Met enige regelmaat mag ik leden van het Koninklijk huis op de foto zetten. Niet dat ik ‘de officiele huisfotograaf van de Oranjes’ ben (if wishing could make it so), maar dan wordt ik ingehuurd door een opdrachtgever om een evenement te fotograferen waar een lid van het Koninklijk huis eregast is. Ik heb alle leden eigenlijk allemaal wel eens voor de lens gehad, maar op de een of andere manier heb ik Koningin Maxima nog nooit mogen fotograferen. Dus toen de directrice van het Bartholomeus Gasthuis (een gewaardeerde opdrachtgeefster) belde of ik dat wilde doen, hoefde ik daar geen moment over na te denken.
Afgelopen donderdag bestond het het Bartholomeus Gasthuis 650 jaar. Dat is natuurlijk een bijzondere gebeurtenis. Het bezoek van de Komingin was natuurlijk de kers op de taart. Hieronder een aantal foto’s. De opdrachtgeefster kreeg een collectie van zo’n 180 foto’s (niet slecht voor een evenement dat maar 4 uur duurde), maar ik heb hieronder vooral de mooiste foto’s van de Koningin uitgezocht.
Want mooi was ze! Als fotograaf bewaar ik natuurlijk een professionele afstand en ben ik lekker cynisch over alles (nou ja, dat schijnt bij fotografen te horen, maar mij lukt dat niet zo), maar Maxima is gewoon mooi! Niet alleen ziet ze er geweldig uit, maar de constante aandacht die ze heeft voor mensen, het gemaak waarmee ze mensen gerust stelt, de lach, de spontaniteit, de geïnteresseerde vragen… ze heeft die ochtend schat ik zo’n 60 mensen ontmoet, en met iedereen had ze even leuk contact.
Laveren tussen de wensen van de opdrachtgeefster en de RVD
U vraagt zich wellicht af hoe zo’n opdracht in zijn werk gaat. Een opdrachtgever kan bij de Rijksvoorlichtingdienst aangeven dat er een huisfotograaf aanwezig is. Een bezoek van een lid van het Koninklijk huis trekt altijd veel pers (afgelopen donderdag waren er ook zo’n 10 fotografen), en de RVD regelt de toegang verder. De rol van de RVD is natuurlijk om het koninklijk huis enigszins te beschermen tegen al die media aandacht, maar een huisfotograaf krijgt vaak veel meer ruimte. Afgelopen donderdag betekende dit practisch dat ‘de pers’ slechts op bepaalde plekken mocht fotograferen, maar dat ik alles mocht bijwonen en meemaken. Ik kon dus gewoon meelopen. Dat moet je nog steeds wel voorzichtig doen, zodat de Koningin er geen last van heeft. Maar als je oogcontact houdt met de medewerker van de RVD, dan gaat dat meestal uitstekend. De juiste lenzen, zodat je, zonder dichtbij te komen, toch mooie close-ups kunt maken zijn dan heel belangrijk.
Het staat al een tijdje op mijn bucketlist: ik wil leren zeilen. Dus heb ik afgelopen weekend een zeilcursus met ‘de zeezeilers van Marken‘ gedaan. En zoals van een fotograaf verwacht mag worden: dan gaat de camera mee… Hier een kort verslag en wat beelden.
Ik wil al een hele tijd leren zeilen. Vorig jaar heb ik voor mijn verjaardag van mijn vrouw en kinderen een zeilcursus cadeau gehad, maar daar heb ik niks mee gedaan: het was gewoon te druk. Maar deze zomer nodigde mijn broer mij uit. Hij had alles al uitgezocht. Als iets dan zo in je schoot geworpen wordt, dan moet je het ook doen ook. Dus schreef ik mijzelf in, en zo stond ik afgelopen donderdag (met enige spanning in mijn buik) op een hobbelende steiger in Harlingen.
Het werden 4 fantastische dagen. We zeilden op de Waddenzee en het IJsselmeer. De wind was bijna constant windkracht 6. Soms regende het enorm hard, en dan brak in ene de zon door. We leerden alles over zeilkoersen, het knopen van lijnen, navigeren, en vooral het omgaan met de wind. Naast mij en mijn broer waren er nog 4 deelnemers, allemaal ongeveer net zo onervaren als ik, maar het werd al snel gezellig, en binnen korte tijd werden we een team. We deden zelfs een zeilbeweging die niemand ooit eerder had gezien, en die waarschijnlijk ook niet zo legaal was. Binnenkort ongetwijfeld een standaardnummer op de Olympische spelen. Als u ooit hoort over ‘een Wassinkje’ dan weet u dat wij die beweging uitgevonden hebben. 🙂
Uiteraar ging er een foto-camera mee. Hieronder een paar leuke beelden. Mocht u op zoek zijn naar een fotograaf die uw zeiltocht kan fotograferen, dan houd ik mij graag aanbevolen. Wellicht ten overvloede vermeld ik dat mijn fotografie altijd beter zal zijn dan mijn zeilkunsten…
Tijdens mijn vakantie in Engeland verbleven we ook een aantal dagen bij mijn schoonzus en zwager. Ze wonen op het platteland van het schitterende Devon. In het veld naast hun huis werd geoogst. Het was tegen het vallen van de avond, en ik zag daarin een mooie gelegenheid om wat mooie foto’s te maken van een aspect van onze wereld waar ik niet zo vaak kom: de agrarische sector.
Het zal wel komen omdat ik in Rotterdam woon. Ik ben zeer regelmatig te vinden in de haven of in een of andere fabrieksloods. Maar voor opdrachten in de agrarische sector wordt ik niet zo vaak benaderd. Wel jammer…
Ik vertel even wat over wat ik zag. De boer, die compleet conform verwachting Bill heette, vond het erg leuk dat die Dutchman foto’s wilde maken. In het veld was een jong hert, dat waarschijnlijk niet in staat was gebleken met zijn moeder mee te gaan in de sprong over een hek. Bill was ongerust over de oogst; was de tarwe droog genoeg. De machinist van de Combine-Harvester had een klein apparaatje bij zich om dat te meten. Helaas; de tarwe bleek nog veels te vochtig. In de laatste foto zie je de machinist de gemalen tarwe uit het apparaatje blazen.
Ik vond het zeer boeiend om eens mee te maken. Partijen die mij een opdracht willen geven om mooie beelden te maken in de agrarische sector zijn hartelijk welkom! 🙂
U kunt op de beelden klikken om ze groter te zien.
Vorige week heeft de rechter uitspraak gedaan in een rechtszaakzaak over auteursrecht die ik had aangespannen tegen een partij in het zuiden des lands. Deze partij had zonder toestemming een foto van mij gebruikt op hun commerciële website.
Het betreft een foto die ik een aantal jaren geleden maakte. Af en toe google ik eens op mijn foto’s, en zo kwam ik dit beeld tegen op een website waar hij niet hoorde. Uiteraard was mijn watermerk er afgeknipt.
Ik heb de partij in kwestie een brief gestuurd, waarin ik stelde dat hun publicatie van mijn foto inbruk op auteursrecht was, en hen een schikkingsvoorstel deed. Dit is een standaardbrief, opgesteld door de advocaten van de NVJ (Nederlandse Vereniging van Journalisten).
EVEN EEN STAPJE TERUG
Wat me verrast heeft is hoe emotieloos dit traject was
Ik schrijf dit blogje zodat u weet hoe zo’n proces in elkaar steekt. Misschien goed om even een stapje terug te doen. Als deze partij mij had benaderd of ze mijn foto mochten gebruiken had ik ze een kostenvoorstel gedaan. Maar ze hebben mij dus niet benaderd, en dus kregen ze toen ik de inbreuk in de gaten kreeg een schikkingsvoorstel. Zo’n schikkingsvoorstel is flink hoger dan het bedrag dat ik in eerste instantie voorgesteld zou hebben.
Tot nu toe is de eerste reactie op zo’n voorstel er altijd een van protest geweest. Dit weet je van te voren en daar moet je even doorheen. Vervolgens komt dan doorgaans betaling van het voorgestelde bedrag — soms onder protest, soms met excuses. Men heeft dan juridisch advies ingewonnen en in de gaten gekregen dat ik volledig in mijn recht sta en men bij de rechter geen enkele kans heeft. Dat de kosten door het proces heen alleen maar toenemen zal ook een rol spelen.
Maar deze partij ging vol in de verdediging. Hij meende de foto gewoon te mogen gebruiken. Ik stuurde een tweede brief, waarop hij mij verbood om nog verder contact met hem te zoeken.
Toen heb ik de zaak uit handen gegeven aan de advocaten van de NVJ. Ik ben als professioneel fotograaf aangesloten bij DuPho (de branche vereniging van Nederlandse Professionele fotografen) die een nauwe samenwerking met de NVJ heeft. De advocaat heeft weer een schikkingsvoorstel gestuurd, om toch vooral duidelijk te maken dat dit wel een serieuze kwestie was. Omdat ook hier niet positief op werd gereageerd, hebben we besloten er dus maar een rechtzaak van te maken.
TOCH SPANNEND
Ik stuur elk jaar een aantal brieven over inbreuk.
Je komt niet in zo’n rechtszaak terecht als je probeert er samen uit te komen. Je komt in een rechtszaak terecht als je stelselmatig niet thuis geeft
Een professioneel fotograaf waakt over het gebruik van zijn foto, net als iedereen waakt over zijn bezittingen. Maar dit is de eerste keer dat ik dus ‘de gang naar de rechter’ heb gemaakt. En hoewel ik wist dat ik gelijk had, vond ik het best wel spannend!
De verdediging van de tegenpartij was dat hij de foto op Facebook gevonden zou hebben, en dat ‘alles wat je op Facebook vindt, vrij gebruikt mag worden’. Hij verwees daarbij naar de algemene voorwaarden van Facebook. Mijn tegenargument was heel eenvoudig: deze foto is van mij; ik heb hem nooit op Facebook geplaatst (wel op mijn website); en bovendien, wat je op Facebook vindt mag je op Facebook delen, maar over gebruik van foto’s buiten facebook gaan de voorwaarden van Facebook niet. Niet een erg sterke verdediging van de tegenpartij dus — maar goed, je moet maar afwachten of de rechter het ook zo ziet.
OP ALLE FRONTEN GELIJK GEKREGEN
En nu heeft de rechter uitspraak gedaan. Mijn advocaat stuurde me het vonnis en wat blijkt: ik heb op alle fronten gelijk gekregen. De rechter maakt de verdediging met de grond gelijk en geeft de tegenpartij opdracht het hele gevorderde bedrag binnen enkele dagen over te maken. Let wel: omdat de juridische kosten erbij zijn gekomen is dat bedrag nu weer een flinke stap duurder geworden.
En zo komt aan dit avontuur een goed einde. Ik maak de stap naar de rechter niet met plezier, maar het nodig is zal ik er er niet voor terugdeinzen. Ik doe dit om mijn eigen werk te beschermen, maar ook mijn opdrachtgevers: waarom zouden ze mij veel geld betalen voor goede fotografie, terwijl anderen zonder verdere kosten of toestemming mijn foto’s kan misbruiken?
ENKELE OBSERVATIES
Ik schrijf regelmatig over auteursrecht. Ik doe dat om twee redenen: enerzijds wil ik professionele fotografen aanmoedigen om serieus met hun auteursrecht om te gaan, en anderzijds wil ik mijn publiek ervan doordringen dat foto’s auteursrechtelijk beschermd zijn. Ongeoorloofd gebruik van een foto kan een serieus probleem worden.
Maar de gang naar de rechter had ik nog nooit meegemaakt. Omdat dit mijn eerste keer was deel ik enkele observaties.
Wat mij het meest heeft verbaasd is dat het hele process digitaal is geweest. Ik weet niet of mijn tegenpartij ooit in de rechtzaal is geweest, maar ik en mijn advocaat in elk geval niet. Alles ging per mail, inclusief het toewijzen van het vonnis. Wat ik, als liefhebber van amerikaanse misdaadseries, overigens wel jammer vond. Ik had toch graag een keer willen zeggen: Your honor, may I approach the bench?
De werkelijkheid stond ver af van mijn amerikaanse fantasieën. Het was eigenlijk een redelijk emotieloos traject. Het heeft me ook niet veel tijd en energie gekost. Er waren geen schreeuw-wedstrijden met een woedende tegenpartij en er waren geen slapeloze nachten. De advocaat van de NVJ heeft dit ook goed en rustig begeleid. Het contact met de tegenpartij is uitsluitend per brief geweest. Die brieven waren stuk voor stuk duidelijk, maar zeker niet onvriendelijk. Al met al was het een storm in een glas water.
I would like to show you my favourite spot on this earth. No, I haven’t seen everything yet, and yes, I could wait with choosing my favourite spot until I had ‘seen it all’. But then again, I haven’t seen all the women of this world, and yet I choose one — and that’s worked out pretty good for me so far (we just celebrated our 26th anniversary). So yes, I have a favourite spot. It’s a spot where I feel completely at home and at rest.
My favourite spot is called Crackington Haven and can be found on the rocky north-cast of Cornwall (that’s the peninsula that sticks out into the Atlantic in South-west England). Crackington is not even a village; it’s just a few houses with a small beach between two enormous cliffs. At night the sun sets in perfect view; the waves can be enormous; there are wonderful rock pools with all kinds of sea life in them, and the water is so cold. Sophie’s family had a small cabin here and so she spent her summers on this beach. Naturally it was one of the first places I had to see when we first got to know each other, and for me too it was love at first side.
Our most recent holiday was in Cornwall and of course we spent a number of days at Crackington. It had been a few years since our last visit, but I’m happy to say beyond a few minor improvements it hadn’t changed much!
Crackington is also meaningful place for Sophie’s family. After her Dad died we scattered his ashes on the high cliff overlooking Crackington. Sophie and I have decided we each want our ashes to be scattered here as well. Sorry of that sounds a bit gruesome, but there is something deeply peaceful about ‘knowing the place’, and having a sense of belonging and peace with that.
On this blog I like showing my best and my favourite photo’s. Crackington never ceases to amaze me in how she can look. I took a ton of photo’s there this summer. Here are some of my favourites. I know I should be more selective, but heck, I can’t. I’m just going to show them all to you! As always: click on the photo’s to see them larger!
Do you have a favourite spot?
I’d love to know if you have a favourite spot. Where is it? And why do you love it so much?
De telefoon gaat. Een bekende opdrachtgever vraagt: ‘fiets je ook?’ Het antwoord daarop is ‘ja’. Mooi – dan heb ik een opdracht voor je: je mag twee ANWB fietsroutes fotograferen. We hebben vooral foto’s nodig van dijken, water, molens, en fietsers. Lukt dat? Natuurlijk. En zo stapte deze fotograaf op de fiets.
Nou ja, eerst moesten we nog wel één probleem oplossen: ik had geen fiets. Ik kan wel fietsen (welke nederlander kan dat niet?), maar ik heb geen fiets. Elke keer als ik een fiets koop ‘lenen’ mijn drie zoons die, en dan is mijn fiets binnen de kortste keren aan gort gereden, of gestolen, of kwijt… De laatste keer dat ik dus een fiets had is dus al weer even geleden. Maar dit was een mooie gelegenheid om een spiksplinternieuwe fiets te kopen — eentje die ik dan niet aan mijn jongens ter beschikking zou stellen, maar die helemaal voor mezelf is. Om lekker met mijn echtgenote fietsroutes mee te fietsen, onderhand wat te picknicken, en hier en daar wat molens en dijken te fotograferen. Of om fietsopdrachten op de fiets te doen!
En zo kwam het dat ik afgelopen zomer op twee mooie zondagen samen met Sophie heerlijke fietstochten heb gemaakt langs de Route en de omgeving van Rotterdam. Uiteraard koos ik daarvoor momenten dat het weer heerlijk meewerkte (ik mocht dit zelf inplannen). De opdrachtgever was dik tevreden met de platen: “ik stuur je naam aan al mijn medewerkers door!”, schreef ze. Hieronder een aantal lekkere Hollandse platen. Niet mijn gewone werk, maar toch zeer leuk om te doen. En ik hou er een fiets aan over!
Fietstassen?
Ik heb deze opdracht met mijn Fujifilm X-T2 gemaakt. Is echt wel de ideale camera voor zo’n opdracht: licht, snel, en geeft directe informatie over of de belichting OK is. Maar het vinden van een goede fietstas waar de camera in kon, bleek problematisch. Ik zocht een fietstas met mooie vakken voor mijn camera en 4 lenzen. Die bleek niet te vinden. We hebben uiteindelijk met wat oude schuimranden met klitteband en een handdoek maar een soort vulling voor de tas gemaakt. Bleek verre van ideaal. Dit lijkt me nog een gat in de markt…
