Blog - Pagina 2 van 45

Ook dat hoort bij professionele fotografie: de nieuwe versies van alle programma’s

25 november 2018

Bovenstaand foto overzicht maakte ik zojuist in de nieuwe versie van Photoshop. Het zijn allemaal foto’s die ik de afgelopen week maakte. In de nieuwe versie van Photoshop, die vorige week uitkwam, zit een frame tool. Daarmee maak je zo’n overzicht gemakkelijk.

Ik besteed mijn vrije zondagmiddag aan het leren van de nieuwe dingen die er in de nieuwe versie van Photoshop zitten. Als professioneel fotograaf is mijn commitment om u van dienst te zijn met de nieuwste mogelijkheden. Dat betekent dat ik zo nu en dan flink tijd moet vrij maken om te ontdekken wat er kan, wat er verandert is, en wat er niet meer kan. Want de wizzkids van Adobe bedenken steeds weer nieuwe dingen. Soms heel handig — maar vaak veranderen ze dingen of verwijderen ze dingen waarvan zij kennelijk denken dat die niet meer nodig zijn.

Photoshop lijkt een beetje op de Bijenkorf

Natuurlijk moet je in ieder vak je kennis bijhouden. En toch willen mensen nog wel eens vergeten dat ook dat onderdeel is van het werk van professionele fotografie. Want Photoshop is niet echt een eenvoudig pakket. Mij doet het altijd een beetje denken aan de Bijenkorf (en dan bedoel ik de winkel): enorm groot; ze hebben van alles, maar vind het maar eens… Je bent er echt wel even zoet mee!

Ik denk dat ik echt wel een redelijke photoshopper ben. En toch benut ik, schat ik, maar 10% van wat er met het pakket kan. Regelmatig dat ik bij een collega over de schouder meekijk en denk: huh, kan dat ook? En omgekeerd hetzelfde. Je moet, als professioneel fotograaf, je photoshop kennis op peil houden. Maar photoshop is eigenlijk een vak apart geworden. En dat maakt het complex. de vraag waar ik en mijn collega’s regelmatig mee worstelen is: hoe ver ga je? Wanneer besteed je iets uit? Welke vaardigheden wil je wel beheersen, en welke niet?

Maar lang niet alleen photoshop

Wat het nog verder compliceert is dat een professioneel fotograaf niet alleen Photoshop gebruikt, maar ook een hele andere serie pakketten. En die krijgen allemaal één of meerdere keren per jaar een upgrade. Niet dat zo’n upgrade altijd zinvol is: soms blijkt een upgrade vooral een cosmetische facelift te zijn met als doel om weer een nieuwe zak met geld op te halen. Maar soms zijn de veranderingen echt behoorlijk. Je weet het niet van te voren: je kunt er voor kiezen de upgrade niet aan te schaffen en eerst video’s op Youtube te kijken om te zien of iets zinvol is — maar een behoorlijke tijdinvestering is het wel! Hier zijn de programma’s waar ik regelmatig gebruik van maak:

Photoshop: heeft nu een behoorlijke upgrade gekregen
Lightroom: pakket werkt uitstekend, maar is al jaren hetzelfde. Mag een stevige upgrade krijgen!
NIK software: na jaren door Google te zijn stilgelegd nu door DxO overgenomen. Die heeft nu voor de tweede keer een upgrade uitgebracht die alleen bestond uit technologische verbeteringen. Die waren nodig, maar langzamerhand wordt het wel HOOG TIJD voor wat vernieuwing!
Alienskin: mooie plugin die probeert te concurreren met Photoshop
OnOne: heeft net een mooie grote upgrade uitgebracht. Lijkt echt heel veel mooie mogelijkheden te bieden. Ik hoop in de kerstvakantie er even goed in te duiken
Bridge
Premiere
Illustrator
InDesign

Nou, u ziet het. Er is nog genoeg om door te leren. Ik ga weer verder… deze video laat me de mooie nieuwe dingen in Photoshop zien.

Boekcover fotografie: auteur op de grens van licht en donker

19 november 2018

Een paar jaar geleden deed ik een shoot met Lianne de Graaff. Lianne is coach, en voor haar website had ze een aantal foto’s van zichzelf nodig. Foto’s die uitstraalden wie zij was. We hebben die foto’s gemaakt in het park onder de Euromast op een redelijk grijze dag in de herfst. Maar de foto’s waren mooi, en Lianne was heel tevreden. Nu heeft Lianne een (bijzonder) boek geschreven en had ze foto’s nodig voor de cover. Daarvoor benaderde ze mij weer.

Deze keer moesten de foto’s alleen heel anders. Ze moeten worden gemaakt in de studio, en ze wilde ze voor de helft tegen een witte achtergrond, en voor de helft tegen een zwarte achtergrond. Zo wilde ze uitdrukking geven aan de twee kanten van ons menszijn; in haar boek helpt ze mensen hun zwakke kanten te transformeren in krachten. Een mooi idee, waar ik graag aan mee wil werken.

Dat werd een hele leuke shoot. Niet alleen is het maken van dergelijke foto’s uitdagend, maar Lianne nam van alles mee naar de shoot, maar vergat haar kleding. Haar man gebruikte de shoot om een video-opname te maken. Dat leverde een leuk resultaat op. We hebben gespeeld met mijn rookmachine, wat ook altijd een apart effect geeft. En we hebben Lianne in allerlei bochten gewrongen op de regisseursstoel om een leuke foto te maken.

Twee weken geleden was de presentatie van haar boek, en ik kreeg een VIP uitnodiging. Erg leuk om Lianne in haar woorden te horen vertellen over hoe ze die shoot heeft ervaren. Ze was duidelijk zeer blij met de foto’s.

En ik ben intussen begonnen haar boek te lezen. Ik moet zeggen: ik kan het u zeer aanraden! Ik heb echt wel het een en ander gelezen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Maar in ‘de BV IK’ is Lianne er in geslaagd om een totaalconcept voor te leggen wat eigenlijk alle kanten van ons menselijk bestaan raakt. Dat ben ik nog niet eerder tegengekomen, en dat is erg leuk.

Website van Lianne: Je bent meer. U kunt het boek hier bestellen.

Andere fotografen coachen: drie kwalificaties behaald!

11 november 2018

Na het negatieve bericht van vorige week deze week een veel positiever bericht. Het afgelopen jaar heb ik drie collega’s gecoacht naar hun kwalificatie. Afgelopen weekend hebben ze alle drie die kwalificatie behaald: collega’s Ron en Sandra haalde hun bronzen kwalificatie en collega Daniel haalde zelfs zijn zilver.

Dat moet ik misschien even toelichten. Ik ben lid van het Master Photographer’s Network; een netwerk van professionele fotografen die constant aan hun fotografische vaardigheden werken. We zien ons werk als ambacht: een vaardigheid die je eindeloos aanscherpt en verfijnt. Iedere professionele fotograaf kan lid worden van het netwerk, maar je moet binnen twee jaar je bronzen kwalificatie behalen. Vervolgens kun je opgaan voor je zilveren en je gouden kwalificatie. Met elke stap moet je werk aan hogere eisen voldoen. Zelf ben ik 4 jaar lid geworden en heb ik in 2015 mijn zilveren kwalificatie behaald. Dat was toen een beetje brutaal; gelijk opgaan voor je zilver, maar mijn coaches vonden dat dat kon.

Het behalen van zo’n kwalificatie is geen eenvoudig proces. Je moet een panel van 10 bij elkaar passende beelden, op groot formaat uitgeprint, aan een internationale jury laten zien. Zo’n panel wordt beoordeeld op een hele serie eisen; zo moeten de beelden consistent zijn van toon, contrast, onderwerp, heel mooi geprint, en impact hebben. Als een fotograaf besluit op te gaan voor zijn kwalificatie kiest hij 2 coaches uit die hem (of haar) in dat proces begeleiden. Die coaches hebben kritiek op alles en leggen je het vuur aan de schenen. Ze laten je dingen zien die je zelf echt niet zag. De standaard reactie van elke kandidaat is altijd ‘maar zo vind ik het mooi!’. Dat verandert vaak snel als een coach je helpt kritisch naar je beeld te kijken. Coaches helpen je vervolgens om betere beelden te maken, je beeld beter te bewerken, en beter te presenteren.

Dit jaar heb ik dus 3 collega’s mogen coachen. En ze hebben het alle drie gehaald! Dat laatste is zeker niet vanzelfsprekend; dezelfde dag gingen zo’n 14 mensen op, waarvan 5 het niet haalden. Die mogen het volgend jaar opnieuw proberen.

Ik heb toestemming van mijn drie coachees om u hun panels te laten zien. Graag maak ik even reclame voor hen… het zijn alle drie hele goede fotografen en hele prettige mensen. Dus: aanrader!

Daniel Wenzel: zilver!

Daniël is nog niet zo lang lid van de MPN en ging gelijk op voor zilver. Ik had er nooit veel twijfel over dat hij dat gemakkelijk zou halen. Daniël doet aan ‘composite photography’: hij fotografeert de elementen van zijn beeld los en combineert ze dan in Photoshop tot een beeld. Dat doet hij heel erg goed: hij maakt beelden waar je naar kunt blijven kijken. Ze zitten heel erg goed in elkaar, en bevatten veel humor.

Hieronder het panel van Daniël. Voor zilver moet je 20 beelden aanleveren. Ik heb een van de beelden vervaagd, omdat dit nog door de opdrachtgever moet worden gepubliceerd. U kunt zijn fotografie beter bekijken op zijn website.

Sandra van der Meulen: brons!

Sandra is een geboortefotografe. Ze beoefent wat wij fotografen een ‘documentaire stijl’ noemen: ze fotografeert de situatie zoals die is, en probeert daarin niet dingen mooier te maken dan ze zijn. Haar fotografie is eerlijk en direct, en tegelijk ook intiem en persoonlijk. Waar veel fotografen (waaronder ik) met sturing van de modellen, het plaatsen van elementen en gebruik van flitslicht een zo mooi mogelijk beeld proberen te maken, is Sandra volledig afhankelijk van de omstandigheden. Daarmee is Sandra’s fotografie binnen de MPN een beetje een vreemde eend in de bijt, en daar hebben we best wel lange gesprekken over gehad. Ik ben zeer blij te kunnen zeggen dat de jury uiteindelijk onze mening deelde, en Sandra beloonde met een hoog puntengetal. U ziet meer van Sandra’s werk op haar website.

Ron Spaay: brons

Ron is, net als ik, een fotograaf in Capelle. Hij is, anders dan ik, al zijn hele leven fotograaf. Hij heeft de vele veranderingen die de fotografie heeft doorgemaakt allemaal ervaren — soms door hele ingewikkelde en persoonlijke uitdagingen heen. Ik vind het dan ook zeer bijzonder en lovenswaardig dat iemand die al zoveel heeft gezien, toch besluit lid te worden van de MPN en verder te leren, en zich dan blootstelt aan zo’n blaaskaak als ik: vergeleken met Ron kom ik net kijken… En niet alleen dat: Ron is een goede trouwfotograaf, maar voor zijn kwalificatie heeft hij zich in een jaar tijd helemaal bekwaamd in een heel ander soort fotografie, waarbij flitslicht als aanvulling op het bestaande licht een belangrijke rol speelde. En ook hem beloonde de jury met een hoog aantal punten — en met de ‘best portfolio’ prijs. Die wordt elk jaar uitgereikt aan het portfolio dat de jury het beste vindt. U kunt Ron’s verdere werk op zijn website bekijken.

Gediskwalificeerd!

5 november 2018

Personaility in the 21st century: it takes many photo's to show you who I am. And I would rather show you on social media than in person... Photo protected by copyright. — Personaility in the 21st century: it takes many photo’s to show you who I am. And I would rather show you on social media than in person… Photo protected by copyright.

Afgelopen weekend was het MPN jaarcongres. MPN staat voor Master Photographer’s Network, en is de club van professionele fotografen waar ik nu zo’n 5 jaar met veel plezier lid van ben. Tijdens ons jaarlijkse congres vindt de themawedstrijd plaats. Iedere fotograaf wordt geacht een goede foto te maken rond een bepaald thema. Dit jaar was het thema ‘Personality’. Een internationale jury kiest dan de drie beste foto’s uit, en de leden mogen ook de beste foto uitkiezen. Zes kansen op een prijs dus! Dit jaar besloot ik heel serieus mee te doen en heb ik bovenstaand beeld ingeleverd.

Helaas, hij werd (als enigste) gediskwalificeerd. Het bleek dat er voorschriften voor het maximale formaat waren: 90cm breed en hoog. Dat had ik niet goed gelezen. In de drukte van de afgelopen weken had ik van van die breedte wel begrepen, maar dat er een maximale hoogte was, dat was me even ontgaan. Mijn foto was met 108 cm te hoog — en als je niet voldoet aan de voorwaarden, dan wordt je gediskwalificeerd. Dat vond (en vind) ik volkomen terecht, maar gelooft u mij als ik zeg dat het een dreun was. In een foto als deze gaat veel tijd, geld en moeite zitten. Ik ging echt voor een prijs, en denk dat mijn foto best een kanshebber was. Ik baalde dus als een stekker!

Het wekte ook wel enige verbazing bij de andere leden van de MPN (alsmede ook veel geplaag over Rogier die niet goed kon lezen): een aantal mensen zei dat ze mij toch wel zagen als een Pietje Precies. Dat is niet een term die ik erg leuk vindt, maar men voegde er snel aan toe dat men mijn aandacht voor details en precisie zo waardeert.

Ik moet eerlijk zijn en zeggen dat ik daar hard mijn best voor moet doen! Ik ben uit mezelf meer iemand van de grote lijnen. Maar binnen mijn werk als fotograaf en dienstverlener naar opdrachtgevers werk ik er hard aan om secuur met de details om te gaan: ik houdt mijn agenda nauwkeurig bij, hou mijn administratie nauwkeurig in de gaten, en lees de technische documenten van mijn apparatuur zorgvuldig.

Maar soms gaat het mis. Vanavond maar eens vroeg naar bed, zodat ik morgen fris en geconcentreerd voor u aan de slag kan. Ik heb er na een inspirerend weekend nu al zin in.

Architectuurfotografie en de nederlandse hokjesmentaliteit

6 oktober 2018

Gisteren moest ik voor een opdracht in Zoetermeer zijn. Na afloop reed ik langs dit restauratieproject: deze flat wordt volledig gestript en gerenoveerd. Wellicht dat het aan het mooie zonlicht lag, maar op de een of andere manier moest ik stoppen en foto’s maken. Dit gebouw raakte mij. Ik vond het mooi.

In dit gebouw zie ik de nederlandse hokjesgeest. Iedereen heeft zijn eigen privé-vakje. Daar mag je alles doen wat je wilt. Je mag de muren behangen, of verven in elke kleur die je maar wilt. We zitten vlak bij elkaar, boven op elkaar opgestapeld. Toch hebben we allemaal onze eigen plek. We zien niks van elkaar, totdat zo’n renovatie ons privé-domein aan de wereld laat zien.

Elk hokje heeft zijn eigen verhaal. Waarschijnlijk waren er in dit gebouw allerlei culturen vertegenwoordigd, en werden er verschillende talen gesproken. Er werd tv gekeken, geslapen, eten gemaakt, ruzie gemaakt, gevreeën, sollicitatiebrieven geschreven, studieboeken gelezen, gedroomd, feestjes gegeven… er werd op allerlei manieren geleefd en beleefd — allemaal privé en verborgen. Tot dat een grote kraan de gevel weghaalde en dat leven aan de wereld liet zien.

Klik op de beelden om ze groter te zien.

A photographer’s reflections on Photokina 2018

27 september 2018

I have just returned from a two-day visit to Photokina 2018. Photokina is the largest trade show in the world of professional photography and it takes place every two years in Cologne, Germany. As a professional photographer living in Holland I consider myself fortunate that this event happens so close to where I live (a three hour drive), and so I make a point of going every time. Actually, I really enjoy visiting Photokina; it’s kind of like a candy store for professional photographers!

In this post a number of observations and experiences, as well lots of photo’s. In showing them to you, I hope to give you a bit of an insider’s view of my world. For professional photographer’s who could not go, I hope my blogpost gives you an impression anyway. Disclaimer: the following are my thoughts and no one else’s. I may be totally mistaken or misinformed. 🙂

A couple of surprises

Let me start by listing a couple of things that surprised me as soon as I arrived.

Compared to Photokina two years ago, this year’s show was a lot smaller. It was two whole halls smaller. Now, the Koelner Messe where the Photokina is held is really large, so even with two halls less, it is still a huge event. But still…
The parking, and especially the signage to the parking at Koelner messe, is atrocious. Every single time I’ve been, they’ve changed it from previous years. Now they have a giant parking garage, which I will grant, is very nice. But the signage to get there is utterly confusing; you need to walk for miles from the garage to the Koelner Messe, and on the way to the Messe, you pass large parking lots, which are totally empty, even though they are a lot closer.
I was really surprised by the compagnies that weren’t there. Let me list a few…
Elinchrom wasn’t there. Elinchrom is a swiss producer of high quality flash lights. I use a lot of Elinchrom. But recently two other major players in the flash light industry went out of business (Bowens and Multiblitz), and it is rumoured Elinchrom is next. T0 not attend Photokina seems like the writing on the wall.
Adobe wasn’t there. That is really odd. There’s no chance of Adobe going out of business any time soon. To me, it seemed very disrespectful of their client-base. Every photographer in the world uses Adobe products. In the recent past Adobe has switched to a subscription model of their software license. I suspect literally every Photokina visitor is an Adobe client. For them not to attend, seems not very appreciative of their client-base.
Sandisk wasn’t there. Nearly every professional photographer uses Sandisk cards
Westcott wasn’t there. They make some of the finer flash equipment in the world. I don’t understand them not be there.

Enough of the griping, on with some of what I saw!

Fujifilm

The photographic industry is always changing. The biggest development in recent years is the arrival of professional photo camera’s without the internal mirror. This year my brand, Nikon, and Canon (the biggest player on the market) came out with professional mirrorless camera’s. I should say ‘finally’, because Fujifilm has been making them for a while now. I invested in Fujifilm camera’s three years ago, and have enjoyed them very much. So while Canon and Nikon have finally got their first mirrorless camera’s out, Fuji brought out the third release of its professional mirrorless camera, the X-T3, and the second edition of the medium format camera. The feeling with many people I spoke to regarding Nikon and Canon’s mirrorless camera’s was ‘too little, too late’, or as the Dutch say: it’s like bring out the mustard, long after the meal is over.

I’m quite excited by what Fujifilm is producing, and so were lots of other people. The Fujifilm stand was heaving with people!

Looking for new stuff!

I go to Photokina looking for the new developments. Every year there are lots — but not everything is useful to me. But one company I have become enamoured with is SMDV. This is a small Korean company that is making nice, affordable flash equipment. Every time I visit Photokina I see cheap chinese imitations of things European and American companies presented two years ago — but SMDV is making some really interesting new stuff. This year, their parabolic lightshapers were new (see my photo below). A lightshaper fits on your flash light, and shapes your light. Well shaped light makes a great difference in your photo. I’m pretty sure one of these light shapers is going to end up in my studio in the next few months!

Should I go looking for another job?

My industry is always changing. The arrival of the digital camera, and then the dawn on the internet, have thoroughly impacted the world of professional photography. So much so, that people regularly tell me my job is coming to an end. I never believe that ( I think people will always need good images), but I must admit that I was a bit surprised that Nikon had brought two robots who could photograph. Maybe my job will not be to make images, as much as it will be to rent you my photo-taking robots. I guess that would make me a rental company…?

Lots and lots and lots of photo’s

When you go to Photokina, you know you are going to see lots and lots of photo’s. Bt this year it seemed a little crazy, and I am not sure it was very helpful. Fujifilm (yes, the company I just raved about) had committed to showcasing 12 million photo’s at different venues around the world. And one of the venues they choose was Photokina. Now, mind you, these weren’t great photo’s. Many of them were just snaps. But one of there slogans is ‘every photo deserves to be printed’. Here are some photo’s of the endless photo arrays. And in case you observe it seems hardly any one is really looking at them — that struck me too!

Speaking of images, I was disappointed Leica did not put up it’s huge portrait exhibitions like they did in previous editions of Photokina. Instead, Minolta got to use that whole hall for a colour full photo-occassion. Fun, but not the same!

Strange creatures and beautiful displays

Every photokina camera companies bring out models and displays to attract your attention and help you test their latest camera’s and equipment. You could go to Photokina just to see that. Here are some strange creatures I came across.

Actually, my award for the best display goes to Canon. They had a ballet dancer dancing with a peace of cloth that was perpetually moved by a windstage below. I thought it was magical. For that reason, they get the space at the top and the bottom of my blog, even though Canon is not my brand.

Interesting side note though: the Canon host said the display would demonstrate that Canon has the fastest autofocus system. I actually thought Sony’s professional camera’s are faster. And when a Canon rep handed me the Canon camera, and I asked her the question, she whispered the Nikon was faster as well. Which I thought was an interesting little vignette into this industry: all the major companies have new camera’s and say their’s are better then the competition, but it all depends on how you look at it!

Fotograaf reageert op een ongemotiveerde stage sollicitatie — de zoveelste…

17 september 2018

Beste …….,

Dank je voor je email. Je solliciteerde naar een stage plaats binnen mijn bedrijf. In je email schreef je dat ‘je mijn website tegenkwam’ en ‘dat deze je heel erg aansprak’. Op geen enkele manier lichtte je dit toe. Ik heb geen idee wat je wel en niet gezien hebt, en wat je dan aansprak — maar je ziet jezelf kennelijk al binnen mijn bedrijf.

Ik nog niet. Ik krijg elke maand gemiddeld twee of drie e-mails met precies dat zelfde zinnetje: ik kwam uw website tegen en deze sprak me heel erg aan en mag ik stage komen lopen bij u? Staat dat zo in de syllabus van je opleiding? Zo ja, gooi die dan maar gelijk weg.

Het antwoord op je vraag is: ‘nee, je mag niet bij me komen werken’. En (behalve dan dit blogje) krijg je zelfs geen verdere reactie. Ik krijg namelijk de stellige indruk dat je geen enkele moeite hebt gedaan om mijn bedrijfsvoering daadwerkelijk te onderzoeken. Je meldt in elk geval niet wat jou aanspreekt. Heb je überhaupt wel gekeken? Of heb je alleen maar gezocht naar mijn email adres?

Copy-paste

Je vertelt ook niks over jezelf. Ik heb geen idee wat je zoekt, wat je wilt, wat je hoopt te leren. Het lijkt er sterk op dat je dit mailtje copy-paste stuurt aan nog 20 fotografen. Waarom zou ik ook maar enige tijd en moeite stoppen in het beantwoorden van jouw mail, als jij zo lui bent naar mij toe? Ik neem jouw stage nu al serieuzer dan jij!

Staat dat zo in de syllabus van je opleiding? Zo ja, gooi die dan gelijk maar weg.

Laat ik dat even toelichten. Ik heb een passie voor mijn vak. Nee, ik heb geen glamoereus fotobedrijf. Ik fotografeer geen supermodellen en superjachten en supersonische vliegtuigen — nou ja, niet veel 🙂 . Ik fotografeer hele gewone mensen en situaties ‘ en daar probeer ik dan superbeelden van te maken.

Daar kan ik goed een stagiair bij gebruiken. Ik heb veel werk; ik kom op veel bijzondere plaatsen; ik heb veel apparatuur en veel kennis. Die kennis deel ik graag. Ik vind het leuk om jonge mensen met passie voor fotografie van alles bij te brengen — dus een stage bij mij is altijd een leerzame ervaring. Voor mij zijn drie dingen belangrijk:

je fotografische vaardigheden
Je gaat bij mij absoluut fotograferen.
Je ondernemersvaardigheden
Alle opleidingen bieden hier veel te weinig aandacht aan. Ik leer je er alles over.
Je persoonlijke ontwikkeling.
Je leert omgaan met angst, emotie, uitdagende situaties

Stagiairs die met succes een stage bij mij afronden, hebben veel geleerd over deze drie elementen en zijn daarmee goed voorbereid op de werkelijkheid na de opleiding.

Geen handen in je zakken

Maar dan moet je wel zeer gemotiveerd zijn. Fotografie is hard werken, op onregelmatige tijden, en soms in complexe omstandigheden. De kunst is om altijd te blijven lachen en positief te blijven — en in het midden van uitdagende omstandigheden mooie oplossingen kunnen bedenken.

Hier is wat ik bied:

Een uitdagende werkomgeving
Veelzijdige opdrachten: portret, evenement, industrieel, reclamefotografie
Veel uitleg en kennis
Werk in de studio als wel op locatie
Een stage vergoeding. Dit is redelijk ongewoon in fotografie-land, waar doorgaans de houding is dat je al dankbaar mag zijn dat je een stage hebt.. Maar ik vind het niet meer dan redelijk dat als jij hard werkt, je daar ook iets voor krijgt.

Onderdeel van een stage bij mij is dat je elke maand samen met mij een creatief vrij werk project doet. Dit doen we samen, maar jij bedenkt en organiseert het. Dit levert interessante foto’s op voor je portfolio; je mag namelijk mijn apparatuur en studio gebruiken, en we werken samen naar een goed resultaat!

Wat ik vraag:

Een gemotiveerde stagiair. Je bent niet iemand die voortdurend op zijn telefoon kijkt, of met zijn handen in zijn zakken staat. Je zoekt naar wat je nog meer kan doen, en hoe de situatie nog beter kan maken.
Een stagiair met goede sociale vermogens. Je durft vragen te stellen; je bent nieuwsgierig; je bent respectvol naar mijn klanten en vriendelijk naar de mensen voor de camera.

Een nieuwe poging?

Mocht je, na het lezen van dit blogje, nog interesse hebben om stage bij me te komen lopen, dan zie ik je — uitgebreide en inhoudelijke — sollicitatie tegemoet. Zo’n sollicitatie kan altijd rekenen op een reactie!

PS. Twee tips

Als je dit blog even doorkijkt, zie je al snel wat voor opdrachten ik doe, en wat je dus kan verwachten als je stagiair bij me wordt.
Haal je sollicitatie even door de spel-checker heen. Staat al weer zoveel verzorgder.

Architectuur fotografie workshop in Rotterdam

9 september 2018

Afgelopen vrijdag heb ik een workshop Architectuur fotografie gegeven. Was bijzonder leuk. Architectuur is de kunst waarin we wonen en werken — en Rotterdam is bij uitstek geschikt om dat te fotograferen. Tijdens de workshop heb ik niet veel gefotografeerd, maar vooral de deelnemers geholpen. Maar een week eerder heb ik alvast een rondje gelopen door de stad. Rotterdam verandert voortdurend, dus je moet wel weten wat de nieuwste gebouwen zijn. Hier zijn mijn beelden van die voorverkenning.

Ontmoeting: fotografen die werken aan Persoonlijke Ontwikkeling

4 september 2018

Vorige week maandag was de eerste dag van het Persoonlijk Ontwikkelings Programma van de MPN (Master Photographer’s Network). 15 fotografen ontmoetten elkaar om samen na te denken over hun eigen persoonlijke ontwikkeling. Samen met 4 collega’s hebben we een leuk en interactief programma ontworpen, en vandaag was aan mij de eer om dat een beetje in goede banen te leiden.

Ik vind het superbelangrijk om na te denken over persoonlijke ontwikkeling. Ik maak onderscheid tussen ‘technische of vakkundige ontwikkeling’, ‘zakelijke of bedrijfsmatige ontwikkeling’ en ‘persoonlijke ontwikkeling’. Die eerste twee zijn natuurlijk ook enorm belangrijk. Ik zie fotografen vaak wel investeren in hun technische of vakkundige ontwikkeling, al doen helaas ook lang niet alle professionele fotografen dat. Ik zie minder fotografen, maar nog steeds wel een aanzienlijke groep, investeren in hun zakelijke of ondernemingsvaardigheden, hetgeen natuurlijk ook zeer belangrijk is. Maar helaas zie ik fotografen nauwelijks investeren in persoonlijke ontwikkeling — en al helemaal niet samen met andere fotografen. Gek eigenlijk, want ook vandaag bleek weer dat veel van elkaar kunnen leren!

Misschien goed om even uit te leggen wat ik bedoel met ‘persoonlijke ontwikkeling’. Ik heb het dan over de ontwikkeling van jou als persoon. Zeg maar: de mens achter de camera. Die om moet gaan met anderen, en met uitdagende omstandigheden — zoals klanten die altijd om korting vragen; een hoge werkdruk; teruglopende inkomsten; persoonlijke onzekerheid, en ga maar door. De vraag die je jezelf stelt in persoonlijke ontwikkeling is: wat gebeurt er met jou? Hoe ga je met deze omstandigheden om? Wordt je er een beter mens door? Hoe dan?

Redelijk veel fotografen werken aan hun technische ontwikkeling. Sommige fotografen werken aan hun zakelijke ontwikkeling. Bijna geen fotografen werken aan hun persoonlijke ontwikkeling.

Ik denk dat veel fotografen deze vragen erg moeilijk vinden. Ik hoor dat tenminste. ‘Ik heb geen zin om te navelstaren’ klinkt het dan. En: ‘je kunt jezelf toch niet veranderen.’ Daar ben ik het zeer mee oneens. Ik denk dat je wel degelijk jezelf kunt ontwikkelen. Jij bent de motor achter je succes — of het obstakel. Je kunt maar beter wel eens onder je eigen motorkap kijken. Ik begrijp best dat dat spannend kan wezen, en dat je soms dingen onder ogen moet zien die niet zo leuk zijn. Maar ik zie het steeds weer: juist door daar door heen te gaan kun je groeien en ontwikkelen. En gaat die opdrachtgever die vorig jaar nog dacht dat ‘je moeilijk in de omgang was’, je nu juist wel waarderen.

13 dingen

Misschien leuk om een tipje van de sluier op te lichten over het programma dat we vandaag initieerden. In vier bijeenkomsten gaan we samen in gesprek over ’13 things mentally strong people don’t do’. Dit lijstje bevat 13 principes die iedereen op zichzelf kan toepassen, ongeacht van je leeftijd en ervaring. Vandaag passeerden drie vragen de revue weg:

Waar heb jij last van zelf-medelijden? Waar zie jij jezelf als slachtoffer?
Op welke manier geef jij je eigen zeggenschap weg?
Wat weerhoud jou om nodige veranderingen te maken?

Ik had verwacht dat de eerste vraag de meeste aandacht zou krijgen. Wellicht een kwestie van persoonlijke projectie… Maar de tweede vraag bleek door de deelnemers het meeste gevoeld te worden. Veel van ons bleken te worstelen enerzijds met onze agenda’s (werkdruk en zo), en met opdrachtgevers die soms (in hun enthousiasme) te makkelijk over ons heen lopen.

Mastermind

Om het gesprek in goede banen te leiden hadden we een leuke format bedacht. Iedere fotograaf kreeg zijn beurt in ‘the hotseat’. Hij kreeg de tijd om iets over zichzelf en zijn proces te vertellen. Hierna kregen de groepsleden de kans om een aantal vragen te stellen. Dit werd gevolgd door een tipronde, waarin 2-4 collega’s een advies mochten geven. De fotograaf in de hotseat mocht vervolgens aangeven wat hij mee ging nemen om aan te werken. Tijdens de volgende bijeenkomst zullen we dat als beginpunt voor ons gesprek met de betreffende collega gebruiken. We noemen deze aanpak ‘de mastermind groep’. Het idee is dat je zelf soms eindeloos rond kunt gaan in dezelfde cirkels in je hoofd zonder verder te komen. Dan is — bleek vandaag opnieuw — de input van betrokken collega’s waardevol. De groep heeft dan als het ware een hogere mate van inzicht, en vormt daarmee een mastermind.

APK voor de de persoon achter de camera

Een van mijn collega’s had vandaag een treffende beeldspraak. Je auto moet eens per jaar gekeurd worden. Dat kost tijd, en dat kost geld. De fotograaf is zelf de motor achter zijn succes, dus waarom zou je niet zo nu en dan onder je eigen motorkap kijken?

Foto credit: Danny Janssen

Productfotografie: spelen met mooie horloges

31 augustus 2018

Je zou het training kunnen noemen, of studie… maar eigenlijk is het gewoon spelen. Vorige week vrijdag heb ik een middag lang mooie horloges gefotografeerd samen met mijn collega Ingrid van Heteren, in haar studio in Uithoorn. Zo nu en dan spreken we samen af. Dan leggen we onszelf een project op en proberen we onze vaardigheden te ontwikkelen. Dit keer kwam zij met het idee om productfotografie te doen: ze wilde horloges fotograferen. We zijn dan een middag aan het spelen met licht, water, zand, spiegels. en wat we nog meer kunnen vinden. Daarbij assisteren we elkaar en helpen we elkaar het gewenste resultaat te bereiken. Daarbij zijn we heel serieus en gefocust bezig — en hebben we tegelijkertijd de grootste lol.

Even een collega aanraden

De horloges kwamen van een juwelier bij Ingrid in het dorp. Hij gaf zonder blikken of blozen alle horloges mee waar we om vroegen. Ik geloof niet dat een juwelier bij mij in Rotterdam dat zo snel zou doen! Dan kun je wel merken dat Ingrid heel veel goodwill heeft verzameld op de plek waar ze woont. Maar goed, ze is dan ook echt een geweldige fotografe. Ik heb er geen enkele twijfel over dat ik van deze ontmoetingen 10x zo veel leer als zij. Als u in de buurt van Uithoorn woont of werkt, dan raad ik u Ingrid zeker aan: ze heeft een kleine studio (een ‘kippenhok’ zoals ze het zelf noemt), maar daar maakt ze de mooiste dingen! En ze werkt samen met haar man Walter, die als grafisch vormgever ook gelijk uw foto’s mooi binnen uw communicatie kan passen (website).

Vaste afspraak als ik met Ingrid samenwerk is dat we elk onze eigen foto’s maken, en niet elkaar kopiëren. In deze blog laat ik u dus mijn eigen foto’s zien. In mijn fotografie van deze horloges ben ik gegaan voor een consistent blauw thema.

(Tekst loopt door onder de foto’s)