Ook in de fotografie geldt: goedkoop is duurkoop
Vandaag hoorde ik weer een horrorverhaal van een klant. Ze waren in zee gegaan met een goedkopere fotograaf. Dat was niet goed afgelopen. Toen mocht ik de hele opdracht overnieuw doen.
Dergelijke horroverhalen hoor ik met behoorlijke regelmaat, maar deze was een beetje vreemd. Enige tijd geleden werd ik benaderd met een verzoek of ik een offerte wilde maken. Het stond niet in de email, maar ik vermoedde al dat het een standaard verzoek was, dat naar vier of vijf fotografen was gestuurd. Dat gebeurt veel vaker — natuurlijk een makkelijke manier om snel te zien wie de goedkoopste is. Een directeur die zijn marketing-dame opdracht geeft: ‘vindt even een fotograaf’! Zij googled even op ‘fotograaf + plaatsnaam’ (want zo bespaar je toch de reiskosten) en hupsakee: één standaardmail naar vijf fotografen.
Ik had een mooie offerte gestuurd. Ik verdiep me altijd in wie de opdrachtgever is, wat de opdracht is. Mijn offertes zijn duidelijk en zijn altijd specifiek op de situatie gemaakt.
onbeleefd
Na twee weken had ik nog niks gehoord. Ik ervaar dat altijd als onbeleefd. Ik zeg het eerlijk: het maken van een offerte kost minimaal een uur, vaak meer; en je hebt zojuist meerdere mensen voor niks aan het werk gezet en je laat ze niet eens weten wat er uit is gekomen, of ze bedankt voor de moeite. Dus ik belde er maar eens achteraan (dat doe ik altijd). De beslissing was natuurlijk op een ander gevallen. Ik vraag dan naar de belangrijkste reden. Men zegt natuurlijk nooit ‘we zijn voor de laagste prijs gegaan’, maar men heeft gekozen ‘voor de beste prijs-kwaliteit verhouding’.
Dan weet ik wel hoe laat het is. Ik heb een scherpe offerte ingeleverd, en als iemand onder die prijs is gaan zitten is het a. een beunhaas, of b. iemand die een prijsnivo hanteert waarop je als fotograaf geen bestaan kan opbouwen en dus jezelf alleen maar in de vingers snijdt. Maar goed, het is het goed recht van iemand om voor een andere fotograaf te gaan. Ik ga niet in discussie maar heb ze vriendelijk bedankt en me aanbevolen gehouden voor mogelijke opdrachten in de toekomst.
Drie weken later kreeg ik een telefoontje. Of ik de opdracht alsnog wilde doen. De toon van het gesprek was een beetje vreemd. Ze wilden er niet duidelijk over zijn, maar het was duidelijk dat ze er toch met die andere fotograaf niet helemaal uit waren gekomen.
Ik heb de opdracht aangenomen en uitgevoerd. Het was allemaal niet zo moeilijk. Maar omdat ik toch wel nieuwsgierig was ben ik vandaag de foto’s persoonlijk gaan langsbrengen. Dat was een mooie ervaring.
Al bij het bekijken van de eerste foto zag ik dat de spanning van het gezicht gleed. Bij de tweede foto begon ze te lachen. Bij de derde foto’s riep ze de directeur erbij. Die begon ook gelijk te lachen. Dat bleven ze doen terwijl ze de hele collectie afkeken. Kreten als ‘leuk!’ en ‘oh prima’ en ‘goed gezien’ en ‘wat sta je er goed op’ volgen elkaar op. Het was duidelijk dat deze foto’s helemaal aan de verwachtingen voldeden.
watskeburt?
Toen heb ik toch even doorgevraagd. Wat was er nou gebeurd? Na enig aandringen wilden ze het wel vertellen. Ik mocht het zelfs op mijn blog plaatsen als ik hun naam er maar uit hield.
Ze hadden in eerste instantie de opdracht gegund aan een fotograaf die ruim goedkoper was dan ik. Op zijn website zagen ze allerlei beelden die mooi waren — waarvan ze zich nu afvroegen of hij die beelden wel gemaakt kon hebben. Van het begin af was duidelijk dat deze fotograaf de opdracht niet goed aan kon. Hij had een eenvoudige camera met twee lenzen en een reportage flitser. Bij de portretten had hij nauwelijks gecoached. De kleuren waren slecht en inconsistent. Er moest een foto van een gebouw gemaakt worden waar een verkeersbord voor stond. Hij had dat niet weggeshopt, en toen daarom gevraagd werd kostte dat extra. De foto’s waren flets van kleur en de composities niet interessant. Ze hebben me de foto’s laten zien. Ik heb maar niks gezegd, maar het schaamrood stond me op de kaken. Ik geloof echt in het principe ‘always bite of more than you can chew’ — maar deze fotograaf had niet één, maar 5 tandjes te hoog gegrepen. Ik heb dan echt last van plaatsvervangende schaamte!
Is there a point?
Ik kan nog wel even doorgaan, maar mijn punt is simpel. Doe zaken met een professional en verwacht daar een professionele prijs voor te betalen. Een fotograaf die het voor de helft van de prijs doet, levert ook de helft van de kwaliteit, de helft van de service, en de helft van wat je wil. Stink er niet in! Hoe mooi de beelden op zijn website ook zijn.
Ook in de fotografie geldt: goedkoop is duurkoop Read More »