Gisteravond gebeurde er iets waar je als fotograaf altijd vreselijk bang voor bent. Ik was in Rotterdam Ahoy om de Wooning Wielerzesdaagse te fotograferen. De opdracht is dan om het gebouw van uit allerlei hoeken te fotograferen. Het doel van deze foto’s is om te laten zien hoe het gebouw gebruikt kan worden. Zo’n opdracht doe ik vaak (zie hier) en vind ik ook echt leuk!
Ik had een eerste ronde gelopen met mijn 360 graden camera. Ik was net de tweede ronde begonnen, nu met mijn fototas en zware statief. Mijn eerste positie was bovenaan een betonnen trap die door de tribune naar beneden liep. Ik zette mijn statief op, plaatste mijn camera op het statief en zekerde deze.
En toen gebeurde het. Ik liet de camera los, en deze viel aan de andere kant van het statief naar beneden. Hij stuiterde naar de bovenste tree, en naar de volgende, en naar de volgende, en de volgende…. Ik dook er nog achter aan, maar het statief stond mij in de weg en de camera was gelijk ver buiten mijn bereik.
Buitel-de-buitel-de-buitel…
Om mijn heen honderden mensen die in ene de aandacht voor het wielrennen verloren hadden en die camera nakeken. Sommigen lachend, sommigen met hand voor de mond, sommigen met een schreeuw van schrik. Ik stond aan de grond genageld, terwijl ik mijn camera buiteling na buiteling zag maken. Ik denk serieus dat hij, in zijn dans met de zwaartekracht, elke tree van die trap heeft geraakt. En dat elke tree op zijn beurt, de camera weer de lucht in kaatste, totdat hij, 35 betonnen treden lager, tot stilstand kwam tegen de al even betonnen balustrade.
Ik stond als aan de grond genageld. Ik probeerde mijn kalmte te bewaren. Mijn fototas stond naast mijn statief, en ik vroeg iemand daarop te letten. Toen klauterde ik, onder het toeziend oog van het publiek om mij heen, de trap af. Intussen had iemand op de onderste rij de camera opgeraapt. Hij kwam deze nog brengen. ‘Doet hij het nog?’ vroeg hij, nog voordat ik hem had aangenomen.
Waar gehakt wordt, vallen spaanders…
Ik nam de camera aan. Wonder boven wonder zat de lens (mijn 14-24/f2.8) nog aan de body. De camera was uit, maar ging aan toen ik hem aanzetten. Ik zette hem aan mijn oog, en draaide de zoomring. Die ging stroef, maar hij draaide nog wel. Ik klikte op de sluiter, en asjemou; er verscheen een foto op de achterkant. Ik zoemde in, en hij was nog scherp ook!
U kunt wel begrijpen dat er op dat moment behoorlijk wat door mee heen ging! Ik schaamde me dood. Al die mensen zaten me aan te kijken met een mix aan schrik, humor, afgrijzen… En ik wist niet of ik die camera kon vertrouwen. Waren de beelden echt OK, of was de camera eigenlijk toch beschadigd?
Anticiperen op ongelukken
Gelukkig heb ik altijd een tweede camera bij me. De opdracht van de klant was op geen enkel moment in gevaar. Ik verbaas me er wel eens over als ik ‘professionele’ fotografen zie die maar één camera bij zich hebben. De vraag is niet of het noodlot een keer toeslaat, maar wanneer. Daarom heb ik altijd een backup van alles bij me: de camera’s, de lenzen en de lampen. Zo kan de opdracht onder alle omstandigheden door gaan!
Ik moet ook zeggen dat ik wel erg onder de indruk was van mijn camera-merk, Nikon. Het is een beetje sport onder professionele fotografen om ‘het andere merk’ belachelijk te maken: Canon-fotografen maken grapjes over Nikon, en Nikon fotografen over Canon. Maar ik kan mijzelf niet aan de indruk onttrekken dat de gemiddelde Canon, die bestaat uit veel meer plastic, de buiteling over 35 betonnen treden beduidend minder goed had overleefd. Professionele Nikon camera’s hebben een stalen body, en ik denk toch dat dat wel echt een verschil heeft gemaakt.
Niet dat er geen schade was aan mijn Nikon camera. Als professionele fotograaf kun je je camera snel inleveren bij Nikon Professional Services, en dan wordt hij snel gerepareerd. Dus vandaag heb ik de camera daar heen gebracht. Wat blijkt: aan zowel lens als body heb ik zo’n € 600 inwendige schade. Dat is een smak geld, maar gelukkig ben ik verzekerd.
Waarom vertel ik u dit verhaal?
Met mijn blogs hoop ik u iets te laten zien van mijn werkwijze en realiteit. Het leven van een fotograaf gaat echt niet altijd over rozen. Ook hoop ik te laten zien dat de professionele fotograaf backup systemen heeft. Ik begrijp serieus niet dat er fotografen zijn die niet de moeite en kosten nemen van die investering. En dat er opdrachtgevers zijn die hen inhuren…
En ik hoop ook eigenlijk, dat u een beetje om mij kunt lachen. Want intussen kan ik er zelf ook om lachen. We moeten onszelf ten slotte niet al te serieus nemen – toch? Natuurlijk baal ik van zo’n ongeluk, maar ik weet ook: waar gehakt wordt vallen spaanders.
Intussen heb ik er al weer een paar opdrachten opzitten. Vandaag heb ik ook de hele dag met statief gewerkt. En ja, elke keer dat ik de camera nu op het statief ziet, check ik even heel nadrukkelijk dat de camera nu goed vast zit!
En met die opdracht in Ahoy is het (uiteraard) helemaal goed gekomen.
