De grootste fotografiebeurs ter wereld vind om de twee jaar plaats bij onze oosterburen in Keulen. Voor mij is het vaste prik: ik ga er 2 dagen heen. Zoals mijn vrouw zegt: lekker ronddolen in jouw snoepwinkel.
En dat klopt wel. Ik vind het altijd geweldig. Nieuwe spullen; leerzame presentaties, gelegenheid om allerlei vragen te stellen en gesprekken te voeren met vakgenoten. Echt super.
Ik ben net terug van de Photokina. Je kunt nog tot zondag terecht in de Messe, in Keulen. Hier enkele observaties…
De Messe in Keulen is een geweldig groot complex. Photokina gebruikt de helft van de hallen. En dan nog steeds hebben we het over een enorm gebied! Hier een foto van de Messe. Ik had mijn Fujifilm X-E1 mee. Je ziet mensen met enorme camera’s rondlopen (vooral om de vele modellen te fotograferen), maar je loopt een flink aantal kilometers op zo’n dag en dat was mij niet gezien. Deze foto maakte ik op een stil momentje — maar daar waren er niet zo veel van hoor!
Op zo’n beurs probeert iedereen om jouw aandacht te trekken. De grootste stands zijn van bedrijven als Canon, Nikon, Fujifilm en Samsung. Die zijn indrukwekkend. Dit jaar vond ik de vormgeving van Samsung het mooist. Hier een paar foto’s. Ik vond dat je dit jaar kon zien dat de bedrijven meer hadden uitgepakt dan een paar jaar geleden.
Het principe van deze foto’s is in elke stand hetzelfde: je zet een stel mooie dames neer. Daarvoor leg je op je toonbank je nieuwste camera neer. En dan mag iedereen de dames fotograferen. De dames staan gewoon de hele dag “mooi te wezen” zonder met iemand persoonlijk contact te maken. Een beetje bizar, eigenlijk.
Samsung was het mooist, maar een kleine producent van studioflitsers, Bresser, had de meest originele stunt in mijn mening. Hier kon je op de foto met Her Majesty the Queen of England!
Photokina is fotografie, fotografie en fotografie. Overal zijn stands, aanbiedingen, tentoonstellingen, acties, modellen, speeltjes, vergrotingen, interessante nieuwe ontwikkelingen, en foto’s, foto’s en nog eens foto’s.
Wat me ook dit jaar opviel was dat men de Aziaten in één hal samen had gegroepeerd. Elk jaar komen er vliegtuigladingen chinezen met grote camera’s die de nieuwste middelen fotograferen. Twee jaar later staan ze zelf op de beurs, met hun versies van diezelfde producten — maar nu voor een fractie van de prijs. Kunnen de grote europese bedrijven natuurlijk niet zo goed hebben…
Zelf heb ik dit jaar twee sofboxen gekocht van een Koreaans bedrijf. Die hadden zelf een mechanisme bedacht waarmee ze veel interesse trokken. Heb ze vandaag gelijk gebruikt — en het resultaat was zeer goed. Ik bleek niet genoeg geld bij me te hebben, maar dat was geen probleem: ik heb aan de balie nog even op z’n aziatisch onderhandeld en ze uiteindelijk voor €40 minder meegekregen. Ook dat kan kennelijk op de Photokina.
Nog enkele observaties
Photokina dreigt een beetje aan zijn eigen succes ten onder te gaan. Toen ik voor het eerst ging was ik ontzettend geïntimideerd door het grote aantal mensen die kennelijk in dezelfde branche werkzaam waren als ik. Wat zijn er vreselijk veel fotografen! Wat een boel concurrentie! Maar ik begrijp nu dat veruit het grootste gedeelte van de aanwezigen is gewoon enthousiast amateur en neemt een dagje vrij voor ‘die leuke beurs’. Daarmee dreigt daar een beetje te gebeuren wat hier in Nederland ook met de Professional Imaging beurs gebeurde: door de enorme toevloed bleven de professionals thuis. Ik vind dat er nog steeds meer dan genoeg te doen voor de professional — maar deze trend baart me zorgen.
Ook vond ik dit jaar de exposities niet inspirerend, en soms zelfs ronduit slecht. Twee jaar geleden was ik diep onder de indruk, vooral van de portretten van wereldleiders. Dit jaar had Leica een enorme expositie van foto’s die door bekende muzikanten gemaakt waren. Daar zaten enkele bijzondere collecties bij, zoals die van Brian Adams — maar een groot gedeelte bestond uit het soort foto’s dat ik wekelijks maak. Ik noem dat het ‘Sascha De Boer effect‘: de aanname dat iemand goed kan fotograferen omdat hij of zij ook beroemd is. Ik begrijp sowieso het Leica-fetisjisme niet: de verheerlijking van Leica heeft een hoog ‘de keizer heeft geen kleren’ gehalte: iedereen zegt elkaar na hoe goed Leica is en dat Leica de beste camera’s maakt (en daar kapitalen voor vraagt — maar ik heb de foto’s op deze expositie goed bekeken en denk serieus dat ik, top op vergrotingen van een meter bij een meter, de bewuste foto net zo goed met mijn Nikon camera had gemaakt.