fbpx

Rogier Bos

Zakelijke fotograaf Rotterdam en omstreken

Terugblik op 2018

Dit jaar dondert op zijn einde aan. Terwijl u aan de oliebollen begint, kijk ik terug op een bijzonder jaar in mijn loopbaan als fotograaf. Al mijn jaren als fotograaf zijn natuurlijk bijzonder, maar deze was dat zeker ook! Hieronder een terugblik.

Enkele cijfers

Omzetgroei: 8%
92.000 foto’s gemaakt
40.000 km ’s gereden
Evenementen fotografie: 30%
Portretfotografie: 29%
Industriële fotografie: 19%

Wat is de beste foto van het jaar?

Dat is een hele moeilijke vraag! Na lang nadenken kom ik dan toch op onderstaande foto. Deze maakte ik, samen met mijn collega Sara Lee, in mijn studio als onderdeel van ons Unity project. U leest er hier meer over.
Dat Unity project was trouwens een vrij werk project. ‘Vrij werk’ is de term die wij fotografen geven aan een project dat we zelf bedenken en dus niet in opdracht maken. Mijn doelstelling was om dit jaar meer vrij werk te maken, en dat is me ook gelukt. Ik heb alleen nog niet alles klaar voor publicatie, dus dat volgt de komende tijd nog.

Wat was de mooiste opdracht?

Ook dat is moeilijk kiezen… maar dan kies ik toch voor de reportage die ik mocht maken van een bedrijf dat haar jubileum vierde met haar werknemers op Mikonos, Griekenland. Dat was me toch een feestje — zowel in beeld als in het echt. U vindt een paar foto’s hier.

Wat was de grootste uitdaging?

Een magische grens: als je vaker nee moet zeggen tegen nieuwe opdrachten dan je ja kunt zeggen…

Dat is makkelijk: timemanagement. Ik heb het dit jaar drukker gehad dan ooit tevoren. Sterker nog, ik ben een magische grens overgegaan: ik heb vaker tegen klanten moeten zeggen dat ik de opdracht niet kon doen omdat mijn agenda al vol zat, dan dat ik opdrachten heb kunnen aannemen.
Dat is niet zo leuk voor die opdrachtgevers. Ik zit er soms ook mee in mijn maag. Gelukkig heb ik wel een paar goede collega’s om mij heen naar wie ik u kan doorsturen.

Hoe ben je met die uitdaging omgegaan?

Beter plannen, betere communicatie, beter bijhouden van to do lijstjes zijn belangrijke elementen. Maar de grootste winst heb ik gehaald uit het beoefenen van Mindfullness. Dat klopt, beste lezer, ik ben gaan mediteren. Dit doe ik nu een aantal keren per week, en ik moet zeggen dat het een groot verschil maakt: ik heb meer rust, concentratie, aandacht voor details (ondanks de drukte) en beter in staat om een complex project toch tot een goed en voorspoedig einde te brengen. Of, zoals Dan Harris zegt in zijn boek over meditatie: I can definitely be more than 10% happier — and I am excited to try!
(Mocht u benieuwd zijn hoe ik mediteer: ik doe dat met de App Headspace. Deze app bevat geen religieuze mambo-jambo, maar is lekker direct, concreet, eenvoudig en helpt je stapsgewijs meer ruimte te vinden in je hoofd en de monkeybrain een beetje te temmen.)

Zijn er nog andere mooie ontwikkelingen?

Ja zeker… ik noem er een paar:

  • Ik heb, samen met vier fijne collega’s, een programma op poten gezet waarmee we in een jaar tijd collega-fotografen helpen te werken aan hun eigen persoonlijke ontwikkelingen
  • Ik heb drie collega’s begeleid naar hun kwalificatie bij Master Photographer’s Network. Ze hebben het in November alle drie gehaald.
  • Samen met een paar Rotterdamse collega’s zijn we dit jaar begonnen met het organiseren van de Rotterdamse fotografen borrel. Deze borrel vindt een aantal keren per jaar plaats in samenwerking met de DuPho (brancheorganisatie van professionele fotografen in Nederland). We hebben een leuk programma, dus als je fotograaf bent en in de regio Rotterdam zit, ben je van harte uitgenodigd!
  • Een geweldige vakantie in Canada. De foto boven aan dit blog maakte ik op Newfoundland (hier mijn 72 mooiste landschap/natuurfoto’s). Misschien een heel saai beeld, maar het was daarmee wel het meest rustgevende beeld uit mijn jaar — en daarmee stond het in schrik contrast tot de rest van dit drukke jaar!  🙂

Hoe zit het met de techniek? Zijn daar nog ontwikkelingen?

Ja zeker! Ik ben me meer gaan verdiepen in video, en verwacht daar het komend jaar meer mee te doen. Zo heb ik net voor de kerst de gloednieuwe Osmo Pocket gekocht — leuk speelgoed! Ook kocht ik in December de Fujifilm X-T3: geschikt voor mooi stilstaand en bewegend beeld. Eerder kocht ik al de Nikon D850 en investeerde ik in mobielere en stevige flitsers (ik maakte een switch van Nikon naar Godox); dus mijn intentie om u van dienst te zijn met state-of-the-art techniek, maak ik nog helemaal waar!

Kom op… toch niet alles kan geweldig zijn?

Nee, dat klopt. De enorme drukte van dit jaar heeft me wel erg verrast. Het is echt een enorme uitdaging om in de drukke maanden alles in goede banen te leiden. Ik doe daar HARD mijn best voor, maar kan niet voorkomen dat soms opdrachtgevers wat langer moeten wachten. Ik wil dan ook vanaf deze plaats alle opdrachtgevers die wat langer hebben moeten wachten, hartelijk danken voor hun geduld!

Afsluitend

En zo kijk ik terug op een heel mooi jaar, en kijk ik vooruit naar een nieuw jaar. Mijn passie voor het maken van mooi beeld is onverminderd. Graag wil ik alle opdrachtgevers en collega’s hartelijk danken en een mooie jaarwisseling wensen — en volgend jaar gaan we nog veel beter maken!

Video: gezellige kerstdrukte in ons pand aan de Coolsingel

Mijn studio zit in een geweldig pand, pal aan de Coolsingel, tegenover het stadhuis. Vandaag was het er een gezellige drukte. Ik heb, met twee nieuwe camera’s die ik deze maand gekocht heb, daar wat video opnames gemaakt en die vanavond op mijn laptop gemonteerd. Hier boven het resultaat. Vandaag was een mooie gelegenheid om die camera’s, de Osmo Pocket en de Fujifilm X-T3, eens te testen.

Ik hoop in het nieuwe jaar meer met video te gaan doen. Ik denk dat meer en meer van mijn opdrachtgevers behoefte hebben aan een partij die zowel goed beeld als goede video kan maken. Denk bijvoorbeeld aan een evenement, of aan een interview. Hoe makkelijk als je gelijk meerdere kanalen kunt bestrijken met je boodschap.

Ik noem dat ik de video op mijn laptop heb gemonteerd om aan te geven dat de opnames al op locatie tot een kleine productie kunnen worden gemaakt en het web op kunnen worden verstuurd. Ik schoot de video in 4K, en voerde in de bewerking ook een eenvoudige colorgrading uit. Uiteraard is er veel meer mogelijk, en is de muziek lekker cheesy — maar het is leuk om even te laten zien wat er mogelijk is.

Fotograaf voor alle vormen van verkeer: ter land, ter zee, en in de lucht

De afgelopen maanden mocht ik een hele mooie opdracht doen voor het project iCentrale. In dit project werken allerlei partijen (overheid en private sector) aan slimme oplossingen om de doorstroming van verkeer te vergroten. U weet het: in de toekomst rijden we in slimme auto’s, op slimme wegen, over slimme kruispunten en bruggen, en door slimme tunnels. Aan die slimme oplossingen wordt al hard gewerkt!

Aan mij de schone taak om — op provinciaal niveau — situaties in beeld te brengen waarbij er een goede doorstroming is, en ook waarbij er juist helemaal geen goede doorstroming is. Ik mocht door het hele land rijden, op alle mogelijke tijdstippen, en van alles in beeld brengen: files, boten, verkeersregelaars, hulpdiensten, fietsers, borden, stoplichten… echt een hele leuke en mooie opdracht om te mogen doen. Hierbij een klein overzicht van wat ik uiteindelijk aan de klant aanleverde. De foto’s worden gebruikt door alle partijen die in dit team samenwerken, dus de kans dat u binnenkort één van deze foto’s voorbij ziet komen is zeer reëel.

Mag ik enkele observaties met u delen?

  • Wat wonen we toch in een mooi land, en wat hebben we het toch mooi geregeld met elkaar!
  • Ik ben opnieuw diep onder de indruk van de genialiteit van de mens om overal een oplossing voor te verzinnen.
  • Verkeersregelaars zijn de nederlandse cowboys van de 21ste eeuw!

Reportage: Als je bedrijf in vlammen op gaat

Eén van de mooiste kanten van mijn beroep is dat ik elke dag op een andere plek kom. Elke dag ontmoet ik andere mensen en zie ik nieuwe technologieën en branches en producten en culturen en architectuur. Niet zelden gaat het daarbij om mensen die iets te vieren hebben: een jubileum, de lancering van een nieuw product, de opening van een nieuw gebouw. Als professioneel fotograaf ervaar ik het als voorrecht om steeds vooraan te mogen staan en dit zo mooi mogelijk op beeld te mogen vastleggen.

Maar het is niet altijd feest. Afgelopen vrijdag mocht ik dit bergingsbedrijf fotograferen. ‘Bergers’ zijn de gele takelwagens die u bij pech zo snel mogelijk van de snelweg afhalen. Ze zijn verenigd in een stichting die hen namens de overheid een stuk snelweg toewijst. Ze gaan een verplichting aan om u binnen 20 minuten na de melding weg te hebben, zodat de doorstroming op de snelweg niet te veel hinder ondervindt door uw pech.

De vlammen uit het dak

Indrukwekkend om een getroffen ondernemer te fotograferen, die niet bij de pakken neer is gaan zitten.

Twee weken geleden ging dit bedrijf in vlammen op. Midden in de nacht werd de directie door de brandweer opgebeld: uw pand staat in brand, en moet als verloren worden beschouwd. De grondlegger van het bedrijf, dhr K., die ondanks zijn 84-jarige leeftijd nog steeds betrokken is bij de dagelijkse bedrijfsvoering, sprong in de auto en spoedde zich naar de plek des onheils. Daar aangekomen zag hij de vlammen uit het dak slaan. Maar hij zag ook dat enkele bergingsvoertuigen die op de parkeerplaats stonden, nog niet in brand stonden. De brandweer en politie wilde hem er niet bij laten, maar hij heeft ze weten te overtuigen dat die voertuigen niet in vlammen op hoefden te gaan.

Het bergingsbedrijf heeft, heel knap, snel nieuwe bedrijfsruimte gevonden. Ze zijn alweer operationeel. Mijn opdrachtgever vroeg met met dhr. K. de nieuwe ruimte te fotograferen, maar ook om terug te gaan naar de plek des onheils. Dat leverde een serie mooie beelden op. Indrukwekkend om met zo’n ondernemer daar te staan en hem vol emotie te zien rondkijken.

Humor

Indrukwekkend, maar ook humoristisch. Zoals hij de schroeiplekken aanwees op de voertuigen die ze hebben kunnen redden. Of toen hij een lamp uit het pand haalde waarvan hij dacht dat deze nog moest werken. Of zoals hij een ingeving kreeg om te kijken of er nog post in de brievenbus zat. Dat heb ik niet geënsceneerd; dat gebeurde gewoon. Mijn taak was om er een mooie reportage van te maken.

Omgaan met tegenslag

Op een veel kleinere schaal dan dhr. K ben ik ook ondernemer. De vraag waar ik mee naar huis reed was hoe ik zou reageren op grote tegenslag. Ik was gewoon onder de indruk van de veerkracht en passie van deze man van 84, die deze crisis onder ogen kon zien, en vervolgens zijn schouders er weer onder zette en doorging. Indrukwekkend, en inspirerend.

Technisch

De foto’s in deze reportage werden gemaakt met mijn nieuwe Fujifilm X-T3. Klik op de beelden om ze groter te bekijken.

Een kerstdiner voor fotografen

Dit is een drukke tijd van het jaar. Voor u, maar ook voor veel fotografen. U loopt de ene kerstborrel na de andere af — en veel fotografen even zo. Maar waar u gaat om gezellig te netwerken en lekkere hapjes te eten en een beetje over het jaar te keuvelen, zijn de fotografen op uw kerstevenementen hard aan het werk.

Ik geef het eerlijk toe: het kan soms wel een beetje aan je knagen. Dat jij hard aan het werk bent, terwijl iedereen heel ontspannen staat te babbelen en te borrelen. Dat iedereen lekkere hapjes krijgt, en jij in de keuken een ‘crew dinner’ krijgt, waar geen smaak aan zit, en dat twee uur geleden werd verwarmd — toen jij druk bezig was een programma onderdeel op de gevoelige plaat vast te leggen.

Ik charcheer een beetje — maar niet eens zo heel veel. Dus toen één van mijn collega’s voorstelde een kerstdiner te organiseren voor collega’s, om de fotograaf zelf eens lekker te laten genieten en ontspannen, was ik in ene enthousiast. Dat was drie jaar geleden, en we hebben het sindsdien elk jaar gedaan. Gisteravond was de derde keer. Gisteravond hadden we ook de grootste opkomst.

Ik ben de afgelopen drie jaar lid van het regiobestuur van de MPN geweest. MPN staat voor Master Photographers Network. Als regiobestuur zijn we verantwoordelijk voor het organiseren van leuke en inspirerende bijeenkomsten voor onze collega fotografen. Gisteravond deden we dat dus met een kerstdiner. Het was ook de gelegenheid voor mij om na drie jaar het stokje over te dragen. Ik ga me concentreren op het organiseren van activiteiten voor zilver en goud fotografen (dat is een kwalificatie die je binnen de MPN kunt behalen).

Boven aan dit blogje staat een foto van het bestuur van het afgelopen jaar. Dames, ik heb met heel veel plezier met jullie samengewerkt. We vormden samen een goed team.

En hieronder enkele sfeerfoto’s. Niet teveel, want, hé, anders zou het weer op werk lijken.

De foto boven aan werd gemaakt door collega Ad Vereijken.

Amsterdam Drone Week: een blik in de toekomst

Eén van de leuke kanten van mijn werk als event fotograaf, is dat ik soms een blikje in de toekomst mag gooien. Regelmatig gaan de evenementen die ik fotografeer over de ontwikkelingen die er aan komen. Dat was helemaal zo tijdens de Amsterdam Drone Week, die ik afgelopen week mocht fotograferen in de RAI Amsterdam. Tijdens deze beurs ging het over de manier waarop de inzet van drones onze toekomst gaat veranderen. Bijzonder interessant: tot nu toe kende ik drones alleen nog van de ‘speeltjes’ die fotografen gebruiken, en de militaire inzet van drones in vijandige gebieden. Maar deze week ben ik gaan begrijpen dat drones op veel meer manieren ingezet kunnen worden.

Wat dacht u van het voertuig op bovenstaande foto (klik om hem groter te zien)? De vliegende auto komt er aan. Volgens Airbus kunt u in de toekomst in een auto stappen die u dan volledig autonoom (dus zonder dat u hem hoeft te besturen) naar een landings- en opstijgplaats toerijdt. Daar krijgt u een set propellers op uw dak. U stijgt op en vliegt, terwijl u gewoon verder werkt, naar uw bestemming. Daar landt u en worden uw propellors verwijderd, en wordt u, ook weer autonoom, naar uw bestemming gereden. Klinkt goed toch? Het is nog niet helemaal de vliegende DeLorean uit Back to the Future, maar het gaat nu toch de goede kant op….

Mooie dromen over drones

Men wil voorkomen dat u tijdens het winkelen pardoes een drone ter grootte van een kleine auto op uw hoofd krijgt…

Eerlijk gezegd ben ik er een beetje cynisch over. Ten slotte hebben we al een tijdje helicopters, en daarmee kun je ook naar je werk vliegen — maar dat is echt alleen maar toebedeeld aan de superrijken. Maar toch ben ik wel gaan zien dat drones een grote rol gaan hebben in de toekomst. Ik heb bijvoorbeeld boeiende verhalen gehoord over de inzet van drones om ontboste gebieden weer te bezaaien. Dat zouden drones helemaal autonoom kunnen doen. En drones zouden ook gemakkelijk ingezet kunnen worden bij bosbranden en grote ongelukken: zo heb je snel de benodigde spullen ter plaatsen.

Dat drones snel kunnen vliegen heb ik ook gezien. In de RAI was een enorme kooi opgebouwd waarin demonstraties werden gegeven en drone-races werden gehouden. Dat was erg gaaf om te zien. Race-drones vliegen met een snelheid van 180km/uur. De behendigheid van de piloten was adembenemend. Bijzonder om te zien hoe zij met de rug naar de kooi toezitten, en met een speciale bril de video vanuit hun drone krijgen en hem zo besturen! De snelste drones ter wereld vliegen tegenwoordig 740km/uur…

Het luchtruim wordt steeds voller

Natuurlijk moet dat allemaal zorgvuldig gebeuren. We kennen allemaal de verhalen van onnozelen die hun drone dicht bij een vliegveld laten vliegen. Gelukkig was er veel aandacht voor veiligheid en regelgeving. Vanuit de Nederlandse en Europese overheid en de luchtverkeersleiding werd actief meegedaan aan het gesprek tijdens een conferentie over dit onderwerp.. Want voor alle duidelijkheid: we hebben het hier niet over de kleine drones die u in de speelgoedwinkel koopt. Dit gaat echt over behoorlijk complexe en grote machines die dan onbemand door ons luchtruim gaan vliegen. Straks zijn er drones die pakketjes bezorgen; drones die medicijnen bij patienten afleveren; drones die onze files monitoren; drones die onderzoek doen; drones die opnames maken voor TV programma’s — en ga zo maar door. Zo wordt ons luchtruim steeds voller.

Boeiende en kleurrijke opdracht voor deze fotograaf

Ik mocht dat hele evenement fotograferen. Bijzonder boeiend. De opdrachtgever kreeg een collectie van 607 beelden in hoge resolutie. Daarin heb ik alle kanten van het evenement laten zien: de sprekers, de drones, de persconferenties, de bijzondere nieuwe technologie, de drone wedstrijden, de demonstraties, de signage, het gebouw zelf, het zaken doen, en natuurlijk het geweldige team waarmee ik mocht samenwerken. Een evenement van alle kanten!

Klik op de beelden om ze groter te zien.

Groepsfoto voor de Nachtwacht

Groepsfoto voor de Nachtwacht in het Rijksmuseum

Groepsfoto voor de Nachtwacht in het Rijksmuseum

Afgelopen maandag heb ik één van de spannendste groepsfoto uit mijn loopbaan als fotograaf tot nu toe gemaakt. Ik moest een bijzonder gezelschap fotograferen voor de Nachtwacht in het Rijksmuseum. Nu maak ik wekelijks meerdere groepsfoto’s (link), maar alles aan deze foto was spannend: de locatie, de samenwerking met het museum, de grootte van de groep en vooral de lichtomstandigheden. 

Klassiek: de fotograaf gevangen tussen de wensen van de opdrachtgever en de beperkingen van de locatie…

Vooraf was duidelijk dat dit een belangrijke foto zou zijn. De opdrachtgever was al maanden bezig deze foto goed te regelen. Maar, zoals dat dan gaat, was de coördinatie enigszins verwarrend. Twee weken voor  het eigenlijke evenement kreeg ik een document van het Rijksmuseum met alle do’s and do not’s: 5 pagina’s met instructies dat ik ondertekend moest terugsturen.  Ik zal u de details besparen, maar in het kort kwam het erop neer dat ik ongeveer niks mocht: geen flits, geen statieven, geen electriciteit, geen trap. De moed zakte me al in de schoenen. Dit is zo’n typisch geval van: de foto is voor de opdrachtgever heel belangrijk — maar van de locatie mag er ongeveer niks. En de fotograaf zit er tussen en mag het oplossen…

Een mooie scheur in de Nachtwacht

Uiteraard begreep ik in ene dat het belang van mijn foto in het niet valt bij het belang van de Nachtwacht! Ik had al nachten van te voren angstdromen waarin ik op de een of andere manier een mooie scheur maakte in de Nachtwacht. Een statief dat omviel, of een fotograaf die zijn evenwicht verloor… ik werd badend van het angstzweet wakker. Ik begreep de opstelling van het Rijksmuseum helemaal: hun prioriteit is de veiligheid van de Nachtwacht en de overige schilderijen. Liever een slechte foto en de Nachtwacht intact, dan een goede foto en een kras op de Nachtwacht. En ja, ik weet dat de Nachtwacht binnenkort gerestaureerd gaat worden. Maar de gedachte dat ik de restaurateurs weken extra werk zou bezorgen …

Maar dat de foto bijna niet goed kon lukken, stond vrijwel bij voorbaat vast. Het Rijksmseum stelde in haar document dat er voldoende licht was. Maar ja, dat stelt een locatie altijd. Ik ben er meerdere keren als bezoeker geweest, en dat leek me sterk. Ik stelde de vraag in een Facebook groep voor professionele fotografen, en de verhalen die ik daar hoorde stelde me zeker niet gerust. Mijn collega’s stelden dat de foto met 3200ISO bij F3.2 genomen kon worden op 1/25s. Die instellingen leveren bewegingsonscherpte, een beperkte scherptediepte, en vooral veel ruis op. Dat kan dus niet een goede foto opleveren, zeker niet als je ruim 50 mensen op de foto moet zetten, en als de foto ook nog een keer groot moet kunnen worden gebruikt.

Op hoop van zegen…

Met de moed der wanhoop heb ik mijn spullen ingepakt en ben ik naar het Rijksmuseum gegaan. Nou ja, dat klinkt wel heel dramatisch. Je weet werkelijk niet wat je moet verwachten. Nou sta ik wel eens vaker voor dilemma’s, en zie ik vaak dat de situatie zich vanzelf oplost. Dat er toch meer mogelijkheden blijken dan je vooraf denkt. En dat bleek gelukkig ook hier het geval.

Ik heb al mijn spullen zorgvuldig ingepakt. Alle statieven zaten in koffers en tassen. Er stak niks scherps uit. Dat betekent wel dat je veel moet dragen. Helaas kun je niet dichtbij het Rijksmuseum parkeren, en dus moet je ver lopen met al je spullen. Maar toen alles binnen was kreeg ik een pasje en kwam er een gids die me naar de zaal van de Nachtwacht loodste.

Dat was even een ontzagwekkend moment. Ik heb de Nachtwacht al vaker gezien, maar altijd met 100 toeristen om me heen. De zaal is dan rumoerig en onrustig. Er staan veel mensen voor je, en als jij een mooie plek hebt gevonden om naar het schilderij te kijken staan er achter jou 20 korte chinezen en japanners die zich op dat moment afvragen waarom al die Europeanen zo vervloekt lang zijn. Maar nu was ik er helemaal alleen. Het was er helemaal stil. De Nachtwacht hing daar rustig en stil, en eenvoudigweg schitterend.

Al snel werd ik begroet door een dame van het Rijksmuseum, die met een iPad het licht harder en zachter kon zetten. Ze was vriendelijk en informatief. Met haar iPad kon ze het licht een boel harder zetten dan het doorgaans staat. Ik pakte mijn camera, en met het licht voluit werden de instellingen 1600ISO, 1/60s en f4. Dat was al een stuk beter, maar nog steeds niet geweldig. Dus liep ik naar de dame terug, en zei ik dat het al een stuk beter was, maar nog steeds niet voldoende. En toen vroeg ik of ik alsjeblieft mocht flitsen. Ze keek me aan en vroeg me of ik elektriciteit nodig had. Gelukkig had ik speciaal acculampen meegenomen, omdat ik weet dat ze bang zijn voor kortsluiting. Ik vertelde dat en ze keek me lachtend aan: “dan mag jij flitsen”.

Ik had mijn Elichrom ELB’s mee. Die heb ik op statief geplaatst en op het plafond gericht. Dat plafond is wit, en daar zit de verlichting van de zaal achter. Door daar tegen aan te flitsen versterk je dus in feite het bestaande licht. Ik maakte een paar testfoto’s en nu kwam ik uit op 1250ISO, F5.6 en 1/80s. Ik weet dat die instellingen met mijn Nikon D850 een prima resultaat geven.

Mijn dank aan het Rijksmuseum is groot. De samenwerking was zonder meer vriendelijk, meedenkend en professioneel. Ze organiseerden zelfs nog een trappetje voor me.

Een groepsportret voor een groepsportret

Get maken van de feitelijke foto was ook nog een avontuur. De groep mensen die ik moest fotograferen bestond uitsluitend uit allerlei VIPS: een minister, een commissaris van de Europese Gemeenschap, iemand van het Koninklijk huis, en verder de creme-de-la-creme van het nederlandse bedrijfsleven. Allemaal captains of industry. Zeer intelligent, zeg maar, en mensen die precies doen waar ze zin in hebben. En aan mij de schone taak om dat even snel in het gareel te krijgen…

The most intimidating I’ve ever done as a professional photographer…

Gelukkig was al tijdens de ontvangst verteld dat er een groepsfoto zou worden gemaakt. Ik ben maar voor het schilderij gaan staan en heb iedereen om de aandacht gevraagd: ladies and gentlemen, can I have your attention please! I am about to do the most intimidating thing I have ever done in my career as a professional photographer: I am going to attempt to make a group portrait of you — in front of the most amazing group portrait there is in the world!

Daarmee had ik hun aandacht wel. Samen met 2 mensen van de opdrachtgever hadden we van te voren al een beetje besloten wie er in het midden moest. De opdrachtgever had aangegeven dat de foto vooral snel moest worden genomen, en dat een hele precieze opstelling niet gewenst was. Maar er waren wel een aantal centrale mensen die duidelijk zichtbaar moesten wezen, waaronder de minister en de commissaris van de EU.

Toen ben ik op het trappetje gaan staan en heb ik de aandacht weer gevraagd. Ladies and gentlemen: Rembrandt took 3 years to paint this amazing painting. If you look over here, we’ll see if we can be a bit quicker than that… Daarmee had ik een vriendelijke lach op het gezicht. Compositie maken, 4maal drukken op het knopje, even kijken naar het resultaat … en: thank you very much; enjoy your evening!

En toen kreeg ik zowaar een applaus.

Diner in de ere-gallerij

Na de groepsfoto gingen mensen aan het diner. In de ere-gallerij, die uitloopt op de zaal met Nachtwacht, was een lange tafel neergezet. Mijn opdracht was om niet alleen de groepsfoto te maken, maar ook het diner te fotograferen. Tijdens het diner waren een aantal speeches, en elk van die sprekers moest op de foto, plus natuurlijk een sfeerverslag. Ook dat was geen vervelende opdracht. Hieronder een aantal foto’s daarvan.

Zal ik even op je spullen letten?

Nog één moment wil ik u niet onthouden. Als ik een evenement moet fotograferen neem ik altijd een koffer met camera’s en lenzen mee. Ik ben altijd heel voorzichtig over waar ik die neerleg. Er zit toch snel zo’n € 30.000 aan apparatuur in. In dit geval lag de lag tegen de muur tegenover de Nachtwacht.

Tijdens het diner raakte ik aan de praat met een beveiliger van het Rijksmuseum. Hij vertelde me over zijn werk, de ‘akkevietjes’, hoe de Nachtwacht in geval van gevaar kan worden opgeborgen, etc. Echt een heel leuk en interessant gesprek. Ik vroeg hem wat de waarde van dew Nachtwacht was. Hij zei dat het moeilijk was om er een getal op te plakken, maar een redelijke schatting was € 250 miljoen. Ik keek even rond, en realizeerde me dat er in de zaal nog een aantal hele grote schilderijen van Rembrandt hingen. Ik schatte snel dat ik dus temidden van een half miljard aan kunst stond. Wow…

We praatten nog even wat, en toen vroeg ik hem waar de dichtst bijzijnde toilet was. Hij vertelde me dat, en toen vroeg hij me, helemaal serieus: zal ik even op je spullen letten?

Ik keek hem even stomverbaasd aan, en toen proestten we het allebei uit. Er zijn kamers waarin mijn koffer het meest waardevolle object is. Maar niet in die zaal…

Ps… in dit blogje heb ik express geen melding gemaakt van specifieke namen: noch van de opdrachtgever, noch van de aanwezigen. Ook heb ik geen foto’s geplaatst waarop mensen herkenbaar zijn . Die heb ik natuurlijk wel, maar het leek me in deze niet gepast deze te plaatsen.

 

Ook dat hoort bij professionele fotografie: de nieuwe versies van alle programma’s

Bovenstaand foto overzicht maakte ik zojuist in de nieuwe versie van Photoshop. Het zijn allemaal foto’s die ik de afgelopen week maakte. In de nieuwe versie van Photoshop, die vorige week uitkwam, zit een frame tool. Daarmee maak je zo’n overzicht gemakkelijk.

Ik besteed mijn vrije zondagmiddag aan het leren van de nieuwe dingen die er in de nieuwe versie van Photoshop zitten. Als professioneel fotograaf is mijn commitment om u van dienst te zijn met de nieuwste mogelijkheden. Dat betekent dat ik zo nu en dan flink tijd moet vrij maken om te ontdekken wat er kan, wat er verandert is, en wat er niet meer kan. Want de wizzkids van Adobe bedenken steeds weer nieuwe dingen. Soms heel handig — maar vaak veranderen ze dingen of verwijderen ze dingen waarvan zij kennelijk denken dat die niet meer nodig zijn.

Photoshop lijkt een beetje op de Bijenkorf

Natuurlijk moet je in ieder vak je kennis bijhouden. En toch willen mensen nog wel eens vergeten dat ook dat onderdeel is van het werk van professionele fotografie. Want Photoshop is niet echt een eenvoudig pakket. Mij doet het altijd een beetje denken aan de Bijenkorf (en dan bedoel ik de winkel): enorm groot; ze hebben van alles, maar vind het maar eens… Je bent er echt wel even zoet mee!

Ik denk dat ik echt wel een redelijke photoshopper ben. En toch benut ik, schat ik, maar 10% van wat er met het pakket kan. Regelmatig dat ik bij een collega over de schouder meekijk en denk: huh, kan dat ook? En omgekeerd hetzelfde. Je moet, als professioneel fotograaf, je photoshop kennis op peil houden. Maar photoshop is eigenlijk een vak apart geworden. En dat maakt het complex. de vraag waar ik en mijn collega’s regelmatig mee worstelen is: hoe ver ga je? Wanneer besteed je iets uit? Welke vaardigheden wil je wel beheersen, en welke niet?

Maar lang niet alleen photoshop

Wat het nog verder compliceert is dat een professioneel fotograaf niet alleen Photoshop gebruikt, maar ook een hele andere serie pakketten. En die krijgen allemaal één of meerdere keren per jaar een upgrade. Niet dat zo’n upgrade altijd zinvol is: soms blijkt een upgrade vooral een cosmetische facelift te zijn met als doel om weer een nieuwe zak met geld op te halen. Maar soms zijn de veranderingen echt behoorlijk. Je weet het niet van te voren: je kunt er voor kiezen de upgrade niet aan te schaffen en eerst video’s op Youtube te kijken om te zien of iets zinvol is — maar een behoorlijke tijdinvestering is het wel! Hier zijn de programma’s waar ik regelmatig gebruik van maak:

  • Photoshop: heeft nu een behoorlijke upgrade gekregen
  • Lightroom: pakket werkt uitstekend, maar is al jaren hetzelfde. Mag een stevige upgrade krijgen!
  • NIK software: na jaren door Google te zijn stilgelegd nu door DxO overgenomen. Die heeft nu voor de tweede keer een upgrade uitgebracht die alleen bestond uit technologische verbeteringen. Die waren nodig, maar langzamerhand wordt het wel HOOG TIJD voor wat vernieuwing!
  • Alienskin: mooie plugin die probeert te concurreren met Photoshop
  • OnOne: heeft net een mooie grote upgrade uitgebracht. Lijkt echt heel veel mooie mogelijkheden te bieden. Ik hoop in de kerstvakantie er even goed in te duiken
  • Bridge
  • Premiere
  • Illustrator
  • InDesign

Nou, u ziet het. Er is nog genoeg om door te leren. Ik ga weer verder… deze video laat me de mooie nieuwe dingen in Photoshop zien.

Boekcover fotografie: auteur op de grens van licht en donker

Een paar jaar geleden deed ik een shoot met Lianne de Graaff. Lianne is coach, en voor haar website had ze een aantal foto’s van zichzelf nodig. Foto’s die uitstraalden wie zij was. We hebben die foto’s gemaakt in het park onder de Euromast op een redelijk grijze dag in de herfst. Maar de foto’s waren mooi, en Lianne was heel tevreden. Nu heeft Lianne een (bijzonder) boek geschreven en had ze foto’s nodig voor de cover. Daarvoor benaderde ze mij weer.

Deze keer moesten de foto’s alleen heel anders. Ze moeten worden gemaakt in de studio, en ze wilde ze voor de helft tegen een witte achtergrond, en voor de helft tegen een zwarte achtergrond. Zo wilde ze uitdrukking geven aan de twee kanten van ons menszijn; in haar boek helpt ze mensen hun zwakke kanten te transformeren in krachten. Een mooi idee, waar ik graag aan mee wil werken.

Dat werd een hele leuke shoot. Niet alleen is het maken van dergelijke foto’s uitdagend, maar Lianne nam van alles mee naar de shoot, maar vergat haar kleding. Haar man gebruikte de shoot om een video-opname te maken. Dat leverde een leuk resultaat op. We hebben gespeeld met mijn rookmachine, wat ook altijd een apart effect geeft. En we hebben Lianne in allerlei bochten gewrongen op de regisseursstoel om een leuke foto te maken.

Twee weken geleden was de presentatie van haar boek, en ik kreeg een VIP uitnodiging. Erg leuk om Lianne in haar woorden te horen vertellen over hoe ze die shoot heeft ervaren. Ze was duidelijk zeer blij met de foto’s.

En ik ben intussen begonnen haar boek te lezen. Ik moet zeggen: ik kan het u zeer aanraden! Ik heb echt wel het een en ander gelezen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Maar in ‘de BV IK’ is Lianne er in geslaagd om een totaalconcept voor te leggen wat eigenlijk alle kanten van ons menselijk bestaan raakt. Dat ben ik nog niet eerder tegengekomen, en dat is erg leuk.

Website van Lianne: Je bent meer. U kunt het boek hier bestellen.

Andere fotografen coachen: drie kwalificaties behaald!

Na het negatieve bericht van vorige week deze week een veel positiever bericht. Het afgelopen jaar heb ik drie collega’s gecoacht naar hun kwalificatie. Afgelopen weekend hebben ze alle drie die kwalificatie behaald: collega’s Ron en Sandra haalde hun bronzen kwalificatie en collega Daniel haalde zelfs zijn zilver.

Dat moet ik misschien even toelichten. Ik ben lid van het Master Photographer’s Network; een netwerk van professionele fotografen die constant aan hun fotografische vaardigheden werken. We zien ons werk als ambacht: een vaardigheid die je eindeloos aanscherpt en verfijnt. Iedere professionele fotograaf kan lid worden van het netwerk, maar je moet binnen twee jaar je bronzen kwalificatie behalen. Vervolgens kun je opgaan voor je zilveren en je gouden kwalificatie. Met elke stap moet je werk aan hogere eisen voldoen. Zelf ben ik 4 jaar lid geworden en heb ik in 2015 mijn zilveren kwalificatie behaald. Dat was toen een beetje brutaal; gelijk opgaan voor je zilver, maar mijn coaches vonden dat dat kon.

Het behalen van zo’n kwalificatie is geen eenvoudig proces. Je moet een panel van 10 bij elkaar passende beelden, op groot formaat uitgeprint, aan een internationale jury laten zien. Zo’n panel wordt beoordeeld op een hele serie eisen; zo moeten de beelden consistent zijn van toon, contrast, onderwerp, heel mooi geprint, en impact hebben. Als een fotograaf besluit op te gaan voor zijn kwalificatie kiest hij 2 coaches uit die hem (of haar) in dat proces begeleiden. Die coaches hebben kritiek op alles en leggen je het vuur aan de schenen. Ze laten je dingen zien die je zelf echt niet zag. De standaard reactie van elke kandidaat is altijd ‘maar zo vind ik het mooi!’. Dat verandert vaak snel als een coach je helpt kritisch naar je beeld te kijken. Coaches helpen je vervolgens om betere beelden te maken, je beeld beter te bewerken, en beter te presenteren.

Dit jaar heb ik dus 3 collega’s mogen coachen. En ze hebben het alle drie gehaald! Dat laatste is zeker niet vanzelfsprekend; dezelfde dag gingen zo’n 14 mensen op, waarvan 5 het niet haalden. Die mogen het volgend jaar opnieuw proberen.

Ik heb toestemming van mijn drie coachees om u hun panels te laten zien. Graag maak ik even reclame voor hen… het zijn alle drie hele goede fotografen en hele prettige mensen. Dus: aanrader!

Daniel Wenzel: zilver!

Daniël is nog niet zo lang lid van de MPN en ging gelijk op voor zilver. Ik had er nooit veel twijfel over dat hij dat gemakkelijk zou halen. Daniël doet aan ‘composite photography’: hij fotografeert de elementen van zijn beeld los en combineert ze dan in Photoshop tot een beeld. Dat doet hij heel erg goed: hij maakt beelden waar je naar kunt blijven kijken. Ze zitten heel erg goed in elkaar, en bevatten veel humor.

Hieronder het panel van Daniël. Voor zilver moet je 20 beelden aanleveren. Ik heb een van de beelden vervaagd, omdat dit nog door de opdrachtgever moet worden gepubliceerd. U kunt zijn fotografie beter bekijken op zijn website.

Sandra van der Meulen: brons!

Sandra is een geboortefotografe. Ze beoefent wat wij fotografen een ‘documentaire stijl’ noemen: ze fotografeert de situatie zoals die is, en probeert daarin niet dingen mooier te maken dan ze zijn. Haar fotografie is eerlijk en direct, en tegelijk ook intiem en persoonlijk. Waar veel fotografen (waaronder ik) met sturing van de modellen, het plaatsen van elementen en gebruik van flitslicht een zo mooi mogelijk beeld proberen te maken, is Sandra volledig afhankelijk van de omstandigheden. Daarmee is Sandra’s fotografie binnen de MPN een beetje een vreemde eend in de bijt, en daar hebben we best wel lange gesprekken over gehad. Ik ben zeer blij te kunnen zeggen dat de jury uiteindelijk onze mening deelde, en Sandra beloonde met een hoog puntengetal. U ziet meer van Sandra’s werk op haar website.

Ron Spaay: brons

Ron is, net als ik, een fotograaf in Capelle. Hij is, anders dan ik, al zijn hele leven fotograaf. Hij heeft de vele veranderingen die de fotografie heeft doorgemaakt allemaal ervaren — soms door hele ingewikkelde en persoonlijke uitdagingen heen. Ik vind het dan ook zeer bijzonder en lovenswaardig dat iemand die al zoveel heeft gezien, toch besluit lid te worden van de MPN en verder te leren, en zich dan blootstelt aan zo’n blaaskaak als ik: vergeleken met Ron kom ik net kijken… En niet alleen dat: Ron is een goede trouwfotograaf, maar voor zijn kwalificatie heeft hij zich in een jaar tijd helemaal bekwaamd in een heel ander soort fotografie, waarbij flitslicht als aanvulling op het bestaande licht een belangrijke rol speelde. En ook hem beloonde de jury met een hoog aantal punten — en met de ‘best portfolio’ prijs. Die wordt elk jaar uitgereikt aan het portfolio dat de jury het beste vindt. U kunt Ron’s verdere werk op zijn website bekijken.

Studio Rogier Bos

Studio: Coolsingel 71
Rotterdam (Geen post)

kantoor: Alouette erf 25
2907 BA Capelle a/d/ IJssel

tel: 010 – 4413955
ro@rogierbos.com