Natuurlijk zijn al mijn opdrachten gaaf — maar sommige opdrachten zijn nog net even wat gaver. Dit was zo’n ultra-gave opdracht. Ik mocht het beeldmateriaal verzorgen van het eerste bezoek dat het eerste LNG Containerschip, de Jacques Saade, bracht aan de haven van Rotterdam. Ze wilden beeld vanaf de kade, vanaf het water, en vanuit de lucht.
De Franse rederij CMA CGM had graag nog groter uitgepakt, maar vanwege Corona was dat niet mogelijk. De rederij is bezig een hele vloot van LNG-powered containerschepen te bouwen, en kiest daarmee als eerste voor een duurzame optie. En de haven van Rotterdam is een van de eerste havens waar je LNG kunt bunkeren (zeemans’ taal voor ’tanken’).
Het was een super uitdagende klus! Zo’n containerschip is 400 meter lang en heeft plaats voor ruim 23.000 containers (!!!!). En dat stoort zich dus aan helemaal niets en niemand. Het komt als het klaar is om te komen, en gaat als het klaar is om te gaan — of dat nou de fotograaf goed uitkomt of niet.
In eerste instantie zou het schip maandag arriveren. Toen werd dat dinsdag. Uiteindelijk kwam het woensdag rond middernacht aan. Ik zat op een klein bootje van ‘de Roeiers’ op de dansende golven in een verder pikdonkere nacht — zie dan maar eens goede foto’s te maken. 🙂
Hieronder een kleine selectie. Klik op de beelden om ze groter te zien.
De volgende dag waren een aantal festiviteiten gepland. Ik had, op verzoek van de reder een Dronebedrijf ingehuurd. Het vliegen met een Drone in de haven is onderhevig aan strenge regels. Samen hebben we een dag lang foto’s en video gemaakt van het schip. Ht weer was enorm wisselvallig: soms regende het hard, soms scheen de zon stralen op ons neer. De sterke wind betekende twee keer dat de drone nauwelijks er in slaagde terug te komen. Maar gelukkig kwam alles uiteindelijk goed.
Het vertrek was al net zo onberekenbaar. Op de vrijdag werd duidelijk dat het bunkeren om vier uur ’s nachts klaar zou zijn en dat het dan gelijk zou vertrekken. Maar toen ik zaterdag wakker werd en op mijn maritieme app keek, zag ik dat het schip net de trossen had los gemaakt. De tocht door de Prinses Amaliahaven en het Yangtzekanaal kost minimaal twee uur, dus ik heb gelijk de opdrachtgever een bericht gestuurd, met de vraag of ik toch nog moest gaan. Hij appte gelijk terug: graag! We hadden namelijk nog geen foto’s bij daglicht van het schip al varende. Ik heb gelijk een bootje geregeld bij de Roeiers en ben snel naar de pistoolhaven gereden waar ik op kon stappen. We waren net vertrokken toen we in de verte het schip aan zagen komen. Dat heeft, ondanks het grijze weer, toch wat goede foto’s opgeleverd.
Zo ziet u maar: als fotograaf moet je met alle veranderingen en mogelijkheden rekening houden, en veranderen plannen van moment tot moment. Wat het natuurlijk ook wel leuk en spannend maakt!
Geef een antwoord