Zakelijke fotograaf Rotterdam en omstreken
Op verzoek van haar athletiekvereniging maakte ik een serie portretfoto’s van deze topsportster in de studio. Haar sportvereniging is bezig met een experiment met haar en heeft foto’s nodig ‘voor haar presskit’; foto’s die in de media gebruikt kunnen worden. We maakten een aantal kop-en-schouder portretten die bij een interview gebruikt kunnen worden, en een aantal sportfoto’s die haar focus en lichaam laten zien. Voor deze shoot werd gebruik gemaakt van een visagiste.
Dat doe je niet slim! Je zou eigenlijk dat-en-dat moeten doen. Mijn opdrachtgever keek me betekenisvol aan. De blik in zijn ogen was duidelijk: hij vond mijn bedrijfsvoering maar niks en wilde dat ik ‘het’ anders aanpakte. Je zou eigenlijk… en Waarom doe je niet… volgden de goede adviezen elkaar op. Dat deze adviezen vooral gunstig waren voor hem, leek volledig aan hem voorbij te gaan. Ze waren immers welgemeend, en de opdrachtgever zag vooral een win-win situatie…
Voor mij en vele collega’s is dit bijna dagelijkse kost: klanten die ons allerlei adviezen geven over hoe we onze bedrijfsvoering beter/slimmer/efficiënter/etc kunnen doen. Dat kan gaan over onze tarieven, maar ook onze onderhandelingstechnieken, onze systemen, de communicatiekanalen die we gebruiken, hoe we adverteren, welke diensten we wel en niet leveren. Soms lijkt het wel alsof iedereen het beter weet. En de ene klant wil het zus en de andere klant wil het zo. Dan doe je het zoals klant X het wil, dan wil klant Y het weer anders…
Daarom dacht ik dat het misschien goed was om een paar dingen uit te leggen. Begrijpt u dat…
Dus: de fotograaf dankt u voor uw gratis advies — en zullen we nou weer doorgaan met waar u eigenlijk voor kwam: mooie en goede foto’s, geleverd door een professional met verstand van, en passie voor zijn vak?
Sinds een paar maanden publiceer ik van (bijna) alle opdrachten de beste/mooiste/meest interessante foto’s online. Dat is leuk voor mezelf: want zo zie je wat je eigenlijk allemaal doet in een maand. Het is ook leuk voor u; want zo krijgt u een indruk van wat ik wel (en niet) kan.
Er is een praktische reden dat ik deze overzichten maak. Elke fotograaf maakt af en toe wel een goede foto. Je zet je beste foto’s online, en presto, je bent fotograaf.
Toch hoor ik vaak genoeg van opdrachtgevers dat ze teleurgesteld waren door de foto’s die ze van hun vorige fotograaf kregen. ‘Zijn portfolio zag er zo goed uit’, zeggen ze dan.
Mijn mening is dan ook dat je beter kunt kijken naar de meest recente foto’s die een fotograaf maakte, dan de beste foto’s die hij ooit maakte. Vandaar dat ik gewoon laat zien wat ik daadwerkelijk heb gemaakt. In de hoop dat u begrijpt dat uw opdracht bij mij in goede handen is.
Vandaag ben ik drie uur bezig geweest met het opsturen van foto’s aan opdrachtgevers. Foto’s uit opdrachten die ik al een tijdje geleden maakte. En die ik al lang en breed heb opgestuurd. Maar ‘ze’ zijn kwijt. Of ik ze dus even opnieuw kan sturen. Maar natuurlijk! Want ik heb mijn archief wel op orde… maar daar breng ik nu wel kosten voor in rekening.
Wat is de situatie? Ik krijg elke week wel de vraag van een opdrachtgever of ik nog enkele foto’s even opnieuw kan opsturen — vaak krijg ik de vraag meerdere keren per week. Daar zijn allerlei redenen voor: de DVD is kwijt, of past niet meer in de computer; de bestanden zijn weg; de wetransferlink doet het niet meer; de medewerker is op vakantie, of heeft een andere baan; de bestanden zijn op een ander filiaal; er is een computer probleem; men zit even op een andere plaats; of men is vergeten de foto’s te backuppen. Allemaal begrijpelijke redenen. En of ik dus even wat foto’s kan opsturen.
De gedachte lijkt te zijn: je zit toch achter je computer. Je hebt die foto’s vast dichtbij. Je wilt toch service verlenen…?
En natuurlijk moet het altijd VANDAAG. De deadline is nu. We hadden je gisteren al willen mailen, maar het kwam er niet van… Ons evenement is morgen. De drukker houdt de drukpers tegen! Today! Heute! Maintenant! Nu!
Tot nu toe heb ik dat altijd gedaan. Ik wil ook graag goede service verlenen. Ik wil ook niet moeilijk doen. Het kost ook niet zo heel veel tijd…
Daar schuilt echter het addertje onder het gras. Er gaat toch wel een behoorlijke hoeveelheid tijd inzitten. Ik moet de bestanden vinden (in een archief van ruim anderhalf miljoen foto’s); de juiste selecteren; ze opnieuw exporteren zodat ze in een leesbaar bestand zijn, ze zippen en dan versturen. Dat versturen lijkt simpel, maar even 4GB aan HiRes beelden versturen duurt zelfs met mijn supersnelle internetverbinding echt wel even. Dan heb ik het nog niet over de telefoontjes, mailtjes, smsjes, ‘ze zijn er nog niet’ en de ‘oh, we hadden een andere nodig’ reacties…
Vandaag heb ik voor twee klanten die hun foto’s kwijt waren mijn schema omgegooid. Dat heeft me, extra reistijd nog niet meegeteld, gewoon drie uur gekost. U zult begrijpen: dit kan niet.
De moraal van het verhaal. Ik doe dit met plezier voor mijn opdrachtgevers. Maar als ik de foto’s bij mijn opdrachtgevers heb afgeleverd, ligt de verantwoordelijkheid niet meer bij mij. Dit betekent, simpelgezegd, dat ik u een tarief van €85 in rekening breng per zending.
Het is maar dat u het even weet.
Dit is een repost van een blogartikel dat al op 13 juni 2012 plaatste.
In de aanloop naar de verkiezingen wordt het straatbeeld momenteel bepaald door de politieke affiches en borden met portretfoto’s van lijsttrekkers langs de weg. Als professioneel fotograaf, gespecialiseerd in het maken van sterke portretten, ben ik ook deze keer weer erg verbaasd over de keuzes die politieke partijen daarbij maken.
Je weet dat de verkiezingen eraan komen als de ‘verzamelborden’ weer langs de weg staan. Om de wildgroei aan posters tegen te gaan stellen steeds meer gemeentes strenge regels op tegen wildplakken en maken ze prefab borden. Deze mobiele reclamezuilen heten ‘trotters’ en bieden op ordentelijke wijze plaats alle partijen. Ze zijn overzichtelijk; ze vervuilen het straatbeeld niet, en er ontstaat geen ruzie om de ene partij zijn posters plakt over de posters van de ander.
Misschien dat deze borden zinvol zouden zijn als we in Nederland maar 4 of 6 partijen hadden. Maar met de verkiezingen van morgen staan er XX partijen op de lijst — en ze moeten allemaal op dat bord.
Elke keer als ik erlangs rijd doe ik mijn best om te kijken welke foto me nou het meest opvalt. Maar het zijn er wel heel veel. En daar is mijn eerste observatie: omdat we in Nederland van linksboven naar rechtsonder lezen, begin ik te kijken bij de eerste foto’s. Dat zijn de foto’s van Rutte (VVD), Wilders (PVV) en Hoekstra (CDA). En wat mij gelijk opvalt is dat de foto’s van VVD en CDA in vrijwel dezelfde stijl gemaakt is. Geen idee of het toeval is of niet, maar je krijgt toch de indruk dat ze dezelfde fotograaf hebben gebruikt.
En de stijl van die twee foto’s doet mij nog het meest denken aan de ‘mug shot’: de foto die er van je gemaakt wordt als je gearresteerd wordt. Voeg het balkje voor de ogen en het bordje met nummer toe, en hij is compleet. En ik ben echt niet de enige die dat denkt; dat commentaar heb ik de afgelopen dagen van veel mensen gehoord.
De vraag die dan bij me opkomt is: wat ging er in hemelsnaam door het hoofd van de marketingafdeling van VVD en CDA heen dat ze deze foto’s een goed idee vonden? Ik kan commentaar hebben op de fotograaf die dit deed, maar eigenlijk is het concept goed uitgevoerd — maar dit concept is absoluut fout. Ongetwijfeld zullen er lezers zijn die denken: ‘nou ja, het zijn ook criminelen’ — maar als je als politieke partij je lijsttrekkers zo neerzet, sla je de plank wel heel erg mis.
Als je verder kijkt wordt heel duidelijk dat veel politieke partijen weinig geld over hadden voor de fotografie van hun lijsttrekkers. Een goede portretfoto is heeft een goede uitstraling en is goed uitgevoerd — en dat geldt maar voor heel weinig. De meerderheid van de foto’s is zo slecht dat je er eigenlijk met ongemak naar kijkt
Er zitten enkele goede foto’s bij. D66, CU en PvdD maakten gebruik van een fotograaf die wist wat hij deed. Maar dat geldt niet voor de veel partijen. Een aantal foto’s is ronduit slecht. Het is voor mij als fotograaf onvoorstelbaar dat er partijen zijn die denken dat ze met deze foto’s goed voor de dag komen. Een aantal keer bekruipt mij de gedachte: doe dan niets! Zet je logo op een poster, of een leus met je partijnaam! Maar een poster met een slechte foto is gewoon vervelend om naar te kijken. Ik zou alle posters stuk voor stuk van commentaar kunnen voorzien, maar twee dingen springen er voor mij uit:
Dat meerdere partijen weinig geld overhadden voor de portretfoto’s is heel duidelijk. Van een aantal foto’s druipt het amateurisme af. De slechtste foto is in mijn optiek die van JA21, de partij van Joost Eerdmans. Vermoedelijk was de foto niet eens klaar toen de Trotterborden werden gemaakt, want daarop staat JA21 alleen met een logo.
Hadden ze had daar maar bij gehouden! Want vorige week verschenen ineens door heel Rotterdam de straatborden met de foto van Joost Eerdmans en Annabel Nanninga— en ik viel bijna uit van mijn autostoel uit verbazing: hoe is dit mogelijk?
Wat je ook denkt van dhr. Eerdmans; Joost is een lange indrukwekkende verschijning die er goed uitziet. Hij heeft personality. Hij is wethouder in Rotterdam, en heeft in die hoedanigheid ook echt aanzien. Maar deze foto hangt van foute beslissingen aan elkaar. Om een paar dingen te noemen…
De gedachte die door mijn hoofd ging was opnieuw: hoe is dit mogelijk? Hoe denken ze hiermee de strijd te winnen? Welke communicatie-official geeft hier goedkeuring voor? Hoe hebben ze niet door dat deze foto niet aantrekt, maar wel afstoot? Een slechte foto kan je dan stemmen kosten!
Bij de VVD hebben ze inmiddels geleerd van hun fouten. Eind vorige week verschenen er in mijn omgeving ineens nieuwe borden van Mark Rutte. En deze beelden waren precies goed. We zien een lopende Mark Rutte, met koffie in de ene hand een informatiemap in de andere. Zo zien we de crisismanager natuurlijk graag: in actie, met een beetje cafeïne in de buurt. Die koffie komt, getuige de deksel, duidelijk van een horecagelegenheid, want natuurlijk zal Mark Rutte de eerste zijn die weer koffie komt kopen zodra het mogelijk is. De foto heeft, heel subtiel, precies het juiste verhaal, precies de juiste boodschap. Eén puntje van kritiek heb ik nog wel: de foto is vrij donker.
Dat geldt niet voor de foto van Sigrid Kaag. Ook die zie je sinds een paar dagen overal, en die is heerlijk licht. Hier een knipsel van de voorpagina van de Volkskrant. Sigrid komt warm, capabel, rustig, en vriendelijk over. De foto is de zomer ten top. Alles is vriendelijk aan de foto: de dame, het licht, de kleur. Er zit groen in de foto, want uiteraard is D66 zeer groen! Het is in mijn ogen geen wonder dat D66 stijgt in de peiling: het beeld dat D66 van haar neerzet is positief, energiek, licht, sterk en vriendelijk. Dit is de beste foto van de campagne van dit jaar.
De trotterborden zijn niet effectief. Ze gaan wildplakken tegen, maar je ziet toch steeds meer dat partijen daarom heen toch weer hun eigen grotere posters maken.
Een goede foto trekt aan, en een slechte foto stoot af. Als je geen goede fotograaf kunt betalen, hou het dan bij een logo of een leus.
Maar een goede fotograaf helpt je je verhaal bepalen, en maakt dan een portretfoto die dat verhaal uitdraagt. En dat levert stemmen — en nieuwe klanten op.
Gisteravond heb ik weer eens een evenement gefotografeerd. In deze periode zijn de evenementen dun gezaaid, wat niet makkelijk is voor deze eventfotograaf. En, zoals alle andere evenementen, vond ook dit evenement online plaats. Dat wil zeggen: het evenement zelf vond plaats in een theater, maar het bezoek bekeek het evenement online. Maar het evenement zelf — sprekers, artiesten, techniek, etc — vond gewoon plaats op een locatie.
Het is natuurlijk de rage, de mode, de noodzaak. We mogen niet te dicht bij elkaar komen, dus u bezoekt events ‘online’. Ergens wordt nog steeds een zaal gehuurd, aangekleed, verlicht. Microfoons worden aangesloten; powerpoints gemaakt; er is zelfs een dagvoorzitter. Iedereen die er normaal bij betrokken is, is er — behalve de fotograaf.
Die hebben we nu niet nodig, is de gedachte. En dat is eigenlijk gek: want het evenement vindt eigenlijk gewoon nog steeds plaats.
Als we beelden nodig hebben, halen we die wel uit de video… is de volgende gedachte. Maar steeds meer organisaties komen er achter dat ze daar bedrogen mee uitkomen. Beeld uit video halen blijkt moeilijker dan je zo zou denken.
En dus komen steeds meer organisaties er achter dat die eventfotograaf toch een belangrijke rol te spelen heeft.
Moet u natuurlijk wel een goede eventfotograaf hebben. Eentje die begrijpt hoe events in elkaar zitten. Die weet waar die wel en niet moet lopen. En die ook begrijpt hoe je onder de lichtomstandigheden in zo’n online evenement de mooie beelden maakt.
Hieronder de foto’s van het evenement gisteravond.
Dit was ook weer zo’n leuke opdracht om te doen: mooie reclamefoto’s van lassers maken! Dit is nou een goed voorbeeld van industriële fotografie: vol met uitdagingen en beperkingen, en dan toch op de proppen komen met mooie beelden waar een opdrachtgever de aandacht mee kan trekken!
Als je als fotograaf verwacht dat je even aankomt rijden, drie keer klik doet, en dan klaar bent, dan kom je bedrogen uit!
Wat zijn de uitdagingen?
Ik kan nog wel even doorgaan, maar hopelijk ziet u aan de foto’s dat het deze keer ook weer prima lukte. Wist u trouwens dat als u op de foto’s klikt, u ze groter kunt bekijken?
Ik zou willen dat alle dagen zo goed als deze waren, of zo’n mooi resultaat opleverde! Maar er waren wel degelijk een aantal factoren die bijdroegen aan het succes van deze dag.
Allereerst, de opstelling van de opdrachtgever. In plaats van mij voort te jagen om snel een heleboel foto’s te maken, begreep deze opdrachtgever juist dat goede foto’s ontstaan als je je concentreert op het maken van enkele foto’s — en daar alle details dan goed voor maakt. Dus:
De opdrachtgever haalde ook alles uit de kast om goede foto’s te maken. Geen suggestie die ik maakte was ze te gek! En dat, terwijl je op bouwplaatsen echt wel behoorlijke afstanden moet afleggen met zware spullen.
‘S ochtends fotografeerden we in het centrum van Amsterdam, en ’s middags op schiphol. We kwamen rond 14 uur aan op Schiphol, en hadden in principe snel klaar kunnen zijn. Maar de lucht was helemaal open, en ik attendeerde de opdrachtgever erop dat we wel eens een hele mooie zonsondergang konden krijgen, en dat dat hele mooie kansen bood. Gelijk paste de opdrachtgever de plannen en en organiseerde het zo dat we langer konden blijven. De bouwplaats was al helemaal verlaten en de avondspits voorbij toen wij de mooiste foto’s maakten. Daar geniet ik dan van: veel opdrachtgevers denken om 16:00 dat het wel welletjes is en dat het tijd is om te nokken. Maar de opdrachtgever die het geduld heeft, krijgt de spectaculaire plaatjes.
De opdrachtgever die het geduld heeft, krijgt de spectaculaire plaatjes....
Het maken van de plaatjes is de ene helft van het industriële fotografie. De andere helft is de nabewerking. Daar ontstaan de juweeltjes! Een paar voorbeelden van wat er daar gebeurt:
Nou, ik zou nog veel meer over deze mooie opdracht kunnen schrijven, maar hopelijk bent u voldoende geïnspireerd. Hier de rest van de foto’s. U kunt steeds op de foto’s klikken om ze groter te zien!
Yes — vandaag heb ik ook mijn tweede Drone vliegbewijs gehaald. Nu voldoe ik aan alle regels en mag ik legaal vliegen en fotograferen en filmen met mijn drone — in Nederland en in de hele Europese unie! Dus: zoekt u naar een foto/videograaf om uw industrie, architectuur of bouwproject op beeld vast te leggen, dan help ik u graag.
Leest u even verder. Het vliegen met drones is namelijk wel aan voorwaarden verbonden. Hier zijn wat dingen die u moet weten:
Een groeiende collectie van mijn mooiste drone beelden ziet u op de pagina Drone fotografie en video
O p de grens van het oude en het nieuwe jaar vind ik het altijd zinvol om even terug te kijken en om vooruit te kijken. Om enerzijds even samen te vatten wat er is gebeurd, en anderzijds wat richting te geven aan het nieuwe jaar. Noem het goede voornemens, of strategievorming, of gewoon lekker fantaseren… maar nadenken over de toekomst en wat grote lijnen uitzetten is gewoon leuk!
Niet dat je plannen altijd werkelijkheid worden. Als 2020 iets duidelijk heeft gemaakt is het wel dat de beste plannen soms van de een op de andere dag niets meer waard kunnen zijn. Toen premier Rutte de eerste maatregelen afkondigde kreeg ik de volgende dag een hele serie telefoontjes en emails die tot gevolg hadden dat mijn agenda werd schoongeveegd. Ineens had ik niets meer te doen. 2020 leek een rampjaar te gaan worden.
Maar vandaag is het 1 januari en zijn de boeken over 2020 definitief afgesloten. En ik moet eerlijk zeggen dat ik veel heb om dankbaar voor te wezen:
Kranen en steigers en lopende banden zijn niet zo bang voor een kuchje van de fotograaf…
Overal waar ik kom merk ik het: we staan met zijn allen te popelen om er weer hard tegenaan te gaan!
U ziet het: ik heb allerlei plannen en ideeën. Ik ben ook echt vol goede moed! Nog even volhouden en dan ligt deze Corona-ellende achter ons. Overal waar ik kom merk ik het: we staan met zijn allen te popelen om er weer hard tegenaan te gaan!
Nog een ding waar ik deze dagen veel over nadenk, en dat is over hoe ik mezelf profileer als fotograaf. Ik wil ‘de fotograaf zijn die met u meedenkt!’. En zijn partijen die zeggen tegen de fotograaf ‘schiet maar wat plaatjes’, en dan afhankelijk zijn van de gelukstreffers. Dat is niet wie ik wil zijn. Zo ontstaan kiekjes – maar niet de foto’s waar u plezier van hebt.
Ik wil de fotograaf zijn die met u meedenkt. Die u vraagt wat uw verhaal is, en wat u wilt zien in uw beeld. En die dan met u meedenkt en samenwerkt, om dat beeld te maken dat de impact heeft die u zoekt. Een beeld waar je ‘wow’ tegen zegt. Dat je wel groot aan de muur wil hebben. Een beeld waar je naar blijft kijken, omdat alles klopt. Omdat het alles zegt.
Als u zo’n fotograaf zoekt, belt u mij dan eens.
Afgelopen week luisterde ik in de auto een radio-uitzending van BNR. Het ging over hoe je jezelf ontwikkelt in je werk. Bij de microfoon van Rens de Jong kwamen zowel ZZP’ers als mensen met een vast contract aan het woord. Eén van de punten van de uitzending was dat je jezelf altijd kunt ontwikkelen, onafhankelijk van of je nou in loondienst bent, of dat je een vrije jongen (of meid) bent, zoals ik.
Ik wil een fotograaf zijn waar een opdrachtgever met vertrouwen een complexe en uitdagende opdracht kan neerleggen. En die opdracht wil ik dan zo doen dat de opdrachtgever er geen kopzorgen meer aan heeft!
En daar moest ik dus hard om lachen. Eén project? In een jaar? Ik doe er elke maand een aantal. Een maand is saai als ik er niet een aantal heb!
En dat was de inspiratie voor dit blogje. Ik laat u graag de uitdagende projecten zien die ik in November deed (ik pak november even, omdat december met de feestdagen natuurlijk geen hele maand is). Hieronder volgen dus de uitdagingen die ik in November aanging. Let op: ik deed natuurlijk nog veel meer opdrachten. Maar dit waren even de echt uitdagende opdrachten!
Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om zelf ook even een greenscreen filmpje te maken.
Hier ziet u het resultaat. De foto’s maakte ik overigens in mijn woonkamer, die ik voor de gelegenheid even had omgebouwd tot studio.
Met deze opdracht begon ik al in de zomer. Ik heb letterlijk heel Nederland doorgereden om de machines voor deze opdrachtgever te fotograferen: vanaf land, het water, en met drone en zelfs vliegtuig uit de lucht.
Maar in November heb ik de afdrukken geregeld. En dat was weer een spannend momentje. Want het ging om de grootste platen die ik ooit heb afgeleverd. En die moeten natuurlijk ook nog een keer mooi bij elkaar passen! Spannend, omdat je de opdrachtgever de zorgen en het werk uit handen wil nemen, maar zelf ook weer afhankelijk ben van leveranciers.
Binnenkort schrijf ik een blogje over deze bijzondere opdracht. Maar hier alvast een foto van zo’n plaat aan de muur.
Uitdaging: Achtergrond op locatie fotograferen en vervolgens de figuren in een studio fotograferen en in de achtergrond plaatsen.
De foto was bedoeld voor de kerstkaart en voor diverse bouwdoeken (doeken die je aan de zijkant van een hek bij een bouwproject ziet). Zie hier het resultaat — een filmpje hoe deze foto tot stand kwam.
Zo’n opracht heeft dan nogal wat ‘bewegende onderdelen’. Om eerlijk te wezen: het vergde nogal wat communicatie en organisatietalent. Ik schreef een apart blogje met veel foto- en videomateriaal [Klik hier…]
Zo… dat was me het maandje wel! Maar gelukkig mag ik zeggen dat alle uitdagingen helemaal lukte, en dat alle opdrachtgevers zeer tevreden waren!
[Overzicht van het mooiste werk in November]
En in December… deed ik weer een aantal leuke en uitdagende klussen! Want steeds meer opdrachtgevers merken dat ze bij me terecht kunnen om mee te denken en oplossingen te verzinnen en die dan vervolgens ook kan uitvoeren.
