Over 1,5 week wordt mijn jongste zoon 18 jaar. Op dit moment zijn Sophie en ik druk bezig om een fotoboek te maken van zijn leven, met foto’s die we door de jaren heen van hem gemaakt hebben. Dat heeft ze voor onze twee andere zoons destijds ook gedaan.
Ik moet bekennen dat ik in eerste instantie niet inzag wat voor een mooi cadeau dit was. Het was daarom haar project: typisch eenproject van een moeder voor haar zoon. Maar toen ik zag hoe de jongens het waardeerde, begreep ik ook dat dit een hele mooie manier is om aan iemand te vertellen hoe veel je van hem (of haar) houdt! En dus ben ik deze keer stevig mijn foto-archief ingedoken op zoek naar alle mooie foto’s die ik door de jaren heen van hem heb gemaakt.
Daarbij zijn mij twee dingen opgevallen.
Eén, in de vroege jaren kon ik echt niet fotograferen. Iedereen die denkt dat ik talent heb, moet eens door mijn oude foto’s heen kijken. Onderbelicht, scheve horizon, afgesneden ledematen, rode ogen, onscherp, enorme kleurzwemen, dichte ogen, bewogen — noem het maar op. Je vraagt je af waar ik het idee vandaan haalde dat ik misschien maar professionele fotograaf moest worden :-). Gelukkig: voor zo’n album heb je niet de beste foto’s nodig, want het gaat om de herinnering: eerste stappen, eerste schoolreisje, de vakantie naar huppeldepup, het winnen van de beker met je sportclub, etc. En gelukkig kan ik intussen wel een aantal foto’s flink repareren in Photoshop. De foto boven aan deze blog is leuk geworden; de oorspronkelijke foto ziet er een stuk minder uit.
Maar het tweede is dat mijn vrouw en ik hebben ontdekt dat we echt heel veel foto’s kwijt zijn. Waar zijn de foto’s van… die vakantie? Die kerst? Die sportwedstrijd? Ik heb een uitstekend archief van de foto’s die ik voor opdrachtgevers maak. Hoewel ik het van mening ben dat het tot de verantwoordelijkheid van opdrachtgevers zelf behoort om foto’s goed op te slaan en te bewaren, houd ik ook een redelijk uitgebreid en goed georganiseerd archief bij. Maar helaas moet ik nu tot de conclusie komen dat ik met de foto’s van ons gezin niet half zo zorgvuldig ben geweest. Een gesneuvelde harddik hier, een CD die kwijt is daar; er zijn gewoon best grote gaten in onze visuele familiegeschiedenis. En dat is echt een hele nare ontdekking…
Eén van de mooiste Simon & Garfunkel liedjes vind ik Bookends Theme. Ze zingen:
Long ago it must be
I have a photograph.
Preserve your memories
They’re all that’s left you.
Onderschat de waarde van je herinneringen niet — en de foto’s die je helpen ze vast te houden.
En dus, met bepaalde regelmaat toch maar een foto afdrukken – goed of niet. Als ie een speciaal moment belicht – hup afdrukken. Mijn licht dementerende moeder is er heel blij mee, en ik heb van recente ‘heerlijke momenten’ een hard archief – op een andere lokatie. Soms is een gift aan iemand er een met mooie bijwerkingen. Helaas ontdek ik dat nu pas, en zal ook ik moeten graven om van de afgelopen jaren een ’tastbaar archief’ te creëeren – suggesties welkom!
Zeker waar, Willeke. In dit digitale tijdperk onderschatten we de waarde van een fysieke print enorm!