Afgelopen weekend behaalde ik mijn Gouden Meesterschapskwalificatie bij het Master Photographers Network (MPN) — een prestatie waar ik met trots op terugkijk.
Voor deze kwalificatie presenteerde ik een panel van twintig industriële foto’s rond het thema “Vlammen en Vonken”. De beelden laten het vakmanschap zien van mannen en vrouwen die dagelijks werken in de metaalindustrie: lassers, smelters, gieterijmedewerkers en metaalbewerkers die in alle stilte hun werk doen, maar ondertussen dingen maken waar wij elk uur van elke dag gebruik van maken: de bruggen waar we overheenrijden; de vervoersmiddelen waarmee we ons verplaatsen, en gebouwen waar we in wonen en werken.
De foto’s maakte ik bij uiteenlopende opdrachtgevers — van Lommers Welding, Fenix Industries en JE Constructie tot Almatis, Hollandia en Van der Spek. En voor de laatste ontbrekende beelden mocht ik fotograferen bij GBS International en ROBA Metals, die mij met veel enthousiasme ontvingen.
Samen vormen deze beelden een visuele ode aan de kracht, kennis en concentratie van vakmensen die werken met staal, vuur en hitte.
Bij de beoordeling van een gouden kwalificatie kijkt de internationale vakjury naar de impact van de beelden, de fotografische creativiteit, de technische beheersing van de fotograaf en de presentatie van het geheel. Om goud te behalen, moet het werk een gemiddelde score van 9 behalen — een niveau dat staat voor meesterschap, consistentie en visie.
Lid van het Master Photographers Network
Mijn reis binnen de MPN begon in 2014. Ik werd lid omdat ik, na vele jaren als professioneel fotograaf, voelde dat ik mezelf wilde blijven ontwikkelen. Fotografie is een vak waarin je nooit “klaar” bent. Er is altijd iets te leren — technisch, creatief of persoonlijk.
Binnen het Master Photographers Network vond ik een community van collega’s die diezelfde drang delen. Gedreven vakmensen die elkaar niet beconcurreren, maar juist inspireren, uitdagen en ondersteunen. Iedere fotograaf kan lid worden, maar om lid te blijven moet je je binnen twee jaar kwalificeren als Brons-master fotograaf.
Ik werd lid in 2014, en in 2015 kwalificeerde ik mezelf tot Zilvermaster fotograaf, met een serie van twintig foto’s van dansers (zie hier). Een verrassende keuze, want mijn werk richt zich vooral op de zakelijke en industriële markt. Maar juist die serie liet me experimenteren met vorm, timing, expressie en beweging — en dat heeft mijn manier van fotograferen blijvend beïnvloed. Mijn coaches destijds waren Ingrid van Heteren en Fred van Soest: twee fotografen van wie ik ongelooflijk veel heb geleerd.
De stap naar goud
Tien jaar later — precies een decennium na mijn zilveren kwalificatie — werd het tijd voor de volgende stap. Althans, dat vond Ingrid, mijn vroegere coach. Vanaf een ligbed op een zonnig strand stuurde ze me in Maart 2024 een berichtje:
“Hé, ik lig hier aan je te denken. Het wordt tijd dat jij maar eens opgaat voor je goud!”
Dat appje raakte precies de juiste snaar. Want hoewel het al langer in mijn achterhoofd speelde, had ik het steeds voor me uitgeschoven. Ik ken verschillende Goud-fotografen binnen de MPN, en ik heb altijd met groot respect naar hun werk gekeken. Tegelijkertijd heb ik ook fotografen gezien die het probeerden maar niet haalden — en dat maakte me voorzichtig. Was mijn werk goed genoeg? Was ik er klaar voor?
Vier coaches, één doel, en een aantal avonturen
Voor een kwalificatie binnen de MPN kies je normaal gesproken twee coaches.
Ik besloot het iets anders aan te pakken — en koos er vier:
Ingrid van Heteren, Ad en Annelies Vereijken, en Daniel Wenzel.
Alle vier zijn ze topfotografen met een Gouden kwalificatie, internationale prijzen en een onmiskenbare liefde voor hun vak. Samen vormden ze een ijzersterk team dat mij de afgelopen 1,5 jaar kritisch, eerlijk en met veel humor door het traject begeleidde.
We besloten dat ik zou opgaan voor goud met bestaand werk — dus beelden die ik maakte in opdracht, op locatie bij echte bedrijven. Dat is uitzonderlijk, want de meeste fotografen creëren speciaal voor hun kwalificatie werk in de studio, waar ze alles tot in detail kunnen regisseren.
Op locatie is dat anders: je werkt tussen de mensen, het lawaai, de rook, de hitte, het stof, en de hectiek van productie. De omstandigheden zijn verre van ideaal, maar precies dáár ligt voor mij de uitdaging.
Mijn coaches hebben me op alle vlakken bijgeschaafd en uitgedaagd.
Ze lieten me beelden schrappen die ik zelf fantastisch vond, wezen me op subtiele onevenwichtigheden en hielpen me het verhaal achter mijn fotografie scherper formuleren. Echt elk detail doet ertoe. De foto’s moeten perfect zijn! Ze prikten, plaagden, corrigeerden — maar altijd met een glimlach. Die open, positieve sfeer is typisch voor de MPN en maakt dat je echt durft te groeien.
Als vakfotograaf lever je vakwerk af. Dat betekent dat de beelden ook met een enorm hoge kwaliteit moeten worden afgedrukt. De beelden werden afgedrukt bij Studio Van Noort. Samen met mijn collega Colijn kozen we voor Barietpapier omdat hier de contrasten en de kleuren het beste op naar voren kwamen. De jury kon de kwaliteit van de afdrukken zeer waarderen!
Het totale traject duurde ruim 1,5 jaar, en ik beleefde vele avonturen. Zoals toen mijn flitskoffer in brand vloog als gevolg van een vonkenregen, of toen het plastic op mijn lampstatief begin te smelten omdat het te dichtbij een oven stond! En natuurlijk was het ongelofelijk spannend: zou de jury mijn beelden waarderen???????
Hoe werkt zo’n kwalificatie eigenlijk?
De MPN kent drie niveaus van meesterschap: Brons, Zilver en Goud.
Om voor goud in aanmerking te komen, lever je een panel van 18 tot 20 beelden in, dat anoniem wordt beoordeeld door een internationale vakjury. Dit keer kwamen de leden uit Nederland, België, Duitsland en Zwitserland. Daarnaast schrijf je een essay over je visie op fotografie en geef je een presentatie over je werk.
Een Goldmaster moet niet alleen beelden kunnen maken die indruk maken, maar ook kunnen uitleggen wat hij of zij wil zeggen met die beelden.
De beoordeling is een spannend moment. Je leeft er maanden nar toe! Op een zaterdag, voorafgaand aan het jaarlijkse MPN-congres, komt de jury bijeen. De panelen staan opgesteld achter een gordijn. Zodra dat wordt geopend, ziet de jury de beelden voor het eerst — en dat doen ze zonder dat jij erbij bent, of zij weten van wie de beelden zijn.
De eerste beoordeling richt zich op impact: wat doet het beeld direct met je?
Daarna volgt een technische beoordeling en bespreking van de samenhang.
Pas als de jury unaniem vindt dat het panel het hoogste niveau vertegenwoordigt, wordt het predicaat Goldmaster toegekend. De uitreiking volgt op zondagavond, met een feest dat tot diep in de nacht doorgaat. Als kers op de taart kreeg ik ook nog de prijs voor ‘Best Portfolio of the year’!
Over mijn panel
In mijn panel ziet u een variëteit aan disciplines en branches. U ziet allerlei kleuren — maar ook hoe de beelden en de kleurstellingen goed met elkaar samenwerken. Sommige beelden zijn van een afstand, maar ik kom ook graag zo dichtbij dat de vonken links en rechts langs mij heenvliegen. De jury kon deze variatie zeer waarderen!
Klik om het beeld groter te zien.
Tekst loopt door onder de beelden. Klik om de beelden groter te zien.
Alle beelden tonen mensen die werken met vuur, staal en hitte — lassers, snijbranders, smelters, monteurs.
Het samenstellen van het panel bleek een enorme puzzel. Ik had veel beelden waar ik trots op was, maar ze moesten ook als geheel kloppen: qua kleur, ritme, sfeer en thematiek. Uiteindelijk miste ik nog enkele schakels, en die heb ik doelgericht toegevoegd.
De serie groeide uit tot een krachtig geheel, waarin drie thema’s samenkomen die mij als fotograaf blijven fascineren:
- Vuur als oerkracht.
Volgens historici begon onze beschaving toen we leerden vuur te beheersen. In mijn beelden zie je mensen die dat vuur letterlijk vormgeven — in smelterijen waar temperaturen boven de 1000 graden normaal zijn. Hun beheersing van dat element blijft me verbazen. - Metaal dat licht geeft.
Metaal is koud, hard en onverzettelijk — tot het gloeit. Dan komt er licht en kleur uit voort die geen lamp kan evenaren. Als fotograaf, gefascineerd door licht, vind ik dat nog steeds een magisch moment: het moment waarop metaal lijkt te leven. - De ongeziene helden.
De mensen in mijn foto’s maken de wereld waarin wij leven. Bruggen, schepen, voertuigen, gebouwen — allemaal ontstaan ze door hun werk. En toch zijn het vaak onbekende gezichten, verscholen achter helmen en vizieren. Met mijn beelden wil ik hen zichtbaar maken en hun vakmanschap eren.
Een wereld van vuur, staal en vakmanschap
Wat ik het mooiste vind aan industriële fotografie, is dat het je dwingt om alles te beheersen: techniek, timing, licht, veiligheid en compositie. De omstandigheden zijn vaak ruw en ongemakkelijk, maar tussen het staal en de mensen die werken met hun handen, voel ik me in mijn element.
Ik fotografeer met middenformaatcamera’s, die een uitzonderlijk hoge resolutie en kleurweergave bieden. Daardoor zijn mijn beelden rijk aan detail en geschikt voor grootformaat toepassingen — van bedrijfscommunicatie tot kunst aan de muur.
Mijn stijl is om dicht op de actie te zitten. Ik wil niet op afstand observeren, maar tussen de vonken staan. Alleen zo kun je de intensiteit, concentratie en trots vastleggen van mensen die werken met vuur en metaal.
Slotgedachte
Deze gouden kwalificatie voelt voor mij als een kroon op mijn werk — maar is zeker niet het eindpunt. Het was een project van 15 jaar, maar ik ben al weer bezig aan een volgend project. Ik blijf mezelf ontwikkelen op diverse gebieden: belichting; het gebruik van kleur; bewerking, integratie van AI, en ook video opnames en montage zijn zaken waar ik actief mee bezig ben. Het vak van beeldmaker is nooit af; er is nog zoveel te leren, te verbeteren, te ontdekken!
Ik ben mijn coaches — Ingrid, Ad, Annelies en Daniel — bijzonder dankbaar, net als de bedrijven die mij hun deuren hebben geopend en mij het vertrouwen gaven om hun mensen aan het werk te fotograferen.
De mensen die ik fotografeer zijn de stille krachten van onze samenleving:
zij bouwen, lassen, gieten en smelten aan de wereld waarin wij leven.
Met mijn fotografie wil ik hen een gezicht geven.
Van vuur en vonken naar goud — letterlijk en figuurlijk.
Foto 1: vlnr de coaches: Annelies en Ad Vereijken, Ingrid van Heteren en Daniel Wenzel
Foto 2: vlnr de leden van de jury:
Caleb Ridgeway (Voorzitter BPP Duitsland);
Raïs de Weirdt;
Stephanie Blochwitz (voorzitster Zwitserse fotografen;
Caroline (voorzitster Fotografen Federatie België;
Cojan van Toor.