Gisteren mocht ik het bezoek fotograferen dat Minister-President Rutte bracht aan het Barthelomeus Gasthuis in Utrecht. Het was een werkbezoek; Rutte gebruikt het kamer reces om een aantal interessante bedrijven, organisaties en instanties te bezoeken en te praten over hun ervaringen. Het gasthuis is al jaren een van mijn opdrachtgevers, en dus werd ik gevraagd om dit bezoek op beeld vast te leggen.
Een dag voor het bezoek was bekend geworden dat Rutte het gasthuis zou bezoeken. Er was relatief veel pers op afgekomen, zowel fotografen als video-ploegen — maar ik mocht als enige Rutte fotograferen op zijn tocht door het huis. Dat leverde verschillende mooie beelden op: hij ging uitgebreid in gesprek met bewoners en personeel. Het is heel duidelijk dat hij zich constant bewust is van de camera; ook al wisselen hij en ik geen woord. Dat is geen vijandigheid; het is gewoon niet mijn plaats om met hem in gesprek te gaan, en hij is gericht op de mensen die hij bezoekt.
Er waren dus ook andere fotografen. Waar ik ook kom; ik zie andere fotografen altijd hetzelfde doen. Een camera links, een camera rechts, en flits op de camera. Het is alsof er één formule is die alle fotografen moeten aanhouden. Ook vandaag zag ik de aanwezige fotografen weer vreemd naar mij kijken — ik fotografeer echt anders. Ik neem namelijk een hele set lenzen mee. Elke lens ziet de wereld echt anders. En ik fotografeer altijd met de flits van de camera af – dus op een statiefje ergens, zodat ik mooier en natuurlijker licht krijg. Dat maakt mijn werk intensiever, maar levert ook betere beelden op.
Op een bepaald ogenblik zat Rutte aan tafel met een aantal bejaarde bewoners over ouderenproblematiek te praten. Ik zat op een knie, zodat ik hem kon fotograferen tussen de bejaarden door. Achter mij was een andere tafel met bejaarden. Terwijl ik daar zo bezig was, besefte ik ineens dat het gesprek aan de tafel achter mij niet ging over het bezoek van de heer Rutte, maar over mij. “Ik wilde vroeger ook fotograaf worden,” zei één van de heren, “maar als ik die meneer zo zie, dan ben ik blij dat ik dat niet gedaan heb. Wat een gesjouw!”
Aan het eind van het bezoek stonden er een aantal cameraploegen opgesteld die hem allemaal wilden interviewen. Hij liep ze op volgorde af, en nam uitgebreid de tijd om hun vragen te beantwoorden (tot wanhoop van zijn begeleiders, want hij liep al enorm achter op schema). De derde camera ploeg liet hem even wachten omdat ze moesten instellen. Hij stond geduldig te wachten, en keek toen ineens naar mij. “Heb je mooie beelden gemaakt?” vroeg hij. Ik antwoordde bevestigend. “Goed!” zei hij. En toen voegde hij er, met een nadenkend knikje, aan toe: “je hebt goede apparatuur!”
Ha! Dat wist ik natuurlijk al. Maar ik dacht dat u het leuk zou vinden om het ook eens van een ander te horen!
