Deze foto’s werden gemaakt voor een producent van kinderzitjes.
Let op: deze oproep is gesloten. We hebben voldoende aanmeldingen. Iedereen krijgt bericht. Dank aan iedereen die de oproep deelde!
Hoi – Martijn hier, assistent van Rogier Bos (fotograaf).
Voor
een leuke commerciële fotoshoot zijn wij op zoek naar 2 moeders met allebei een
kind in de leeftijd van 2 tot 4 jaar. De opdrachtgever is een fabrikant van
kinderzitjes voor fietsen en de foto’s zijn bedoeld voor de marketing van dit
merk. Hiervoor organiseren wij een fotoshoot op maandagmiddag 29 april.
Wie
zoeken wij?
Twee fotogenieke moeders met een kind in de leeftijd van 2 tot 4 jaar. De shoot moet de diversiteit van de Nederlandse samenleving weergeven, dus we vragen ook dames met een niet Nederlandse achtergrond om zich aan te melden. Model ervaring is een pre, maar belangrijker is dat u samen met uw kind er een leuke middag van kan maken.
De fotoshoot zal plaatsvinden op maandag 29 april in de middag (14:00 – 18:00) op een nader te bepalen locatie in Rotterdam. Wij maken er een leuke middag van! Wij werken met een team van ca. 6 personen. De stijl van de foto’s is ongeveer zoals in de foto boven en onderaan dit blog artikel; deze foto’s maakten wij al eerder voor dezelfde opdrachtgever.
Let op: u moet kunnen
fietsen. De shoot vindt plaats in een drukke omgeving, dus het is belangrijk
dat u zich met gemak door de stad beweegt op de fiets. De fietsen zijn aanwezig
op de shoot.
Vergoeding
Per moeder en kind bieden
wij een vergoeding van € 500. Dit is inclusief de reiskosten die u maakt om op
de locatie te komen.
U tekent aan het begin van de shoot een formulier waarmee u toestemming geeft voor
onbeperkt commercieel gebruik van de foto’s door de opdrachtgever en de
fabrikant. Ook ziet u af van verdere vergoeding. Uiteraard krijgt u een paar
leuke foto’s per mail toegestuurd!
Interesse?
Stuur een vrolijke foto
van u en uw kind met relevante details (uw naam, contactinformatie, en de naam
en leeftijd van uw kind) naar martijn@rogierbos.com.
Uit de inzendingen wordt een keuze gemaakt. Iedereen die per email reageert krijgt bericht.
Zo, de eerste workshop zit er op. One down, one more to go! De eerste workshop ging over ONDERNEMEN VOOR PROFESSIONELE FOTOGRAFEN. Aan de orde kwamen dingen als Hoe bereken ik mijn tarieven?; Hoe ga ik om met Auteursrecht? En hoe bedrijf ik Online Marketing? Van te voren vond ik het heel moeilijk om in te schatten of ik voldoende materiaal had, maar dat bleek geen probleem; we moesten langer doorgaan. Gelukkig vonden de deelnemers dat geen probleem! Nu op weg naar de tweede en laatste workshop: a.s. maandag gaat het over ONDERHANDELEN.
Uiteraard heb ik
na afloop van de workshop een korte evaluatie gehouden. Ik kreeg uitsluitend
positieve reacties. Ik licht er even een paar uit:
Ik wilde hoofdzakelijk horen hoe jij omging en nu omgaat met je onderneming. Je vertelt inspirerend en aan de hand van voorbeelden maak je het begrijpelijk. Na deze workshop begrijp ik meer van auteurs recht en portretrecht. Die oefening van wat mag wel en wat mag niet vond ik heel leuk. Ik heb geen aanmerkingen. Was goed zoals ik dat gewend ben. — MvO
Maandag 1 april waren we te gast bij Rogier waar we de workshop ONDERNEMEN mochten volgen. We hebben het ervaren als zeer prettig, open, ongedwongen, laagdrempelig, relaxed en vooral duidelijk en vakkundig! Goed opgebouwd, diverse eyeopeners en bruikbare tools. Zeker een aanrader!
— A.T.
WORKSHOP ONDERHANDELEN VOOR FOTOGRAFEN
De volgende
workshop komt er alweer aan, en ik ben druk bezig met het voorbereiden. Waarom
besteed ik een hele dag aan dit onderwerp? Omdat dit het gebied is waar veel
fotografen het meeste worstelen. Ik merk dat in gesprekken met collega’s. Ze
stellen bijvoorbeeld de volgende vragen:
Hoe win ik een pitch?
Hoe opereer ik in een markt waar zoveel
prijsvechters zijn?
Wat doe ik als een opdrachtgever mij het mes
op de keel zet?
Wat doe ik als de opdrachtgever tijdens
een opdracht meer wil, en verwacht dat ik het er wel even bij doe?
Hoe houd ik een gesprek luchtig en
ontspannen, als ik stijf sta van de spanning?
Gesprekken met
opdrachtgevers — en de boeken die zij lezen!
Onderhandelen is een kunst! Vandaar dat ik al heel lang bezig ben daar allerlei materiaal over te verzamelen. Zo heb ik onder meer deze boeken verzameld. Ik heb aan een aantal mijn grotere opdrachtgevers de volgende vragen gesteld:
Hoe onderhandel je?
Wat stel je wel en niet op prijs?
Welke fouten zie je mij (en mijn collega’s)
maken?
Welke boeken over onderhandelen heb je
zelf gelezen?
Die laatste vraag is leuk, want ik heb ontdekt dat opdrachtgevers andere boeken over onderhandelen lezen, dan jij en ik te lezen krijgen op diverse cursussen over onderhandelen. Tijdens de workshop zal ik hier meer over vertellen, maar dit kan ik alvast verklappen: bijna alle cursussen over onderhandelen gaan uit van ‘Getting to Yes’, maar dit is niet het boek waar opdrachtgevers naar terug grijpen. Het lijkt mij wel handig als we een beetje dezelfde benadering hebben als we het gesprek met een opdrachtgever beginnen!
De tagline die ik deze workshop mee geef is ‘Play the game — and play it well’. Onderhandelen is voor mij een spel, en dat bestrijkt de hele relatie met de opdrachtgever. Dus niet alleen maar dat moment dat je een prijs afspreekt. Alles is onderdeel van het spel dat onderhandelen heet: het moment dat je voor het eerst contact maakt; het moment dat je opdrachtgever vertelt wat hij wil; het moment dat je de foto’s aflevert en de opdrachtgever denkt ‘die huur ik nooooooit meer in’ — of juist ‘wat gaaf — en wat een leuke ervaring was dat ‘… Ik wil fotografen helpen dat hele spel goed te spelen!
Deze week is Martijn begonnen aan zijn stage binnen Studio Rogier Bos. Ik stel hem even aan u voor: grote kans dat u hem de komende maanden gaat ontmoeten!
De oplettende lezer weet dat ik kritisch ben op stagiaires. Ik heb er al een aantal gehad, en dat was zeker niet altijd een succesverhaal. Maar Martijn schreef mij een geweldige brief, en kwam vervolgens bijzonder plezierig over tijdens het interview.
[Lees wat ik vind van de vele stageplaats verzoeken die ik elke maand krijg]
Wat deze situatie een beetje bijzonder maakt, is dat Martijn eigenlijk iets heel anders studeert. Hij studeert volgend jaar af aan de TU Delft. Deze maanden heeft hij niet veel vakken. “Ik kan natuurlijk op wereldreis gaan, zoals veel van mijn mede-studenten doen,” zegt hij, : of ik kan deze maanden gebruiken om te investeren in iets wat mijn echte passie heeft, namelijk de fotografie!”
Ik weet het niet, Martijn: een wereldreis of een stage bij mij…. persoonlijk had ik misschien een andere keuze gemaakt. 🙂
Maar goed, ontzettend tof dat Martijn op deze manier zijn passie najaagt, natuurlijk. Ook heel tof om hem vervolgens stom toevallig tegen te komen bij de dubbel-expositie van Nederland’s beste en meest bekende fotograaf, Erwin Olaf, in het gemeentemuseum den Haag (een expositie die uw tijd dubbel en dwars waard is!). Dat laat nog meer zien van zijn passie. Daar investeer ik graag in!
Als je alle professionele fotografen nou eens op één stapel gooit, en dan sorteert op hoe succesvol ze zijn… dan krijg je een soort driehoek of pyramide. Bovenaan staan dan waarschijnlijk Erwin Olaf en Anton Corbijn. Onderaan zou je een brede basis zien van fotografen die niet begonnen zijn, of die overwegen er mee op te houden. Hier is een interessante vraag: waar zou jou bedrijfsvoering zitten in die driehoek?
Je zou, als je even verder denkt, een lijn door die driehoek heen kunnen tekenen. Alle bedrijven die boven die lijn zitten zijn levensvatbaar — ook op de lange termijn! Alle bedrijven die onder die lijn zitten, zijn dat niet. Sommigen van deze bedrijven worstelen dagelijks; anderen alleen als er belasting betaald moet worden; en sommigen alleen als de fotograaf zich afvraagt hoe dat nou moet met pensioen.
Hier is een vraag die mij eindeloos intrigeert:
Wat weten fotografen die boven die lijn zitten, dat fotografen onder die lijn nog niet weten?
In April ga ik twee workshops doen waarin ik het antwoord uit de doeken ga doen. Dit zijn workshops bestemd voor professionele fotografen die de winstgevendheid van hun bedrijfsvoering willen verbeteren! De workshops hebben beperkt plaats, en er zijn al een aantal aanmeldingen. Dus: schrijf je snel in!
Neem je camera mee op vakantie! Zo leg je echte herinneringen vast!
De vakantie staat weer voor de deur. Terwijl ik dit typ, zit mijn echtgenote onze route door Canada uit te stippelen. De belangrijkste vraag voor mij is: waar kan ik de mooiste plaatjes maken? Gelukkig houdt zij ook van fotografie (en van mij) dus dat levert niet al te veel spanning op. Zij weet ook al dat er een behoorlijke cameratas mee gaat. Daar gaan we samen lol mee beleven.
De mobiele telefoon heeft een goede camera — maar is toch een slechte manier om uw waardevolle herinneringen vast te leggen.
Maar steeds meer mensen nemen helemaal geen camera mee. Ze vertrouwen op hun mobiele telefoon. Daar zit tenslotte ook een goede camera in. En daarin hebben ze geen ongelijk: de camera’s in mobiele telefoons zijn tegenwoordig heel erg goed.
En toch, en toch, en toch…. Ik maak me eigenlijk een beetje ongerust over een hele generatie van mensen die geen camera meer heeft, en alle foto’s maakt met de mobiele telefoon. Mijn ongerustheid is dat die mensen over een paar jaar op zoek gaan naar hun foto’s, en ontdekken dat die ‘kwijt zijn’. Dan zal blijken dat ze nog ‘op de oude telefoon stonden’, of dat ‘ze zijn gewist’, of ‘de lens was vuil en de foto is niet zo leuk’. En al die mooie momenten die je hebt beleefd op die leuke vakantie met je dierbaren, zijn voor eeuwig verdwenen.
Het is niet dat je met een mobiele telefoon niet kan fotograferen. Sterker nog: in de handen van iemand die weet wat hij doet is de camera van een mobiele telefoon een uitstekend middel om in veel omstandigheden mooie beelden te schieten. Maar het probleem zit hem in de volgende aspecten:
U vergeet uw foto’s van de telefoon te halen. De telefoon wordt een keer gestolen, of vervangen. En voordat je het weet zijn je foto’s weg.
De synchronisatie met de een online dienst werkt niet goed. Je kunt de foto’s synchroniseren met een onlinedienst zoals Apple iCloud. Maar mijn persoonlijke ervaring is dat er duizenden foto’s op staan, en dat er geen enkele organisatie in zit. Om daar de leuke vakantiefoto’s uit te halen is een hele klus, en de meeste mensen vergeten dat te doen. De collectie groeit en groeit maar, zonder enige structuur. Gevolg: foto’s weg.
De camera is goed, maar beperkt in wat hij kan De camera op de mobiele telefoon laat zich niet goed sturen. En dus levert hij in wat moeilijker lichtomstandigheden, of situaties waar mensen wat verder weg staan, niet een echt leuke foto. In elk geval niet het soort foto waar u later met plezier naar terugkijkt.
Er groeit op dit moment een hele generatie kinderen op zonder foto’s van hun jeugd, omdat de ouders blindelings vertrouwen op hun smartphone.
De moraal van het verhaal is: je denkt dat je met een mobiele telefoon ook leuke herinneringen kunt vastleggen, maar de realiteit is dat je het niet doet.
Neem een camera mee en investeer in herinneringen!
Vandaar mijn pleidooi: neem een camera mee. Dat hoeft natuurlijk niet zo’n joekel te zijn als die van mij — maar neem wat mij betreft gewoon een point-and-shoot mee, en maak deze zomer leuke vakantiefoto’s! Mijn overtuiging is dat, als je een camera mee neemt om je herinneringen vast te leggen, je sneller en leukere foto’s maakt. Je zorgt ervoor dat die veilig op je harddisk komen te staan, en je maakt er sneller een fotoalbum van. Wellicht print je er één uit en hang je hem op. Zo hou je je herinneringen vast. Zo voorkom je dat je over een paar jaar je afvraagt ‘waar die foto’s ook alweer gebleven zijn’. En ‘wat jullie in die vakantie ook al weer gedaan hebben’.
This afternoon I returned from a long weekend in France and Switzerland. I just want to share these images with you because they will form a precious memory for me. I bring my camera along especially for that reason: to capture great memories. I can take great photo’s with my mobile phone, but let me explain to you why that just won’t do.
Springtime in Les Carroz d’Araches
I studied at the university of Groningen from ’88 to ’90. While there, I met a lovely girl and a great guy. They did not know each other, but I introduced them to each other, and love was born. That wasn’t my intent, but life sometimes works that way. They married and we remained good friends through the years. In fact, he and I worked together for a number of years before I became a photographer. They now live in Switzerland. Last week they both turned 50 (they were born on the same day). This they celebrated in a lovely inn in the French Alps, in a place called Les Carroz d’Araches (near Flaine). Here are some photos of our time together.
Click on the pictures to see them larger. There is a little text with each image. The blog post continues below the images.
On to Winterthur, Switzerland
After my time in Groningen I worked for a few years and then decided to go back to school. This time I went to Tyndale Theological Seminary in Amsterdam. While there I met Mike, and we became good friends. Mike was an American who had been raised in Italy. After Tyndale he went on to study theology at the university of Fribourg, Switzerland, and eventually left with a Ph.D. He is now the pastor of a reformed church in Winterthur, Switzerland.
I have kept in touch with Mike, and since I was going to be in the area, he invited me down. It was so much fun to see him. Here are some photos of his church, and yes, there’s Mike. He is one cool cat, very hip and modern and all — and yet it is obvious he is really good at what he does. So much fun to see how your friends ‘land’ in their respective lives.
A celebration of friendship
This blog is a celebration of friendship. As I drove home, I was so grateful for the wonderful and amazing friends I have been able to make through the years. I brought a camera along, with the point of capturing these memories. I know that in future years I will look back at these photo’s, and remember this weekend with great memories.
My advice: capture your memories!
You may wonder why I post such a personal post on my blog. There is a point I wish to make. To my readers, I urge you to make photo’s. Not just with your mobile phone, but with an actual camera. Take good photo’s, and keep them carefully! I am concerned that wherever I go, I see people take photos with their mobile phone. Now, don’t get me wrong: mobile phones these days take great photos. But my concern is that these photos will simply disappear — because photo’s are not properly backed up, and we switch phones every two years . I fear that many years from now lots of people will wake up one day and realise they have no images to hang their memories on. So, dear reader, invest in a camera, and bring it along, and photograph the things you want to remember!
Toen ik maandagochtend door de regen naar deze opdracht toereed had ik eigenlijk geen idee wat me te wachten stond. De opdrachtgever had me alleen maar een adres gegeven. Ik verwachtte een bouwproject te moeten fotograferen, want dat is wat ik meestal doe voor deze opdrachtgever. Maar bij aankomst zag ik geen bouwput, geen graafmachines, geen opengebroken straten. Alleen maar een mooi huisje met daarnaast een heel kek sportwagentje. En daar bleek het juist om te gaan: ik moest deze medewerker fotograferen met zijn zelfgebouwde sportauto. De foto’s waren bestemd voor het personeelsblad van de opdrachtgever.
We reden samen naar een dijk langs de Waal. Tegen die tijd was de regen opgehouden en kwam de zon net over de horizon. Daar heb ik toen een hele serie gave foto’s mogen maken. klik op de foto’s om ze groter te zien.
In eerste instantie probeerde ik deze brug niet in mijn foto’s te laten terugkomen. Maar toen realizeerde ik me dat de opdrachtgever juist dit soort stoere constructies maakt. Vandaar dat ik in tweede instantie de brug juist als achtergrond detail heb gebruikt.
Het staat al een tijdje op mijn bucketlist: ik wil leren zeilen. Dus heb ik afgelopen weekend een zeilcursus met ‘de zeezeilers van Marken‘ gedaan. En zoals van een fotograaf verwacht mag worden: dan gaat de camera mee… Hier een kort verslag en wat beelden.
Ik wil al een hele tijd leren zeilen. Vorig jaar heb ik voor mijn verjaardag van mijn vrouw en kinderen een zeilcursus cadeau gehad, maar daar heb ik niks mee gedaan: het was gewoon te druk. Maar deze zomer nodigde mijn broer mij uit. Hij had alles al uitgezocht. Als iets dan zo in je schoot geworpen wordt, dan moet je het ook doen ook. Dus schreef ik mijzelf in, en zo stond ik afgelopen donderdag (met enige spanning in mijn buik) op een hobbelende steiger in Harlingen.
Het werden 4 fantastische dagen. We zeilden op de Waddenzee en het IJsselmeer. De wind was bijna constant windkracht 6. Soms regende het enorm hard, en dan brak in ene de zon door. We leerden alles over zeilkoersen, het knopen van lijnen, navigeren, en vooral het omgaan met de wind. Naast mij en mijn broer waren er nog 4 deelnemers, allemaal ongeveer net zo onervaren als ik, maar het werd al snel gezellig, en binnen korte tijd werden we een team. We deden zelfs een zeilbeweging die niemand ooit eerder had gezien, en die waarschijnlijk ook niet zo legaal was. Binnenkort ongetwijfeld een standaardnummer op de Olympische spelen. Als u ooit hoort over ‘een Wassinkje’ dan weet u dat wij die beweging uitgevonden hebben. 🙂
Uiteraar ging er een foto-camera mee. Hieronder een paar leuke beelden. Mocht u op zoek zijn naar een fotograaf die uw zeiltocht kan fotograferen, dan houd ik mij graag aanbevolen. Wellicht ten overvloede vermeld ik dat mijn fotografie altijd beter zal zijn dan mijn zeilkunsten…
Jij komt ook overal en doet ook van alles! is een opmerking die ik vaak krijg. Dat klopt: ik krijg allerlei opdrachten en kom op allerlei plaatsen en ontmoet allerlei mensen. In deze blogpost geef ik u een blik in mijn keuken: zo zag deze afgelopen week er uit. Let op: u kunt op alle beelden klikken om ze groter te zien!
Zondag: familieportret
“Wat een prachtige foto’s!!! Echt super. Dit wordt nog lastig om een keuze te maken….”
De week begint al vroeg, met een opdracht om zondag een serie foto’s te maken van een mooie kleine gozer met zijn grootouders. Dit is een gezin dat al een aantal jaren bij me komt voor nieuwe foto’s, en ook mensen naar mij doorverwijst. Ik maak een mooie serie foto’s van iedereen binnen buiten, met deze mooie jongen als middelpunt. In het begin is hij even onwennig, maar als we hem gewoon zijn gang laten gaan met zijn beesten, en Opa en Oma gaan meespelen, ontstaat er een leuke sfeer. Het heeft in degelijke omstandigheden geen enkele zin om kinderen te gaan dwingen. Als we ook nog Sinterklaasversjes gaan zingen gaan de armen in de hoogte en wordt het een klein feestje. Het geheel resulteert in een collectie op van 67 foto’s, waaruit pa en ma nu een keuze mogen gaan maken.
Maandag: food photography
Dank voor de foto’s! Ik vind de foto’s erg mooi gelukt, wederom dank!
Maandag ben ik de hele dag in de studio, om food photography te doen. Of liever gezegd: drink photography. In mijn studio fotografeer ik verschillende pitchers, gevuld met lekkere (sterke) drank. Nou ja, lekker… we proeven er niks van. Echt waar! Food Photography vraagt een hoge mate van nauwkeurigheid, en dan is het geen goed idee dat je jezelf een beetje laat benevelen met alcohol!
En het fotograferen van zoveel glas is een speciale uitdaging. Vorige week heb ik een hele serie PVC-buizen gekocht en met behulp van zwarte IKEA gordijnen heb ik een aantal grote zwarte panelen gemaakt, om alle vormen van reflectie tegen te gaan. Uiteindelijk lever ik de klant 7 foto’s op zeer hoge resolutie aan: deze beelden zijn klaar voor gebruik in reclame op zeer groot formaat. Een reclame-studio zal er nu de rest van de opmaak verzorgen.
Deze shoot duurt het grootste gedeelte van de dag. Gelukkig is er aan het eind van de dag nog even tijd om wat winkels in de binnenstad binnen te lopen: ik heb wat nieuwe kleding nodig. Ik wil als fotograaf representatief voor de dag komen. Ik draag voornamelijk zwart en grijs, om zo min mogelijk de aandacht te trekken, vooral in congres-zalen. Maar als u me dan toch ziet, moet u het gevoel hebben dat ik op uw evenement thuishoor, niet waar?
Dinsdag: treinen en bovenleidingen
Woensdag weer iets heel anders. Een Zwitserse klant levert bovenleiding materiaal aan spoorwegen door heel Europa. In hun reclamemateriaal zie je die bovenleidingen, in combinatie met bewegende treinen en mooie avondluchten. Vanuit Zwitserland kwam op de opdracht om op verschillende plaatsen in Nederland dergelijke beelden te maken. Dinsdag ging ik er op uit om een eerste serie testbeelden voor deze opdrachtgever te maken. Het resultaat stemde hem tevreden, en hij bevestigde woensdag de opdracht. Later deze week ben ik weer beelden gaan maken, en dat zal ik de komende weken ook weer doen. Een uitdagende, maar leuke opdracht. Wie had ooit gedacht dat ik bovenleidingen zou gaan fotograferen…
Woensdag: een dagje vrij…
Vandaag had ik geen opdrachten staan. Dan ga ik ‘s ochtends naar de sportschool, en gebruik ik de rest van de dag om foto’s te bewerken; mijn website en sociale media bij te werken, offertes te versturen, batterijen op te laden (een fotograaf gebruikt een heleboel batterijen!) en mijn kamer op te ruimen. S’avonds kopen Sophie en ik ook even een kerstboom.
Donderdag: groepsfoto
Vandaag lijkt een relatief eenvoudige dag. Ik moet een groepsfoto maken, die 46 keer uitprinten en inlijsten, en nog diezelfde dag afleveren, zodat de deelnemers van het evenement de foto mee kunnen nemen naar huis.
Zo’n opdracht is makkelijker gezegd dan gedaan. Allereerst vertelt de opdrachtgever mij dat er 40 deelnemers zijn. Ik naar de IKEA om 40 lijstjes te kopen. Bij IKEA mag je maximaal 10 exemplaren van 1 artikel kopen, omdat je anders wordt gezien als zakelijke afnemer, en daar is IKEA niet voor. Ik ben natuurlijk wel zakelijke afnemer, dus loop 4keer door IKEA heen om in totaal 40 lijstjes mee te mogen nemen. Een week later lees ik in een email dat er nog 6 deelnemers zijn bijgekomen. Ik weer naar de IKEA.
En dan is er de locatie. De opdrachtgever wil een hele strakke en goed georganiseerde foto, met Rotterdam op de achtergrond. Er wordt een voorbeeldfoto van vorig jaar meegestuurd. Op die voorbeeldfoto staat de groep op een mooie trap voor een landhuis. Ik vertel de opdrachtgever dat hier niet zo’n trap is, en dat de groepsfoto dus niet zo netjes gaat worden. Ook gaan de deelnemers het koud krijgen aan het water. De opdrachtgever denkt productief mee, maar geeft toch aan dat de foto hier gemaakt gaat worden.
Ik ga al vroeg naar de plek toe. Wat blijkt: de plantsoenendienst is er met allerlei mannen in fluorescerende oranje pakken aan het werk, en her en der zijn busjes geparkeerd. Dat gaat lekker…. ik zoek de ploegleider op en vertel hem mijn dilemma. “Geen probleem, man” zegt hij, dan gaan we gewoon een eind verder op. Vervolgens gaan ze gewoon door met werken.
Als ik een uurtje later de groep heb opgehaald uit het hotel waar de conferentie plaatsvind, zijn ze er nog. Mijn eerste reactie is: oh shit… Maar op het moment dat ze mij zien, stappen ze allemaal in de busjes en rijden ze weg. Ik stel de groep op en maak in record time een aantal foto’s. De zon schijnt over De Rotterdam en de Erasmusbrug precies in mijn lens, dus ik moet vrij hard flitsen.
Zodra de foto’s zijn gemaakt gaat de groep terug naar het hotel, en rij ik als een speer naar huis. Daar print ik de foto uit in een layout met logo’s en tekst die ik eerder al gemaakt heb. De foto’s worden uitgeknipt op een snijmachine die ik voor dit soort klussen heb. Het inlijsten is altijd een pain in the ass, maar met het verstand op nul en wat kerstmuziek op de achtergrond lukt het vrij snel. Nog geen die uur na het maken van de foto sta ik weer in de lobby van het hotel met de ingelijste foto’s. Aan het eind van de middag krijg ik een mailtje van de opdrachtgever.
Mijn collega laat me net de ingelijste foto zien. Ziet er goed uit! De achtergrond werkt ook goed vind ik. Dank je!
Vrijdag: evenement en portretten
Mag je als fotograaf favoriete opdrachtgevers hebben? Ik weet het niet, maar vandaag mag ik naar het NBC, en dat vind ik altijd erg leuk. Niet in de laatste plaats omdat er altijd interessant fotomateriaal is! Maar meer nog dan dat: ik vind de manier waarop zij met mij omgaan erg prettig. Te vaak ben je op een evenement een eenling die gewoon zijn werk doet zonder dat je met iemand contact heb. Bij het NBC zien ze juist de meerwaarde van een goede en prettige samenwerking!
Vandaag mag ik een evenement fotograferen én nieuwe medewerkers portretteren. Een evenement is in het NBC altijd een visueel feest. Vandaag moet ik speciaal de 4K en 3D projectie fotograferen. Ze hebben een enorme beamer aan het plafond hangen die een geweldig beeld geeft op de panelen op het podium. Ik zet een camera op een statief en fotografeer in rap tempo de ene na het andere 3D decor. Echt schitterend!
Maar er is nog meer leuks. Tijdens de lunch mogen de gasten hun eigen fruit-room ijs maken in vloeibaar stikstof. Ook dit levert mooie plaatjes op. Ik heb een kleine selectie van de beelden in bovenstaand overzicht gezet: uiteindelijk krijgt het NBC van mij een collectie van 148 foto’s.
Dat is niet zo heel veel, denkt u wellicht. Dat klopt: normaal zou ik veel meer beelden van een evenement kunnen aanleveren. Maar door de dag heen moet ik ook ook nog een aantal portretten van medewerkers maken. Voor het NBC maak ik twee soorten portretten: ik maak een LinkedIn profielfoto, en ik maak een verhalend portret, waarmee het NBC laat zien met welke taken deze persoon bezig is binnen de organisatie. Zo vertelt het NBC iets van zijn verhaal. Hieronder een overzicht van die laatste categorie beelden die ik vandaag maak.
Zaterdag: koffie, een garage, en … regen
Ik heb donderdag opdracht gekregen om vandaag een serie foto’s te maken van een binnentuin, een parkeergarage en een koffietentje. Leuk. Als ik aankom op de locatie, midden in Rotterdam, merk ik dat ik mij door de briefing op het verkeerde been heb laten zetten. Bij het woord ‘binnentuin’ denk ik aan een ‘tuin binnen in een huis of kantoor’. Deze tuin is gewoon buiten. En de garage had ik onder het gebouw verwacht, maar deze is ook gewoon buiten. En: het regent nogal.
Ik begin dus maar met het fotograferen van de koffiezaak. Daar is gelukkig droog en warm — en de samenwerking vlot en hartelijk! Dat levert een serie leuke beelden op.
Maar dan moet ik toch naar buiten… en daar regent het nog steeds. Ook ontdek ik dat er een team van mannen in fluorescerende oranje pakken bezig is met de belijning in de garage. En hun fel-gele busjes staan pal in de ‘binnentuin’. Hmmm… dit klinkt bekend. En opnieuw merk ik dat mensen bijzonder behulpzaam zijn als je het vriendelijk vraagt: met een lach en een zwaai rijden ze de busjes weg. Nu kan ik aan het werk.
Tsja… ik kan de zon niet automatisch laten schijnen. Ik doe mijn best om toch zo sfeervol mogelijk plaatjes te schieten. Die regen en mist heeft ook wel wat…
Is dit nou typisch?
U moet voor de grap even terug omhoog bladeren en opletten hoeveel verschillende situaties en types fotografie u tegenkomt. Dat zijn er namelijk best wel wat!
Misschien dat u zich afvraagt of dit nou een typische week is. Het korte antwoord daarop is ‘ja’. Mijn leven is zo gevarieerd; ik kom op al deze plekken en ontmoet al deze verschillende mensen. Deze week heb ik toevallig geen BN’ers of bewindvoerders ontmoet, en dat is een beetje ongewoon. Maar elke dag moet ik naar een andere plek, contact maken met nieuwe mensen, ontdekken hoe ik in deze omstandigheden de problemen oplos en de mooiste plaatjes schiet. Dat lukt me, gemiddeld genomen, redelijk. Zoals u ziet zijn mijn opdrachtgevers over het algemeen zeer tevreden!
Eén van de leukste kanten aan mijn beroep is dat ik elke week op een aantal bijzondere plaatsen mag fotograferen: plaatsen waar ‘de gewone man’ niet zo snel komt. Zo ben ik onlangs al op de volgende bijzondere plekken geweest: Het Cultuurpaleis in Warschau; in een kruipruimte onder een woonhuis; op een industrieel complex om het leegscheppen van een boot te bekijken, en tussen de oliecontainers in de Rotterdamse haven. Maar onlangs mocht deze fotograaf in de operatiekamer tijdens een operatie! Dat was een wel heel bijzondere ervaring!
Ik fotografeer regelmatig projecten in de Zorg. Klik hier om meer te zien!
Uiteraard met uitvoerige maatregelen om alles volledig steriel te houden: dus met blauwpak, muts, speciale schoenen en kap over de mond (da’s best ingewikkeld fotograferen, omdat alles beslaat). En met de nodige instructies over wat wel en niet mocht: alleen van de buitenkant, en zonder patienten herkenbaar in beeld te brengen.
Vlak voordat ik naar binnen ging werd mij de vraag gesteld of ik goed tegen bloed kon. Daar had ik nog helemaal niet bij stilgestaan! Maar voordat ik een antwoord kon bedenken,moest ik al naar binnen. En wat ik daar zag vond ik indrukwekkend! Voor mijn neus werd een ingewikkelde buikwandoperatie uitgevoerd, met de nieuwste technieken (die de reden voor de opdracht waren). Ik heb geen spatje bloed gezien, maar kon wel zo het lichaam van de patient inkijken.
Hieronder een aantal foto’s uit deze opdracht. Ik zal u de foto’s met de lichamelijke details besparen; die zijn waarschijnlijk meer geschikt voor een medisch symposium. Zoals altijd kunt u klikken op de foto’s om ze groter te zien.
