Zo serieus neemt de professionele fotograaf zijn auteursrecht

De trouwe lezer van mijn blog weet dat ik hier regelmatig schrijf over auteursrecht — en de vele keren dat ik mijn beeld tegenkom op plaatsen waar het niet hoort. Ik doe dat om een hele simpele reden: ik wil mensen waarschuwen dat ik, en vele professionele fotografen met mij, inbreuk op auteursrecht heel serieus nemen. U kunt zichzelf een hele hoop kosten en frustratie besparen!

Recent heeft dit bij mij een nieuwe vorm aangenomen. Ik heb namelijk mijn advocaat opdracht gegeven om een rechtszaak aan te spannen tegen twee partijen. In beide gevallen gaat het om gebruik van mijn foto’s zonder toestemming op commerciële websites.

Laat ik om te beginnen de schaal van het probleem duidelijk maken. Ik kom ELKE week foto’s van mijn hand tegen op plaatsen waar ze niet horen. Dat betekent dat iemand iets heeft genomen wat niet van hem is, er mij niet voor heeft betaald, en het vervolgens wel heeft ingezet voor zijn commerciële eigenbelang. En als daar dan iemand op aanspreekt zijn er altijd dezelfde smoezen, beschuldigingen, dreigementen, tegenwerpingen en ironische adviezen. En, als het daadwerkelijk naar de rechter gaat, dezelfde uitkomsten.

Deze blog is speciaal voor mensen die inbreuk op auteursrecht plegen. Gelukkig — en dat moet zeker gezegd worden — gaat het overgrote deel van opdrachtgevers heel integer met auteursrecht om!

Dezelfde excuses

Inbreuk op auteursrecht is eigenlijk een vorm van winkeldiefstal. U neemt iets wat niet van u is uit mijn winkel, en zet het vervolgens zonder ervoor te betalen in uw winkel om er geld mee te verdienen. Klinkt dat cru? Lees dan even door, dan gaat u vanzelf begrijpen dat dit ‘wel een dingetje is’.

U neemt iets wat niet van u is uit mijn winkel, en zet het vervolgens in uw winkel om er geld mee te verdienen

Let wel: er is altijd een goed excuus: die en die had gezegd dat het mocht; de foto’s stonden op Facebook en dan mag je ze gebruiken; je was al betaald door de opdrachtgever voor de foto’s; en andere fotografen doen helemaal niet zo moeilijk.

Ik schrijf dit soort blogs om daar duidelijk over te zijn. Laat ik punt voor punt reageren:

  • De enige die toestemming kan verlenen is de fotograaf zelf!
  • De End User License Agreement van de verschillende sociale media stipuleren dat de bedrijven zelf (dus Facebook, Instagram, Twitter, etc.), de foto’s vrij mogen gebruiken. Foto’s die daar gepost zijn, mogen daar ook vrijelijk worden gedeeld. Maar om een foto vervolgens naar uw commerciële website te halen, is echt iets heel anders. Op sociale media gedeelde foto’s zijn duidelijk NIET vrij te gebruiken door derden buiten die sociale media. En nee, u mag foto’s ook niet zonder toestemming op sociale media plaatsen. Ook dat is gewoon inbreuk.
  • Een fotograaf wordt niet betaald voor foto’s, maar voor gebruik van foto’s door een bepaalde partij voor een bepaalde duur en in een bepaalde vorm. Foto’s zijn auteursrechtelijk beschermd materiaal, en gebruik van dergelijk materiaal wordt dan ook via een gebruikslicentie geregeld. Als u geen gebruikslicentie heeft, mag u de foto’s niet gebruiken. Dat een opdrachtgever mij betaald heeft voor hun gebruikslicentie, betekent niet dat er al betaald is voor uw gebruik. Sterker nog, tenzij dit specifiek en schriftelijk is overeengekomen, is er voor uw gebruik niets geregeld. Maar opnieuw geldt: één telefoontje naar de fotogaaf en u weet het zeker.
  • U heeft helemaal gelijk dat sommige fotografen niet zo moeilijk doen. We zijn allemaal als amateur begonnen. Maar gelooft u mij als ik zeg u dat Erwin Olaf en Anton Corbijn (de bekendste fotografen van Nederland) inbreuk op hun auteursrecht serieus nemen. En dat is het punt: elke professionele fotograaf gaat vroeger of later serieus nadenken over auteursrecht. Waarom zou ik keihard werken en enorm veel investeren als iemand gewoon met copy-paste mijn plaatje kan stelen en voor zijn eigen bedrijf kan gebruiken zonder dat ik daar iets voor krijg?

Dezelfde beschuldigingen

Wat ook standaard is in deze situaties zijn de beschuldigingen terug: dit is afperserij! U bent een slechte ondernemer!

Eén telefoontje of mailje naar de fotograaf en u weet of u de foto mag gebruiken. Maar als dat teveel moeite is…

Luister, ik heb het allemaal al vaak gehoord. Het zal wel. Auteursrechten zijn gewoon de wet. Ik, de branche organisatie van professionele fotografen (Dupho), en veel fotografen met mij, doen heel erg hun best om duidelijk maken dat je niet zomaar een plaatje van internet kan plukken en gebruiken. Op televisie, in kranten en tijdschriften zie je regelmatig berichtgeving over auteursrechtzaken. Recentelijk nog was er een duidelijke zaak bij de Rijdende Rechter. Ook daar werd de inbreukpleger gewoon veroordeeld. Als u nu nog steeds foto’s gebruikt waar u geen toestemming voor hebt, dan moet u het zelf ook maar weten.

Ik ben fotograaf. Ik verkoop gebruiksrecht op mijn foto’s. Professionele fotografie is zeker geen luxueus bestaan. De gemiddelde fotograaf worstelt om rond te komen. Als u zijn foto’s neemt en ze commercieel inzet voor uw eigen belang, dan bent u niet veel beter dan een ordinaire winkeldief. U maakt op dat moment misbruik van een serieuze professional die doorgaans moet vechten voor een redelijk bestaan. Dat iemand anders u heeft verteld dat dat wel mag, is echt een non-argument; u dient dat gewoon bij de fotograaf te checken. De bewaker bij de supermarkt of juwelier is ook niet vriendelijk als hij u pakt voor winkeldiefstal, ook al heeft iemand anders gezegd dat u dat product gewoon mocht meenemen. Hij haalt zijn schouders op en begint zonder enige aarzeling juridische stappen tegen u. Als u meent dat iemand u onterecht heeft verteld dat de foto’s vrij te gebruiken waren, kan ik me goed voorstellen dat u dit met die persoon wil bespreken. Maar het is UW verantwoordelijkheid om te controleren of dit klopt. U doet dat bij de bron — de fotograaf. Een telefoontje of mailtje en u weet wat de stand van zaken is.

Dezelfde dreigementen

Ook standaard zijn dezelfde dreigementen: ik vertel het aan iedereen! U krijgt nooit meer een opdracht van ons/hen/de wereld.

Serieus? Wat voor ondernemer zou ik zijn als ik u mijn foto’s liet nemen en zonder betaling liet gebruiken? Als iemand zomaar mijn spullen, waar ik hard voor werk, mag nemen en zonder enige vorm van communicatie, laat staan betaling, mag inzetten voor zijn eigen financiële winst? Laten we eerlijk wezen: u neemt uw eigen belangen ook serieuzer.

Mijn reactie is altijd hetzelfde: laten we het even omdraaien. Als mijn beelden niet veilig bij u zijn, dan wil ik niet voor u werken. Als u mijn auteursrecht niet respecteert, dan bent u niet het soort klant waar ik zaken mee wil doen. Denkt u echt dat ik tienduizenden euro’s aan apparatuur inzet en tienduizenden uren aan ervaring inzet en u dan vervolgens toesta om een foto gewoon te stelen en te gebruiken voor uw eigen financiële gewin? Dat ik daar geen werk van maak? Gelooft u mij als ik zeg dat de professionele fotograaf zijn werk echt serieuzer neemt.

U moet begrijpen: als professionele fotograaf heb ik geen salaris. De inkomsten op foto’s zijn niet een aardige bijkomstigheid… ze zijn mijn corebusiness. Met mijn inkomsten uit het gebruik van mijn foto’s onderhoud ik een huishouden: een lieve vrouw en drie bloedjes van kinderen. Ik betaal mijn apparatuur, verzekering, hypotheek, eten, en zo nu en dan een vakantie. De inkomsten uit mijn fotografie zijn niet een nice-to-have, maar een need-to-have.

Mijn opdrachtgevers hebben er ook belang bij dat ik serieus ben over auteursrecht. Zij hebben goed geld betaald voor die foto’s, en dan gebruikt u dezelfde foto’s zonder toestemming, en voor niks? 

Ik kom niet alleen op voor mijn eigen belang, maar ook voor het belang van mijn opdrachtgever. Hoe denkt u dat mijn opdrachtgever reageert als hij een foto die ik voor hem heb gemaakt, aantreft op een website waar hij niet hoort? Zoals de opdrachtgever die een foto van zijn event ineens op de website van een evenementenbureau aantrof, die daarmee klanten trok naar een concurrerend evenement? Of de opdrachtgever die gebeld werd door een uitgever dat de mooie foto van zijn nieuwe project niet geplaatst kon worden, omdat een andere partij dezelfde foto al pagina groot ging plaatsen? De foto was gewoon op een USB stick meegenomen door een marketing medewerker die van baan was gewisseld… Dat zijn partijen die zelf juridisch dan redelijk zwak staan. Ze kijken naar mij, als maker van de foto, en verwachten dat ik het auteursrecht claim en duidelijk ben over wie wel, en wie niet mag publiceren. Mijn opdrachtgevers hebben netjes betaald voor het gebruiksrecht op foto’s — en u gebruikt ze zonder toestemming, en zonder verdere kosten? Dus, om op het dreigement terug te komen: ik denk niet dat ik opdrachtgevers verlies door voor mijn auteursrecht op te komen, maar dat ik er juist bij win. Opdrachtgevers zijn blij om te weten dat de foto’s die ik voor hen maak, ook goed beschermd worden tegen misbruik.

Als u arbitrair met mijn belangen, en de belangen van mijn opdrachtgevers omgaat ben ik in ene met u klaar. Ik doe u dan een vriendelijk maar duidelijk voorstel; als u daar niet op reageert schakel ik een advocaat in. Als u dan nog steeds niet reageert gaat het naar de rechter.

Dezelfde stommiteiten

Niet dat ik graag naar de rechter wil. Ik betreur het altijd enorm het zover moet komen.

Ik verdien mijn inkomen met het gebruik van mijn foto’s. Ik onderhoud er een lieve vrouw en drie bloedjes van kinderen mee. Als u doet alsof dat niks waard is, moet u van de fotograaf niet veel vriendelijkheid verwachten…

De stap naar de rechter is echt de allerlaatste stap. Het komt alleen zo ver als u de zaak negeert. Voordat ik iets overdraag aan een advocaat heb ik echt meerdere pogingen gedaan om dit eenvoudig op te lossen. Mijn advocaat heeft vervolgens ook meerdere pogingen gedaan om u van de ernst van de situatie te doordringen. Er is meestal gebeld, er is gemaild, u heeft waarschijnlijk aangetekende brieven ontvangen. Zaken die bij de rechter komen zijn zaken waarin de inbreukpleger gewoon consequent niet thuis geeft. Wellicht denkt: als ik de situatie negeer gaat die vervelende jongen wel weg. De spreekwoordelijke kop in het zand steekt.

Ik bespaar u graag een desillusie: als u zo respectloos met mijn spullen omgaat, en mij voortdurend negeert, dan maak ik die stap snel en zonder enige vorm van wroeging. Uw tegenwerpingen en bezwaren en klachten vallen dan echt op dovemans oren: u heeft het er zelf naar gemaakt. Je zou eigenlijk kunnen zeggen dat we niet bij de rechter komen omdat u inbreuk heeft gepleegd. We komen bij de rechter omdat u gewoon consequent niet thuis geeft. Omdat u weigert mee te werken aan een goede oplossing. U bent alleen slachtoffer van uzelf.

Dezelfde uitkomsten

Auteursrechtelijke zaken zijn niet complex. Rechters maken korte metten met inbreukplegers. Er is op dit gebied een zeer ruime mate aan jurisprudentie. Excuses, smoezen, vermeende onschuld, de rechter heeft er geen boodschap aan. De verantwoordelijkheid ligt nooit bij de fotograaf, noch bij de partij die u vertelde dat u de foto’s mocht gebruiken, slechts alleen bij de publicerende partij. Inbreukplegers worden veroordeeld, en moeten doorgaans ook de juridische kosten van de fotograaf betalen. De kosten zijn echt vele malen hoger dan ze zijn in een minnelijke oplossing, zoals de fotograaf in eerste instantie heeft voorgesteld. De meest voordelige situatie is als het gebruik gewoon netjes heeft geregeld. Om een idee te geven: ik reken voor een mooie foto, of een serie foto’s doorgaans € 250 – € 750. Bij veroordeling door een rechter kunnen de kosten in de duizenden euro’s lopen.

Dezelfde tegenwerpingen

€250 voor een paar eenvoudige foto’s? Dat vind ik veels te veel! is ook een standaard reactie. Prima — maar steel de foto dan niet. Maar als u de foto wel steelt, dan vond u de foto’s dus mooi genoeg om te gebruiken om uw bedrijf bij klanten onder de aandacht te brengen. Dan moet u niet klagen als ik u de kosten alsnog in rekening breng (altijd vermeerderd met een som voor de inbreuk).

Voor alle duidelijkheid: ik begrijp best dat mijn foto niet de Nachtwacht van Rembrandt, of de Zonnebloemen van van Gogh is! Maar ik heb er wel tienduizenden euro’s aan apparatuur en tienduizenden uren aan ervaring voor ingezet — en, als u het niet erg vind, bepaal ik zelf wat ik mijn werk waard vind. Als ik constateer dat u mijn foto’s zonder toestemming heeft gebruikt, ga ik niet ook nog eens in discussie over of mijn prijzen wel redelijk zijn.

Maar je hoeft toch geen extra bedrag in rekening te brengen? Als ik nou gewoon de licentiekosten betaal… wordt ook regelmatig voorgesteld.

Ik ben wel goed, maar niet gek. Dat zou betekenen dat u gewoon de foto’s kon pikken, en als u dan gepakt wordt, alleen maar de originele kosten zou hoeven te betalen. Dan zou diefstal dus lonen: in de meeste gevallen zou u er gratis mee wegkomen, en als u wel gepakt wordt, zijn de kosten alleen maar wat het zou zijn als u het eerlijk had aangepakt.
Daar gaat de professionele fotograaf dus niet mee akkoord. Ik moet altijd denken aan mijn Wiskundeleraar in 4 VWO, dhr. de Vries. Aan het begin van een repetitie zei hij steevast: u mag spieken — maar als ik u pak, krijgt u een 1. Om de metafoor door te trekken: als u de foto’s van een professionele fotograaf misbruikt moet u niet verwachten dat we ook nog gaan onderhandelen. Hoe naïef denkt u dat we zijn?

Dezelfde ironie

Wat ook standaard is, zijn de sneren: de lelijke of neerbuigende opmerkingen. Die kun je natuurlijk verwachten, en ze raken me dus ook niet echt. Maar vaak zijn ze vol (onbedoelde) ironie.

Persoonlijk zou het schaamrood me op de kaken staan…

Onlangs kreeg ik een reactie van iemand die het niet leuk vond om aangesproken te worden op haar inbreuk: ‘ga eens een cursus doen in normale omgangsvormen!’ Ik heb daar echt om moeten lachen. Les 1 van zo’n cursus lijkt me ‘blijf met je tengels van de spullen van anderen af!’ Zou de inbreukpleger de ironie ook hebben begrepen?

Of een andere reactie: ‘ik verbied u bij mij op het bedrijf te komen’. Moest ik ook weer om glimlachen. Zodra alles is opgelost ga ik die wens respecteren. Maar gaat hij het werk van anderen ook respecteren? Op zijn site stonden nog veel meer foto’s die hij vast niet zelf had gemaakt…

Overigens, niet dat ik dit soort opmerkingen goed begrijp. Persoonlijk zou het schaamrood me op de kaken staan. Je bent tenslotte gepakt — en wel met je broek op je enkels. Je staat op het punt voor de rechter te komen, die je, naar alle waarschijnlijkheid, in record time een behoorlijke financiële tik gaat geven. Maar toch, sommige mensen denken ook dan nog steeds dat ze morele superioriteit hebben. Dergelijke opmerkingen bewijzen mijns inziens alleen maar dat je je morele kompas echt kwijt bent. Waarom niet je excuses aanbieden, dit snel en vriendelijk oplossen, en doorgaan met waar je eigenlijk mee bezig wil zijn? Al die negatieve energie…

Samenvattend

Ik zet de voornaamste punten op een rij:

  • Foto’s zijn auteursrechtelijk beschermd materiaal. Professionele fotografen nemen hun auteursrecht serieus.
  • De ENIGE die toestemming kan geven voor gebruik van foto’s is de fotograaf zelf. Die vriendelijke ambtenaar, of leuke vent aan de telefoon bij dat tijdschrift kunnen van alles beweren, maar de enige die toestemming kan verlenen is de fotograaf. Check het bij de bron.
  • Een serieuze financiële vergoeding voor het gebruik van foto’s is hoe de fotograaf zijn gezin onderhoud en zijn bedrijfsvoering betaalt. Dan hebben we het niet over twee tientjes.
  • Als u de pogingen van de fotograaf om dit vriendelijk op te lossen negeert, dan escaleert de boel. De kosten worden met elke stap hoger. Het is helemaal aan u om dat te voorkomen.

Rechtszaak gewonnen

Om terug te komen op waarmee dit blog begon: één van de twee partijen besloot vlak voor de rechtszaak dat het toch slimmer was om op mijn schikkingsvoorstel in te gaan. De andere partij werd door de rechter veroordeeld voor inbreuk en moest een bedrag betalen dat nog hoger was dan mijn advocaat had geëist. Ik kreeg enkele dagen na de rechtszaak een kleine € 2000 op mijn rekening bijgeschreven. En dat voor een foto die € 270 had gekost als je mij direct had benaderd.

29 thoughts on “Zo serieus neemt de professionele fotograaf zijn auteursrecht”

  1. Niets aan toe te voegen, Rogier, helemaal mee eens!
    Ik ben lid van Pictoright en zij kunnen mij in voorkomende gevallen effectief en snel juridische hulp bieden.

  2. Roel dijkstra

    Amen……

    Eh, claim jij copyright op dit verhaal anders wil ik m eens naar een inbreukmaker sturen ??

    1. Roel, ik claim copyright! Maar je mag hem zeker naar een inbreukmaker sturen. Of mijn link opsturen. Dat is ook een beetje de achterliggende gedachte achter sommige van mijn blogartikelen: dat ik het 1x opschrijf, en dan vervolgens mensen er naar kan verwijzen. Werkt vrij goed, en scheelt veel tijd.

  3. Heel begrijpend wordt de nadruk gelegd op de bescherming van de professionele fotograaf – zoals hierboven weergeven – op grond van de auteurswet en de daaruit voorvloeiende persoonlijke rechten, maar ook de amateur fotograaf wordt gelijk gesteld aan dezelfde auteurswet en geniet dezelfde bescherming of hij nu met een boxje fotografeert of met camera’s met gouden randjes. Het enige verschil is dat de professionele fotograaf er zijn brood mee verdient.
    Ook de amateur dient te ageren tegen misbruik.
    Verder is het goed hier steeds aandacht aan te geven omdat er vaak veel misverstanden over zijn.

    1. Alex, daarin heb je natuurlijk gelijk! Ik heb dit artikel vanuit mezelf geschreven, maar je zou zelf een soortgelijk artikel kunnen schrijven.

  4. Ronald van der Valk

    Als hobbyproject run ik een website over historische lokaties. Hiervoor maak ik gebruik van allerlei afbeeldingen, waarvan de oorspronkelijke makers vaak niet meer te achterhalen zijn. Door schade en schande heb ik geleerd hoe met copyright om te gaan. Ik mis drie kleine stukjes in je verder uitstekende betoog.
    1. Er zijn nogal wat verzamelaars die (vooral historische) fotos uit hun verzameling na inscannen voorzien van een eigen copyright watermerk en daarna on line zetten. Scannen is niet hetzelfde als fotograferen en dus ben je geen copyright-houder: dat blijft de oorspronkelijke fotograaf of (tot 70 jaar na zijn dood) zijn erfgenamen, ook al heb je een godsvermogen betaald voor betreffende foto. Ook als die niet meer te achterhalen zijn wordt je niet de copyright eigenaar: er is dan sprake van een zgn. “verweesde foto” (zie ook https://www.auteursrecht.nl/auteursrecht/Duur-van-het-auteursrecht).
    2. Wees zo netjes om de overtreder te benaderen zoals je zelf benaderd wenst te worden. Vaak is deze te goeder trouw. Ik heb in het verleden afbeeldingen en teksten gekregen van iemand die beweerde de bron en dus de eigenaar van het copyright te zijn. Twee jaar later werd ik aggressief benaderd door de werkelijke eigenaar, die nog bozer werd toen ik hem vroeg zijn claim te onderbouwen. Je kunt 1000 maal gelijk hebben (en in dat geval 1000 maal excuus voor de overtreding), maar verwacht niet dat een overtreder direct zijn keutel intrekt, alleen maar omdat je een mail aan hem verstuurd hebt met de tekst “ik ben Jan, die foto is van mij en die moet er af, NU! Hier is mijn rekening!”. Zulke mails, vooral als ze verstuurd zijn vanaf een hotmail account, kunnen ook door oplichters verstuurd zijn. Ik ben misschien een overtreder, maar ik wil wel graag zeker weten dat je claim hout snijdt en ik de juiste persoon schadeloos stel.
    3. Niet elke herpublicatie is een overtreding van het auteursrecht. Er bestaan uitzonderingen op het auteursrecht, zoals het beeldcitaatrecht (http://www.iusmentis.com/auteursrecht/citeren/beeldcitaat/). Je moet dan echter wel voldoen aan wat spelregels, zoals bronvermelding (http://www.iusmentis.com/auteursrecht/nl/vvv/beperkingen/#bronvermelding)

    1. Ronald,
      Dank voor je reactie. Eens met je toevoegingen. Het was niet mijn bedoeling om een alles omvattend betoog over auteursrecht te houden, dus deze elementen heb ik er uitgelaten.
      Wat betreft nummer 2, daar sta ik wat anders in. Iedereen vindt zichzelf altijd te goeder trouw en ‘kan er niks aan doen’. Dus ja, doe het netjes en correct en in de juiste vorm — maar weet van te voren dat de partij die je aanschrijft dit nooit prettig gaat vinden. En laat je daar niet door uit het veld slaan.

  5. Zo dan…. Amen, hoewel ik niet religieus ben opgevoed… Als je dit leest, ervaren hebt, dan kan het toch niet anders dan dat de ‘plegers’ met schaamrood op de kaken zullen staan… Waar ik wel benieuwd naar ben, Rogier; ga je ook later in gesprek met ze en bestaat er voor jou dan de kans dat ze uiteindelijk een ( gewaardeerd) klant van je worden?

    1. Hoi Tom,
      Ik heb inderdaad meerdere keren een grote opdracht gekregen waarmee de inbreuk dan werd gecompenseerd. Dat zijn dan partijen die het netjes op willen lossen en heel snel reageren als ik contact met ze opneem. Met een positieve reactie van zo’n partij kom je er altijd wel goed uit op een manier die voor beide kanten bevredigend is!

  6. Goed stuk!
    vraagje, Wat zou je doen met het volgende:. Ik had een opdracht van een theater om een portret te maken. Een jaar later zie ik de betreffende foto maar dan vreemd aangesneden terug op een website van een stichting. Na informeren bleek dat het niet “mijn” foto was maar dat de actrice die poseerde een minuut nadat ik vertrokken was een fotografe (stagiaire) die ze bij zich had de opdracht had gegeven om “mijn” beeld ter plekke precies na te maken . Dat beeld gebruikt ze voor haar promotie. Ze ging zelfs zo ver om naar haar opdrachtgever te mailen dat ik een beetje in de war zou zijn??

    1. Noud,
      wow… even nadenken hoor. Je maakt toch gekke dingen mee als fotograaf, niet? 🙂
      Mijn reactie is tweeledig:
      1. Geloof je haar? Het lijkt me wel heel toevallig. Maar laat ze maar met bewijs komen. Laat het RAW bestand maar zien. Zoals de amerikanen dan zeggen: call their bluff. Wel heul toevallig dat er net een stagiaire was die die foto kon maken.
      2. Ergens maakt het ook niet uit… het precies kopieren van jouw concept is de feitelijke inbreuk. Dat is wat moeilijker hard te maken, maar er zijn wel rechtszaken waarbij een veroordeling is geweest voor kopieren van het idee (de rode dubbeldekker in een verder zwartwit foto bij het Britse Parlement, bv)
      Het feit dat je ‘in de war zou zijn’ is voor mij een indicatie dat het niet helemaal in de haak is. Als mensen zo reageren en op de man spelen, dan is er vaak toch wat aan de hand.

      1. ik heb er maar niets mee gedaan. Geen zin in al die negativiteit.
        Maar die stagiaire was er. Die heeft nl nog gefilmd toen ik fotografeerde.
        Ik vind het triest dat zo’n grote stichting gewoon in haar verhaal mee gaat

  7. toni macaroni

    Sorry mensen,

    Zijn er ook nog andere meningen over dit onderwerp?? Het lijkt (voor fotografen) allemaal erg logisch en redelijk, maar dat is het in mijn ogen helemaal niet:

    1) je maakt foto’s voor een opdrachtgever, je wordt betaald, en het product is dan wat mij betreft eigendom van de koper.

    2) als die koper er dan van alles mee doet (geld verdienen of doorverkopen) is dat mooi; misschien koopt hij nog eens een keer zo’n mooie foto van jou!!

    3) als je vervolgens zélf die foto ergens publiceert (en daarna klaagt dat je bestolen wordt) maak je twee fouten: a) je publiceert iets dat niet (meer) van jou is en b) je beschuldigt iemand onterecht(?) van diefstal (van iets dat helemaal niet meer van jou is).

    Het is idd vervelend als iemand iets (een eigen foto) van jou ongevraagd kopieert/gebruikt. Maar dit is wel een grijs gebied: ik zou in ‘zelf openbaar gemaakte foto’s’ een watermerk oid plaatsen, om dit soort discussies te vermijden. Dan weet iedereen dat jij de foto niet gratis wilt weggeven.

    Zonder zo’n ‘watermerk’ is het te beschouwen het als een fiets die niet op slot staat. Ik wil niet zeggen dat je die zomaar mag meenemen, maar het is wel een vorm van uitlokking…..

    Blijven lachen, niet zo zuur…..

    1. Toni, altijd leuk als iemand je uit de kast probeert te lokken… een afwijkende mening mag natuurlijk!
      Gebruik van foto’s, en van teksten, beelden, kunst, etc, is wettelijk geregeld. Een andere mening mag, net zoals je mag zeggen: ik vind dat ik door rood mag lopen, of ik vind dat ik geen belasting hoef te betalen. Maar ik ga toch even uit van hoe het is, en daarmee is wat ik hier beschrijf meer dan een mening.
      Je maakt een paar denkfouten:
      1. volgens de wet blijft de foto eigendom van de maker.
      Een foto kan eindeloos hergebruikt worden. Ook worden veel foto’s gemaakt zonder dat iemand ervoor betaalt, gewoon omdat de maker een creatief idee heeft. In jouw voorstel betaalt of de maker, of de opdrachtgever. Degene die daarna de foto ‘neemt’ betaalt niks. Dat is toch niet fair?
      2. Doorverkopen mag dus wettelijk niet; dat recht is voorbehouden aan de maker.
      3. De foto blijft wel van mij. Ik mag hem in mijn etalage op het internet zetten, of die nou een website is, of FB of Twitter, maar dat betekent dus niet dat jij die mag pakken. Net zoals je niet iets uit de etalage of van de marktkraam van een ander mag pakken.
      Overigens, ik publiceer foto’s alleen met watermerk, en toch vind ik ze thuis waar ze niet horen en is dat watermerk er af gepoetst. Maar een watermerk is niet noodzakelijk. Ook een fiets die niet op slot staat mag je niet meenemen. En je kunt zeggen dat het dom is om geen slot op je fiets te doen, maar jij begrijpt ook wel dat de eigenaar van de fiets pissig is als jij zijn fiets pakt; of er nou een slot op zit of niet, het blijft diefstal.
      Zuur? Ik ben heel opgewekt hoor! I love my job! Maar net als heel veel winkeliers moet ik soms wel duidelijk optreden tegen winkeldiefstal. Dat zijn dan even de minder leuke kanten van het zakendoen.

    2. Peter Kasbergen

      Waarom reageer je met een pseudoniem? Durf je niet openbaar voor je eigen mening uit te komen?
      Je gaat me toch niet vertellen dat je echt “Toni Macaroni” heet…

    3. Toni Macaroni lijkt me ten eerste een volslagen leek op juridisch gebied en ten tweede miskent hij gruwelijk de belangen van de maker, die in principe altijd eigenaar blijft van wat hij of zij maakt -en een handhaven van je eigendom heeft nog niets met inhaligheid, hebberigheid of vrekkigheid te maken-, tenzij anders overeengekomen of werkzaam in loondienst met een arbeidsovereenkomst (en dan spreken we doorgaans niet langer over “maken” maar over “vervaardigen”)

    4. De discussie is interessant.
      Ik snap dat de wet zo is. De fotograaf blijft blijkbaar eigenaar.
      Maar met schilders (nog veel meer werk) is dat toch niet zo?
      Die zijn geen eigenaar meer als ze het verkocht hebben.
      Is dat niet krom?

      1. Hoi Anke,
        Dat klopt ook niet helemaal. Als jij een schilderij koopt wordt je eigenaar van het doek, niet van de afbeelding. Je mag het doek ophangen waar je wilt, maar je mag er niet een foto van maken, op een ander doek printen en dat weer verkopen. Je mag ook geen aanpassingen maken.
        Auteursrecht geldt voor alles wat ‘bedacht’ wordt in een creatief proces: of het nou een verhaal is, of een gedicht, of een beeldhouwwerk, of een filmscript. Het auteursrecht ligt altijd bij de auteur. De koper heeft gebruiksrecht, maar dat is dus een recht met beperkingen.
        Helpt dit?

  8. De ongenuanceerde mening van Toni Macaroni (whats in a name) is helaas tekenend voor het maatschappelijk beeld over auteurs in het algemeen en fotografen hier in het bijzonder. Het gebrek aan kennis over het auteursrecht en het aldus uiten, is een voorbeeld van “burgerlijke ongehoorzaamheid” waarvan de Nederlander Wereldrecordhouder lijkt te zijn.
    De opmerking dat een foto zonder watermerk een vorm van uitlokking zou zijn, is beschamend maar zegt voldoende over de anonieme reaguurder.

  9. Zeker, heb dat zelf ondervonden. Ben helemaal niet professioneel maar heb zo’n 40.000 foto’s op de website Flickr. Heb wel eens vragen gehad of de foto’s mochten gebruikt worden. Een aantal zijn ook in reisgidsen gepubliceerd, met de vermelding dat het mijn foto is en ik kreeg dan ook altijd een gratis exemplaar. Ging dan wel over niet commerciele publicaties en dan vind ik dat leuk dat ze de foto’s gebruiken. Heb ook wel eens vragen gehad van grote bedrijven, en dan vraag ik wat ze ervoor over hebben. Het antwoord is dan elke keer, dat ik het een eer zou moeten vinden en dat ze de foto’s dan toch niet gaan gebruiken omdat ze net niet goed genoeg zijn. Waren echt grote bedrijven waar ik hier de naam niet van ga noemen. Ook dook er eens een foto van mij en vrienden op in een populair Vlaams tijdschrift, kom je je buren tegen en die zeggen o wat leuk, jullie staan in … en je weet dan van niets. De websites waar foto’s van mij staan zijn niet te tellen. Je kan daar eigenlijk niets tegen doen. Ook in bepaalde kranten hebben al foto’s gestaan die ik gemaakt heb, zonder toestemming en vergoeding. Vaak weet je het niet eens. Ondertussen hebben de echte fotografen door dit soort dingen geen opdrachten, ik vind dat niet kunnen.

  10. Ik ben als amateur niet zo fanatiek met de rechten. Maar als ik in opdracht werk ben ik wel duidelijk.
    Ten minste een vermelding van de fotograaf s.v.p.

  11. Henk van Wieren

    Net zoiets ik wist het niet zegt de (Misbruiker)
    Er is toch stichting anoniem waar je foto kan aanmelden als je de bron niet weet en als de fotograaf zich meld (krijgt hij zn geld)

  12. Deze rubriek is geweldig ROGIER BOS.
    Ik heb als professionele fotograaf gefotografeerd, maar word nu 84 jaar en ben boeken gaan schrijven. Ik werkte 4 jaar aan het boek: Herder laat je schaapjes gaan. Het gaat over eend bruine pater in de Stokstraat in Maastricht. Als betaling kreeg ik het foto/ dia archief schriftelijk op papier ondertekend door de erfgenaam. ik ben dus de gerechtigd erfgenaam van de fotobeelden en heb het auteursrecht gekregen voor gebruik. Tot mijn verbazing hebben ze een boek onder de naam CRAPUUL uitgegeven waarin 4 Dias zijn geplaatst zonder mijn toestemming , waar ik het erfrecht van heb. De uitgever antwoord op mij eis voor vergoeding dat hij ze van een zekere Reijnaerdts heeft gekocht, die een sigarendoosje van zijn overleden ook vond op zolder. de oom zou ze hebben gemaakt, maar ik heb het bewijsstuk de originele Dias gefotografeerd en als bijlagen naar de verantwoordelijke uitgever gestuurd, samen met een kopie van de erfenis.
    Maar de uitgever wil alsnog niet betalen voor, de vier foto’s. In heb op verschillende plaatsen om hulp gevraagd, want ook dit is diefstal. En Reijnaerdts verkoopt de fotobeelden ook nog via internet.Wie kan mij advies geven, wat ik hiermee aan moet.

    1. Rogier Bos

      Beste Huub,
      Ik denk dat het tijd wordt om een advocaat in te schakelen. Als iemand niet reageert op je pogingen om tot een goede afstemming te komen, blijft nog maar een weg over: de weg naar de rechter.
      Mijn advies: schakel een advocaat in die auteursrecht kent en begrijpt. Er zijn allerlei advocaten die denken ‘oh, dat doe ik wel even’ maar sommige advocaten zijn er in gespecialiseerd. Ze kunnen sneller werken en komen verder. Neem bv eens contact op met charlotteslaw.nl.
      Succes!

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *