Blog - Pagina 2 van 52 - Rogier Bos Fotografie

Jezelf uitdagen in Corona-tijd

20 april 2020

Elk nadeel heb zijn voordeel, zei Johan Cruiff. Dat geldt ook voor deze gekke maanden. De agenda is, op een enkele klus na, de hele week leeg. Die tijd kun je vullen met Netflix of veel slapen. Maar je kunt hem ook gebruiken om je skills aan te scherpen en nieuwe vaardigheden te leren. Daar ben ik, toen mijn agenda leeg raakte, bijna gelijk mee aan de slag gegaan. In dat kader stel ik mezelf zo nu en dan een uitdaging: ik geef mezelf dan een project op dat ik moet uitvoeren. In deze blog laat ik u twee van die uitdagingsprojecten zien.

Uitdaging 1: Filmpje van een nieuw riool

Het eerste project presenteerde zichzelf als het ware op een presenteerblaadje. Wij krijgen namelijk een nieuw riool. De hele straat is opengebroken, en voor ons huis is een enorm gat in de grond gegraven. Voor veel mensen heel vervelend, maar voor iemand die ervan houdt om industriële projecten te fotograferen juist een buitenkansje. Meestal moet ik lang in de auto zitten voor ik bij een project ben; dit project kon ik bij wijze van spreken filmen uit mijn keukenraam. Zie hier het resultaat. Leuk aan dit project is dat ik de eerste keer een voice-over heb gedaan.

Uitdaging 2: een behind-the-scenes video van een kookshoot

De tweede uitdaging was zo mogelijk nog leuker. In dit project heb ik geprobeerd verschillende vaardigheden die ik nu bezig ben onder de knie te krijgen te combineren. Zo gebruik ik deze tijd bijvoorbeeld om te leren koken. Ik ben getrouwd met Sophie en dat is een echte keukenprinses. Ik heb dus eigenlijk nooit in de keuken hoeven staan. Maar nu heb ik tijd, en werkt zij hard. Tijd om de rollen om te draaien.

Maar ik leer niet alleen koken. Ik leer ook muziek maken en opnamen op de computer. En ik ben ook heel actief bezig met video: ik leer video opnames maken en monteren.

In deze uitdaging heb ik geprobeerd dat allemaal samen te laten komen. Zo zag dat er ongeveer uit:

Kan ik zelf lekkere hamburgers maken voor op onze BBQ, in plaats van de voorgemaakte dingen die we normaal in de supermarkt kopen?
Kan ik van dat kookproces en van het resultaat foto’s maken voor bijvoorbeeld een tijdschrift of een kookboek? Dat is wat fotografen noemen food fotografie.
Kan ik van het maken van dat geheel (gerecht én foto’s) een leuke, vlotte behind-the-scenes video maken?
Kan ik zelf muziek voor die video componeren en opnemen?
En, als klap op de vuurpijl: kan ik dit alles doen binnen een tijdsbestek van een paar uur, en alleen op mijn laptop — zoals ik dat ook aan klanten zou willen kunnen aanbieden (‘uw video en foto’s binnen enkele uren klaar bij u op locatie!’)

Hieronder het resultaat en de beste foto’s. Of het gelukt is mag u zelf bepalen. We begonnen om 15:30, met het maken van de muziek. Om 17:00 zette ik de apparatuur klaar. Om 17:30 begonnen we met koken en BBQ’en. Om 18:30 konden we eten (de hamburgers smaakte geweldig!). Om 19:30 begon ik met bewerken en monteren. Om 21:00 stond het filmpje op Youtube.

De Corona paasdagen: dankbaar voor wat we hebben, en nadenken over verandering

13 april 2020

Vandaag is het tweede paasdag. We zitten midden in de Corona-crisis, dus we blijven met zijn allen binnen. Ik ben met allerlei projecten en hobbies bezig, en eigenlijk vermaak ik me wel. Ik lees veel, denk veel na, sport elke dag, leer koken, en ben bezig met het leren van nieuwe vaardigheden op het gebied van fotografie en video.

Af en toe vraagt er eens iemand: hoe gaat het met jullie? En: hoe denk je over de huidige crisis? Nou zijn er natuurlijk allerlei meningen en memes en opinies, maar ik heb een aantal gedachtes en ideeën die ik nog niet veel zie, dus ik wilde mijn perspectief op enkele zaken graag delen.

Dankbaar

Allereerst, ik denk dat er veel reden is om dankbaar te zijn. Na de aanvankelijke paniek, waar ook ik last van had, moet ik nu zeggen dat ik vooral veel mooie dingen zie. Ik besef als ik dat zeg in ene dat ik in een luxe-positie zit: ik zit met mijn lieve vrouw en jongste zoon in huis, en het is gewoon gezellig. We eten lekker, spelen spelletjes, en doen dingen waar we anders niet aan toe komen. (Dat deze periode anders voelt als je alleen bent, kan ik me zeer goed voorstellen). Ook zijn we allemaal zeer gezond en is er in onze omgeving niemand ziek of overleden. Dat Corona veel verdriet en ellende veroorzaakt, is evident. Maar hier gaat het goed.

Ik ben dankbaar dat de cijfers van het RIVM de goede kant op gaan. Dat is goed nieuws. De Nederlandse benadering werkt. Ik ben daarbij dankbaar dat we over het algemeen als Nederland daarin zo goed samenwerken. Ik had meer onrust verwacht. In de supermarkt en op straat heb ik alleen maar mensen gezien die respectvol en zorgzaam met elkaar omgaan. Het is goed om te beseffen en te zien dat dit kan. En ik vind de vele initiatieven die er zijn om te helpen en te steunen ronduit inspirerend. Ik had de afgelopen jaren door de berichtgeving een weinig positieve indruk van Nederland gekregen, en ik moet zeggen: ik ben gewoon ronduit positief verrast.

Ik ben ook positief en dankbaar voor de manier waarop de overheid handelt in deze crisis. Ik ervaar die als doortastend, en voorzichtig maar ook duidelijk. Ik heb altijd geloofd in het principe — en de noodzaak van leiderschap, en ik denk dat Rutte precies de leider is die we nu nodig hebben (je zal maar in de VS wonen met zo’n oranje clown als staatshoofd…). Uiteraard zijn er kritische opmerkingen te maken en zullen er later onderzoeken en conclusies zijn die minder positief zijn, maar de beste stuurlui staan nog steeds aan wal. Ik ben dankbaar dat we niet gedreven worden door emotie, of hysterie, of enorme discussies. Het beleid is, met de informatie die we nu hebben, duidelijk, doortastend, en passend bij Nederland. Natuurlijk, ‘intelligente lockdown’ is een hele mooie frame, maar de realiteit is dat ik aan het eind van de middag lekker een stukje kan gaan fietsen door het Schollenbos hier vlakbij. Dat is dan lekker rustig, en ligt er schitterend bij in de vroege voorjaarszon. Geen agent die mij gaat vragen of ik mijn formulier bij me heb, en of ik niet verder van huis ben dan 1 kilometer.

Ik ben ook dankbaar voor de zorg van de overheid voor de kleine ondernemer. Maakte minister Wiebes bij Buitenhof nog een onhandige opmerking over dat ZZP’ers zelf voor de onzekerheid hadden gekozen en dus hun eigen boontjes maar moesten doppen; twee dagen later maakte Rutte, Koolmees en dezelfde Wiebes een reeks plannen bekend om het bedrijfsleven — inclusief ZZP’ers — daadkrachtig te steunen. Wat is het fijn om een overheid te hebben die na de crisis van 2008 de financiën op orde heeft gebracht en die er nu gewoon kan zijn voor de mensen.
OK, voordat ik de boosheid van mijn collega’s over me heen haal: die regeling moest nog wat verder worden uitgewerkt. In eerste instantie leek het er op dat fotografen toch buiten de boot gingen vallen, maar dankzij een actieve lobby van DePho, de branche-organisatie van Nederlandse professionele fotografen, geldt die regeling nou ook voor fotografen met een eigen studio. Dat is ook iets waar ik dankbaar voor ben: de Dupho zet zich momenteel maximaal in voor haar leden. Ik heb nooit begrepen waarom je als professioneel fotograaf niet lid zou zijn van die club; als je nou het belang van de Dupho nog niet ziet, dan zit je misschien in de verkeerde branche.

Nadenken over verandering

Deze crisis laat ons veel zien dat best wel verrassend is. Ik schreef al dat ik verrast ben dat we beschaafder en plezieriger met elkaar omgaan dan ik op basis van de media had durven geloven. We leren ook dat we zeker wel veel kunnen thuiswerken, en dat dit de productiviteit niet hoeft te schaden, en soms zelfs ten goede komt. Hopelijk kunnen we dat een beetje vasthouden.

Ik geniet ook van de foto’s waarop ineens geen smog meer te zien is. In sommige plaatsen in India kunnen ze voor het eerst in 30 jaar de Himalaya weer zien (en dat levert schitterende foto’s op).

En toch heb ik de hoop dat we met zijn allen na Corona niet zo snel mogelijk terug gaan naar ‘business as usual’, maar dat we met zijn allen een koersverandering inzetten.

Ik heb de afgelopen dagen op Reddit allerlei mooie foto’s gezien van steden en bergen en kustlijnen zonder doffe waas. Verschillende media en wetenschappers wijzen er op dat als de natuur een kans krijgt, ze zich heel snel kan herstellen. Ik hoor en lees dat onze economie een enorme tik gaat krijgen, en dat de effecten misschien nog jaren zullen na-ijlen. Dat beangstigt me een beetje. De crisis uit 2008 was al enorm lastig voor ons fotografen, en in de jaren sindsdien is fotografie nooit een vetpot geworden. En toch heb ik de hoop dat we met zijn allen na Corona niet zo snel mogelijk terug gaan naar ‘business as usual’, maar dat we met zijn allen een koersverandering inzetten. Ik weet niet hoe dat er uit moet gaan zien, maar één van de dingen waar ik wel over nadenk is of — en hoe — ik ook die verandering kan maken. Voorlopig zet ik nog in op fotografie, maar ik houd mijn ogen open. Ik heb al één volledige carriëre-switch gemaakt in mijn leven; een tweede is nu niet meer out of the question.

Wetenschap

Ik ben dankbaar in onzekere tijden dat we ons kunnen laten leiden door wetenschappers. Dit is niet de eerste pandemie die de wereld meemaakt, maar het is wel de eerste pandemie waarbij we wetenschappelijk inzicht hebben, en waarbij we de boel uiteindelijk gaan bedwingen dankzij die wetenschap.

En tegelijkertijd valt mij dan op hoe weinig vertrouwen in wetenschap veel mensen nog hebben. De afgelopen dagen zijn in Nederland diverse zendmasten in brand gestoken, omdat mensen het belachelijke idee hebben dat 5G zendmasten Corona veroorzaken. En dat terwijl 5G in Nederland nog helemaal niet operationeel is.

Het lijkt wel alsof veel mensen helemaal niet begrijpen wat wetenschap is. Ze lijken wetenschap te zien als een mening. Zo van: ik ken een wetenschapper die dit zegt, en jij kent een wetenschapper die dat zegt, en we weten niet wie er gelijk heeft.

Mij overkwam dit zaterdag. Ik was in gesprek met iemand over de vindingen van het RIVM en de WHO. Hij kwam aan met een artikel van een Duitse viroloog met een afwijkende mening. Kijk, zei mijn gesprekspartner, hoe weten we nou wie er gelijk heeft?

Dat, zei ik, is heel erg eenvoudig. Jouw viroloog is één man. Ik citeer jou het RIVM. Die praten met wetenschappers van de nederlandse overheid. En wetenschappers van universiteiten en academische ziekenhuizen. En de WHO. En allerlei vooraanstaande instituten en universiteiten en onderzoekers en bedrijven over de hele wereld. Als iemand een bepaald resultaat vindt, wordt dat direct, en zo grondig mogelijk op meerdere andere plaatsen ook getest. Om te kijken of het klopt. Wetenschap is een methodologisch systeem waardoor we uitvinden wat waar is en wat niet waar is. Als een viroloog ergens iets beweert, wordt dat getest. Als het klopt wordt het opgenomen. Als het niet klopt, kan die viroloog altijd wel een krant vinden die zijn ‘afwijkende’ idee wil publiceren. En dan heb ik het nog niet over de Russische trollen die ook deze tijd gebruiken om wantrouwen in de overheid en onze samenleving te zaaien. Maar je kunt vertrouwen op de wetenschap. Als er een partij is die ons gaat helpen door deze crisis heen te komen, zijn zij het.

Een verandering die ik graag zou zien is dat we als samenleving beter gaan begrijpen wat wetenschap is, en hoe wetenschap werkt. Dat zou ons veel ellende kunnen besparen! (Ik was erg blij te zien dat NOS vandaag een gesprek met Yuval Harare, schrijver van Sapiens en Homo Deus, publiceerde met precies die strekking)

Een noodzakelijke verandering: onze relatie met China

En dat leidt me tot een laatste verandering die mijns inziens noodzakelijk is. Tot dusver heb ik gesproken over veranderingen waar anderen ook over praten. Maar er is één verandering die in mijn ogen broodnodig is, en waar niemand het over heeft. Ik denk dat het hoog tijd is dat we onze relatie met China veranderen.

Mijn probleem met China is niet zozeer Corona zelf, als wel wat Corona ons opnieuw laat zien. Ik heb weinig verstand van virussen en vleermuizen, maar ik kan me voorstellen dat dit virus ook via een markt in Zuid-Amerika of Afrika de wereld was ingekomen. Vleermuizen in China zullen heus niet de enige beesten zijn die nare virussen bij zich dragen. En wat je eet is cultureel bepaald, en wie ben ik om te zeggen wat je wel en niet mag eten. In Nederland eten we ook dingen die ze elders vreemd vinden. Wie weet wat er allemaal in de rauwe haring kan zitten…?

Maar dit virus laat ons wel een aantal dingen zien waar we goed over na moeten denken. Allereerst, we zijn te afhankelijk van China. De goedkope arbeidskosten in China betekenen dat we de productiekosten laag kunnen houden. Dat is prettig voor onze portemonnee, maar langzamerhand wordt duidelijk dat dit armoede aldaar in stand houdt, en dat we voor allerlei zaken ineens afhankelijk zijn van China. Dat kan gaan om mondkapjes, handschoenen en ventilatoren — maar die lijst kan waarschijnlijk aangevuld worden met een heleboel zaken die we misschien maar beter lokaal kunnen produceren. We kunnen er kennelijk niet zonder meer op vertrouwen dat grenzen maar open blijven en het heen en weer gaan van boten en vliegtuigen een vaststaand feit is.

Wat ik me niet kan voorstellen is dat je de doctors en wetenschappers die je waarschuwen voor zo’n virus het zwijgen oplegt en zelfs laat verdwijnen

Maar mijn probleem met China gaat verder dan dat. Zoals gezegd: dat iemand een verkeerde vleermuis eet — kan gebeuren. Ik wil dat niet bagatelliseren, maar ik kan me dat nog voorstellen. Wat ik me niet kan voorstellen is dat je de doctors en wetenschappers die je waarschuwen voor zo’n virus het zwijgen oplegt en zelfs laat verdwijnen. Maar dat is precies wat China wel deed: meerdere artsen werden gearresteerd. Dr. Ai Fen, de arts die als eerste het Coronavirus vond, werd gedwongen te zwijgen. Toen ze toch haar mond open deed (inmiddels begonnen de mensen om haar heen te overlijden aan het virus) verdween ze van het toneel. Waar ze nu is, weet niemand. En zo ging het met een aantal artsen en wetenschappers — China legde hen het zwijgen op. En daar begon het echte probleem. Ik zeg niet dat Corona bedwongen had kunnen worden (ik ben geen viroloog, en heb daar dus geen kennis over), maar aan alles is duidelijk dat meer kennis en voorzichtigheid in een vroeger stadium veel lijden had kunnen voorkomen. Time en CNN schrijven dat de bestrijding van het virus in China 40 dagen eerder had kunnen beginnen. Maar het regime in Beijing wilde dat gezichtsverlies niet.

En daarmee kom ik bij een heel lang rijtje van situaties waar het totalitaire regime in Beijing zich schuldig maakt aan niets minder dan onderdrukking. Er daar durven we weinig of niks over te zeggen, omdat China onze productie zo lekker goedkoop doet en we dus van China afhankelijk zijn:

Het hardhandige optreden tegen mensen die anders denken. Tiannamen square zou zo weer kunnen gebeuren. Sterker nog, op kleine schaal gebeurt het constant: journalisten, schrijvers, sprekers, wetenschappers, kunstenaars en fotografen wiens boodschap de machthebbers niet bevalt verdwijnen dagelijks in China.
De onderdrukking van Tibet. Lijkt door de wereld helemaal geaccepteerd. Maar in Nepal bezocht ik een vluchtelingenkamp van Tibetaanse vluchtelingen. Die zitten er al sinds 1959.
De onderdrukking van de Oeigoeren
Het hardhandige optreden in Hong Kong tegen studenten.
De weigering van China om Taiwan als zelfstandige staat te erkennen.

Op dit moment stoomt een Chinees vliegdekschip, begeleid door diverse oorlogsbodems, op naar Taiwan (link). De aandacht van de wereld is door Corona een beetje afgeleid, dus China pakt even zijn kans om zijn spierballen te laten zien. Dat schiet mij echt in het verkeerde keelgat. Wat mij betreft is dit echt HET verkeerde moment voor het regime in Beijing om even met de status quo te gaan spelen! Maar hoe tekenend is het voor dat regime. En is dit echt wat we nog langer willen gedogen? Want over een ding kunnen we vrij duidelijk zijn: wij in het westen betalen de Chinese groei. En als er dan zo’n crisis komt, zitten wij ineens met de gebakken peren.

Begrijp me goed, mijn moeite is met de People’s Republic of China — de staat, niet de mensen. Een oproep als de mijne wordt vaak vertaald in vijandigheid naar de mensen van die nationaliteit, en dat is láátste wat ik wil. Maar wat mij betreft wordt het tijd dat we dat regime duidelijk maken in de economische keuzes die we gaan maken, en dat we hun totalitaire beleid niet langer gedogen.

Branche in beeld: Schoonmakers in het zonnetje

25 maart 2020

Ik mocht een hele serie beelden van schoonmakers maken bij verschillende bedrijven. De beelden zijn voor een beeldbank van de branche-organisatie van Nederlandse Schoonmaakbedrijven.

Met enige regelmaat wordt ik benaderd door branche-organisaties: of ik hun branche in beeld wil brengen. Vaak gaat het dan om het creëren van een collectie beelden die kan functioneren als beeldbanK; de branche organisatie heeft dan beelden nodig waar ze op terug kan vallen voor al haar werkzaamheden: PR en marketing, training, werving en selectie, award-uitreikingen, of lobby-activiteiten. De beelden zijn nodig om hun mensen, bedrijven en activiteiten positief en aantrekkelijk onder de aandacht te brengen.

Recentelijk kreeg ik zo’n opdracht van de Branche organisatie van Schoonmaakbedrijven, Zij vroegen mij bij 5 bedrijven langs te gaan en daar een mooie collectie gevarieerde beelden aan te leggen.

Dat doe ik met alle plezier! Niet alleen ben ik dankbaar voor een mooie opdracht, maar ik ben me al heel lang bewust wat voor een belangrijke en tegelijk ondergewaardeerde rol schoonmakers spelen in onze samenleving. Ze werken als wij al weer naar huis zijn, maken de WC schoon als we die snel verlaten, en wassen onze ramen in weer en wind op grote hoogte. Als ze hun werk goed doen zien we het niet; als er iets fout gaat zijn we kwaad. We keuren ze geen blik waardig — en toch zijn ze er elke dag weer.

ik ontmoet elke dag mooie mensen en leer de wereld dan zien door hun ogen. Daar kan ik zo van genieten!

En wat heb ik weer mooie mensen ontmoet! En een mooie gesprekken gehad. Dat is het mooie aan mijn beroep: ik ontmoet elke dag mooie mensen en leer de wereld dan zien door hun ogen. Daar kan ik zo van genieten!

Uitdaging

Ik vertel u één zo’n interactie. Ik kwam in een enorme logistieke hal. Echt een enorme ruimte. Daar was een schoonmaker bezig die enorme vloer te boenen. Dat ging deels met een machine, maar deels gewoon met een zwabber.
Ik vertelde hem dat onlangs mijn vrouw mij had gevraagd om de vloer van onze woonkamer te dweilen. Nou woon ik niet groot, maar ik heb wel een leuke woonkamer. Mijn hart zonk me al in de schoenen bij het vooruitzicht: hoeveel tijd zou dat wel niet kosten? En dus vroeg ik hem of hij met tegenzin aan zo’n klus begon.
Zijn ogen begonnen — echt waar! — te glinsteren. Nee hoor. Hij vond het een heerlijke klus. Kon hij die vuile stoffige vloer zo schoon krijgen, dat je de weerspiegeling er weer in kon zien. Dat was zijn uitdaging.

Dat vind ik zo mooi. Als zo’n jonge gozer zijn werk zo serieus neemt, en die vloer waar u en ik zo gedachteloos overheen lopen, met zo veel zorg en aandacht voor detail wil behandelen.

Dus: hier een aantal portretten van schoonmakers aan het werk. Deze opdracht voerde mij naar scholen, ziekenhuizen, raffinaderijen, logistieke centra, autodealers en institutionele archieven. Zo leuk! De samenwerking was steeds voortreffelijk!

Zoals altijd kunt u steeds op de beelden klikken om ze groter te zien.

Omgaan met paniek

15 maart 2020

ZZP'er in paniek: gaan we dit overleven? — ZZP’er in paniek: gaan we dit overleven?

Het is alsof we terecht zijn gekomen in een slechte film. De negatieve nieuwsberichten eerder deze week over escalerende besmettingscijfers en crashende beurzen waren al weinig opwekkend. De maatregelen die de overheid donderdag aankondigde waren noodzakelijk, maar voor mij en vele andere creatieve ZZP’ers ook het begin van een doemscenario. Ze hadden in mijn geval vrijdagochtend een serie van twaalf telefoontjes en e-mails van opdrachtgevers tot gevolg, met allemaal dezelfde strekking: we moeten de foto-opdracht uitstellen/annuleren. Twaalf telefoontjes en e-mailtjes later was mijn agenda voor de komende maand min of meer leeg en was ik ca. € 8000 aan omzet kwijt.

Ik, en vele creatieve ZZP’ers met mij, zien de afgrond snel op ons afkomen

Dat gaat hard! Los van de bezorgdheid over je eigen gezondheid en die van je familieleden en vrienden, dringt zich de vraag dan op: hoe lang gaat dit duren? En, belangrijker nog: ga ik dit overleven? Ik heb een goedlopend fotografie bedrijf, en ik heb wel een buffer — maar op dit scenario heb ik echt niet kunnen anticiperen. Ik, en vele freelancers met mij, zien de afgrond op ons afkomen. Mijn echtgenote is net als ik ZZP’er, en ook haar inkomsten kunnen hierdoor stilvallen. Als dat gebeurt is het einde verhaal.

U begrijpt: deze situatie is angstwekkend. Voor een gozer die toch al last heeft van een overijverige amygdala is dit een uitdagende situatie. Ik heb daarom goed nagedacht over wat ik de komende tijd ga doen. Ik probeer deze tijd ook te zien als een cadeau: wat kan ik doen met al de tijd die ik nu over heb?

De survival strategie van deze fotograaf

Hieronder een overzicht van wat ik voor ogen heb. Dit is ‘mijn strategie’. Ik vertel ze u om twee redenen: enerzijds om u te laten zien hoe ik als ‘uw fotograaf’ met deze situatie omga. Anderzijds omdat ik me besef dat dit echt een moeilijke tijd kan worden, en dat ik op zoek ben naar manieren waarop ik er positief en constructief in kan blijven staan. Als u ideeën of suggesties heeft, dan zijn ze van harte welkom.

Ik ga

Ik ga op zoek naar de opdrachten die ik nog wel kan doen. Dit zijn o.a.
Portretshoots een-op-een, voor bv LinkedIn
Het maken van fotoboeken en fotoafdrukken
Productfotografie
Het ontwikkelen van eenvoudige websites.
Tijd investeren in het leren van nieuwe skills, en het verbeteren van vaardigheden die ik al heb. Ik heb er een heel lijstje. Ik ben bezig met het leren werken met Capture One, een foto-bewerkingsprogramma. Ik leer beter video-bewerken in Premiere in AfterEffects. Ik heb in december al een abonnement op CreativeLive genomen, een site met honderden cursussen in tal van foto- en video skills en programma’s. Hier heb ik op dit moment veel profijt van.
Ik ga een nieuwe website bouwen. Hier ben ik ook al mee begonnen en hoort u binnenkort meer over. Dit is iets wat ik al heel lang wilde doen, maar nu heb ik er de tijd voor.
Ik ben aan het leren hoe ik met de computer muziek kan maken in Ableton Live. Ik speelde akoestisch en elektrisch gitaar, bas en keyboard. Ik heb de instrumenten eind vorig jaar van zolder gehaald, laten nakijken en afstellen, en was weer klaar om mijn oude hobby op te pakken. Nou, daar ga ik tijd voor hebben. Met Ableton Live maak je vooral loop-based music, dus wellicht dat u binnenkort van mij wat leuke dansbare deuntjes voorbij hoort komen.
Ik sport elke dag. Dat doe ik voorlopig thuis en buiten. Ik heb een abonnement bij David Lloyd, maar in het kader van de social distancing ga ik daar even niet naar toe. Vandaag ga ik een stuk fietsen – en dan neem ik de camera mee.
Ik mediteer. Het doen van mediteren is niet, zoals veel mensen denken, je hoofd leeg te maken, maar juist om je bewust te worden van je denken en zodoende er ook een mate van controle over te krijgen. Bijzonder belangrijk voor mij op dit moment. Ik doe dit met de Headspace App, die ik u zeer kan aanbevelen: geen zweverig gedoe of religieuze referenties; gewoon recht aan, recht toe ademhalings- en concentratie oefeningen.
Ik heb me voorgenomen niet mee te doen aan een negatieve nieuwssfeer. Van mij geen foto’s van lege vakken bij de lokale supermarkt of berichten over hufterigheid. Ik ga ze niet lezen, liken of delen. Ook geen berichten over angst scenario’s of ‘wat ze u in de reguliere media niet vertellen: ….’ Van mij positieve en mooie berichten, en vooral mooie foto’s en video.
Ik ga elke dag een of meerdere mooie foto’s of berichten delen op social media. Ik zie graag dat u aan de andere kant van deze crisis direct aan mij denkt als u behoefte heeft aan een foto- of videograaf. Ik hoop dat u geniet van mijn beelden en dat ze uw dag opfleuren.
Ik leer koken. Ik ben getrouwd met een ware keukenprinses, en alle cookingskills die ik in mijn studententijd had ontwikkeld had zijn met mijn huwelijksbelofte aan haar destijds in rook opgegaan (de skills, niet de huwelijksbelofte). Maar eind vorig jaar bleek dat zij het erg druk had. Daarom hebben wij dan ook de balans in onze tot dan toe zeer traditionele rolverdeling verschoven. Intussen heb ik een klein maar groeiend arsenaal aan gerechten, en vooral mijn Thaise groene curry is een succes!
Ik ga een plan maken voor mijn goud-kwalificatie. Ik haalde mijn zilver in 2015; het wordt tijd om concreet met de volgende stap in mijn fotografische/artistieke ontwikkeling te maken.

In mijn hoofd zweven nog meer ideeën, en het ging me er ook niet om een lijstje van 10 te maken. Iemand zei ooit eens if you aim at nothing you are sure to hit it. Ik ben me daarvan bewust en dus heb ik mezelf een aantal doelstellingen gesteld. Ook weet ik: als ik halverwege kom ben ik al zoveel verder dan als ik helemaal geen plan zou hebben.

Maar laten we eerlijk wezen: het maken van zo’n plan is natuurlijk ook een spelletje dat je in je hoofd speelt. Ik merk dat ik voortdurend op zoek ben naar de hendels waar ik aan kan trekken en de knoppen waar ik op kan drukken om de beheersing over mijn situatie weer terug te krijgen. Ik zoek ze tevergeefs. In gesprekken met collega’s die ik deze week voerde bleek dat ik daarin helemaal niet alleen was: velen van ons voelen zich, ook met al onze goede plannen, volledig aan de omstandigheden overgeleverd.

Vragen aan u

En daarom wil ik ook mijn vraag aan u richten. Met dit blogje wil ik u laten zien hoe ik, en veel van mijn collega’s ook, proberen constructief met de situatie om te gaan — maar ook hoe penibel onze situatie nu wordt. Wij hebben niet een werkgever die ons salaris doorbetaald. We hebben geen verzekering voor deze situatie. We hebben gewoon … niks. Als de buffers op zijn (en veel creatieve ZZP’ers hebben geen buffers) houdt het gewoon op.

Op Facebook zag ik diverse oproepen om de ticketkosten voor een theater, musical, of concert dat nu geannuleerd moest worden, niet terug te vragen. Dat vind ik mooi. Je ziet dan dat er een bewustzijn komt dat sommige mensen heel direct en keihard door deze crisis geraakt worden. Datzelfde bewustzijn is ook nodig naar uw creatieve professional: ik hoop dat, zodra het maar enigszins mogelijk is, u weer met hem of haar zaken gaat doen!

Vragen aan de overheid

Uiteraard heb ik alle begrip voor de grote uitdagingen die de overheid op dit moment op zich af ziet komen. Het is nogal al wat, en ik ben helemaal niet jaloers op de mensen in onze regering of de overheid.

Maar ik zag deze wel een aantal dingen gebeuren. Ik zag dat grote bedrijven arbeidstijdverkorting en gedeelde WW bij de overheid konden aanvragen. Ik zag dat de overheid geld in de energie pompte. Dat zijn maatregelen waar grote bedrijven baat bij hebben.

Ik zag ook twee regelingen voor de kleine ondernemer. Enerzijds is er de mogelijkheid om belastingen later te betalen. Anderzijds is de overheid bereid om garant te staan als je krediet wil aanvragen. Dat klinkt op papier mooi, maar, zoals een collega van mij direct zei: “Dan krijgen die grote bedrijven cadeautjes en mag ik mij in de schulden gaan steken. Fotografie is geen vetpot – hoe verwachten ze dat ik dat ga terugbetalen? Dan ga ik liever in ene failliet.”

Ik noem dit hier, omdat in het debat tot dusver, ik de aandacht voor die 1,1 miljoen ZZP’ers die Nederland telt nog erg achter is gebleven. Ik hoop en vraag dat dit snel verandert. De paniek onder deze groep mensen is echt zeer groot; dit is waar het probleem het eerst en het meest direct gevoeld gaat worden.

Samenvattend

Er heerst paniek. We doen echt ons best om die onder controle te krijgen en de zo constructief mogelijk met de situatie om te gaan. Laten we elkaar daarbij over en weer tot steun zijn. Als u daarbij tips, ideeën heeft, dan hoor ik ze graag.

En vooral uw opdrachten zijn van harte welkom!

Horeca fotografie: Brasserij van den Berg in Nieuwerkerk aan den IJssel

28 februari 2020

Tijd om weer eens wat leuke foto’s van een mooie opdracht te laten zien! Ik kreeg een telefoontje van Erik van den Berg, dat hij een nieuwe bus had, waar hij graag foto’s op wilde plakken van zijn brasserij. Maar, zei hij, het moesten wel mooie foto’s zijn! Hij had ze snel nodig, dus twee dagen later stond ik al bij hem te fotograferen.

Zelf woon ik in Capelle aan den IJssel, wat precies tussen Rotterdam en Nieuwerkerk aanligt, dus ik vermoed dat er gewoon gezocht is op een fotograaf die dicht bij was. Vond ik ook wel fijn; ik zit elke weer vele uren in de auto, dus een opdracht dicht bij huis is ook wel eens prettig!

Om u een idee te geven: hier ziet u alle foto’s die deze shoot van 1 dagdeel opleverde. Dat was wel hard doorwerken met een heel team: Erik zelf die aan gaf wat hij wilde; twee modellen; diverse reguliere gasten die het leuk vonden om mee te werken; 2 koks in de keuken, 2 obers in het restaurant zelf; en 1 fotograaf.

Gelukkig was er heel veel flexibiliteit en konden we goed met meubels schuiven. Voor een shoot als deze gebruik je aardig wat lampen. Om een goede match te maken met het aanwezige licht voorzie ik die van kleurenfilters. Ook schiet ik ‘tethered’, dat wil zeggen dat de beelden uit de camera direct te zien zijn op een laptop die verbonden is met de camera. Zo kan iedereen meekijken en kun je de kwaliteit het beste bewaken.

U kunt steeds op de foto’s klikken om ze groter te zien.

Event fotografie: Themater ‘Muziek als medicijn?’

23 februari 2020

Drie keer per jaar fotografeer ik een evenement dat plaats vindt in het theater hier in Capelle aan den IJssel, waar ik woon: Themater. Dit is een leuk programma dat bestaat uit een combinatie van inhoud en entertainment. Elke Themater avond heeft een ander onderwerp. De MC van de avond is journalist Frenk van der Linden die dat heel leuk doet. De locatie is het onvolprezen Isalatheater.

Afgelopen woensdag was het thema ‘Wat doet Muziek met ons?’. De inhoud van de avond werd dit keer verzorgd door een team van het Erasmus MC onder leiding van Prof Jeekel. Die vertelden dat ze indrukwekkende resultaten hebben bereikt door patiënten tijdens operaties naar muziek te laten luisteren — ja ja, ook als de patiënten onder narcose zijn!

Hier een kleine selectie beelden van de avond. U kunt op de beelden klikken om ze groter te zien.

Event fotografie: mijn benadering

Ik probeer altijd sfeer en detail goed vast te leggen. Ik werk met kleine flitsers, en flits van de rand. Dit doe ik zo subtiel dat mensen vaak niet eens door hebben dat er gefotografeerd wordt. Ook leuk: ik stop veel tijd in de nabewerking zodat elke foto zo mooi mogelijk wordt. Daarbij let ik er niet alleen op dat het licht de juiste kleurtemperatuur heeft, maar pas ik steeds vaker color-grading toe zodat de foto’s ook het gevoel van de sfeer van het evenement overdragen.

Over het opvragen van vergelijkende offertes bij verschillende fotografen

18 februari 2020

Kies de fotograaf die bij uw opdracht past.

Het lijkt natuurlijk een makkelijke en snelle manier van werken. Je hebt een fotograaf nodig. Je googlet even op ‘plaatsnaam + fotograaf’. Bij de eerste vijf websites die je wel aardig vindt, zoek je het contact formulier. Hier vraag je een offerte voor je opdracht. Als je slim bent doe je gewoon vijf keer ‘copy-paste’. Vervolgens wacht je af wat er binnen komt. Je kiest er eentje. Daarbij is prijs meestal een doorslaggevende factor, want: dit is toch een offerte van een ‘professionele fotograaf’ dus het zal wel goed zijn…?

Helaas, u loopt het risico slachtoffer te worden van uw eigen snelheid en zuinigheid. Natuurlijk, zo’n aanpak heeft voordelen…

Het is snel. Of: het lijkt snel, totdat de problemen beginnen.
Je gebruikt de prijsdrukkende kracht van concurrentie, waardoor je zeker denkt te weten dat je niet te veel betaalt. Totdat je de foto’s krijgt en deze van sub-optimale kwaliteit te zijn.

In een sterk concurrerende markt kun je het jezelf niet veroorloven om met suboptimale middelen te communiceren.

Risico’s

De realiteit is dat u met deze aanpak grote risico’s loopt.

Er zijn onder fotografen grote prijsverschillen. Prijs is áltijd een indicatie van kwaliteit. Een lage prijs is bijna een garantie voor tegenvallende kwaliteit, slechte service, en te weinig technische mogelijkheden om een opdracht goed aan te pakken. If you pay peanuts, you get monkeys…
Een lagere prijs wil vaak zeggen dat de fotograaf minder ervaring heeft. Fotografie is vakmanschap. Hoe meer ervaring de fotograaf heeft, hoe beter hij uw opdracht aan kan.
Een lagere prijs wil ook vaak zeggen dat de fotograaf minder goed is uitgerust. Hij of zij heeft minder geïnvesteerd in de juiste apparatuur. Regelmatig kom ik op een evenement een fotograaf tegen met een camera en twee lenzen. Liever lui dan moe, zeg maar. De foto’s zien er niet uit, en als er een probleem met een camera of een kaart is, heeft hij geen back-up. U weet als klant niet dat u risico loopt. U krijgt straks beelden en denkt bij uzelf: het was een professionele fotograaf, dus dit zal wel het beste zijn wat er onder omstandigheden uit te halen was. Nee — u heeft gewoon de verkeerde fotograaf ingeschakeld. U ging de fout al in toen u op zoek ging naar de goedkoopste fotograaf.
(Ter vergelijking: als ik u evenement kom fotograferen heb ik minimaal 2 professionele camera’s bij me. Uw risico is zo klein mogelijk gemaakt. En ik heb 9 lenzen, zodat ik uw evenement uit alle hoeken kan fotograferen. En ik neem nog veel meer spullen mee, om zeker te weten dat ik uw opdracht altijd goed kan uitvoeren)
Slechte nabewerking. Een fotograaf die een lage prijs vraagt moet sneller klaar zijn. Hij of zij stopt weinig tijd in een zorgvuldige nabewerking. Daar heeft hij geen tijd voor, want hij moet snel weer de volgende opdracht doen.
En dan zijn er de trucjes… Een lage prijs vooraf, en dan allerlei extra kosten achteraf. Tsja, de gemiddelde fotograaf moet toch wat. Als u perse voor de laagst offerte gaat, dan worden er slinkse trucjes gebruikt om toch voldoende tarief uit een opdracht te halen. Ik praat het niet goed, maar u mag best weten dat in Nederland de gemiddelde fotograaf een jaarinkomen heeft van € 27.000. Dan is het toch niet zo gek dat mensen trucjes bedenken om die opdracht maar binnen te halen.

Samenvattend is het eigenlijk heel eenvoudig: goedkoop is duurkoop!

Afgaan op het portfolio?

Ja, hoor ik u zeggen, wij zoeken ook via vergelijkende offertes, maar we kijken altijd heel goed naar het portfolio van de fotograaf. Als dat mooi is, dan hebben we toch een goede fotograaf?

Helaas is een mooi portfolio NIET een garantie dat de fotograaf ook uw opdracht kan vervullen. Hier zijn wat factoren die u moet weten voor u het portfolio bekijkt.

Een portfolio kan makkelijk bestaan uit toevalstreffers. Iedere fotograaf heeft wel toevalstreffers. Het is niet zo moeilijk om een portfolio met mooie toevalstreffers te maken. Maar u heeft een fotograaf nodig die niet af en toe en topfoto maakt, maar constant. Een portfolio dat bestaat uit een klein aantal foto’s zou ik per definitie wantrouwen.
Foto’s gemaakt tijdens workshops. Er zijn veel fotoworkshops waar je mooie foto’s kunt maken. Alles wordt tot in de puntjes wordt voorbereid: het model, de kleding, het licht. Je hoeft alleen nog maar op het knopje te drukken. Je hoeft alleen nog maar klik te doen. De workshopgever stelt bij wijze van spreken je camera nog voor je in… Die foto zet je in je portfolio, en iedereen denkt dat jij die foto zou kunnen maken. Niets is minder waar, maar dat weet niemand.
Er zijn ook fotografen die pronken met andermans veren. Dit is echt een beetje een probleem aan het worden: je pakt een foto van een stock fotowebsite en zet die in jouw portfolio. Oh, kijk eens, hij fotografeert over de hele wereld! Of je pakt foto’s van collega-fotografen. Zelf ben ik al meerdere keren mijn foto’s tegengekomen op de website van ‘concullega’s’. Die dan vervolgens voor een beduidend lager tarief hun diensten aanboden.

(Daarom even het volgende: alle foto’s op mijn website heb ik zelf gemaakt. En ik heb heel veel foto’s op mijn website staan, zodat u goed kan zien wat de kwaliteit is die u kunt verwachten als u met mij in zee gaat.)

11 tips om een goede fotograaf te vinden!

Ik begrijp het best als u nu denkt: tsja… hoe weet je dan wie je moet vertrouwen? Nou, daar help ik u ook graag bij. Want u noemt al het juiste woord: het gaat om ‘vertrouwen’. Er zijn betere manieren om een hoge mate van vertrouwen te kunnen hebben in de fotograaf van uw keuze.

Allereerst, maak er voldoende budget voor vrij. Het is niet reëel om te denken dat je een goede professional krijgt voor tientjes. Een beginnende fotograaf kost in Nederland € 75/uur; een ervaren fotograaf € 125 – 150/uur, en de hele goede gespecialiseerde fotografen € 225 en meer per uur.
De ironie is dat bij veel opdrachten de fotografie een sluitpost is. Dan is er een dagvoorzitter ingehuurd voor € 2500; en is er een band voor € 1500. En nog een DJ voor € 1200. En dan moet de fotograaf komen voor € 600, want dat is nog over. En dat zijn wel de beelden waarmee u naar uw relaties wil gaan communiceren. En dan bent u verbaast dat de beelden niet spetteren…
Ga het gesprek met de fotograaf aan. Pak de telefoon. De belangrijkste vraag is: krijgt u vertrouwen in hem of haar? Heeft u een klik? Vraag naar zijn/haar aanpak. Naar de prijsstructuur. Even blind 5 offerte-aanvragen sturen aan 5 vijf fotografen is echt vragen om problemen. U denkt dat het lekker snel is, maar de problemen komen daarna…
Let op de communicatie van de fotograaf. Spreekt hier ervaring en mensenkennis uit? Helpt hij/zij u de opdracht doordenken? Heeft de fotograaf een dienstgerichte opstelling?
Bekijk wel het portfolio van de fotograaf. Misschien denkt u na mijn opmerkingen hierboven dat een portfolio niets zegt. Maar dat is niet wat ik bedoel. Mijn suggestie is juist dat u het portfolio goed — en kritisch —bekijkt. Heeft de fotograaf een uitgebreid portfolio, of maar een paar beelden? Staan er beelden in die lijken op wat u nodig heeft? Zijn de foto’s gemaakt in soortgelijke situaties? Zijn de beelden allemaal een beetje hetzelfde, of zijn ze gevarieerd? Vraag de fotograaf ook naar hoe een bepaald beeld tot stand is gekomen. Bevat het antwoord een referentie aan een workshop, zoek dan even verder.
Vraag de fotograaf of u voorbeelden mag zien van soortgelijke opdrachten. Ik heb een uitgebreid portfolio online staan, maar ik heb nog veel meer beelden niet online staan. Zo fotografeer ik bijvoorbeeld regelmatig in de zorg. Daar heb ik een portfolio van online staan. In dat portfolio staan geen foto’s uit tandartsenklinieken en oogklinieken. Toch kom ik met enige regelmaat wel in dat soort zorg-praktijken. Maar de tijd en ruimte ontbreekt om alles online te zetten!
Hoe voorkomt u dat u teveel betaalt? Een vakfotograaf heeft gewoon een vaste prijsstructuur, en die staat vaak gewoon online. Dit zijn de prijzen die hij hanteert, en daar gaat hij of zij niet over onderhandelen. U kunt een offerte aanvragen, en dan staan daarin gewoon de prijzen die u al in ene op zijn website had kunnen zien.
Vraag de fotograaf naar hoe het zit met de rechten, en mogelijke andere kosten. Zegt de fotograaf dat u de beelden ‘rechtenvrij’ mag gebruiken, dan weet u in ene dat u met een amateur te maken heeft. Hiermee in zee gaan is vragen om problemen. Onder zowel Nederlandse als Europese wetgeving rusten er ALTIJD rechten op beelden. Een professionele fotograaf kan u er snel en eenvoudig door heen praten.
Ga in zee met een fulltime professional. Het is heel simpel (al zullen veel weekend warriors het met me oneens zijn): een fulltime fotograaf is een doorgewinterde, gepassioneerde, gefocuste professional. Het is het bekende ‘hedgehog’ principe: de fulltime vakfotograaf weet één ding: hoe hij met goede beelden zijn opdrachtgever gelukkig maakt.
Een goede fotograaf is aangesloten bij de branche vereniging van Nederlandse Professionele Fotografen (DuPho, hetgeen staat voor Dutch Photographers). Hij of zij gebruikt de algemene voorwaarden van de DuPho, die niet alleen de fotograaf beschermen, maar ook u. En u kunt daar terecht als u niet tevreden bent over de dienstverlening van de fotograaf.
Zelf ben ik ook nog lid van het Master Photographers Network; een netwerk van professionele fotografen in internationaal verband, waarbinnen je jezelf moet kwalificeren tot brons, en vervolgens optioneel tot silver en vervolgens gold master (ik ben silver-master fotograaf). Er zijn hele goede fotografen buiten dit netwerk, maar lidmaatschap in zo’n netwerk geeft ook weer extra vertrouwen in de vaardigheid van de fotograaf).
Recensies zijn tot op bepaalde hoogte nuttig. Heeft een fotograaf er geen, dan zou er een belletje moeten gaan rinkelen. Maar heeft een fotograaf er veel, dan wil dat niet altijd wat zeggen. Sommige fotografen bieden gratis extra beelden aan in ruil voor een mooie recensie.
Wat ik zou doen is zoeken of een fotograaf ook een negatieve recensie heeft gekregen, en dan kijken hoe hij of zij daarop reageert. iedere fotograaf heeft vroeger of later wel een klant die niet heemaal tevreden is. Wat je wilt is een fotograaf die niet snel in de verdediging gaat, maar echt zijn best doet de klant tegemoet te komen.
Bekijk de klantenlijst van de fotograaf. Hoe beter de fotograaf, hoe genommeerder de klanten. Sterke merken, of het nou Zeeman is of Rolex, hebben een uitgekiende marketing strategie. Die zijn kritisch op de fotografen waar ze mee werken. Als een fotograaf alleen maar beelden heeft van ‘winkels op de hoek’, dan heb je met een ander soort fotograaf te maken dan wanneer iemand voor Randstad, Albert Heijn, Range Rover en Levi’s heeft gewerkt.
En als laatst tip: vraag het uw netwerk. De kans is groot dat als iemand in uw netwerk tevreden is over een fotograaf, u dat ook gaat zijn. Twee dingen om even op te letten: is er sprake van echte tevredenheid, of probeert iemand zijn vriendje naar binnen te praten (aanbevelingen via LinkedIn zijn om die reden niet erg betrouwbaar). En: gaat het om gelijksoortige opdrachten? Dat een fotograaf een leuke foto van een paard heeft gemaakt wil niet zeggen dat ze ook een concourse hippique kunnen fotograferen.

In conclusie: ja, het is even werk. Maar gelooft u mij als ik zeg dat een kleine tijdsinvestering vooraf u ontzettend veel tijd en energie gaat besparen later in het proces. En dat uw beelden u veel meer plezier en resultaat gaan opleveren!

U ziet niet één goede foto - maar een heleboel goede foto's. Met creativiteit en variatie en goede timing. Dat geeft vertrouwen: deze fotograaf is niet afhankelijk van toevalstreffers. Hij kan overweg met de uitdagende omstandigheden: donker, snel bewegend programma. — U ziet niet één goede foto – maar een heleboel goede foto’s. Met creativiteit en variatie en goede timing. Dat geeft vertrouwen: deze fotograaf is niet afhankelijk van toevalstreffers. Hij kan overweg met de uitdagende omstandigheden: donker, snel bewegend programma.

Heb ik een expert nodig?

Ook binnen de fotografie zijn speciale vakgebieden te onderscheiden. Op elk vakgebied zijn er experts. Dit zijn fotografen die dat vakgebied doen, en alleen maar dat vakgebied. U kunt een gespecialiseerde architectuurfotograaf vragen uw bruiloft te fotograferen, maar hij doet het niet. En als hij het wel deed zou u niet gelukkig zijn met het resultaat.
Maar: een expert is gemiddeld zo’n 50% duurder. En dat verschil gaat u lang niet altijd zien.
Een voorbeeld: zelf ben ik meer algemeen fotograaf. Ik heb een paar dingen waar ik me speciaal op toeleg: portretfotografie, eventfotografie, industriële fotografie, productfotografie en architectuurfotografie. Ik heb nog nooit een klant gehad die ontevreden was over mijn architectuurfotografie. Maar daar staat tegenover dat gespecialiseerde architectuurbureaus wel beter weten dan met mij in zee te gaan. Die zoeken de hele bijzondere beelden, die precies hun ontwerp goed laten zien. Dat is voor mij net een tikje te hoog gegrepen.
Maar ik mocht enige tijd geleden voor de gemeente Rotterdam parkeergarages fotograferen. Een opdracht waar een gespecialiseerde architectuurfotograaf waarschijnlijk niet veel trek in zou hebben. Maar voor mij een hele leuke opdracht. En de opdrachtgever gebruikt de beelden vol op, want ik kom ze op mijn tochten door deze mooie stad dagelijks tegen.

Mocht u een vraag hebben over een opdracht, dan kunt u me altijd bellen. Graag vertel ik u hoe ik zelf te werk zou gaan. En als de opdracht verder gaat dan mijn eigen expertise, dan heb ik een breed netwerk en kan ik u precies vertellen wie u nodig heeft.

A Circus, a gym and a comedy club

10 februari 2020

Photographing ‘Richard Hammond BIG’ in the port of Rotterdam

4 februari 2020

Richard Hammond BIG - Discovery TV Show. RIchard posing in front of the Marie Maersk, the biggest container ship in the world. — Richard Hammond’s Big, Maersk Episode. Copyright Discovery

I finally get to tell you about an exciting project I got to shoot a year ago! These images have been under embargo, but now I have permission to tell you about them. Last April I was contracted by Getty Images (I am a Getty Photographer) to shoot the production of Richard Hammond Big, a new TV show for Discovery. It was an exciting experience, and a perfect fit for my expertise and experience as portrait- and industrial photographer.

The focus of the show is on the big structures we build as humans. The host of the show is Richard Hammond, well-known TV presenter from shows like Top Gear and The Grand Tour. The joke in the title of course is that Richard Hammond is quite small (5 ft. 6, or 1,68m. according to Wikipedia), although I hasten to add that what he lacks in inches he more than makes up for in personality. I had fun connecting with him; he was focused, funny, and very approachable.

In the port of Rotterdam everything is BIG

I was asked to photograph the production of an episode of the show that was recorded in Rotterdam. The biggest containership in the world was visiting our port. The port of Rotterdam is one of the biggest ports in the world, and at any point in time a number of big containerships are in the port. The biggest cranes in the world offload them. The ships are navigated through the port by some of the most powerful tugboats. Plenty of material there to make an interesting episode! Also, a total thrill for this portrait and industrial photographer, because a production team like that gets to see lots of special places and record amazing angles. We did our recording at the APM container terminal, and they were amazingly accommodating and hospitable. I frequently get to special places and am given special demonstrations, but this was on another level all together!

Big and small

My brief from Discovery was to look for images that would contrast Richard’s size with the object in view: the ship, a crane, a tugboat, a container transport vehicle. So I was on the lookout for those images, which was a little stressful because the team had suffered serious delays and was trying to catch up. It was a race against the clock, because, as friendly as APM was, at 5 PM the ship was going to sail, and there was nothing that would delay that. Finding the time to get Richard alone for just the photography was a challenge. I am grateful to say that the team was very friendly and accommodating in spite of the time-challenge.

A funny moment

Somewhere in the course of the morning I noticed that an APM employee showed Richard the tiny device that is buried in the ground all over the terminal, and that help the contained transport vehicles find their way. Richard held it up, and at that moment I saw an opportunity. I asked Richard to edge a little closer to one of the vehicles and hold up the device. I explained what I saw: such a tiny device was steering these huge and powerful vehicles. A perfect match for the request Discovery had made.

Richard immediately got my idea. He yelled at the rest of the crew (which consisted of about 8 people): ‘you’re all fired!’ Then he pointed at me and said ‘he’s my new director. He saw this idea and you didn’t!’

The film crew laughed and gathered round and took some shots from the same angle. A minute later the show’s director came over and proposed another shot in a different spot. Richard looked at him, pointed at me and said: ‘ok, he’s fired, you’re my director again.’

To which I commented: ‘well, that went fast!’ Richard laughed and said: ‘it’s a fast moving business! You’ve got to stay with it!’

We spent the morning photographing and filming the fully automated transport of containers through the port. In the afternoon we photographed and filmed the loading of the ship from one of those cranes. Such fun to climb such a tall crane! It has see-through floors consisting of metal grids. So basically you’re looking down 100 meters right by your feet. As evening fell we photographed and filmed powerful tugboats pulling the ship out to sea. The timing was near perfect; we watched the ship sail away just as the sun was setting.

Watch the show

The show will be broadcast in the UK on feb 5^th, and in the Netherlands on March 3^rd.
Link to the website for the TV show.

APM Container Terminal, Port of Rotterdam, by industrial photographer Rogier Bos

Ik wil foto’s!

27 januari 2020

Het gebeurt elke week wel één of twee keer. Dat ik word opgebeld met de vraag: Goedemiddag — ik wil foto’s. Wat kost dat? En dat het dan stil is omdat men wacht totdat ik een bedrag noem. Tsja… om dat te doen heb ik toch echt wat meer informatie nodig. Als ik een gekke vergelijking mag maken: het is een beetje alsof je de Albert Heyn binnenloopt, je handen aan je mond zet, en hard schreeuwt: ‘Ik wil eten! Wat kost dat?’

Kwantakosta?

Dezelfde analogie kun je maken met een auto-dealer (ik wil een auto!), de schilder (ik wil dat u mijn huis schildert!), de web-bouwer (ik heb een website nodig. Wat kost dat?), en voor de dierenwinkel (‘ik wil een huisdier!’)… Bij al deze partijen geldt: er zijn veel mogelijkheden. En de prijs hangt af van wat u wilt.

Wat je dan soms merkt is dat mensen het vervelend vinden als je allerlei wedervragen begint te stellen voordat je antwoord geeft. En toch hebben we echt maar informatie nodig. Vergelijk het nog even met de Albert Heyn: een medewerker zal op uw roep ‘ik wil eten’ ook niet zomaar een pak rijst in uw winkelmandje gooien. Ze zullen eerst vriendelijk glimlachen, dan u vertellen dat ze u graag helpen en dat u de juiste winkel bent binnengelopen, en u vervolgens vragen wat u in gedachten had, of wat u lekker vindt!

Bij de fotograaf is het niet anders! We helpen u graag, maar hoe beter u dat kunt aangeven wat u wilt, hoe beter wij u van de informatie kunnen voorzien die u zoekt!

De drie belangrijkste vragen

In deze blogpost ga ik u de drie meest voorkomende mogelijkheden (keuzes) voorleggen. Daarmee kunt u, de volgende keer dat u een fotograaf belt, heel concreet aangeven wat u wilt. Zodat de fotograaf u snel en duidelijk kan helpen.

1. Particuliere of zakelijke fotografie?

De eerste vraag is: betreft dit een particuliere of zakelijke fotografie opdracht? Misschien vraagt u zich af wat dat uitmaakt. Nou, nogal veel. Er zijn namelijk fotografen die het ene doen, maar niet het andere (ik doe beiden). Maar er zijn meer verschillen: particuliere foto’s komen vaak aan de muur. Zakelijke foto’s komen voornamelijk op websites en in drukwerk. Particuliere foto’s zijn voornamelijk voor privégebruik; zakelijke foto’s zijn vaak voor publiek gebruik. Dat is van invloed van hoe je de opdracht benadert en de keuzes die je als fotograaf maakt. En dus ook van invloed op de prijs.

2. Wat moet er op de foto?

De tweede vraag gaat over het onderwerp. En hier zijn heel veel mogelijkheden. Ik zet er een aantal op een rij. Onderaan dee blog vindt u allerlei voorbeelden.

Individuele portretten | voorbeelden
Groepsportret | voorbeelden
Portretten voor LinkedIn en smoelenboeken | voorbeelden
Redactioneel portret: portretfoto die een verhaal vertelt | voorbeelden
Event reportages | voorbeelden
Industriële fotografie: foto’s van bouwprojecten, infrastructuur, en productielocaties en processen | voorbeelden
Productfotografie | voorbeelden
Reclamefotografie | voorbeelden
Architectuurfotografie: in- en/of exterieurfotografie van gebouwen en ruimtes | voorbeelden
Mode fotografie | voorbeelden
Sportfotografie (doe ik niet)
Macrofotografie (doe ik niet)
Journalistieke fotografie (doe ik niet)

Let op: een opdracht kan bestaan uit meerdere onderwerpen. Zo bestaat een bedrijfsreportage vaak uit foto’s van het gebouw (architectuurfotografie); producten (productfotografie); mensen aan het werk en bedrijfsprocessen (portretfotografie). En bij eventreportages word ik vaak ook gevraagd om portretten te maken. Dit hoeft niet uit te maken voor de prijs, maar het helpt wel als u het in ene vermeldt.

Binnen de particuliere fotografie kunnen we de volgende velden onderscheiden:

Individuele portretten | voorbeelden
Groeps/familieportretten | voorbeelden
Bruiloften | voorbeelden
Zwangerschapsfoto’s | voorbeelden
Newborn shoots (doe ik niet)
Bevallingsreportages (doe ik niet, maar mijn vrouw wel! Zie hier…)

3. Waar en wanneer?

Een derde vraag, van invloed op de vraag over de kosten, is: waar en wanneer moet de fotografie plaatsvinden?

De meeste fotografie doe ik ‘op locatie’: dat wil zeggen bij de klant, of een locatie die hij of zij uitkiest. Ik heb echter ook een grote eigen studio. Hier doe ik ook veel portret- en productfotografie.

En wanneer? Datum, tijdstip en duur zijn belangrijke stukken informatie. Het helpt als u die in ene kunt overleggen.

Daarbij wil ik twee opmerkingen maken:

Laat de reiskosten niet een doorslaggevende factor zijn bij de keuze voor de fotograaf. Je ziet vaak dat opdrachtgevers proberen enkele tientjes reiskosten uit te sparen door met een fotograaf van mindere kwaliteit in zee te gaan. U komt er snel achter: goedkoop is duurkoop.
“Die foto is zo gemaakt!” horen we vaak. De realiteit is dat opdrachtgevers hebben vaak geen flauw benul hebben van hoe lang het kost om een goede foto te maken. Wat ze bedoelen is: ‘met mijn smartphone heb ik die foto snel gemaakt’. Even een schilderijtje uitlichten om een foto te maken die in een catalogus kan komen, kan veel tijd kosten. Een mooie foto van een gebouw maken, betekent vaak dat je moet wachten op het juiste weer. Soms rij je dan als fotograaf 2 of 3 keer voor niks, voordat de foto met dat wow-effect gemaakt kan worden.