Vandaag heb ik het Customer Media Congress 2011 in Haarlem gefotografeerd (web gallery). Een boeiend congres met veel interessante sprekers. Ik fotografeer veel dergelijke evenementen en geef mijn oren dan goed de kost — vaak echt interessant en natuurlijk altijd leuk om je te realizeren dat het aanwezige publiek honderden of soms zelfs duizenden euro’s heeft betaald om te horen wat er te zeggen was en dat ik betaald wordt om daar rond te lopen!Terwijl ik luister probeer ik zelf zo onopvallend mogelijk mijn werk te doen. Heel stilletjes beweeg ik door de ruimte — of dat probeer ik in ieder geval.
Dat ging vandaag stevig mis. Ik had net links van het podium enkele foto’s gemaakt en besloot naar het midden van de zaal te verhuizen. De zaal was heel stil, dus ik probeerde zo stilletjes mogelijk de trap af te lopen. Bij de laatste tree dacht ik dat ik er al was en strekte mijn voet uit om op te gaan staan, maar die vond geen houvast. Ik begon te vallen. Het voelde als slow-motion. Er was niets om vast te grijpen en ik besefte tegelijkertijd dat mijn camera een enorme klap ging krijgen en dat de hele zaal me hoorde vallen. Ik hoorde hoe de zaal collectief haar adem introk. De spreker stopte in het midden van zijn zin. Een kort ogenblik wenste ik dat de bodem mij op kon slokken. Ik realiseerde me echter snel dat ik geen pijn had en stond snel weer op. De hele zaal keek naar me — wat een vreselijk gevoel was. “Are you all right?’ vroeg de spreker. Ik verzekerde hem stamelend ‘I’m fine – I am so sorry, please continue, ” waarop hij tegen de zaal zei: “… and this is why you should never do business with kids, animals or photographers”, hetgeen de zaal erg grappig vond.
Waarom vertel ik dit? Omdat ik me rotschaamde en toch wist dat ik de rest van de dag daar nog moest rondlopen, tussen al die mensen die weten ‘oh, da’s die gozer die zo net zoveel kabaal maakte.’ Je kunt er maar beter eerlijk over zijn. Ik vertel het ook omdat zoiets me echt nog nooit eerder is gebeurd. Zoals gezegd fotografeer ik graag en vaak evenementen en hoor ik vaak na afloop: “goh, we hebben niet eens gemerkt dat je uit zoveel verschillende hoeken ons programma hebt gefotografeerd — hetgeen ik als een groot compliment beschouw. Dat probeerde ik vandaag ook — helaas lukte dat vandaag minder. Maar je kunt er zeker van zijn dat ik de komende 100 evenementen heel goed zal weten waar ik mijn voet neerzet!
