Up close and personal; a podcast about how I lost my faith

This is a different blog than usual. Today I am not writing about my photography or business, but about my personal spiritual journey. It is a personal story. I write this specifically for my friends and acquaintances. If you are a client with not much interest in my personal stuff, please feel free to ignore this post and browse on somewhere else… that is fine and I totally understand. Here is a link to my Latest and Greatest images; that’s a good place to go.  🙂 

[Nederlands]

I realize of course that a post of this nature probably violates all kinds of blogging principles. But it’s not’s not like I have lots of places to share this information and engage in this conversation. And so I am using my blog. I ask for your understanding.

I have lost my faith

I don’t know how to state it any simpler than that. I was born and raised in a very Christian home, and went on to study theology and then work in church planting (starting new churches) for over 20 years. I have pastored churches, led all kinds of efforts, and was even European Director for a few years in the organization for which Sophie and I were working. But doubts and questions about my belief-system entered my world when I was 20, and since then I have experienced what I now describe as a slow-motion earthquake. This process has had many phases and episodes, but I am afraid that a few years ago I came to the conclusion that my faith was basically gone. If I had to describe myself on this side of the process, I would say I am basically an agnostic, a Social Darwinist, and an existentialist. Sorry of those terms are all mumbo-jumbo to you, but what do you expect from someone who studied theology— and enjoyed it? 🙂

Actually, I do not want to make light of this situation. I have been in leadership roles for most of my Christian life, and I know that this news will come as a disappointment to more than a few people.

Coming out

Two weeks ago I did an interview with the Everyone’s Agnostic Podcast. In this interview I talk about the process along which I lost my faith. This podcast came online today. If you are interested, you’re invited to listen to it. In a way, this podcast is my ‘coming out’. I never thought I would apply that term to myself, but apparently it’s applicable.

You can listen to it here. The whole podcast is 1 hour and 37 minutes. I know, that’s pretty long, but yet I don’t think you’ll be bored. It’s a very personal interview. We talk about my background, how I lost my faith, sex, what to replace faith with, what makes the process so difficult, and much more.

Why am I doing this?

Good question. A couple of reasons.

1. I have a lot of friends, both nearby, and all over the world. I see them once in a long while. They only know me as ‘Ro, the pastor’, or ‘Ro, the church planter’. When I see them, they assume I am still the same guy. Many of them have seen me in some kind of leadership role in the church. They have probably heard me speak or sing. They see me as this leader and dedicated Christian. But the truth is I have gone through a massive shift in my worldview. This podcast and blog is an attempt at informing them and even including them.
2. These days I work as a professional photographer. Most of the time I photograph stuff no one has a problem with. But every now and then I photograph something that puts Christians up in arms: a gay wedding, a scantily clad young lady, a Buddha statue… My Facebook timeline and email inbox quickly fills up with angry and hurt responses: ‘Rogier — how can you do this?’ Always, there is the reference is to a — supposedly — shared Christian worldview. This blog and podcast are my attempt to help these friends understand I am no longer who they think I was.
3. I long to be known for who I am. It’s been a few years since I realized my faith was basically non-existent. For the past few years I have kept this somewhat hidden, as I was trying to make sense of the new landscape I found myself in. I have wondered if (and hoped that) my faith would return, but it hasn’t. In fact, as more time has gone by I have to realize my ‘deprogramming’ (because that’s how I experience this) is here to stay. And I believe it’s good to be open and honest about it.
4. I welcome the conversation. I have observed that many people struggle in starting a conversation about this subject with me. They feel it is too personal, or none of their business. They regard this subject as one of the big three subjects we don’t talk about: sex, your income, and your religion. Well… I like talking about all three.  🙂
   More seriously though: for me this process has gone deep, very deep. It’s been very, very painful — and at times still is. It’s like it’s the biggest thing that has been happening to me in my life — and yet I have few people I can talk to about this. So I welcome the conversation.

In closing

I will go back to being ‘the best professional photographer you know’ right after this blog post. But if you consider yourself my friend, or you want to just chat about it, please know my door is open. Please know I will not try to convince you that my new worldview is ‘the right one’, and I expect you to adhere to certain standards of normal human decency as well — but provided that’s all in place, I welcome the conversation. Because of its subject, I think Facebook messenger, Whatsapp or email are the best online places, as opposed to the comments below. And better yet it a meeting in person!

May you experience peace on your journey!

Dit is een wat andere blog post dan normaal. Vandaag gaat het niet over fotografie of het ZZP’erschap. Vandaag is een nog al persoonlijk verhaal. Het gaat over mijn spiritualiteit — of liever gezegd: het gebrek daaraan. Dit blogje is niet zozeer bedoeld voor opdrachtgevers als wel voor vrienden en kennissen. Mocht de inhoud hiervan u niet zo boeien, voelt u zich dan vrij om elders verder te browsen. Hier vind u bijvoorbeeld mijn collectie ‘latest and greatest’. 🙂

Ik ben me bewust dat zo’n persoonlijk blogje met zo’n afwijkende inhoud niet helemaal conform de normale blog-principes is. Maar mijn blog is nu eenmaal de plaats waar ik mijn avonturen en inzichten deel. Dus, vandaag is dat iets anders dan normaal. Daar vraag ik uw begrip voor.

Ik ben mijn geloof kwijt

Ik weet niet hoe ik het directer en eenvoudiger kan vertellen. Ik ben opgegroeid in een diepgelovig gezin. Mijn ouders waren zeer actief in fulltime christelijk werk — en toen ik uit huis ging ben ik dat ook gaan doen. Ik ging theologie studeren en was van mijn 20ste tot mijn 40ste actief in het starten van nieuwe kerken. Ik heb leiding gegeven op allerlei niveaus, zelf een tijd voor de kerk gestaan, en was uiteindelijk Europees directeur van de organisatie waar Sophie en ik bij werkten.

Mijn eerste twijfels en geloofsvragen maakten zich van mij meester toen ik ongeveer 20 was. Zij begonnen diep van binnen in mij een slow-motion aardbeving, die uiteindelijk alles op zijn kop zetten. Een paar jaar geleden, ergens in 2015, moest ik tot de conclusie komen dat er niet veel meer van over was. Het was niet dat ik niet wilde geloven; ik kon het gewoon niet meer. Als ik mijzelf nu moest beschrijven, dan zou ik zeggen dat ik een agnostische sociaal-darwinist met een existentialistische levensinslag was. Dat zijn een boel moeilijke woorden, maar wat verwacht u anders van iemand die theologie heeft gestudeerd — en dat nog leuk vond ook?

Coming out

Ik had nooit gedacht dat ik die term op mezelf zou toepassen, maar twee weken geleden heb ik een interview gegeven op de Everyone’s Agnostic podcast, en daarin treed ik voor het eerst publiek naar buiten als ‘post-christen’. Ik leg daarin uit wat er gebeurt is en welk proces er heeft plaatsgevonden. Als u daar interesse in hebt, dan kunt u deze podcast hier beluisteren. De podcast is 1 uur en 37 minuten en Engelstalig. Ik denk niet dat u zichzelf zult vervelen: het is een nogal persoonlijk verhaal over God, mijn achtergrond, de kerk, sex, politiek, persoonlijke ontwikkeling, en nog veel meer.

Motivatie

Wellicht dat u zich afvraagt waarom ik dit zo publiek doe. Nee, dit is geen marketing-tactiek. Sterker nog, dit is wellicht niet zo slim vanuit dat perspectief. Toch zijn er een aantal redenen.

1. Ik heb veel vrienden en kennissen die mij kennen als ‘Rogier, de christelijke leider’. Ze hebben mij voor soms grote groepen zien staan. Sommige wonen dichtbij; maar velen ook ver weg. Ik zie ze maar af en toe. En wanneer ik ze zie gaan ze er van uit dat ik nog steeds dezelfde ben. Dat ons gesprek door kan gaan waar we vorige keer ophielden. Ze zijn zich niet bewust van de enorme verandering die zich bij mij heeft voorgedaan. Deze podcast en blog zijn mijn poging om hen hierover te informeren en erbij te betrekken.
2. Ik ben al een aantal jaren werkzaam als professioneel fotograaf. Doorgaans fotografeer ik dingen waar niemand een probleem mee heeft, maar af en toe komt er een ietwat ontklede jongedame voorbij, of een Boeddhabeeld, of een homohuwelijk. Mijn Facebook tijdlijn en inbox vullen zich dan snel met allerlei boze en teleurgestelde reacties. “Hoe kan iemand als jij dat fotograferen?” is dan nog de meest vriendelijke reactie. Er wordt geappelleerd aan een gezamenlijk gedeeld christelijk wereldbeeld, omdat de schrijver nog niet weet dat dat wereldbeeld niet zo gezamenlijk gedeeld meer is. Deze podcast en blog is bedoeld om deze vrienden te informeren en bij te praten over de veranderingen die er bij mij hebben plaatsgevonden.
3. Ik verlang er naar eerlijk en open en transparant te zijn. Zoals ik al vertelde is dit proces al lange tijd bij mij gaande. Ik heb er hier en daar wel over kunnen praten, maar voor veel mensen heb ik het verborgen gehouden. Dit heb ik gedaan omdat ik niet wist waar het proces zou eindigen, en ook ergens nog steeds hoopte dat mijn geloof zou terugkeren. Maar de afgelopen jaren ben ik steeds meer tot de conclusie gekomen dat dit niet het geval was. Sterker nog, het verdwijnen van mijn geloof heeft gevoeld alsof ik gedeprogrammeerd werd. Ik denk dat het goed is daar open en eerlijk over te wezen.
4. Ik ben op zoek naar gesprek. Ik observeer twee dingen: dat voor de meeste Nederlanders geloof volkomen oninteressant is. Hun ouders hebben de kerk verlaten, zij zijn er nooit geweest. Het christelijk geloof is voor hen een gepasseerd station. Voor anderen is dit gesprek enorm interessant, maar zij zijn bang om het onderwerp aan te snijden. Misschien omdat het persoonlijk is, of omdat het een van de grote drie dingen is waar je niet over praat: sex, wat je verdient, en je geloof. Wel nu, ik praat graag over alle drie.  🙂
   Maar serieus: voor mij is dit proces zeer ingewikkeld en pijnlijk geweest — en dat is het soms nog. Het is een alles-overstijgend proces geweest waar ik elke dag mee bezig was — en ben. En dus zoek ik naar mensen met wie ik kan praten, ervaringen kan uitwisselen, vragen kan stellen, met wie ik gedachte experimenten kan uitvoeren.

Ik zal nu snel teruggaan naar het bloggen over fotografie en alles wat er mee te maken heeft. Maar als wij elkaar op enige manier kennen en u wil hierover verder praten, dan staat mijn deur voor u open. Nee, ik zal niet proberen u te overtuigen van mijn huidige wereld beeld, en ja, ik ga er van uit dat u mij ook respecteert in deze fase van het proces. De aard van het gesprek leent zich het beste voor Whatsapp of Facebook Messenger of email — of liever nog, in persoon.