At the beginning of the year I like to look ahead at the new year. I love being intentional and strongly believe that it makes life more fun! Of course I realize not all your plans become reality, but still: aim at nothing and you are sure to hit it! [Read what I thought of 2016 (Dutch)]
Above the clouds
The picture illustrates what I want to do in this post. I made this photo on the last day of 2016. I am standing on a mountain (Le Saleve) just outside Geneva, and the clouds are actually below me. You can see the trees sticking through. In this post I want to ‘rise above the clouds’ and give a long-distance view of the year.
A photographer’s vision for 2017
So what will 2017 bring? I am curious! The economy is looking up, but Trump will be president soon, and it seems by all accounts his impatience and grandstanding and narcissism might just get the world in to trouble. But those are the things I have no influence over. Let me concentrate on what I CAN influence. Here are my plans for 2017:
I am going to concentrate on beauty! I am making the study of aesthetics (=beauty) my project for the year!
Learning better retouching techniques. I believe the quality of my images can be improved.
I am going to make time for this by spending less time on Social Media.
More energy on networking.
Double my newsletter list. Wanna sign up?
Further develop my portraiture skills. I could concentrate on my things, but this will be my focus. I want to make better and more interesting portraits.
Do a monthly creativity project to challenge me in terms of skills and variety.
Less spending and more saving. Last year was a year in which I invested a lot. This year I am going to focus on saving.
Better book keeping! I want more control and accuracy, and lower cost.
All these things I am writing down here so I can refer back to them regularly. Feel free to ask me about them. As always I will do an evaluation at the end of the year.
Projects
There are a couple of exciting plans and projects on the agenda already. I will be doing a two-week trip to Nepal in March with a group of photographers. I am really excited about that! I am scheduled to photograph a major event in a big city abroad in May (destination is secret). Sophie and I will be vacationing on the english coast this year. I am scheduled to photograph a trade show in Paris in the second part of the year.
Good plans, wouldn’t you agree? Provided Trump doesn’t blow up the world, it should be a good year!
Jij komt ook overal en doet ook van alles! is een opmerking die ik vaak krijg. Dat klopt: ik krijg allerlei opdrachten en kom op allerlei plaatsen en ontmoet allerlei mensen. In deze blogpost geef ik u een blik in mijn keuken: zo zag deze afgelopen week er uit. Let op: u kunt op alle beelden klikken om ze groter te zien!
Zondag: familieportret
“Wat een prachtige foto’s!!! Echt super. Dit wordt nog lastig om een keuze te maken….”
De week begint al vroeg, met een opdracht om zondag een serie foto’s te maken van een mooie kleine gozer met zijn grootouders. Dit is een gezin dat al een aantal jaren bij me komt voor nieuwe foto’s, en ook mensen naar mij doorverwijst. Ik maak een mooie serie foto’s van iedereen binnen buiten, met deze mooie jongen als middelpunt. In het begin is hij even onwennig, maar als we hem gewoon zijn gang laten gaan met zijn beesten, en Opa en Oma gaan meespelen, ontstaat er een leuke sfeer. Het heeft in degelijke omstandigheden geen enkele zin om kinderen te gaan dwingen. Als we ook nog Sinterklaasversjes gaan zingen gaan de armen in de hoogte en wordt het een klein feestje. Het geheel resulteert in een collectie op van 67 foto’s, waaruit pa en ma nu een keuze mogen gaan maken.
Maandag: food photography
Dank voor de foto’s! Ik vind de foto’s erg mooi gelukt, wederom dank!
Maandag ben ik de hele dag in de studio, om food photography te doen. Of liever gezegd: drink photography. In mijn studio fotografeer ik verschillende pitchers, gevuld met lekkere (sterke) drank. Nou ja, lekker… we proeven er niks van. Echt waar! Food Photography vraagt een hoge mate van nauwkeurigheid, en dan is het geen goed idee dat je jezelf een beetje laat benevelen met alcohol!
En het fotograferen van zoveel glas is een speciale uitdaging. Vorige week heb ik een hele serie PVC-buizen gekocht en met behulp van zwarte IKEA gordijnen heb ik een aantal grote zwarte panelen gemaakt, om alle vormen van reflectie tegen te gaan. Uiteindelijk lever ik de klant 7 foto’s op zeer hoge resolutie aan: deze beelden zijn klaar voor gebruik in reclame op zeer groot formaat. Een reclame-studio zal er nu de rest van de opmaak verzorgen.
Deze shoot duurt het grootste gedeelte van de dag. Gelukkig is er aan het eind van de dag nog even tijd om wat winkels in de binnenstad binnen te lopen: ik heb wat nieuwe kleding nodig. Ik wil als fotograaf representatief voor de dag komen. Ik draag voornamelijk zwart en grijs, om zo min mogelijk de aandacht te trekken, vooral in congres-zalen. Maar als u me dan toch ziet, moet u het gevoel hebben dat ik op uw evenement thuishoor, niet waar?
Dinsdag: treinen en bovenleidingen
Woensdag weer iets heel anders. Een Zwitserse klant levert bovenleiding materiaal aan spoorwegen door heel Europa. In hun reclamemateriaal zie je die bovenleidingen, in combinatie met bewegende treinen en mooie avondluchten. Vanuit Zwitserland kwam op de opdracht om op verschillende plaatsen in Nederland dergelijke beelden te maken. Dinsdag ging ik er op uit om een eerste serie testbeelden voor deze opdrachtgever te maken. Het resultaat stemde hem tevreden, en hij bevestigde woensdag de opdracht. Later deze week ben ik weer beelden gaan maken, en dat zal ik de komende weken ook weer doen. Een uitdagende, maar leuke opdracht. Wie had ooit gedacht dat ik bovenleidingen zou gaan fotograferen…
Woensdag: een dagje vrij…
Vandaag had ik geen opdrachten staan. Dan ga ik ‘s ochtends naar de sportschool, en gebruik ik de rest van de dag om foto’s te bewerken; mijn website en sociale media bij te werken, offertes te versturen, batterijen op te laden (een fotograaf gebruikt een heleboel batterijen!) en mijn kamer op te ruimen. S’avonds kopen Sophie en ik ook even een kerstboom.
Donderdag: groepsfoto
Vandaag lijkt een relatief eenvoudige dag. Ik moet een groepsfoto maken, die 46 keer uitprinten en inlijsten, en nog diezelfde dag afleveren, zodat de deelnemers van het evenement de foto mee kunnen nemen naar huis.
Zo’n opdracht is makkelijker gezegd dan gedaan. Allereerst vertelt de opdrachtgever mij dat er 40 deelnemers zijn. Ik naar de IKEA om 40 lijstjes te kopen. Bij IKEA mag je maximaal 10 exemplaren van 1 artikel kopen, omdat je anders wordt gezien als zakelijke afnemer, en daar is IKEA niet voor. Ik ben natuurlijk wel zakelijke afnemer, dus loop 4keer door IKEA heen om in totaal 40 lijstjes mee te mogen nemen. Een week later lees ik in een email dat er nog 6 deelnemers zijn bijgekomen. Ik weer naar de IKEA.
En dan is er de locatie. De opdrachtgever wil een hele strakke en goed georganiseerde foto, met Rotterdam op de achtergrond. Er wordt een voorbeeldfoto van vorig jaar meegestuurd. Op die voorbeeldfoto staat de groep op een mooie trap voor een landhuis. Ik vertel de opdrachtgever dat hier niet zo’n trap is, en dat de groepsfoto dus niet zo netjes gaat worden. Ook gaan de deelnemers het koud krijgen aan het water. De opdrachtgever denkt productief mee, maar geeft toch aan dat de foto hier gemaakt gaat worden.
Ik ga al vroeg naar de plek toe. Wat blijkt: de plantsoenendienst is er met allerlei mannen in fluorescerende oranje pakken aan het werk, en her en der zijn busjes geparkeerd. Dat gaat lekker…. ik zoek de ploegleider op en vertel hem mijn dilemma. “Geen probleem, man” zegt hij, dan gaan we gewoon een eind verder op. Vervolgens gaan ze gewoon door met werken.
Als ik een uurtje later de groep heb opgehaald uit het hotel waar de conferentie plaatsvind, zijn ze er nog. Mijn eerste reactie is: oh shit… Maar op het moment dat ze mij zien, stappen ze allemaal in de busjes en rijden ze weg. Ik stel de groep op en maak in record time een aantal foto’s. De zon schijnt over De Rotterdam en de Erasmusbrug precies in mijn lens, dus ik moet vrij hard flitsen.
Zodra de foto’s zijn gemaakt gaat de groep terug naar het hotel, en rij ik als een speer naar huis. Daar print ik de foto uit in een layout met logo’s en tekst die ik eerder al gemaakt heb. De foto’s worden uitgeknipt op een snijmachine die ik voor dit soort klussen heb. Het inlijsten is altijd een pain in the ass, maar met het verstand op nul en wat kerstmuziek op de achtergrond lukt het vrij snel. Nog geen die uur na het maken van de foto sta ik weer in de lobby van het hotel met de ingelijste foto’s. Aan het eind van de middag krijg ik een mailtje van de opdrachtgever.
Mijn collega laat me net de ingelijste foto zien. Ziet er goed uit! De achtergrond werkt ook goed vind ik. Dank je!
Vrijdag: evenement en portretten
Mag je als fotograaf favoriete opdrachtgevers hebben? Ik weet het niet, maar vandaag mag ik naar het NBC, en dat vind ik altijd erg leuk. Niet in de laatste plaats omdat er altijd interessant fotomateriaal is! Maar meer nog dan dat: ik vind de manier waarop zij met mij omgaan erg prettig. Te vaak ben je op een evenement een eenling die gewoon zijn werk doet zonder dat je met iemand contact heb. Bij het NBC zien ze juist de meerwaarde van een goede en prettige samenwerking!
Vandaag mag ik een evenement fotograferen én nieuwe medewerkers portretteren. Een evenement is in het NBC altijd een visueel feest. Vandaag moet ik speciaal de 4K en 3D projectie fotograferen. Ze hebben een enorme beamer aan het plafond hangen die een geweldig beeld geeft op de panelen op het podium. Ik zet een camera op een statief en fotografeer in rap tempo de ene na het andere 3D decor. Echt schitterend!
Maar er is nog meer leuks. Tijdens de lunch mogen de gasten hun eigen fruit-room ijs maken in vloeibaar stikstof. Ook dit levert mooie plaatjes op. Ik heb een kleine selectie van de beelden in bovenstaand overzicht gezet: uiteindelijk krijgt het NBC van mij een collectie van 148 foto’s.
Dat is niet zo heel veel, denkt u wellicht. Dat klopt: normaal zou ik veel meer beelden van een evenement kunnen aanleveren. Maar door de dag heen moet ik ook ook nog een aantal portretten van medewerkers maken. Voor het NBC maak ik twee soorten portretten: ik maak een LinkedIn profielfoto, en ik maak een verhalend portret, waarmee het NBC laat zien met welke taken deze persoon bezig is binnen de organisatie. Zo vertelt het NBC iets van zijn verhaal. Hieronder een overzicht van die laatste categorie beelden die ik vandaag maak.
Zaterdag: koffie, een garage, en … regen
Ik heb donderdag opdracht gekregen om vandaag een serie foto’s te maken van een binnentuin, een parkeergarage en een koffietentje. Leuk. Als ik aankom op de locatie, midden in Rotterdam, merk ik dat ik mij door de briefing op het verkeerde been heb laten zetten. Bij het woord ‘binnentuin’ denk ik aan een ‘tuin binnen in een huis of kantoor’. Deze tuin is gewoon buiten. En de garage had ik onder het gebouw verwacht, maar deze is ook gewoon buiten. En: het regent nogal.
Ik begin dus maar met het fotograferen van de koffiezaak. Daar is gelukkig droog en warm — en de samenwerking vlot en hartelijk! Dat levert een serie leuke beelden op.
Maar dan moet ik toch naar buiten… en daar regent het nog steeds. Ook ontdek ik dat er een team van mannen in fluorescerende oranje pakken bezig is met de belijning in de garage. En hun fel-gele busjes staan pal in de ‘binnentuin’. Hmmm… dit klinkt bekend. En opnieuw merk ik dat mensen bijzonder behulpzaam zijn als je het vriendelijk vraagt: met een lach en een zwaai rijden ze de busjes weg. Nu kan ik aan het werk.
Tsja… ik kan de zon niet automatisch laten schijnen. Ik doe mijn best om toch zo sfeervol mogelijk plaatjes te schieten. Die regen en mist heeft ook wel wat…
Is dit nou typisch?
U moet voor de grap even terug omhoog bladeren en opletten hoeveel verschillende situaties en types fotografie u tegenkomt. Dat zijn er namelijk best wel wat!
Misschien dat u zich afvraagt of dit nou een typische week is. Het korte antwoord daarop is ‘ja’. Mijn leven is zo gevarieerd; ik kom op al deze plekken en ontmoet al deze verschillende mensen. Deze week heb ik toevallig geen BN’ers of bewindvoerders ontmoet, en dat is een beetje ongewoon. Maar elke dag moet ik naar een andere plek, contact maken met nieuwe mensen, ontdekken hoe ik in deze omstandigheden de problemen oplos en de mooiste plaatjes schiet. Dat lukt me, gemiddeld genomen, redelijk. Zoals u ziet zijn mijn opdrachtgevers over het algemeen zeer tevreden!
De telefoon gaat. “Goedemiddag, met X van de de organisatie Y. Wij zetten ons in voor vluchtelingen/dak-en thuislozen/arme kinderen/blinde tijgertjes in gevangenissen op de maan. Wij hebben een mooie opdracht! Maar … we zijn een ‘goed doel’ en hebben een heel beperkt budget, of zelfs helemaal geen budget. Zou u bereid zijn om voor ons te fotograferen?” Met andere woorden: zou u zich als fotograaf vrijwilliger willen inzetten voor ons?
Ik, en veel van mijn collega’s met mij, zijn vaak graag bereid om onszelf in te zetten voor goede doelen!
De trouwe lezer van mijn blog weet dat als een dergelijk verzoek van een bedrijf komt, dit bij professionele fotografen kansloos is. Waarom zouden we u helpen geld te verdienen als we zelf er niet aan verdienen? In deze gevallen geldt: geen budget, geen fotograaf.
Maar ik, en veel van mijn collega’s met mij, zijn vaak graag bereid om onszelf in te zetten voor goede doelen — en we krijgen de vraag ook veelvuldig. Ik zelf heb een aantal goede doelen waar ik een aantal keren per jaar voor fotografeer — voor een sterk gereduceerd tarief, en vaak ook helemaal geen tarief. En dat geldt niet alleen voor mij: heel veel professionele fotografen vinden het gewoon fijn om zichzelf op deze manier in te zetten!
Langzamerhand begin ik echter wel te ontdekken dat er wat spelregels moeten zijn in het spel tussen dergelijke opdrachtgevers en hun fotograferende vrijwilliger. Dat loopt namelijk lang niet altijd lekker! Ik ken ook een aantal fotografen die zo gefrustreerd zijn met dit soort opdrachtgevers dat ze er maar helemaal mee zijn opgehouden. Daarom volgen hier een paar tips voor fotografen — en voor hun opdrachtgevers.
Tips voor fotografen
Voor fotografen heb ik vier tips:
Wees selectief.
Als je niet oppast kun je wel elke week een onbetaalde opdracht doen. Er is geen einde aan de behoefte aan gratis fotografie. Elke inzet leidt tot een nieuwe vraag: “kun je ook…?” Vooral in de kerstmaand is het troef: dan krijg ik, en veel fotografen, een aantal telefoontjes: “kunt u dit fotograferen – voor niks?”
Mijn ervaring is dat het het beste werkt als je een langdurige relatie ontwikkelt met een organisatie. Eenmalige contacten zijn meestal weinig zinvol; daar is het gevaar dat er misbruik van je gemaakt wordt, te groot. Zelf heb ik een aantal goede doelen ‘geadopteerd’: met hen bouw ik aan een leuke relatie. Dit zijn doelen waar in geloof en me ook in verdiep. Dat helpt me ook weer betere foto’s te maken! Ik heb een quotum van mijn tijd dat ik geef aan charitatieve projecten, en dit geeft mij ook de gelegenheid om tegen anderen te zeggen: “sorry, ik zit vol!” Zo voorkom ik dat het de spuigaten uit gaat lopen.
Wees beducht op onderhandelingstechnieken
Vaak is de boodschap ‘we hebben geen budget’ ook een poging om de kosten zo laag mogelijk te houden, terwijl er eigenlijk best geld is. Een opdrachtgever die er in slaagt minder geld uit te geven houdt meer over voor zichzelf. Sommige fotografen stellen in dit kader vragen over het inkomen van de medewerkers (en vooral de directie), het pand waar de organisatie in zit, of de auto’s die ze rijden. De gedachte is: als ze goed voor zichzelf zorgen, dan mogen ze mij gewoon betalen. Daar ga ik niet helemaal in mee — maar ik let wel goed op of het argument ‘er is geen budget’, echt waar is, of slechts een poging om de kosten te drukken.
Hoe je dat ontdekt? Dat is niet zo makkelijk, natuurlijk. De meeste opdrachtgevers zijn niet zo publiek met hun cijfers. Dat is al een eerste hint.
Een tweede hint is als er een dure BN’er of entertainment is, of locatie wordt gehuurd. Die doen het in mijn ervaring zelden voor niks — waarom zou jij dan wel voor niks werken? “Ja,” zegt de opdrachtgever dan, “maar nu is mijn budget op!” Dat betekent dus dat er andere prioriteiten zijn: nu mag jij gratis fotograferen en dat vinden ze niet erg belangrijk. Niet doen dus.
De belofte van exposure
Vaak wordt voorgehouden dat er geen budget is, maar ze kunnen je wel bij allerlei partijen introduceren. Als bedrijven je dit argument voorhouden moet je als fotograaf hard weglopen. Maar in het geval van goede doelen wil ik hier best open voor staan. Alleen: dan gaan we hier wel heel concrete afspraken over maken: waar wordt mijn naam vermeld? Hoe groot? Met wie breng je me in contact? Die exposure gaan we niet aan het toeval overlaten! Er worden duidelijke afspraken gemaakt over wanneer de dagvoorzitter jou noemt als fotograaf, en met welke introducerende tekst. Duidelijke afspraken over waar je logo komt. Deze afspraken maakt de organisator met iedere sponsor — en zo moet hij jou ook zien.
Wees je bewust van dit principe: ‘gratis’ is iets heel anders dan waardeloos!
Jouw fotografie heeft waarde: je geeft die als gift. Een opdrachtgever die dat niet kan waarderen, of er respectvol mee omgaat, is je tijd niet waard.
Ik geef een voorbeeld uit eigen ervaring: een organisatie die een gala-diner voor allerlei BN’ers en VIPS organiseert, en jou afscheept met een crew-dinner in een hokje achteraf, waardeert je diensten niet. Reken maar uit: een middag en een avond fotograferen kost al snel € 750 – 1000. Jij ziet af van vergoeding, en de opdrachtgever is vervolgens niet bereid jou een maaltijd van € 35 voor te schotelen? Dat is een opdrachtgever die het niet begrijpt. Grote kans dat aan die mooi gedekte tafels links en rechts mensen zitten, die een aanmerkelijk lagere bijdrage hebben gegeven!
Niet dat het me gaat om die maaltijd; maar het gaat me wel om de verstandhouding tussen jou en je opdrachtgever. Dat je gratis werkt betekent simpelweg niet dat men je respectloos kan behandelen. Ik ben daarover naar mijn opdrachtgevers heel erg duidelijk: we zien af van de vergoeding, maar verder doen we alles normaal en professioneel: prettige communicatie, goede briefing, en natuurlijk feedback naderhand. Als ik in de relatie bespeur dat men onzorgvuldig met mij omgaat, dan is mijn liefde snel bekoeld!
You don’t pay a volunteer with money — but you pay him in lots of other ways: gratitude, respect, small tokens of appreciation
Spelregels voor opdrachtgevers
Het overkoepelende principe is eigenlijk dit: dat er geen betaling plaatsvind, wil niet zeggen dat er geen vergoeding is. Er is wel zeker een vergoeding, maar die bestaat uit respect en dankbaarheid. Dit is een principe dat veel charitatieve organisaties in Nederland nog niet lijken te begrijpen. In de VS is dat anders: in de tijd dat ik daar woonde en veel werkte met charitatieve organisaties was dat een heel duidelijk principe: you don’t pay a volunteer with money — but you pay him in lots of other ways: gratitude, respect, small tokens of appreciation.
Praktische tips voor opdrachtgevers van vrijwilligers
Laat ik het praktisch maken.
Als u een korting op een normaal tarief hebt afgesproken, dan gaat u zorgvuldig om met de ingediende factuur, en zorgt u ervoor dat de fotograaf niet naar zijn geld moet vragen.
U gaat zorgvuldig om met vragen die de fotograaf stelt. U reageert snel en compleet. U bent zich bewust van de valkuil van waarde hechten aan de dingen waar u voor betaalt — en geen waarde te hechten aan de dingen die u gratis krijgt.
Is er een overzicht van sponsoren op banners, de powerpoint sheets, of in het programma-boekje? Dat zorgt u ervoor de fotograaf daartussen staat. Hij sponsort ten slotte ook!
Worden aan het eind van de avond mensen bedankt? Dan vergeet u de fotograaf niet. U kunt hem natuurlijk privé bedanken, maar waarom zou u de dagvoorzitter en de mensen van de techniek wel publiekelijk bedanken — en de fotograaf, die ook de hele avond herkenbaar aanwezig was, niet?
Verspreid u foto’s naar de pers of relaties of via sociale media? Dan gaat u zorgvuldig om met auteursrechten en staat u op naamsvermelding van de fotograaf.
Kleine gebaren doen heel veel: een fles wijn, een lunch-bon, maar ook een zoen of warme handdruk. U hebt zojuist een waardevol cadeau gekregen van een professional: waardering is terecht!
Ongetwijfeld zijn er mensen die na het lezen hiervan denken: je doet het dus niet voor niets. En dat is correct. De verleiding is om vrijwilligers als gratis werkers te beschouwen. Het vraagt juist extra zorgvuldigheid. Als professioneel fotograaf ben je je bewust van de waarde die je inzet. Als anderen daar oog voor hebben, kun jij het vergeten. Waar anderen dat vergeten, moet jij er oog voor hebben.
Op dit blog heb ik al vaker beschreven dat ik heel regelmatig opdrachtgevers tegenkom die gefrustreerd zijn door hun (vorige) fotograaf. Dit kan allerlei redenen hebben: de samenwerking was bijvoorbeeld niet prettig; de fotograaf leverde niet af wat er was afgesproken; en natuurlijk: de foto’s waren niet goed. Uiteraard wordt er altijd naar de fotograaf gewezen: die heeft het niet goed gedaan. Maar ik kan vaak niet aan de indruk ontsnappen dat deze opdrachtgevers ook wel eens naar zich zelf mogen kijken. Er zijn een aantal valkuilen die u gemakkelijk zelf had kunnen vermijden!
Een gevaarlijk punt, ik weet het. Want de opdrachtgever heeft natuurlijk altijd gelijk. Je mag een opdrachtgever niets verwijten —toch? Maar sommige opdrachtgevers lijken echt boter op hun hoofd te hebben — en dat mag best eens gezegd worden. Sommige opdrachtgevers gaan zo onzorgvuldig met het kiezen van de juiste fotografische om, dat het wel bijna verkeerd moet lopen! In deze blog vindt u een aantal valkuilen die u gemakkelijk kunt voorkomen!
Het gaat vaak al mis bij de offerte-aanvraag
Het begint vaak al bij de offerte aanvraag. De email begint met ‘beste’, en er is niet eens een naam ingevuld. De omschrijving is summier, en dan weet je al: dezelfde tekst is naar een aantal fotografen gestuurd. Met enkele collega’s wisselen we dat uit in een Facebook groepje: ‘ik heb een offerte aanvraag gekregen voor zus-en-zo — is er nog ienand die deze aanvraag heeft gekregen?’ Als er vervolgens een aantal mensen reageren, dan weet je het al: hier is iemand op zoek naar de laagste prijs, zonder zich te verdiepen in individuele portfolio’s. Waarschijnlijk een secretaresse die in opdracht van haar baas even vijf offertes opvraagt, zodat de baas er snel eentje kan uitkiezen. Iene, miene, mutte…
Mangrove is een hip en toonaangevend internetbureau in hartje Rotterdam. Onlangs mocht ik voor hen een mooie zakelijke sfeerreportage maken. Ook mocht ik even de aanwezige medewerkers portretteren.
Ik laat graag zo nu en dan even zien waar ik mee bezig ben. Er zijn van die vragen die opdrachtgevers regelmatig stellen. In deze opdracht kan ik mooi laten zien wat de antwoorden op die vragen zijn.
Hoeveel foto’s kan je van de fotograaf verwachten?
Hieronder zie je in twee overzichten alle foto’s die ik de opdrachtgever heb aangeleverd, bewerkt en klaar. Al deze foto’s maakten we in het tijdsbestek van één dag.
Nou moet ik daar wel gelijk drie kanttekeningen bij plaatsen: 1. Zoveel foto’s maken op één dag is hard aanpoten, en tot redelijk laat doorgaan. 2. Mangrove had de shoot goed voorbereid! Ze wisten wat ze wilden, en hoe en waar en met wie. Dat was dus snel schakelen. En 3. Alle fotografie vond plaats op één locatie. Dat betekent dat je je spullen niet aan het in- en uitpakken bent, en steeds op zoek moet naar een parkeerplaats.
Dat waren de sfeerfoto’s. U kunt, zoals altijd, op de foto’s klikken om ze groter te zien. En dan volgen nu de portretten.
Hoe krijgen we een éénduidige stijl in de foto’s?
Dit is ook een vraag waar veel opdrachtgevers mee worstelen. Regelmatig laten opdrachtgevers mij collectie foto’s zien die door een eerdere fotograaf werd gemaakt, waarin elke samenhang ontbreekt. De ene foto is doner, de volgende weer heel licht. Een andere foto is volledig gesatureerd, terwijl in de foto direct daarna de kleur bijna helemaal weg is. Consistentie is belangrijk!
Bij Mangrove hadden ze daar goed over nagedacht. De foto’s moesten goed passen bij hun huisstijl en huiskleur. De portretten moesten heel Rotterdams aanvoelen, hetgeen betekent: spontaan en ongedwongen. Voorafgaand aan de shoot hebben we de stijl en kleur van de foto’s goed doorgesproken. De opdrachtgever kon zelf al tijdens de shoot de foto’s groot zien op een iPad waar de foto’s draadloos naar toe werden gestuurd. Tijdens de shoot hebben we gewerkt met grote en consistente belichting. Grote lampen geven de illusie van daglicht; consistente belichting maken dat alle beelden bij elkaar passen. In de nabewerking hebben we vervolgens samen een licht kleurenfilter ontwikkelt dat over alle foto’s is heen gelegd.
Watermerk
Op deze voorbeeldfoto’s heb ik mijn handtekening als watermerk geplaatst. Ik krijg regelmatig de vraag of ik dit doe als reclame. Dat is niet het geval. Dit is om te voorkomen dat mijn beelden worden gebruikt door een andere fotograaf alsof het zijn of haar foto’s zijn. Het is triest om te zeggen, maar dat wil namelijk helaas nog wel eens voorkomen…
Onlangs stond ik bij mijn favoriete camera-winkel aan de balie. Naast mij stond een heer allerlei moeilijke vragen te stellen aan de verkoper tegenover hem. Al snel bleek dat het hier ging om iemand die probeerde om vrij ingewikkelde foto’s te maken — en dat wilde maar niet lukken.
Het zomercarnaval is één van de leukste en kleurrijkste festivals van Rotterdam. Dit is ene dag in het jaar dat al die mooie (Zuid-amerikaanse) culturen die Rotterdam rijk is in al hun pracht en praal tevoorschijn mogen komen. Ze laten zich dan ook met trots zien! Elke keer zijn er honderden fotografen, en we maken allemaal dezelfde plaatjes. Hoe kan ik dan nog onderscheidend zijn? Dit jaar nam ik mijn jongste zoon als assistent mee. Hij droeg een grote flitslamp die ik vanaf de camera kon aansturen. Hierdoor kon ik de dansers en danseressen goed belichten, terwijl ik de omgeving onderbelichtte. Dit vestigt de aandacht echt op de danser, in alle kleur en glinstering!
Het is een belangrijke vraag waar iedere fotograaf vroeger of later over na moet denken: wat voor soort fotograaf ben ik? Nu kun je die vraag op allerlei manieren beantwoorden (amateur – professioneel; beginner – gevorderd; goedkoop – duur, etc), maar één van de belangrijkste manieren ziet u in de infographic hierboven: het onderscheid tussen Fine Art – fotografie, representatieve fotografie, en commerciele fotografie.
In het pand waar mijn studio in huist zit ook een eventbureau dat zich richt op dansfeesten. Voor deze partij mocht ik een aantal performers fotograferen. Heel anders dan mijn normale werk! Leuk om met niet alledaagse poses te werken, en de eigenheid van elke performer te zoeken.
Over 1,5 week wordt mijn jongste zoon 18 jaar. Op dit moment zijn Sophie en ik druk bezig om een fotoboek te maken van zijn leven, met foto’s die we door de jaren heen van hem gemaakt hebben. Dat heeft ze voor onze twee andere zoons destijds ook gedaan.
