Vanochtend heb ik Sophie, mijn echtgenote, naar het vliegtuig gebracht. Nee, ze heeft me niet eindelijk verlaten – ze is op weg naar Vilnius, hoofdstad van Litouwen, om daar een fototentoonstelling te openen met foto’s die zij heeft gemaakt.
Wacht even, zult u zeggen, ik dacht dat jij de fotograaf was? Is je vrouw ook fotograaf? Nou… nee — en ja, eigenlijk wel.
Ik zal het even uitleggen. Sophie is een bevallingscoach, of ‘doula’. Ze helpt zwangere dames zichzelf voor te bereiden op, en het doorgaan van, de bevalling. In Nederland zijn de Doula’s nog niet zo bekend (al is dat aan het veranderen), maar in de Angelsaksische landen is het inschakelen van een doula een hele normale zaak. In veel westerse landen hebben we de bevalling gereduceerd tot een medische aangelegenheid, zonder veel aandacht voor het emotionele welzijn van de moeder. Sophie en haar doula-collega’s helpen dames holistischer naar zichzelf te kijken en zich daardoor beter voor te bereiden op de bevalling. Dat werpt zijn vruchten af: het inschakelen van een doula leidt tot een reductie van postnatale depressie van 70%! Sophie citeert graag Jane Weideman: ‘Giving birth should be your greatest achievement, not your greatest fear’.
De doula is een opkomend begrip, in binnen- en buitenland. In Nederland zijn steeds meer zorgverzekeringen die de kosten van een doula (gedeeltelijk) vergoeden. En dus is Sophie hard bezig haar praktijk uit te bouwen. Een doula komt niet in plaats van de verloskundige, maar staat naast de verloskundige. Haar inbreng is niet medisch van aard: zij functioneert als ‘emotionele coach’. In eerste instantie bekeken veel verloskundigen de Doula’s met argwaan, maar nu komen er klanten naar Sophie toe omdat ‘de verloskundigen er graag een doula bij wil hebben’.
Sophie is lekker bezig haar praktijk uit te bouwen (bekijk haar website). Ze werkt samen met twee andere Engelse dames in een initiatief genaamd ‘Birth in Holland’ (website). En onlangs heeft ze een tweede cursus afgerond, tot ‘Child Birth Course Instructor’. Ze geeft nu dus ook cursussen die aanstaande ouders helpen zich voor te bereiden op de zwangerschap en de bevalling.
En ze is begonnen te fotograferen. Met behulp van mijn D300 en een 50mm/f1.4 lensje is ze begonnen de bevallende vrouw te fotograferen en ook de eerste uren van dat nieuwe leven. Nee, de foto’s zijn niet bloederig en expliciet; ze zijn juist heel intiem en smaakvol. Ze bewerkt ze in Lightroom en maakt ze overwegend zwart-wit. Op haar website ziet u een aantal voorbeelden. Sophie schrijft een mooi verslag van de bevalling en verwerkt de foto’s daarin. Dat laat ze afdrukken in een mooi album en dat krijgen de ouders naderhand cadeau.
Drie weken geleden kreeg ze een email uit Litouwen: of haar foto’s gebruikt mochten worden voor een tentoonstelling over ‘de Doula’ — en of ze die tentoonstelling wilde openen. Er werd door de organisatie contact gezocht met diverse partijen. Nu vliegt Sophie op kosten van de Nederlandse Ambassade naar Vilnius, om daar morgen in het bijzijn van diverse hoogwaardigheidsbekleders (waaronder ook de ambassadeur) een speech te geven over het werk van de Doula, en vervolgens de expositie van haar foto’s te openen. Dan staan er ook nog een drietal radio interviews gepland. Litouwen is namelijk een land waar de rechten van de vrouw, ook om op die manier te bevallen die bij haar past, onder druk staan. Sophie is daar nogal gepassioneerd over. Nee, ze omschrijft zichzelf niet als activist. Maar… de passie is er wel.
En toen kwam dus die uitnodiging uit Vilnius ((ik moest even opzoeken waar dat ligt)). U begrijpt… ik moest wel even wennen aan het idee. Ik fotografeer al sinds mijn 18de, nu zo’n 8 jaar professioneel, met de duurste camera’s die Nikon heeft en de mooiste lenzen… en ik kom niet voorbij Antwerpen. Ik heb foto’s hangen in mijn eerste expositie, waar ik heel trots op ben, in het lokale theater. En dan gaat deze mooie dame, na een kort lesje van mij tijdens onze vakantie even fotografen met een camera van 8 jaar oud en een lensje van een paar honderd euro — en die mag ze naar Litouwen…
Ik ben niet jaloers. Ik ben eigenlijk alleen maar vreselijk trots. Op mijn mooie, lieve vrouw, met wie ik al 22 jaar zeer gelukkig getrouwd ben. Trots ook, op de manier waarop ze in de afgelopen jaar zichzelf heeft gevonden en ontwikkeld, en hoe ze hard bezig is haar praktijk op te bouwen. En zeker ook trots dat ze zulke mooie foto’s maakt, en daardoor heen met zoveel liefde deze nieuwe ouders helpt hun nieuwe leven te ontvangen en vorm te geven. Babe, you rock!
En ik ben niet jaloers. Maar als New York belt…
Je mag terecht trots zijn op Sophie. Ze is een geweldige doula en ze is vast heel nodig in Litouwen om een indruk Te given over wat. Birth kan betekenen voor vrouwen!