijk om rekening te houden met deze uitsnede.
Om te zorgen dat het goed gaat, neem ik soms 2 A4tje mee om die aan de onder en bovenkant van het beeld te houden. Je ziet dan wat je overhoudt. Meestal kom je tot de ontdekking dat je je onderwerp nog kleiner moet maken. Soms voelt het echt als een mindfuck; je denkt dit klopt niet meer! Ik doe het fout! Maar als je dan je papiertjes erboven houdt, of de uitsnede aanpast in Lightroom/Camera Raw, dan zie je dat je nóg verder moet uitzoomen.
Hierboven staat mijn derde maandoverzicht. Eerder maakte ik al een maandoverzicht van Mei en April. Ik maak deze maandoverzichten om een aantal verschillende redenen.
Het stelt me in staat om 1 beeld te laten zien hoe breed mijn dienstverlening is. Sommige opdrachtgevers benaderen mij alleen maar voor bv. portretfotografie, en weten helemaal niet dat ik ook veel eventfotografie doe. Anderen weten dat wel, maar denken bij product of familieportretten weer niet aan mij.
In Juni maakte ik 8884 foto’s. Wat zijn de mooiste, de besten? Het maken van zo’n overzicht dwingt je even terug te gaan door je archief en stil te staan bij wat je hebt gedaan — en hoeveel mooie beelden je wel niet hebt gemaakt!
En van al die gevarieerde mooie beelden wordt ik gelukkig! Juni was opnieuw zo ongelofelijk druk dat je soms door de bomen het bos niet meer ziet. Maar wat heb ik een boel mooie beelden mogen maken… en met een hoop gave mensen mogen samenwerken!
Wat ik er trouwens in ene bij moet vertellen: er zijn opdrachten waar ik helemaal geen beelden uit heb geselecteerd omdat 1. of die beelden nog onder embargo zijn, of omdat de klant de uiteindelijke beelden nog niet heeft gekozen dan wel goedgekeurd.
Graag laat ik u nog wat meer mooie beelden van deze maand zien. Er zit geen volgorde in de volgende beelden; het enige thema dat ze samenbindt is dat ik ze zelf mooi vindt.
Interieur Groot Industrieele Club, AmsterdamEen mooie dame die toevallig over haar schouder keek tijdens een event dat ik moest fotograferen.Leidse Plein, Amsterdam, vanuit het gebouw van de Stadsschouwburg.Mediatraining in Gouda.Even smokkelen: deze foto maakte ik eind Mei, maar de foto’s werden in Juni afgeleverd. Dit is de enige bruiloft die ik dit jaar fotografeer (en dat vind ik prima!).ScaleUp Your Business workshop, Den Dolder.Cartoons gemaakt tijdens een workshop in Amsterdam. Ik heb de aparte posters gefotografeerd en in één overzicht samengevoegd.
Ik wordt gewoon helemaal stil bij het zien van zoveel schoonheid…
Afgelopen zaterdag had ik bovenstaande dame te gast in mijn studio in Rotterdam. Ze is model, komt uit Afrika, en wil nu Europa veroveren. Daarvoor heeft ze castingfoto’s nodig: foto’s zodat model-agentschappen in één oogopslag kunnen zien hoe ze er uit ziet. Castingfoto’s zijn vaak erg recht-toe-recht-aan; castingfoto’s moeten vooral functioneel zijn en hoeven niet mooi te zijn. Veel fotografen doen er er dan ook niet erg hun best voor om ze mooi te maken. Maar als je zoveel schoonheid te gast hebt in je studio, dan kan ik het niet laten om ook even wat mooie plaatjes te maken!
Ik heb dus de gewone castingfoto’s gemaakt, maar daarna zijn we nog even doorgegaan. Dat leverde een mooie serie beelden op. Hieronder nog een paar resultaten. U kunt steeds op de foto’s klikken om ze groter te zien!
Wel oppassen met castingfotografen!
Misschien is dit wel even de goede plaats om ook te waarschuwen voor de praktijken van sommige van mijn ‘collega’ castingfotografen. Ik heb de afgelopen tijd drie echt hele nare verhalen gehoord van castingfotografen die tijdens de shoot proberen de meiden uit de kleren te praten. Onder het mom van zo kunnen modelbureau’s nog beter zien wat je in huis hebt en modelbureau’s geven voorrang aan modellen die wat meer lef hebben, worden jonge meiden met dromen van een modelcarriëre onder druk gezet om iets meer te laten zien.
Mijn advies is daarom: neem altijd iemand mee! Kondig dit aan als je de afspraak maakt. Als de fotograaf in kwestie zegt: dat heb ik liever niet, dan moeten alle alarmbellen afgaan! Cancel de afspraak, en zoek een fotograaf voor wie de aanwezigheid van een begeleider geen probleem is.
Dit zijn de ‘gewone’ castingfoto’s: van voor, van achteren, van links, van rechts…Even kijken hoe natuurlijk ze poseerde…
Deze week is Martijn begonnen aan zijn stage binnen Studio Rogier Bos. Ik stel hem even aan u voor: grote kans dat u hem de komende maanden gaat ontmoeten!
De oplettende lezer weet dat ik kritisch ben op stagiaires. Ik heb er al een aantal gehad, en dat was zeker niet altijd een succesverhaal. Maar Martijn schreef mij een geweldige brief, en kwam vervolgens bijzonder plezierig over tijdens het interview.
[Lees wat ik vind van de vele stageplaats verzoeken die ik elke maand krijg]
Wat deze situatie een beetje bijzonder maakt, is dat Martijn eigenlijk iets heel anders studeert. Hij studeert volgend jaar af aan de TU Delft. Deze maanden heeft hij niet veel vakken. “Ik kan natuurlijk op wereldreis gaan, zoals veel van mijn mede-studenten doen,” zegt hij, : of ik kan deze maanden gebruiken om te investeren in iets wat mijn echte passie heeft, namelijk de fotografie!”
Ik weet het niet, Martijn: een wereldreis of een stage bij mij…. persoonlijk had ik misschien een andere keuze gemaakt. 🙂
Maar goed, ontzettend tof dat Martijn op deze manier zijn passie najaagt, natuurlijk. Ook heel tof om hem vervolgens stom toevallig tegen te komen bij de dubbel-expositie van Nederland’s beste en meest bekende fotograaf, Erwin Olaf, in het gemeentemuseum den Haag (een expositie die uw tijd dubbel en dwars waard is!). Dat laat nog meer zien van zijn passie. Daar investeer ik graag in!
Deze beelden maakte ik bij Leene Communicatie. Dit mooie bedrijf is gespecialiseerd in tekst, en hun kantoor inspireert creativiteit. Enkele keren per jaar mag ik van hun nieuwe medewerkers een portretfoto maken, en als er tijd over is mag ik ook wat foto’s maken van overleg situaties.
Enkele keren per jaar mag ik de nieuwe medewerkers van Leene Communicatie op de foto zetten. Ik werk al heel lang, en met zeer veel plezier, samen met Leene Communicatie. Ze zetten mij geregeld in op grotere opdrachten. De samenwerking is zonder uitzondering altijd prettig en zeer professioneel.
Hun kantoor in Gouda is een lekker open ruimte die uitnodigt tot creativiteit en inspirerende samenwerkingsvormen. Als er tijd over is na het maken van de portretten is er altijd de vraag of ik ook nog wat foto’s van overlegsituaties kan fotograferen. Dat doe ik maar al te graag: dit is een ruimte waar je als fotograaf veel mee kunt!
Voor de portretten zelf ga ik altijd op zoek naar een match tussen de kleding van de persoon enerzijds, en de beschikbare ruimtes anderzijds. Soms moet je het zoeken in complementerende kleuren, soms juist in contrasterende kleuren. Een leuke opgave, die soms tot verrassende resultaten leidt!
Het kantoor van Leene Communicatie heeft zoveel verrassende kanten en hoeken. Ik vind het altijd leuk om te proberen een match te maken tussen de kleding van de medewerker die ik moet fotograferen, en de beschikbare ruimtes.
Een vriendelijke en een vrolijke foto van elke medewerker
Elke maand doe ik een aantal opdrachten in het kader ‘alle collega’s op de foto’. Dat betekent dat er van iedereen een goede foto gemaakt moet worden. Nu zijn er allerlei soorten portretfoto’s, dus mijn vraag aan de opdrachtgever is altijd: wat voor soort foto’s wilt u? Hoe moeten de foto’s er uitzien dat ze bij u passen? Bij het NBC weten ze dat wel: het hele bovenlichaam moet er op en als je met je muis over de foto heen gaat moet je een foto zien die het werkplezier van de betrokken persoon laat zien. Als u met de muis over bovenstaande foto gaat ziet u het effect.
Aan de hand van deze opdracht kan ik u wat leuke dingen vertellen over zo’n opdracht. Dat helpt u misschien beter visualiseren wat erbij zo’n opdracht komt kijken.
Een studio op locatie
Om het hele bovenlijf goed op de foto te krijgen heb je redelijk grote lampen nodig. Dat betekent dat je ook wat vierkante meters nodig hebt. Ik bouw dan in ca. 45 minuten een ‘studio op locatie’ op: een achtergrond (in dit geval wit, maar dat kan alle kleuren zijn); een tweetal lampen op de achtergrond om ervoor te zorgen dat de achtergrond ook echt wit wordt; en dan een grote lamp en reflectiescherm voor ‘het model’. Hier ziet u hoe dat er ongeveer uitziet. gelukkig hebben ze in het NBC heel veel ruimte… Wellicht dat u die ruimte niet heeft. Dan overleg ik graag met u over welke mogelijkheden er wel zijn. Waar een wil is, is een weg!
Voor een goede portretfoto is best wel wat ruimte nodig. Hier ziet u een ‘ruime opstelling’. Bij het NBC hebben ze veel ruimte, maar meestal heb ik toch wel zo’n 4×5 meter nodig.
Click en Pick
Ik zet ook een computer neer. Ik maak een hele serie foto’s en help de collega daarbij goed te poseren. ik ontlok verschillende gezichtsuitdrukkingen en verschuif mijn lampen, op zoek naar het mooiste licht. Kleine veranderingen kunnen een groot verschil maken!
Vervolgens krijgt iedere medewerker krijgt zijn foto’s gelijk te zien en mag gelijk zijn eigen foto kiezen. Ik noem dit het Click en Pick systeem. Ik vind het zeer belangrijk om dit zo te doen. Iedereen ervaart zijn portretfoot als iets zeer persoonlijks. En iedereen ziet zichzelf ook op een bepaalde manier. Dat betekent dat als iemand anders de foto uitkiest (bv de fotograaf of de werkgever) de kans zeer groot is dat de foto niet in goede aarde valt. Er wordt dan geprotesteerd, en de foto wordt zeker niet op de LinkedIn pagina van de betreffende werknemer gebruikt.
Je kunt een foto niet opdringen. De collega moet het gevoel hebben dat dit een goede foto is, en dat hij of zij daarin een doorslaggevende stem heeft kunnen hebben. Uiteraard leid ik als fotograaf de collega door dat proces heen zodat het niet te lang duurt. Vaak merk ik dat mensen het spannend vinden om op de foto te gaan. Ik probeer het proces zo plezier en leuk mogelijk te maken. Als iemand dan zegt ‘dat viel me enorm mee!’ is mijn dag weer helemaal goed!
Nabewerking
De gekozen foto’s worden vervolgens zorgvuldig nabewerkt. De volgende nabewerkingen voer ik standaard uit
Belichting, kleur, contrast. Dit moet kloppen per foto, maar ook moet de serie consistent zijn.
Tanden iets witter
Ogen wat helderder
Wallen verminderen
Bij dames: de huid iets verzachten. Bij heren: lokaal contrast iets aanzetten.
Verwijderen storende reflecties in de bril (voorzover mogelijk)
De achterliggende filosofie is dat een foto stil staat. Hij stelt u dus in staat langer te kijken. Daarbij kunnen elementen, die u in het dagelijkse leven misschien helemaal niet zou zien, als storend worden ervaren, de aandacht afleiden.
De gedachte die mij hierbij drijft is deze: als ik deze foto tegenkom op een website, met een telefoonnummer ernaast, krijg ik dan zin om deze persoon te bellen?
Onderstaand enkele ‘collecties’. U ziet enerzijds een consistente beeldlijn, maar anderzijds ook hoe elke collectie toch weer iets anders is… U kunt op de beelden klikken om ze groter te zien. Meer voorbeelden ziet u overigens hier.
Voor deze opdrachtgever mag ik elke paar maanden de nieuwe medewerkers fotograferen voor het interne ‘smoelenboek’.
Hier heb ik gebruik gemaakt van de aanwezige sfeerverlichting. Er was ook een witte muur, maar het ging om IT ingenieurs en het mocht ‘een beetje anders’. De vierkante uitsnede is geschikt voor LinkedIn.
Voor dee grote organisatie mag ik elke maand de nieuwe medewerkers fotograferen. Ze komen dan naar een centrale plaats in het land voor een introductiemiddag. Tijdens het plenaire programma fotografeer ik ze één voor één. Afsluitend maak ik een groepsfoto. Deze wordt op de interne site van het bedrijf geplaatst en zo worden de nieuwe collega’s begroet!
Voor deze opdrachtgever moesten alle medewerkers in alle kantoren (in Nederland en daarbuiten) in bannerformaat gefotografeerd worden. Op de achtergrond moest de sfeer van de kantoren terugkomen.
Voor deze opdrachtgever mag ik af en toe de nieuwe collega’s fotograferen op hun werkplek. De vierkante uitsnede is geschikt voor hun website.
Dit advocatenkantoor wil iets van het kantoor op de achtergrond zien. Heel licht, want het moest niet afleiden.
Deze opdrachtgever wilde zijn collega’s een goede foto cadeau doen. Ik doe er zelf niks mee, zei hij, maar wil wel dat mensen een goede LinkedIn foto hebben.
Hoe kunt de foto’s gebruiken?
Nadat de foto’s bewerkt zijn krijgt u ze toegestuurd in hoge en lage resolutie. De lage resolutie foto’s zijn geschikt voor gebruik op het web en sociale media, zoals LinkedIn. De hoge resolutiebestanden zijn geschikt bij gebruik in drukwerk. Bij het NBC trof ik drie leuke voorbeelden aan van het gebruik van mijn portretfoto’s. De portretfoto’s worden gebruikt op een portretmuur. Zo zie je snel wie je collega’s zijn en hoe ze heten. Handig in een bedrijf waar veel in- en uitstroom is.
Ook worden de foto’s op vlaggen buiten het gebouw gebruikt, en op een grote zuil waar alle bezoekers welkom worden geheten. Dit gebeurt op een groot PVC doek, zodat het makkelijk is om te wisselen.. U ziet dat de resolutie uitstekend geschikt is voor gebruik op groot formaat.
Voor de volledigheid vermeld ik wel dat je gebruik van portretfoto’s natuurlijk goed met je werknemer moet afstemmen. Een werknemer heeft portretrecht, en het feit dat hij of zij bij u in dienst is betekent niet dat u de foto’s zomaar mag gebruiken. Ook op dit vlak kan u adviseren.
Eén van de mooiste kanten van mijn beroep is dat ik elke dag op een andere plek kom. Elke dag ontmoet ik andere mensen en zie ik nieuwe technologieën en branches en producten en culturen en architectuur. Niet zelden gaat het daarbij om mensen die iets te vieren hebben: een jubileum, de lancering van een nieuw product, de opening van een nieuw gebouw. Als professioneel fotograaf ervaar ik het als voorrecht om steeds vooraan te mogen staan en dit zo mooi mogelijk op beeld te mogen vastleggen.
Maar het is niet altijd feest. Afgelopen vrijdag mocht ik dit bergingsbedrijf fotograferen. ‘Bergers’ zijn de gele takelwagens die u bij pech zo snel mogelijk van de snelweg afhalen. Ze zijn verenigd in een stichting die hen namens de overheid een stuk snelweg toewijst. Ze gaan een verplichting aan om u binnen 20 minuten na de melding weg te hebben, zodat de doorstroming op de snelweg niet te veel hinder ondervindt door uw pech.
De vlammen uit het dak
Indrukwekkend om een getroffen ondernemer te fotograferen, die niet bij de pakken neer is gaan zitten.
Twee weken geleden ging dit bedrijf in vlammen op. Midden in de nacht werd de directie door de brandweer opgebeld: uw pand staat in brand, en moet als verloren worden beschouwd. De grondlegger van het bedrijf, dhr K., die ondanks zijn 84-jarige leeftijd nog steeds betrokken is bij de dagelijkse bedrijfsvoering, sprong in de auto en spoedde zich naar de plek des onheils. Daar aangekomen zag hij de vlammen uit het dak slaan. Maar hij zag ook dat enkele bergingsvoertuigen die op de parkeerplaats stonden, nog niet in brand stonden. De brandweer en politie wilde hem er niet bij laten, maar hij heeft ze weten te overtuigen dat die voertuigen niet in vlammen op hoefden te gaan.
Het bergingsbedrijf heeft, heel knap, snel nieuwe bedrijfsruimte gevonden. Ze zijn alweer operationeel. Mijn opdrachtgever vroeg met met dhr. K. de nieuwe ruimte te fotograferen, maar ook om terug te gaan naar de plek des onheils. Dat leverde een serie mooie beelden op. Indrukwekkend om met zo’n ondernemer daar te staan en hem vol emotie te zien rondkijken.
Humor
Indrukwekkend, maar ook humoristisch. Zoals hij de schroeiplekken aanwees op de voertuigen die ze hebben kunnen redden. Of toen hij een lamp uit het pand haalde waarvan hij dacht dat deze nog moest werken. Of zoals hij een ingeving kreeg om te kijken of er nog post in de brievenbus zat. Dat heb ik niet geënsceneerd; dat gebeurde gewoon. Mijn taak was om er een mooie reportage van te maken.
Omgaan met tegenslag
Op een veel kleinere schaal dan dhr. K ben ik ook ondernemer. De vraag waar ik mee naar huis reed was hoe ik zou reageren op grote tegenslag. Ik was gewoon onder de indruk van de veerkracht en passie van deze man van 84, die deze crisis onder ogen kon zien, en vervolgens zijn schouders er weer onder zette en doorging. Indrukwekkend, en inspirerend.
Technisch
De foto’s in deze reportage werden gemaakt met mijn nieuwe Fujifilm X-T3. Klik op de beelden om ze groter te bekijken.
Afgelopen maandag heb ik één van de spannendste groepsfoto uit mijn loopbaan als fotograaf tot nu toe gemaakt. Ik moest een bijzonder gezelschap fotograferen voor de Nachtwacht in het Rijksmuseum. Nu maak ik wekelijks meerdere groepsfoto’s (link), maar alles aan deze foto was spannend: de locatie, de samenwerking met het museum, de grootte van de groep en vooral de lichtomstandigheden.
Klassiek: de fotograaf gevangen tussen de wensen van de opdrachtgever en de beperkingen van de locatie…
Vooraf was duidelijk dat dit een belangrijke foto zou zijn. De opdrachtgever was al maanden bezig deze foto goed te regelen. Maar, zoals dat dan gaat, was de coördinatie enigszins verwarrend. Twee weken voor het eigenlijke evenement kreeg ik een document van het Rijksmuseum met alle do’s and do not’s: 5 pagina’s met instructies dat ik ondertekend moest terugsturen. Ik zal u de details besparen, maar in het kort kwam het erop neer dat ik ongeveer niks mocht: geen flits, geen statieven, geen electriciteit, geen trap. De moed zakte me al in de schoenen. Dit is zo’n typisch geval van: de foto is voor de opdrachtgever heel belangrijk — maar van de locatie mag er ongeveer niks. En de fotograaf zit er tussen en mag het oplossen…
Een mooie scheur in de Nachtwacht
Uiteraard begreep ik in ene dat het belang van mijn foto in het niet valt bij het belang van de Nachtwacht! Ik had al nachten van te voren angstdromen waarin ik op de een of andere manier een mooie scheur maakte in de Nachtwacht. Een statief dat omviel, of een fotograaf die zijn evenwicht verloor… ik werd badend van het angstzweet wakker. Ik begreep de opstelling van het Rijksmuseum helemaal: hun prioriteit is de veiligheid van de Nachtwacht en de overige schilderijen. Liever een slechte foto en de Nachtwacht intact, dan een goede foto en een kras op de Nachtwacht. En ja, ik weet dat de Nachtwacht binnenkort gerestaureerd gaat worden. Maar de gedachte dat ik de restaurateurs weken extra werk zou bezorgen …
Maar dat de foto bijna niet goed kon lukken, stond vrijwel bij voorbaat vast. Het Rijksmseum stelde in haar document dat er voldoende licht was. Maar ja, dat stelt een locatie altijd. Ik ben er meerdere keren als bezoeker geweest, en dat leek me sterk. Ik stelde de vraag in een Facebook groep voor professionele fotografen, en de verhalen die ik daar hoorde stelde me zeker niet gerust. Mijn collega’s stelden dat de foto met 3200ISO bij F3.2 genomen kon worden op 1/25s. Die instellingen leveren bewegingsonscherpte, een beperkte scherptediepte, en vooral veel ruis op. Dat kan dus niet een goede foto opleveren, zeker niet als je ruim 50 mensen op de foto moet zetten, en als de foto ook nog een keer groot moet kunnen worden gebruikt.
Op hoop van zegen…
Met de moed der wanhoop heb ik mijn spullen ingepakt en ben ik naar het Rijksmuseum gegaan. Nou ja, dat klinkt wel heel dramatisch. Je weet werkelijk niet wat je moet verwachten. Nou sta ik wel eens vaker voor dilemma’s, en zie ik vaak dat de situatie zich vanzelf oplost. Dat er toch meer mogelijkheden blijken dan je vooraf denkt. En dat bleek gelukkig ook hier het geval.
Ik heb al mijn spullen zorgvuldig ingepakt. Alle statieven zaten in koffers en tassen. Er stak niks scherps uit. Dat betekent wel dat je veel moet dragen. Helaas kun je niet dichtbij het Rijksmuseum parkeren, en dus moet je ver lopen met al je spullen. Maar toen alles binnen was kreeg ik een pasje en kwam er een gids die me naar de zaal van de Nachtwacht loodste.
Dat was even een ontzagwekkend moment. Ik heb de Nachtwacht al vaker gezien, maar altijd met 100 toeristen om me heen. De zaal is dan rumoerig en onrustig. Er staan veel mensen voor je, en als jij een mooie plek hebt gevonden om naar het schilderij te kijken staan er achter jou 20 korte chinezen en japanners die zich op dat moment afvragen waarom al die Europeanen zo vervloekt lang zijn. Maar nu was ik er helemaal alleen. Het was er helemaal stil. De Nachtwacht hing daar rustig en stil, en eenvoudigweg schitterend.
Al snel werd ik begroet door een dame van het Rijksmuseum, die met een iPad het licht harder en zachter kon zetten. Ze was vriendelijk en informatief. Met haar iPad kon ze het licht een boel harder zetten dan het doorgaans staat. Ik pakte mijn camera, en met het licht voluit werden de instellingen 1600ISO, 1/60s en f4. Dat was al een stuk beter, maar nog steeds niet geweldig. Dus liep ik naar de dame terug, en zei ik dat het al een stuk beter was, maar nog steeds niet voldoende. En toen vroeg ik of ik alsjeblieft mocht flitsen. Ze keek me aan en vroeg me of ik elektriciteit nodig had. Gelukkig had ik speciaal acculampen meegenomen, omdat ik weet dat ze bang zijn voor kortsluiting. Ik vertelde dat en ze keek me lachtend aan: “dan mag jij flitsen”.
Ik had mijn Elichrom ELB’s mee. Die heb ik op statief geplaatst en op het plafond gericht. Dat plafond is wit, en daar zit de verlichting van de zaal achter. Door daar tegen aan te flitsen versterk je dus in feite het bestaande licht. Ik maakte een paar testfoto’s en nu kwam ik uit op 1250ISO, F5.6 en 1/80s. Ik weet dat die instellingen met mijn Nikon D850 een prima resultaat geven.
Mijn dank aan het Rijksmuseum is groot. De samenwerking was zonder meer vriendelijk, meedenkend en professioneel. Ze organiseerden zelfs nog een trappetje voor me.
Een groepsportret voor een groepsportret
Get maken van de feitelijke foto was ook nog een avontuur. De groep mensen die ik moest fotograferen bestond uitsluitend uit allerlei VIPS: een minister, een commissaris van de Europese Gemeenschap, iemand van het Koninklijk huis, en verder de creme-de-la-creme van het nederlandse bedrijfsleven. Allemaal captains of industry. Zeer intelligent, zeg maar, en mensen die precies doen waar ze zin in hebben. En aan mij de schone taak om dat even snel in het gareel te krijgen…
The most intimidating I’ve ever done as a professional photographer…
Gelukkig was al tijdens de ontvangst verteld dat er een groepsfoto zou worden gemaakt. Ik ben maar voor het schilderij gaan staan en heb iedereen om de aandacht gevraagd: ladies and gentlemen, can I have your attention please! I am about to do the most intimidating thing I have ever done in my career as a professional photographer: I am going to attempt to make a group portrait of you — in front of the most amazing group portrait there is in the world!
Daarmee had ik hun aandacht wel. Samen met 2 mensen van de opdrachtgever hadden we van te voren al een beetje besloten wie er in het midden moest. De opdrachtgever had aangegeven dat de foto vooral snel moest worden genomen, en dat een hele precieze opstelling niet gewenst was. Maar er waren wel een aantal centrale mensen die duidelijk zichtbaar moesten wezen, waaronder de minister en de commissaris van de EU.
Toen ben ik op het trappetje gaan staan en heb ik de aandacht weer gevraagd. Ladies and gentlemen: Rembrandt took 3 years to paint this amazing painting. If you look over here, we’ll see if we can be a bit quicker than that… Daarmee had ik een vriendelijke lach op het gezicht. Compositie maken, 4maal drukken op het knopje, even kijken naar het resultaat … en: thank you very much; enjoy your evening!
En toen kreeg ik zowaar een applaus.
Diner in de ere-gallerij
Na de groepsfoto gingen mensen aan het diner. In de ere-gallerij, die uitloopt op de zaal met Nachtwacht, was een lange tafel neergezet. Mijn opdracht was om niet alleen de groepsfoto te maken, maar ook het diner te fotograferen. Tijdens het diner waren een aantal speeches, en elk van die sprekers moest op de foto, plus natuurlijk een sfeerverslag. Ook dat was geen vervelende opdracht. Hieronder een aantal foto’s daarvan.
Zal ik even op je spullen letten?
Nog één moment wil ik u niet onthouden. Als ik een evenement moet fotograferen neem ik altijd een koffer met camera’s en lenzen mee. Ik ben altijd heel voorzichtig over waar ik die neerleg. Er zit toch snel zo’n € 30.000 aan apparatuur in. In dit geval lag de koffer tegen de muur tegenover de Nachtwacht.
Tijdens het diner raakte ik aan de praat met een beveiliger van het Rijksmuseum. Hij vertelde me over zijn werk, de ‘akkevietjes’, hoe de Nachtwacht in geval van gevaar kan worden opgeborgen, etc. Echt een heel leuk en interessant gesprek. Ik vroeg hem wat de waarde van de Nachtwacht was. Hij zei dat het moeilijk was om er een getal op te plakken, maar een redelijke schatting was € 250 miljoen. Ik keek even rond, en realizeerde me dat er in de zaal nog een aantal hele grote schilderijen van Rembrandt hingen. Ik schatte snel dat ik dus temidden van een half miljard aan kunst stond. Wow…
We praatten nog even wat, en toen vroeg ik hem waar de dichtst bijzijnde toilet was. Hij vertelde me dat, en toen vroeg hij me, helemaal serieus: zal ik even op je spullen letten?
Ik keek hem even stomverbaasd aan, en toen proestten we het allebei uit. Er zijn kamers waarin mijn koffer het meest waardevolle object is. Maar niet in die zaal…
Bij aankomst werden de gasten opgewacht met een glas champagne. Er stond een violost te spelen. Dat klonk geweldig in die grote ruimte!Na de ontvangst werden de gasten in kleine groepen rondgeleid door de ere-gallerij.Tijdens de ontvangst gaf de directeur van de opdrachtgever een korte speech.het schijnt dat er maar 2 of drie partijen zijn die zo nu en dan zo’n diner kunnen organiseren.De kunst was om haar te fotograferen over die zeer lange tafel heen, met de Nachtwacht achter haar.Ik heb nou achtereenvolgens een heel aantal ministers van Infrastructuur en Milieu mogen fotograferen, beginnend met mevr. Tineke Netelenbos. Toch leuk as je dan weer de volgende minister voor je lens krijgt.
Ps… in dit blogje heb ik express geen melding gemaakt van specifieke namen: noch van de opdrachtgever, noch van de aanwezigen. Ook heb ik geen foto’s geplaatst waarop mensen herkenbaar zijn . Die heb ik natuurlijk wel, maar het leek me in deze niet gepast deze te plaatsen.
Een paar jaar geleden deed ik een shoot met Lianne de Graaff. Lianne is coach, en voor haar website had ze een aantal foto’s van zichzelf nodig. Foto’s die uitstraalden wie zij was. We hebben die foto’s gemaakt in het park onder de Euromast op een redelijk grijze dag in de herfst. Maar de foto’s waren mooi, en Lianne was heel tevreden. Nu heeft Lianne een (bijzonder) boek geschreven en had ze foto’s nodig voor de cover. Daarvoor benaderde ze mij weer.
Deze keer moesten de foto’s alleen heel anders. Ze moeten worden gemaakt in de studio, en ze wilde ze voor de helft tegen een witte achtergrond, en voor de helft tegen een zwarte achtergrond. Zo wilde ze uitdrukking geven aan de twee kanten van ons menszijn; in haar boek helpt ze mensen hun zwakke kanten te transformeren in krachten. Een mooi idee, waar ik graag aan mee wil werken.
Dat werd een hele leuke shoot. Niet alleen is het maken van dergelijke foto’s uitdagend, maar Lianne nam van alles mee naar de shoot, maar vergat haar kleding. Haar man gebruikte de shoot om een video-opname te maken. Dat leverde een leuk resultaat op. We hebben gespeeld met mijn rookmachine, wat ook altijd een apart effect geeft. En we hebben Lianne in allerlei bochten gewrongen op de regisseursstoel om een leuke foto te maken.
Twee weken geleden was de presentatie van haar boek, en ik kreeg een VIP uitnodiging. Erg leuk om Lianne in haar woorden te horen vertellen over hoe ze die shoot heeft ervaren. Ze was duidelijk zeer blij met de foto’s.
En ik ben intussen begonnen haar boek te lezen. Ik moet zeggen: ik kan het u zeer aanraden! Ik heb echt wel het een en ander gelezen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Maar in ‘de BV IK’ is Lianne er in geslaagd om een totaalconcept voor te leggen wat eigenlijk alle kanten van ons menselijk bestaan raakt. Dat ben ik nog niet eerder tegengekomen, en dat is erg leuk.
