fbpx

Rogier Bos Fotografie

Zakelijke fotograaf Rotterdam en omstreken

Je bent hier: Home / Belangrijke blogs / Pagina 3

Portretrecht, werkgevers en werknemers

Deze heren zijn herkenbaar - dus ze hebben portretrecht.
Herkenbaar, dus wel portretrecht.

Mag een werkgever foto’s van werknemers publiceren? Of mogen werknemers protesteren tegen het publiceren van foto’s? Hoe zit dat nou met portretrecht? Hoe respecteren we onze medewerkers, en krijgen we straks toch goede foto’s? Als professioneel fotograaf krijg ik deze vragen heel regelmatig. In deze blog geef ik een aantal feiten en tips.

Even bij het begin beginnen. Ieder persoon heeft portretrecht. Dit houdt in dat een foto waar je duidelijk herkenbaar op staat niet zonder jouw toestemming gepubliceerd mag worden. Een werkgever heeft dus jouw toestemming nodig voordat er foto van jou mag worden gepubliceerd.

Let wel: herkenbaarheid is belangrijk. Bij een foto waar je vaag en wellicht op de rug op staat kun je je niet op portretrecht beroepen.

Het beginsel is dus dat toestemming nodig is — en dat iedereen dat mag weigeren!

Er is één uitzondering: als de foto nieuwswaarde heeft, dan kun je jezelf niet beroepen op portretrecht. Dat is vervelend voor onze minister-president, omdat praktisch elke foto van hem nieuwswaarde heeft. En als u een foto van Gordon maakt, in een park innig kussend met een vrouw, dan mag u die ook publiceren. Maar in foto’s zonder echte nieuwswaarde mogen mensen dus weigeren…

Dit is dezelfde situatie, maar deze heren zijn niet herkenbaar. De werkgever mag deze foto gewoon publiceren. De werkgevers zelf zullen er ook geen probleem mee hebben.
Niet herkenbaar in beeld, dus geen portretrecht.

Als mensen weigeren op grond van portretrecht

Laat ik beginnen met twee redenen waarom mensen weigeren.

Er zijn mensen die, om wat voor reden dan ook, niet op het internet willen. Ze doen niet aan Facebook of LinkedIn, en begeven zich alleen anoniem op het web. Ze zijn bezorgd over privacy en zijn voorzichtig met welke informatie ze over zichzelf achterlaten. Zelf zit ik niet zo in elkaar, maar als iemand aangeeft liever niet online te komen, dan dient dat volgens mij zonder verdere discussie geaccepteerd te worden. Ik zal ook nooit proberen op deze mensen in te praten: deze mensen hebben erover nagedacht en dienen mijns inziens gerespecteerd te worden in hun mening.

Er zijn ook mensen die niet gefotografeerd willen worden omdat ze zichzelf niet fotogeniek vinden. Dat betreft soms mensen die duidelijke aanleiding hebben, zoals slechte huid, enorme pukkels, een enorme neus… maar veel vaker betreft het dames en heren (nou ja, vooral dames…) die door de rest van de collega’s als heel mooi worden ervaren. Het probleem is niet dat ze er slecht uit zien — maar dat ze denken dat ze er slecht uit zien. Tegen dergelijke mensen zeg ik altijd: laat mij nou een paar foto’s maken… misschien dat er toch een ok foto bij zit. En anders kun je dan altijd nog zeggen dat je ze liever niet online hebt. Vaak zijn ze naderhand verrast over hoe leuk de foto dan geworden is. “Oh, die is eigen best leuk – mag ik die zelf ook hebben?” is dan de reactie.

Hoe gaat een werkgever hier nou mee om?

Ik heb een paar tips.

  • Schakel een goede fotograaf in
    Eén reden waarom mensen camera-schuw zijn, is omdat ze te vaak zijn gefotografeerd door iemand die het eigenlijk niet kon. Een goede fotograaf heeft een portfolio dat vertrouwen geeft. Hij stelt je op je gemak, en helpt je poseren. Er ontstaat iets moois — en mensen vinden het leuk om daaraan mee te werken. Huur daarentegen een beginnend fotograaf in, of erger nog, je neefje ‘die ook zo leuk fotografeert’ en je collega’s zeggen de komende 10 jaar ‘nee’ als je voorstelt dat ze op de foto mogen…
  • Een quitclaim
    Als mensen duidelijk herkenbaar in beeld komen, is het ondertekenen van een quit-claim een goed idee. In een quit-claim tekent een werknemer gewoon heel eenvoudig dat hij zijn werkgever toestemming geeft om de foto te gebruiken. U kunt zo’n quit-claim zelf opstellen, of de fotograaf vragen een quit-claim op te stellen en te laten ondertekenen door iedereen die hij fotografeert. Let op: dit is een extra stukje dienstverlening. De fotograaf zal hier kosten voor in rekening brengen.
  • Arbeidscontract
    De toestemming om een foto te mogen gebruiken kan ook contractueel worden vastgelegd. Dit is misschien niet de meest sympathieke oplossing, maar veel evenementen doen het wel zo: door een kaartje te kopen verklaar je jezelf akkoord met de algemene voorwaarden van een evenement. De organisatie mag dan foto’s van jou maken voor veiligheids- en publicitaire doeleinden. Zo’n regeling kan ook worden opgenomen in een arbeidsvoorwaardencontract: je mag als werkgever bijvoorbeeld eisen dat al je werknemers met een foto in dezelfde stijl op LinkedIn staan.
  • U mag de ruimte verlaten…
    Wat ik zelf vaak doe als professioneel fotograaf, is mijn komst in een ruimte aankondigen. Ik loop een kantoor binnen en zeg dan bijvoorbeeld:

Goedemorgen dames en heren. Het komend half uur kom ik hier wat foto’s maken voor uw nieuwe website en brochure. U kunt gewoon doorwerken. Stoort u zich niet aan mij. Maar als u liever niet op de foto komt, kunt u dan de ruimte even verlaten en over een half uur terugkomen? Als u blijft zitten ga ik er van uit dat u er geen problemen mee heeft als ik u op de foto zet. Grote kans dat u er klein en alleen op de achtergrond zichtbaar bent, maar voor alle zekerheid zeg ik het toch even.”

  • Bereid mensen er even op voor
    Kondig de komst van de fotograaf van te voren aan! Als mensen zich er mentaal op instellen, dan voelen ze zich niet overvallen. Informatie creëert een gevoel van vertrouwen en respect. Kunt u gelijk vragen of iedereen de fotograaf even maximale medewerking kan verlenen…. #welzohandig
  • Persoonlijke benadering
    Zoek de meest fotogenieke/karakteristieke mensen uit en benader ze persoonlijk. “Ik zou het heel leuk vinden als we jou mochten fotograferen en op onze folder mochten zetten — want jij vertelt ons verhaal zo goed!” is een mooi compliment! Veel mensen willen daar aan meewerken.
  • Een kleine beloning
    Mijn ervaring is dat als de sfeer in een bedrijf goed is, en mensen worden respectvol benaderd bijna iedereen wil meewerken. Toch vind ik het altijd een toepasselijk gebaar als een werkgever een kleine aardigheid stelt tegenover de toestemming van de werknemer. U kunt denken aan een fles wijn, een boekenbon, een kaartje voor de sauna of de dierentuin… iets om toch uw waardering te laten blijken. De werkgever heeft namelijk afstand gedaan van zijn portretrecht, en omdat portretrecht in juridische termen een serieus ding is, dient het ook met respect en waardering behandeld te worden. Als fotograaf geef ik een werkgever altijd toestemming om de foto’s die ik maak van een werknemer aan hem of haar door te geven. Als de werkgever er geen probleem mee heeft, mag de werknemer deze van mij ook op persoonlijke sociale media plaatsen.

Laat ik afsluiten met een belangrijke opmerking: ik ben fotograaf en geen jurist. De opmerkingen, ideeën en tips in dit artikel geef ik op basis van ervaring, dingen die ik hier en daar heb gehoord, en wat ik er zelf van heb begrepen. Aan dit artikel kunt u geen rechten ontlenen. Mocht u, waarde lezer, van mening zijn dat de zaken iets anders liggen, dan hoor ik dat graag. Ik kan besluiten op grond van ontvangen input dit artikel aan te passen.

Portretopdracht in Pauluskerk voor daklozendag. Opdracht houdt het midden tussen redactionele fotografie en kunstfotografie.

My response to your criticism

Every now and then I get an email, phone call or Facebook message critiquing a photo I’ve made, or a message I’ve posted. I’m fine with someone not liking a photo; taste, after all, is entirely personal. Criticism of my choices and morals is another matter. And when that criticism is brought in public… Houston, we have a problem!

So this is the blog post to which I’ll refer you when you send me a message like that! I won’t respond; I won’t defend myself, and I am not going to engage you in discussion. This is the only response you’ll get. It’s in English so I only have to explain it once.

Let me say a couple of things to help you understand where I’m coming from. There are a couple of principles that govern my approach.

[Lees meer…]

Blue Monday: depressie en de ZZP’er

Model - depressie

Vandaag is het ‘Blue Monday’ — de dag waarop de meeste mensen zich gedeprimeerd voelen. Zeg maar: de zwartste dag in het jaar. De gezelligheid van Kerst is voorbij, de warmte van de zomer is nog ver weg, en het is k-k-k-koud! Kortom, genoeg om een beetje neerslachtig van te worden.

Nou blijkt er van de berekening van ‘Blue Monday’ niet zo heel veel te kloppen. Maar toch: het is makkelijk om vandaag niet lekker in je vel te zitten. En ZZP’ers (endat zijn de meeste fotografen) zijn volgens mij extra vatbaar voor gevoelens van depressie!

Een ZZP’er is voor zichzelf verantwoordelijk. Als het even tegenzit met opdrachten is er geen vangnet: geen uitkering, geen subsidie, en zeker geen baas die gewoon doorbetaalt

Want naast dat het koud is en dat de zomer nog ver weg is, zijn januari en februari ook stille maanden. Voor de trouwfotografen zijn er weinig bruiloften en voor de zakelijke fotografen zijn er weinig opdrachten. Opdrachtgevers hebben net hun nieuwe jaarbudgetten en ze blijven er liever even op zitten voordat ze alles uitgeven. En dit weer inspireert hen ook niet echt tot het inhuren van een fotograaf. Daar beginnen ze pas in April/Mei weer aan te denken. Moeilijke maanden dus voor een aantal ZZP’ers.

Eerlijk zijn

En dat geldt ook voor mij. Ook ik vind januari en februari niet zulke leuke maanden. Ook ik kan in deze tijd van het jaar flink last hebben van neerslachtigheid. Sophie (mijn partner) lacht wel eens: “joh — komt wel weer goed”. Maar ik vind het moeilijk dat positivisme te delen. Je weet het niet. EN het is soms wel erg stil.

Kunnen we er gewoon even eerlijk over zijn? Een ZZP’er is voor zichzelf verantwoordelijk. Als het even tegenzit met opdrachten is er geen vangnet: geen uitkering, geen subsidie, en zeker geen baas die gewoon doorbetaalt. Je teert in op je reserves (als je ze hebt) en anders heb je direct een probleem. En opdrachtgevers lijken te ruiken dat ze kunnen onderhandelen over je tarieven. Daar ga je je ook al niet beter van voelen: je leeft tussen de angst dat je de opdracht mist als je het te hard speelt, en het gevoel dat je niet wordt gerespecteerd in je vaardigheid als je een te lage prijs accepteert.

Ik dus ook. Vorig jaar duurde het ook veel langer voordat ik er uit kwam. Dat was echt ingewikkeld. Nu begrijp ik dat voor heel veel fotografen de eerste helft van vorig jaar slecht was, maar vorig jaar dacht ik dat ik alleen was en dat dus mijn bedrijf bezig was naar de filistijnen te gaan zonder dat ik wist waarom. Mijn gevoel van neerslachtigheid werd nog eens versterkt door een gevoel van onvermogen om iets aan de situatie te doen; de dingen die ik deed hadden niet het beoogde effect: de ideale ingrediënten voor een neerwaartse spiraal.

Wat doe je er aan?

Ik ben nu al een aantal jaren bezig, en heb wel wat strategieën gevonden en ontwikkeld om deze neerwaartse dynamiek af te remmen en te doorbreken. Hier volgen er een aantal. Doe er je voordeel mee — en vul aan als je wilt!

  • Sport!
    Ik weet het, het is het laatste waar je zin in hebt: maar fysieke beweging is de beste manier om jezelf over een dood punt heen te zetten. Je lichaam maakt dan allerlei hormonen aan die je een gevoel van tevredenheid en succes geven. Dus: sta op, ga weg achter de TV, en ga naar die sportschool!
  • Gebruik de stilte om te investeren in jezelf
    Je kunt natuurlijk op je stoel blijven zitten en vooral op facebook blijven romddolen. Maar het is slimmer om voor jezelf te bepalen welke kennis of vaardigheden je nog waardevoller voor de klant maken. Kies er één of twee uit, en committeer jezelf daaraan. Maak een schema, en ga aan de slag
  • Ruim de rommel op!
    Dit helpt mij ook enorm: ik gebruik de rustige tijden om mijn bureau op te ruimen, mijn administratie op orde te brengen en mijn archief uit te mesten. Niet hele leuke dingen, en je verdient er geen geld mee — maar als je daarna weet dat je ‘bij’ bent, en je alles wat je zoekt snel kunt vinden, dat komt je bedrijfsvoering zeer ten goede! En meer nog dan dat: het gevoel dat je je tijd nuttig hebt besteed geeft je toch een positief gevoel.
  • Blijf weg van de sociale media!
    Mijn ervaring is dat sociale media behoorlijk gevaarlijk zijn voor mijn ‘general sense of wellbeing’. Dat is omdat iedereen alleen maar de hoogtepunten post: de vliegtuigvleugels naar een warm land; de prijs die ze winnen; de geweldige opdracht die ze binnenslepen… vreemd genoeg posten mensen zelden foto’s van een grijze lucht, of van facturen van de belastingdienst, of van een lege agenda.
    Toch kost het mij altijd even moeite om mezelf dit weer even te realizeren: we vergelijken dan onze eigen leventje, met de hoogtepunten van anderen. Zo kan het lijken alsof iedereen het beter heeft dan wij. Dat is helemaal niet zo: ieder huisje heeft zijn kruisje. Doe jezelf een lol: als je gedeprimeerd maakt van Facebook, kijk er dan niet naar!
  • Besteed tijd aan vrij werk!
    Weet je nog waarom je destijds fotograaf bent geworden? Omdat je fotografie zo leuk vond! En als je het straks druk hebt, is er waarschijnlijk geen tijd om leuke projecten te doen. Dus: doe nu één of meerdere leuke projecten!
  • Optimaliseer je marketing
    Marketing is iets wat je constant moet blijven doen. Als je er pas aan begint als je bedrijf stilvalt, is dat een beetje laat. Maar: soms heb je het zo druk, dat je er niet aan toe komt. Daarom zijn dit mooie momenten om dat aan te pakken. Maar dan moet je wel van de bank afkomen, en aan de slag gaan! Lang uit slapen en veel TV kijken (Netflix bingen) is het domste wat je kunt doen: je voelt je naderhand alleen maar ellendiger. Dus: kies een aanpak, formuleer een plan, en maak een aktielijst.
  • Praat met iemand
    Even serieus: ZZP’er zijn is flink ingewikkeld, zeker als het stil is in deze maanden. Je kunt proberen dat helemaal alleen te dragen, en waarschijnlijk kun je dat ook wel … maar of het slim is, is een tweede. Mijn advies is dan ook: praat met iemand.

    In haar boek Daring Greatly (aanrader!) definieert Brené Brown empathie als het vermogen om met iemand in zijn duisternis te zijn.

    En dan bedoel ik niet iemand die je op de schouder klopt en zegt ‘komt wel weer goed joh — kop op!’. Die neemt je niet serieus, en dat verergert de situatie in plaats van dat het helpt. En ik bedoel ook niet iemand die gelijk begint te bedenken wat je allemaal beter kunt doen, en zo probeert je problemen te verhelpen. Nee, ik bedoel iemand die niet bang is voor je emoties, maar die je verhaal kan aanhoren, je eventueel kan laten uitrazen, en die dan goede vragen kan stellen. Vragen als: “Waar ben je bang voor?” en “wat is het ergste dat kan gebeuren?” en “wanneer kun je realistisch weer opdrachten verwachten?”. Het moet iemand met empathie zijn. Empathie is niet hetzelfde als medelijden of sympathie; Brené Brown definieert empathie als het vermogen om met iemand in zijn duisternis te zijn. Dat is wat je nodig hebt: iemand die je duisternis niet weglacht of wegverklaart, maar daarin met je kan zijn en kan zoeken naar de weg eruit.

Afsluitend

Neem je gevoelens van teneergeslagen zijn serieus, zeker als ze wat langer duren.

Welke tips heb jij nog? Wat helpt jou? Ik vind het leuk als je reageert. En ‘chocolade’ is een fout antwoord! 🙂

Looking forward to 2017

View from le Saleve, Geneva

At the beginning of the year I like to look ahead at the new year. I love being intentional and strongly believe that it makes life more fun! Of course I realize not all your plans become reality, but still: aim at nothing and you are sure to hit it!
[Read what I thought of 2016 (Dutch)]

Above the clouds

The picture illustrates what I want to do in this post. I made this photo on the last day of 2016. I am standing on a mountain (Le Saleve) just outside Geneva, and the clouds are actually below me. You can see the trees sticking through. In this post I want to ‘rise above the clouds’ and give a long-distance view of the year.

A photographer’s vision for 2017

So what will 2017 bring? I am curious! The economy is looking up, but Trump will be president soon, and it seems by all accounts his impatience and grandstanding and narcissism might just get the world in to trouble. But those are the things I have no influence over. Let me concentrate on what I CAN influence. Here are my plans for 2017:

  1. I am going to concentrate on beauty! I am making the study of aesthetics (=beauty) my project for the year!
  2. Learning better retouching techniques. I believe the quality of my images can be improved.
  3. I am going to make time for this by spending less time on Social Media.
  4. More energy on networking.
  5. Double my newsletter list. Wanna sign up?
  6. Further develop my portraiture skills. I could concentrate on my things, but this will be my focus. I want to make better and more interesting portraits.
  7. Do a monthly creativity project to challenge me in terms of skills and variety.
  8. Less spending and more saving. Last year was a year in which I invested a lot. This year I am going to focus on saving.
  9. Better book keeping! I want more control and accuracy, and lower cost.

All these things I am writing down here so I can refer back to them regularly. Feel free to ask me about them. As always I will do an evaluation at the end of the year.

Projects

There are a couple of exciting plans and projects on the agenda already. I will be doing a two-week trip to Nepal in March with a group of photographers. I am really excited about that! I am scheduled to photograph a major event in a big city abroad in May (destination is secret). Sophie and I will be vacationing on the english coast this year. I am scheduled to photograph a trade show in Paris in the second part of the year.

Good plans, wouldn’t you agree? Provided Trump doesn’t blow up the world, it should be a good year!

Een week in het leven van een fotograaf

Opa en kleinzoon

Jij komt ook overal en doet ook van alles! is een opmerking die ik vaak krijg. Dat klopt: ik krijg allerlei opdrachten en kom op allerlei plaatsen en ontmoet allerlei mensen. In deze blogpost geef ik u een blik in mijn keuken: zo zag deze afgelopen week er uit. Let op: u kunt op alle beelden klikken om ze groter te zien!

 

Zondag: familieportret

“Wat een prachtige foto’s!!! Echt super. Dit wordt nog lastig om een keuze te maken….”

De week begint al vroeg, met een opdracht om zondag een serie foto’s te maken van een mooie kleine gozer met zijn grootouders. Dit is een gezin dat al een aantal jaren bij me komt voor nieuwe foto’s, en ook mensen naar mij doorverwijst. Ik maak een mooie serie foto’s van iedereen binnen buiten, met deze mooie jongen als middelpunt. In het begin is hij even onwennig, maar als we hem gewoon zijn gang laten gaan met zijn beesten, en Opa en Oma gaan meespelen, ontstaat er een leuke sfeer. Het heeft in degelijke omstandigheden geen enkele zin om kinderen te gaan dwingen. Als we ook nog Sinterklaasversjes gaan zingen gaan de armen in de hoogte en wordt het een klein feestje. Het geheel resulteert in een collectie op van 67 foto’s, waaruit pa en ma nu een keuze mogen gaan maken.

 

Maandag: food photography

Pitcherkannen voor Sonnema

Dank voor de foto’s! Ik vind de foto’s erg mooi gelukt, wederom dank!

Maandag ben ik de hele dag in de studio, om food photography te doen. Of liever gezegd: drink photography. In mijn studio fotografeer ik verschillende pitchers, gevuld met lekkere (sterke) drank. Nou ja, lekker… we proeven er niks van. Echt waar! Food Photography vraagt een hoge mate van nauwkeurigheid, en dan is het geen goed idee dat je jezelf een beetje laat benevelen met alcohol!

Een blikje achter de schermenEn het fotograferen van zoveel glas is een speciale uitdaging. Vorige week heb ik een hele serie PVC-buizen gekocht en met behulp van zwarte IKEA gordijnen heb ik een aantal grote zwarte panelen gemaakt, om alle vormen van reflectie tegen te gaan. Uiteindelijk lever ik de klant 7 foto’s op zeer hoge resolutie aan: deze beelden zijn klaar voor gebruik in reclame op zeer groot formaat. Een reclame-studio zal er nu de rest van de opmaak verzorgen.

Deze shoot duurt het grootste gedeelte van de dag. Gelukkig is er aan het eind van de dag nog even tijd om wat winkels in de binnenstad binnen te lopen: ik heb wat nieuwe kleding nodig. Ik wil als fotograaf representatief voor de dag komen. Ik draag voornamelijk zwart en grijs, om zo min mogelijk de aandacht te trekken, vooral in congres-zalen. Maar als u me dan toch ziet, moet u het gevoel hebben dat ik op uw evenement thuishoor, niet waar?

 

Dinsdag: treinen en bovenleidingen

Bovenleidingen

Woensdag weer iets heel anders. Een Zwitserse klant levert bovenleiding materiaal aan spoorwegen door heel Europa. In hun reclamemateriaal zie je die bovenleidingen, in combinatie met bewegende treinen en mooie avondluchten.  Vanuit Zwitserland kwam op de opdracht om op verschillende plaatsen in Nederland dergelijke beelden te maken.  Dinsdag ging ik er op uit om een eerste serie testbeelden voor deze opdrachtgever te maken. Het resultaat stemde hem tevreden, en hij bevestigde woensdag de opdracht. Later deze week ben ik weer beelden gaan maken, en dat zal ik de komende weken ook weer doen. Een uitdagende, maar leuke opdracht. Wie had ooit gedacht dat ik bovenleidingen zou gaan fotograferen…

 

Woensdag: een dagje vrij…

Vandaag had ik geen opdrachten staan. Dan ga ik ’s ochtends naar de sportschool, en gebruik ik de rest van de dag om foto’s te bewerken; mijn website en sociale media bij te werken, offertes te versturen, batterijen op te laden (een fotograaf gebruikt een heleboel batterijen!) en mijn kamer op te ruimen. S’avonds kopen Sophie en ik ook even een kerstboom.

 

Donderdag: groepsfoto

Groepsportret aan de MaasVandaag lijkt een relatief eenvoudige dag. Ik moet een groepsfoto maken, die 46 keer uitprinten en inlijsten, en nog diezelfde dag afleveren, zodat de deelnemers van het evenement de foto mee kunnen nemen naar huis.

Zo’n opdracht is makkelijker gezegd dan gedaan. Allereerst vertelt de opdrachtgever mij dat er 40 deelnemers zijn. Ik naar de IKEA om 40 lijstjes te kopen. Bij IKEA mag je maximaal 10 exemplaren van 1 artikel kopen, omdat je anders wordt gezien als zakelijke afnemer, en daar is IKEA niet voor. Ik ben natuurlijk wel zakelijke afnemer, dus loop 4keer door IKEA heen om in totaal 40 lijstjes mee te mogen nemen. Een week later lees ik in een email dat er nog 6 deelnemers zijn bijgekomen. Ik weer naar de IKEA.

En dan is er de locatie. De opdrachtgever wil een hele strakke en goed georganiseerde foto, met Rotterdam op de achtergrond. Er wordt een voorbeeldfoto van vorig jaar meegestuurd. Op die voorbeeldfoto staat de groep op een mooie trap voor een landhuis. Ik vertel de opdrachtgever dat hier niet zo’n trap is, en dat de groepsfoto dus niet zo netjes gaat worden. Ook gaan de deelnemers het koud krijgen aan het water. De opdrachtgever denkt productief mee, maar geeft toch aan dat de foto hier gemaakt gaat worden.

Ingelijst groepsportretIk ga al vroeg naar de plek toe. Wat blijkt: de plantsoenendienst is er met allerlei mannen in fluorescerende oranje pakken aan het werk, en her en der zijn busjes geparkeerd. Dat gaat lekker…. ik zoek de ploegleider op en vertel hem mijn dilemma. “Geen probleem, man” zegt hij, dan gaan we gewoon een eind verder op. Vervolgens gaan ze gewoon door met werken.

Als ik een uurtje later de groep heb opgehaald uit het hotel waar de conferentie plaatsvind, zijn ze er nog. Mijn eerste reactie is: oh shit… Maar op het moment dat ze mij zien, stappen ze allemaal in de busjes en rijden ze weg. Ik stel de groep op en maak in record time een aantal foto’s. De zon schijnt over De Rotterdam en de Erasmusbrug precies in mijn lens, dus ik moet vrij hard flitsen.

Zodra de foto’s zijn gemaakt gaat de groep terug naar het hotel, en rij ik als een speer naar huis. Daar print ik de foto uit in een layout met logo’s en tekst die ik eerder al gemaakt heb. De foto’s worden uitgeknipt op een snijmachine die ik voor dit soort klussen heb. Het inlijsten is altijd een pain in the ass, maar met het verstand op nul en wat kerstmuziek op de achtergrond lukt het vrij snel. Nog geen die uur na het maken van de foto sta ik weer in de lobby van het hotel met de ingelijste foto’s. Aan het eind van de middag krijg ik een mailtje van de opdrachtgever.

Mijn collega laat me net de ingelijste foto zien. Ziet er goed uit! De achtergrond werkt ook goed vind ik. Dank je!

 

Vrijdag: evenement en portretten

NBC congres

Mag je als fotograaf favoriete opdrachtgevers hebben? Ik weet het niet, maar vandaag mag ik naar het NBC, en dat vind ik altijd erg leuk. Niet in de laatste plaats omdat er altijd interessant fotomateriaal is! Maar meer nog dan dat: ik vind de manier waarop zij met mij omgaan erg prettig. Te vaak ben je op een evenement een eenling die gewoon zijn werk doet zonder dat je met iemand contact heb. Bij het NBC zien ze juist de meerwaarde van een goede en prettige samenwerking!

Vandaag mag ik een evenement fotograferen én nieuwe medewerkers portretteren. Een evenement is in het NBC altijd een visueel feest. Vandaag moet ik speciaal de 4K en 3D projectie fotograferen. Ze hebben een enorme beamer aan het plafond hangen die een geweldig beeld geeft op de panelen op het podium. Ik zet een camera op een statief en fotografeer in rap tempo de ene na het andere 3D decor. Echt schitterend!

Maar er is nog meer leuks. Tijdens de lunch mogen de gasten hun eigen fruit-room ijs maken in vloeibaar stikstof. Ook dit levert mooie plaatjes op. Ik heb een kleine selectie van de beelden in bovenstaand overzicht gezet: uiteindelijk krijgt het NBC van mij een collectie van 148 foto’s.

Dat is niet zo heel veel, denkt u wellicht. Dat klopt: normaal zou ik veel meer beelden van een evenement kunnen aanleveren. Maar door de dag heen moet ik ook ook nog een aantal portretten van medewerkers maken. Voor het NBC maak ik twee soorten portretten: ik maak een LinkedIn profielfoto, en ik maak een verhalend portret, waarmee het NBC laat zien met welke taken deze persoon bezig is binnen de organisatie. Zo vertelt het NBC iets van zijn verhaal. Hieronder een overzicht van die laatste categorie beelden die ik vandaag maak.

Verhalende portretten

 

Zaterdag: koffie, een garage, en … regen

De koffie komt eraan!

Ik heb donderdag opdracht gekregen om vandaag een serie foto’s te maken van een binnentuin, een parkeergarage en een koffietentje. Leuk. Als ik aankom op de locatie, midden in Rotterdam, merk ik dat ik mij door de briefing op het verkeerde been heb laten zetten. Bij het woord ‘binnentuin’ denk ik aan een ‘tuin binnen in een huis of kantoor’. Deze tuin is gewoon buiten. En de garage had ik onder het gebouw verwacht, maar deze is ook gewoon buiten. En: het regent nogal.

Ik begin dus maar met het fotograferen van de koffiezaak. Daar is gelukkig droog en warm — en de samenwerking vlot en hartelijk! Dat levert een serie leuke beelden op.

Overzicht van foto's in een koffietentje

Maar dan moet ik toch naar buiten… en daar regent het nog steeds. Ook ontdek ik dat er een team van mannen in fluorescerende oranje pakken bezig is met de belijning in de garage. En hun fel-gele busjes staan pal in de ‘binnentuin’. Hmmm… dit klinkt bekend. En opnieuw merk ik dat mensen bijzonder behulpzaam zijn als je het vriendelijk vraagt: met een lach en een zwaai rijden ze de busjes weg. Nu kan ik aan het werk.

Tsja… ik kan de zon niet automatisch laten schijnen. Ik doe mijn best om toch zo sfeervol mogelijk plaatjes te schieten. Die regen en mist heeft ook wel wat…

Binnentuin First Rotterdam

 

Is dit nou typisch?

U moet voor de grap even terug omhoog bladeren en opletten hoeveel verschillende situaties en types fotografie u tegenkomt. Dat zijn er namelijk best wel wat!

Misschien dat u zich afvraagt of dit nou een typische week is. Het korte antwoord daarop is ‘ja’. Mijn leven is zo gevarieerd; ik kom op al deze plekken en ontmoet al deze verschillende mensen. Deze week heb ik toevallig geen BN’ers of bewindvoerders ontmoet, en dat is een beetje ongewoon. Maar elke dag moet ik naar een andere plek, contact maken met nieuwe mensen, ontdekken hoe ik in deze omstandigheden de problemen oplos en de mooiste plaatjes schiet. Dat lukt me, gemiddeld genomen, redelijk. Zoals u ziet zijn mijn opdrachtgevers over het algemeen zeer tevreden!

 

 

Als een professioneel fotograaf vrijwilliger is…

Portret Fotograaf-13

De telefoon gaat. “Goedemiddag, met X van de de organisatie Y. Wij zetten ons in voor vluchtelingen/dak-en thuislozen/arme kinderen/blinde tijgertjes in gevangenissen op de maan. Wij hebben een mooie opdracht! Maar … we zijn een ‘goed doel’ en hebben een heel beperkt budget, of zelfs helemaal geen budget. Zou u bereid zijn om voor ons te fotograferen?” Met andere woorden: zou u zich als fotograaf vrijwilliger willen inzetten voor ons?

Ik, en veel van mijn collega’s met mij, zijn vaak graag bereid om onszelf in te zetten voor goede doelen!

De trouwe lezer van mijn blog weet dat als een dergelijk verzoek van een bedrijf komt, dit bij professionele fotografen kansloos is. Waarom zouden we u helpen geld te verdienen als we zelf er niet aan verdienen? In deze gevallen geldt: geen budget, geen fotograaf.

Maar ik, en veel van mijn collega’s met mij, zijn vaak graag bereid om onszelf in te zetten voor goede doelen — en we krijgen de vraag ook veelvuldig. Ik zelf heb een aantal goede doelen waar ik een aantal keren per jaar voor fotografeer — voor een sterk gereduceerd tarief, en vaak ook helemaal geen tarief. En dat geldt niet alleen voor mij: heel veel professionele fotografen vinden het gewoon fijn om zichzelf op deze manier in te zetten!

Langzamerhand begin ik echter wel te ontdekken dat er wat spelregels moeten zijn in het spel tussen dergelijke opdrachtgevers en hun fotograferende vrijwilliger. Dat loopt namelijk lang niet altijd lekker! Ik ken ook een aantal fotografen die zo gefrustreerd zijn met dit soort opdrachtgevers dat ze er maar helemaal mee zijn opgehouden. Daarom volgen hier een paar tips voor fotografen — en voor hun opdrachtgevers.

Tips voor fotografen

Voor fotografen heb ik vier tips:

  • Wees selectief.
    Als je niet oppast kun je wel elke week een onbetaalde opdracht doen. Er is geen einde aan de behoefte aan gratis fotografie. Elke inzet leidt tot een nieuwe vraag: “kun je ook…?” Vooral in de kerstmaand is het troef: dan krijg ik, en veel fotografen, een aantal telefoontjes: “kunt u dit fotograferen – voor niks?”
    Mijn ervaring is dat het het beste werkt als je een langdurige relatie ontwikkelt met een organisatie. Eenmalige contacten zijn meestal weinig zinvol; daar is het gevaar dat er misbruik van je gemaakt wordt, te groot. Zelf heb ik een aantal goede doelen ‘geadopteerd’: met hen bouw ik aan een leuke relatie. Dit zijn doelen waar in geloof en me ook in verdiep. Dat helpt me ook weer betere foto’s te maken! Ik heb een quotum van mijn tijd dat ik geef aan charitatieve projecten, en dit geeft mij ook de gelegenheid om tegen anderen te zeggen: “sorry, ik zit vol!” Zo voorkom ik dat het de spuigaten uit gaat lopen.
  • Wees beducht op onderhandelingstechnieken
    Vaak is de boodschap ‘we hebben geen budget’ ook een poging om de kosten zo laag mogelijk te houden, terwijl er eigenlijk best geld is. Een opdrachtgever die er in slaagt minder geld uit te geven houdt meer over voor zichzelf. Sommige fotografen stellen in dit kader vragen over het inkomen van de medewerkers (en vooral de directie), het pand waar de organisatie in zit, of de auto’s die ze rijden. De gedachte is: als ze goed voor zichzelf zorgen, dan mogen ze mij gewoon betalen. Daar ga ik niet helemaal in mee — maar ik let wel goed op of het argument ‘er is geen budget’, echt waar is, of slechts een poging om de kosten te drukken.
    Hoe je dat ontdekt? Dat is niet zo makkelijk, natuurlijk. De meeste opdrachtgevers zijn niet zo publiek met hun cijfers. Dat is al een eerste hint.
    Een tweede hint is als er een dure BN’er of entertainment is, of locatie wordt gehuurd. Die doen het in mijn ervaring zelden voor niks — waarom zou jij dan wel voor niks werken? “Ja,” zegt de opdrachtgever dan, “maar nu is mijn budget op!” Dat betekent dus dat er andere prioriteiten zijn: nu mag jij gratis fotograferen en dat vinden ze niet erg belangrijk. Niet doen dus.
  • De belofte van exposure
    Vaak wordt voorgehouden dat er geen budget is, maar ze kunnen je wel bij allerlei partijen introduceren. Als bedrijven je dit argument voorhouden moet je als fotograaf hard weglopen. Maar in het geval van goede doelen wil ik hier best open voor staan. Alleen: dan gaan we hier wel heel concrete afspraken over maken: waar wordt mijn naam vermeld? Hoe groot? Met wie breng je me in contact? Die exposure gaan we niet aan het toeval overlaten! Er worden duidelijke afspraken gemaakt over wanneer de dagvoorzitter jou noemt als fotograaf, en met welke introducerende tekst. Duidelijke afspraken over waar je logo komt. Deze afspraken maakt de organisator met iedere sponsor — en zo moet hij jou ook zien.
  • Wees je bewust van dit principe: ‘gratis’ is iets heel anders dan waardeloos!
    Jouw fotografie heeft waarde: je geeft die als gift. Een opdrachtgever die dat niet kan waarderen, of er respectvol mee omgaat, is je tijd niet waard.
    Ik geef een voorbeeld uit eigen ervaring: een organisatie die een gala-diner voor allerlei BN’ers en VIPS organiseert, en jou afscheept met een crew-dinner in een hokje achteraf, waardeert je diensten niet. Reken maar uit: een middag en een avond fotograferen kost al snel € 750 – 1000. Jij ziet af van vergoeding, en de opdrachtgever is vervolgens niet bereid jou een maaltijd van € 35 voor te schotelen? Dat is een opdrachtgever die het niet begrijpt. Grote kans dat aan die mooi gedekte tafels links en rechts mensen zitten, die een aanmerkelijk lagere bijdrage hebben gegeven!
    Niet dat het me gaat om die maaltijd; maar het gaat me wel om de verstandhouding tussen jou en je opdrachtgever. Dat je gratis werkt betekent simpelweg niet dat men je respectloos kan behandelen. Ik ben daarover naar mijn opdrachtgevers heel erg duidelijk: we zien af van de vergoeding, maar verder doen we alles normaal en professioneel: prettige communicatie, goede briefing, en natuurlijk feedback naderhand. Als ik in de relatie bespeur dat men onzorgvuldig met mij omgaat, dan is mijn liefde snel bekoeld! 

    You don’t pay a volunteer with money — but you pay him in lots of other ways: gratitude, respect, small tokens of appreciation

Spelregels voor opdrachtgevers

Het overkoepelende principe is eigenlijk dit: dat er geen betaling plaatsvind, wil niet zeggen dat er geen vergoeding is. Er is wel zeker een vergoeding, maar die bestaat uit respect en dankbaarheid. Dit is een principe dat veel charitatieve organisaties in Nederland nog niet lijken te begrijpen. In de VS is dat anders: in de tijd dat ik daar woonde en veel werkte met charitatieve organisaties was dat een heel duidelijk principe: you don’t pay a volunteer with money — but you pay him in lots of other ways: gratitude, respect, small tokens of appreciation.

Praktische tips voor opdrachtgevers van vrijwilligers

Laat ik het praktisch maken.

  • Als u een korting op een normaal tarief hebt afgesproken, dan gaat u zorgvuldig om met de ingediende factuur, en zorgt u ervoor dat de fotograaf niet naar zijn geld moet vragen.
  • U gaat zorgvuldig om met vragen die de fotograaf stelt. U reageert snel en compleet. U bent zich bewust van de valkuil van waarde hechten aan de dingen waar u voor betaalt — en geen waarde te hechten aan de dingen die u gratis krijgt.
  • Is er een overzicht van sponsoren op banners, de powerpoint sheets, of in het programma-boekje? Dat zorgt u ervoor de fotograaf daartussen staat. Hij sponsort ten slotte ook!
  • Worden aan het eind van de avond mensen bedankt? Dan vergeet u de fotograaf niet. U kunt hem natuurlijk privé bedanken, maar waarom zou u de dagvoorzitter en de mensen van de techniek wel publiekelijk bedanken — en de fotograaf, die ook de hele avond herkenbaar aanwezig was, niet?
  • Verspreid u foto’s naar de pers of relaties of via sociale media? Dan gaat u zorgvuldig om met auteursrechten en staat u op naamsvermelding van de fotograaf.
  • Kleine gebaren doen heel veel: een fles wijn, een lunch-bon, maar ook een zoen of warme handdruk. U hebt zojuist een waardevol cadeau gekregen van een professional: waardering is terecht!

Ongetwijfeld zijn er mensen die na het lezen hiervan denken: je doet het dus niet voor niets. En dat is correct. De verleiding is om vrijwilligers als gratis werkers te beschouwen. Het vraagt juist extra zorgvuldigheid. Als professioneel fotograaf ben je je bewust van de waarde die je inzet. Als anderen daar oog voor hebben, kun jij het vergeten. Waar anderen dat vergeten, moet jij er oog voor hebben.

Zoeken naar de juiste fotograaf

pepers

Op dit blog heb ik al vaker beschreven dat ik heel regelmatig opdrachtgevers tegenkom die gefrustreerd zijn door hun (vorige) fotograaf. Dit kan allerlei redenen hebben: de samenwerking was bijvoorbeeld niet prettig; de fotograaf leverde niet af wat er was afgesproken; en natuurlijk: de foto’s waren niet goed. Uiteraard wordt er altijd naar de fotograaf gewezen: die heeft het niet goed gedaan. Maar ik kan vaak niet aan de indruk ontsnappen dat deze opdrachtgevers ook wel eens naar zich zelf mogen kijken. Er zijn een aantal valkuilen die u gemakkelijk zelf had kunnen vermijden!

Een gevaarlijk punt, ik weet het. Want de opdrachtgever heeft natuurlijk altijd gelijk. Je mag een opdrachtgever niets verwijten —toch? Maar sommige opdrachtgevers lijken echt boter op hun hoofd te hebben — en dat mag best eens gezegd worden. Sommige opdrachtgevers gaan zo onzorgvuldig met het kiezen van de juiste fotografische om, dat het wel bijna verkeerd moet lopen! In deze blog vindt u een aantal valkuilen die u gemakkelijk kunt voorkomen!

Het gaat vaak al mis bij de offerte-aanvraag

Het begint vaak al bij de offerte aanvraag. De email begint met ‘beste’, en er is niet eens een naam ingevuld. De omschrijving is summier, en dan weet je al: dezelfde tekst is naar een aantal fotografen gestuurd. Met enkele collega’s wisselen we dat uit in een Facebook groepje: ‘ik heb een offerte aanvraag gekregen voor zus-en-zo — is er nog ienand die deze aanvraag heeft gekregen?’ Als er vervolgens een aantal mensen reageren, dan weet je het al: hier is iemand op zoek naar de laagste prijs, zonder zich te verdiepen in individuele portfolio’s. Waarschijnlijk een secretaresse die in opdracht van haar baas even vijf offertes opvraagt, zodat de baas er snel eentje kan uitkiezen. Iene, miene, mutte…

[Lees meer…]

Zakelijke sfeerfotografie voor Internetbureau

mangrove-beeld

Mangrove is een hip en toonaangevend internetbureau in hartje Rotterdam. Onlangs mocht ik voor hen een mooie zakelijke sfeerreportage maken. Ook mocht ik even de aanwezige medewerkers portretteren.

Ik laat graag zo nu en dan even zien waar ik mee bezig ben. Er zijn van die vragen die opdrachtgevers regelmatig stellen. In deze opdracht kan ik mooi laten zien wat de antwoorden op die vragen zijn.

Hoeveel foto’s kan je van de fotograaf verwachten?

Hieronder zie je in twee overzichten alle foto’s die ik de opdrachtgever heb aangeleverd, bewerkt en klaar. Al deze foto’s maakten we in het tijdsbestek van één dag.
Nou moet ik daar wel gelijk drie kanttekeningen bij plaatsen: 1. Zoveel foto’s maken op één dag is hard aanpoten, en tot redelijk laat doorgaan. 2. Mangrove had de shoot goed voorbereid! Ze wisten wat ze wilden, en hoe en waar en met wie. Dat was dus snel schakelen. En 3. Alle fotografie vond plaats op één locatie. Dat betekent dat je je spullen niet aan het in- en uitpakken bent, en steeds op zoek moet naar een parkeerplaats.

mangrove-office

Dat waren de sfeerfoto’s. U kunt, zoals altijd, op de foto’s klikken om ze groter te zien. En dan volgen nu de portretten.

mangrove-medewerkers

Hoe krijgen we een éénduidige stijl in de foto’s?

Dit is ook een vraag waar veel opdrachtgevers mee worstelen. Regelmatig laten opdrachtgevers mij collectie foto’s zien die door een eerdere fotograaf werd gemaakt, waarin elke samenhang ontbreekt. De ene foto is doner, de volgende weer heel licht. Een andere foto is volledig gesatureerd, terwijl in de foto direct daarna de kleur bijna helemaal weg is. Consistentie is belangrijk!

Bij Mangrove hadden ze daar goed over nagedacht. De foto’s moesten goed passen bij hun huisstijl en huiskleur. De portretten moesten heel Rotterdams aanvoelen, hetgeen betekent: spontaan en ongedwongen. Voorafgaand aan de shoot hebben we de stijl en kleur van de foto’s goed doorgesproken. De opdrachtgever kon zelf al tijdens de shoot de foto’s groot zien op een iPad waar de foto’s draadloos naar toe werden gestuurd. Tijdens de shoot hebben we gewerkt met grote en consistente belichting. Grote lampen geven de illusie van daglicht; consistente belichting maken dat alle beelden bij elkaar passen. In de nabewerking hebben we vervolgens samen een licht kleurenfilter ontwikkelt dat over alle foto’s is heen gelegd.

Watermerk

Op deze voorbeeldfoto’s heb ik mijn handtekening als watermerk geplaatst. Ik krijg regelmatig de vraag of ik dit doe als reclame. Dat is niet het geval. Dit is om te voorkomen dat mijn beelden worden gebruikt door een andere fotograaf alsof het zijn of haar foto’s zijn. Het is triest om te zeggen, maar dat wil namelijk helaas nog wel eens voorkomen…

Wat voor soort fotograaf ben ik?

kindofphotographer

Het is een belangrijke vraag waar iedere fotograaf vroeger of later over na moet denken: wat voor soort fotograaf ben ik? Nu kun je die vraag op allerlei manieren beantwoorden (amateur – professioneel; beginner – gevorderd; goedkoop – duur, etc), maar één van de belangrijkste manieren ziet u in de infographic hierboven: het onderscheid tussen Fine Art – fotografie, representatieve fotografie, en commerciele fotografie.

[Lees meer…]

Studio Rogier Bos

Studio: Coolsingel 71
Rotterdam (Geen post)

kantoor: Alouette erf 25
2907 BA Capelle a/d/ IJssel

tel: 010 – 4413955
ro@rogierbos.com