Rogier Bos

Zakelijke fotograaf Rotterdam en omstreken

Amsterdam Drone Week: een blik in de toekomst

Eén van de leuke kanten van mijn werk als event fotograaf, is dat ik soms een blikje in de toekomst mag gooien. Regelmatig gaan de evenementen die ik fotografeer over de ontwikkelingen die er aan komen. Dat was helemaal zo tijdens de Amsterdam Drone Week, die ik afgelopen week mocht fotograferen in de RAI Amsterdam. Tijdens deze beurs ging het over de manier waarop de inzet van drones onze toekomst gaat veranderen. Bijzonder interessant: tot nu toe kende ik drones alleen nog van de ‘speeltjes’ die fotografen gebruiken, en de militaire inzet van drones in vijandige gebieden. Maar deze week ben ik gaan begrijpen dat drones op veel meer manieren ingezet kunnen worden.

Wat dacht u van het voertuig op bovenstaande foto (klik om hem groter te zien)? De vliegende auto komt er aan. Volgens Airbus kunt u in de toekomst in een auto stappen die u dan volledig autonoom (dus zonder dat u hem hoeft te besturen) naar een landings- en opstijgplaats toerijdt. Daar krijgt u een set propellers op uw dak. U stijgt op en vliegt, terwijl u gewoon verder werkt, naar uw bestemming. Daar landt u en worden uw propellors verwijderd, en wordt u, ook weer autonoom, naar uw bestemming gereden. Klinkt goed toch? Het is nog niet helemaal de vliegende DeLorean uit Back to the Future, maar het gaat nu toch de goede kant op….

Mooie dromen over drones

Men wil voorkomen dat u tijdens het winkelen pardoes een drone ter grootte van een kleine auto op uw hoofd krijgt…

Eerlijk gezegd ben ik er een beetje cynisch over. Ten slotte hebben we al een tijdje helicopters, en daarmee kun je ook naar je werk vliegen — maar dat is echt alleen maar toebedeeld aan de superrijken. Maar toch ben ik wel gaan zien dat drones een grote rol gaan hebben in de toekomst. Ik heb bijvoorbeeld boeiende verhalen gehoord over de inzet van drones om ontboste gebieden weer te bezaaien. Dat zouden drones helemaal autonoom kunnen doen. En drones zouden ook gemakkelijk ingezet kunnen worden bij bosbranden en grote ongelukken: zo heb je snel de benodigde spullen ter plaatsen.

Dat drones snel kunnen vliegen heb ik ook gezien. In de RAI was een enorme kooi opgebouwd waarin demonstraties werden gegeven en drone-races werden gehouden. Dat was erg gaaf om te zien. Race-drones vliegen met een snelheid van 180km/uur. De behendigheid van de piloten was adembenemend. Bijzonder om te zien hoe zij met de rug naar de kooi toezitten, en met een speciale bril de video vanuit hun drone krijgen en hem zo besturen! De snelste drones ter wereld vliegen tegenwoordig 740km/uur…

Het luchtruim wordt steeds voller

Natuurlijk moet dat allemaal zorgvuldig gebeuren. We kennen allemaal de verhalen van onnozelen die hun drone dicht bij een vliegveld laten vliegen. Gelukkig was er veel aandacht voor veiligheid en regelgeving. Vanuit de Nederlandse en Europese overheid en de luchtverkeersleiding werd actief meegedaan aan het gesprek tijdens een conferentie over dit onderwerp.. Want voor alle duidelijkheid: we hebben het hier niet over de kleine drones die u in de speelgoedwinkel koopt. Dit gaat echt over behoorlijk complexe en grote machines die dan onbemand door ons luchtruim gaan vliegen. Straks zijn er drones die pakketjes bezorgen; drones die medicijnen bij patienten afleveren; drones die onze files monitoren; drones die onderzoek doen; drones die opnames maken voor TV programma’s — en ga zo maar door. Zo wordt ons luchtruim steeds voller.

Boeiende en kleurrijke opdracht voor deze fotograaf

Ik mocht dat hele evenement fotograferen. Bijzonder boeiend. De opdrachtgever kreeg een collectie van 607 beelden in hoge resolutie. Daarin heb ik alle kanten van het evenement laten zien: de sprekers, de drones, de persconferenties, de bijzondere nieuwe technologie, de drone wedstrijden, de demonstraties, de signage, het gebouw zelf, het zaken doen, en natuurlijk het geweldige team waarmee ik mocht samenwerken. Een evenement van alle kanten!

Klik op de beelden om ze groter te zien.

Groepsfoto voor de Nachtwacht

Groepsfoto voor de Nachtwacht in het Rijksmuseum

Groepsfoto voor de Nachtwacht in het Rijksmuseum

Afgelopen maandag heb ik één van de spannendste groepsfoto uit mijn loopbaan als fotograaf tot nu toe gemaakt. Ik moest een bijzonder gezelschap fotograferen voor de Nachtwacht in het Rijksmuseum. Nu maak ik wekelijks meerdere groepsfoto’s (link), maar alles aan deze foto was spannend: de locatie, de samenwerking met het museum, de grootte van de groep en vooral de lichtomstandigheden. 

Klassiek: de fotograaf gevangen tussen de wensen van de opdrachtgever en de beperkingen van de locatie…

Vooraf was duidelijk dat dit een belangrijke foto zou zijn. De opdrachtgever was al maanden bezig deze foto goed te regelen. Maar, zoals dat dan gaat, was de coördinatie enigszins verwarrend. Twee weken voor  het eigenlijke evenement kreeg ik een document van het Rijksmuseum met alle do’s and do not’s: 5 pagina’s met instructies dat ik ondertekend moest terugsturen.  Ik zal u de details besparen, maar in het kort kwam het erop neer dat ik ongeveer niks mocht: geen flits, geen statieven, geen electriciteit, geen trap. De moed zakte me al in de schoenen. Dit is zo’n typisch geval van: de foto is voor de opdrachtgever heel belangrijk — maar van de locatie mag er ongeveer niks. En de fotograaf zit er tussen en mag het oplossen…

Een mooie scheur in de Nachtwacht

Uiteraard begreep ik in ene dat het belang van mijn foto in het niet valt bij het belang van de Nachtwacht! Ik had al nachten van te voren angstdromen waarin ik op de een of andere manier een mooie scheur maakte in de Nachtwacht. Een statief dat omviel, of een fotograaf die zijn evenwicht verloor… ik werd badend van het angstzweet wakker. Ik begreep de opstelling van het Rijksmuseum helemaal: hun prioriteit is de veiligheid van de Nachtwacht en de overige schilderijen. Liever een slechte foto en de Nachtwacht intact, dan een goede foto en een kras op de Nachtwacht. En ja, ik weet dat de Nachtwacht binnenkort gerestaureerd gaat worden. Maar de gedachte dat ik de restaurateurs weken extra werk zou bezorgen …

Maar dat de foto bijna niet goed kon lukken, stond vrijwel bij voorbaat vast. Het Rijksmseum stelde in haar document dat er voldoende licht was. Maar ja, dat stelt een locatie altijd. Ik ben er meerdere keren als bezoeker geweest, en dat leek me sterk. Ik stelde de vraag in een Facebook groep voor professionele fotografen, en de verhalen die ik daar hoorde stelde me zeker niet gerust. Mijn collega’s stelden dat de foto met 3200ISO bij F3.2 genomen kon worden op 1/25s. Die instellingen leveren bewegingsonscherpte, een beperkte scherptediepte, en vooral veel ruis op. Dat kan dus niet een goede foto opleveren, zeker niet als je ruim 50 mensen op de foto moet zetten, en als de foto ook nog een keer groot moet kunnen worden gebruikt.

Op hoop van zegen…

Met de moed der wanhoop heb ik mijn spullen ingepakt en ben ik naar het Rijksmuseum gegaan. Nou ja, dat klinkt wel heel dramatisch. Je weet werkelijk niet wat je moet verwachten. Nou sta ik wel eens vaker voor dilemma’s, en zie ik vaak dat de situatie zich vanzelf oplost. Dat er toch meer mogelijkheden blijken dan je vooraf denkt. En dat bleek gelukkig ook hier het geval.

Ik heb al mijn spullen zorgvuldig ingepakt. Alle statieven zaten in koffers en tassen. Er stak niks scherps uit. Dat betekent wel dat je veel moet dragen. Helaas kun je niet dichtbij het Rijksmuseum parkeren, en dus moet je ver lopen met al je spullen. Maar toen alles binnen was kreeg ik een pasje en kwam er een gids die me naar de zaal van de Nachtwacht loodste.

Dat was even een ontzagwekkend moment. Ik heb de Nachtwacht al vaker gezien, maar altijd met 100 toeristen om me heen. De zaal is dan rumoerig en onrustig. Er staan veel mensen voor je, en als jij een mooie plek hebt gevonden om naar het schilderij te kijken staan er achter jou 20 korte chinezen en japanners die zich op dat moment afvragen waarom al die Europeanen zo vervloekt lang zijn. Maar nu was ik er helemaal alleen. Het was er helemaal stil. De Nachtwacht hing daar rustig en stil, en eenvoudigweg schitterend.

Al snel werd ik begroet door een dame van het Rijksmuseum, die met een iPad het licht harder en zachter kon zetten. Ze was vriendelijk en informatief. Met haar iPad kon ze het licht een boel harder zetten dan het doorgaans staat. Ik pakte mijn camera, en met het licht voluit werden de instellingen 1600ISO, 1/60s en f4. Dat was al een stuk beter, maar nog steeds niet geweldig. Dus liep ik naar de dame terug, en zei ik dat het al een stuk beter was, maar nog steeds niet voldoende. En toen vroeg ik of ik alsjeblieft mocht flitsen. Ze keek me aan en vroeg me of ik elektriciteit nodig had. Gelukkig had ik speciaal acculampen meegenomen, omdat ik weet dat ze bang zijn voor kortsluiting. Ik vertelde dat en ze keek me lachtend aan: “dan mag jij flitsen”.

Ik had mijn Elichrom ELB’s mee. Die heb ik op statief geplaatst en op het plafond gericht. Dat plafond is wit, en daar zit de verlichting van de zaal achter. Door daar tegen aan te flitsen versterk je dus in feite het bestaande licht. Ik maakte een paar testfoto’s en nu kwam ik uit op 1250ISO, F5.6 en 1/80s. Ik weet dat die instellingen met mijn Nikon D850 een prima resultaat geven.

Mijn dank aan het Rijksmuseum is groot. De samenwerking was zonder meer vriendelijk, meedenkend en professioneel. Ze organiseerden zelfs nog een trappetje voor me.

Een groepsportret voor een groepsportret

Get maken van de feitelijke foto was ook nog een avontuur. De groep mensen die ik moest fotograferen bestond uitsluitend uit allerlei VIPS: een minister, een commissaris van de Europese Gemeenschap, iemand van het Koninklijk huis, en verder de creme-de-la-creme van het nederlandse bedrijfsleven. Allemaal captains of industry. Zeer intelligent, zeg maar, en mensen die precies doen waar ze zin in hebben. En aan mij de schone taak om dat even snel in het gareel te krijgen…

The most intimidating I’ve ever done as a professional photographer…

Gelukkig was al tijdens de ontvangst verteld dat er een groepsfoto zou worden gemaakt. Ik ben maar voor het schilderij gaan staan en heb iedereen om de aandacht gevraagd: ladies and gentlemen, can I have your attention please! I am about to do the most intimidating thing I have ever done in my career as a professional photographer: I am going to attempt to make a group portrait of you — in front of the most amazing group portrait there is in the world!

Daarmee had ik hun aandacht wel. Samen met 2 mensen van de opdrachtgever hadden we van te voren al een beetje besloten wie er in het midden moest. De opdrachtgever had aangegeven dat de foto vooral snel moest worden genomen, en dat een hele precieze opstelling niet gewenst was. Maar er waren wel een aantal centrale mensen die duidelijk zichtbaar moesten wezen, waaronder de minister en de commissaris van de EU.

Toen ben ik op het trappetje gaan staan en heb ik de aandacht weer gevraagd. Ladies and gentlemen: Rembrandt took 3 years to paint this amazing painting. If you look over here, we’ll see if we can be a bit quicker than that… Daarmee had ik een vriendelijke lach op het gezicht. Compositie maken, 4maal drukken op het knopje, even kijken naar het resultaat … en: thank you very much; enjoy your evening!

En toen kreeg ik zowaar een applaus.

Diner in de ere-gallerij

Na de groepsfoto gingen mensen aan het diner. In de ere-gallerij, die uitloopt op de zaal met Nachtwacht, was een lange tafel neergezet. Mijn opdracht was om niet alleen de groepsfoto te maken, maar ook het diner te fotograferen. Tijdens het diner waren een aantal speeches, en elk van die sprekers moest op de foto, plus natuurlijk een sfeerverslag. Ook dat was geen vervelende opdracht. Hieronder een aantal foto’s daarvan.

Zal ik even op je spullen letten?

Nog één moment wil ik u niet onthouden. Als ik een evenement moet fotograferen neem ik altijd een koffer met camera’s en lenzen mee. Ik ben altijd heel voorzichtig over waar ik die neerleg. Er zit toch snel zo’n € 30.000 aan apparatuur in. In dit geval lag de lag tegen de muur tegenover de Nachtwacht.

Tijdens het diner raakte ik aan de praat met een beveiliger van het Rijksmuseum. Hij vertelde me over zijn werk, de ‘akkevietjes’, hoe de Nachtwacht in geval van gevaar kan worden opgeborgen, etc. Echt een heel leuk en interessant gesprek. Ik vroeg hem wat de waarde van dew Nachtwacht was. Hij zei dat het moeilijk was om er een getal op te plakken, maar een redelijke schatting was € 250 miljoen. Ik keek even rond, en realizeerde me dat er in de zaal nog een aantal hele grote schilderijen van Rembrandt hingen. Ik schatte snel dat ik dus temidden van een half miljard aan kunst stond. Wow…

We praatten nog even wat, en toen vroeg ik hem waar de dichtst bijzijnde toilet was. Hij vertelde me dat, en toen vroeg hij me, helemaal serieus: zal ik even op je spullen letten?

Ik keek hem even stomverbaasd aan, en toen proestten we het allebei uit. Er zijn kamers waarin mijn koffer het meest waardevolle object is. Maar niet in die zaal…

Ps… in dit blogje heb ik express geen melding gemaakt van specifieke namen: noch van de opdrachtgever, noch van de aanwezigen. Ook heb ik geen foto’s geplaatst waarop mensen herkenbaar zijn . Die heb ik natuurlijk wel, maar het leek me in deze niet gepast deze te plaatsen.

 

Ook dat hoort bij professionele fotografie: de nieuwe versies van alle programma’s

Bovenstaand foto overzicht maakte ik zojuist in de nieuwe versie van Photoshop. Het zijn allemaal foto’s die ik de afgelopen week maakte. In de nieuwe versie van Photoshop, die vorige week uitkwam, zit een frame tool. Daarmee maak je zo’n overzicht gemakkelijk.

Ik besteed mijn vrije zondagmiddag aan het leren van de nieuwe dingen die er in de nieuwe versie van Photoshop zitten. Als professioneel fotograaf is mijn commitment om u van dienst te zijn met de nieuwste mogelijkheden. Dat betekent dat ik zo nu en dan flink tijd moet vrij maken om te ontdekken wat er kan, wat er verandert is, en wat er niet meer kan. Want de wizzkids van Adobe bedenken steeds weer nieuwe dingen. Soms heel handig — maar vaak veranderen ze dingen of verwijderen ze dingen waarvan zij kennelijk denken dat die niet meer nodig zijn.

Photoshop lijkt een beetje op de Bijenkorf

Natuurlijk moet je in ieder vak je kennis bijhouden. En toch willen mensen nog wel eens vergeten dat ook dat onderdeel is van het werk van professionele fotografie. Want Photoshop is niet echt een eenvoudig pakket. Mij doet het altijd een beetje denken aan de Bijenkorf (en dan bedoel ik de winkel): enorm groot; ze hebben van alles, maar vind het maar eens… Je bent er echt wel even zoet mee!

Ik denk dat ik echt wel een redelijke photoshopper ben. En toch benut ik, schat ik, maar 10% van wat er met het pakket kan. Regelmatig dat ik bij een collega over de schouder meekijk en denk: huh, kan dat ook? En omgekeerd hetzelfde. Je moet, als professioneel fotograaf, je photoshop kennis op peil houden. Maar photoshop is eigenlijk een vak apart geworden. En dat maakt het complex. de vraag waar ik en mijn collega’s regelmatig mee worstelen is: hoe ver ga je? Wanneer besteed je iets uit? Welke vaardigheden wil je wel beheersen, en welke niet?

Maar lang niet alleen photoshop

Wat het nog verder compliceert is dat een professioneel fotograaf niet alleen Photoshop gebruikt, maar ook een hele andere serie pakketten. En die krijgen allemaal één of meerdere keren per jaar een upgrade. Niet dat zo’n upgrade altijd zinvol is: soms blijkt een upgrade vooral een cosmetische facelift te zijn met als doel om weer een nieuwe zak met geld op te halen. Maar soms zijn de veranderingen echt behoorlijk. Je weet het niet van te voren: je kunt er voor kiezen de upgrade niet aan te schaffen en eerst video’s op Youtube te kijken om te zien of iets zinvol is — maar een behoorlijke tijdinvestering is het wel! Hier zijn de programma’s waar ik regelmatig gebruik van maak:

  • Photoshop: heeft nu een behoorlijke upgrade gekregen
  • Lightroom: pakket werkt uitstekend, maar is al jaren hetzelfde. Mag een stevige upgrade krijgen!
  • NIK software: na jaren door Google te zijn stilgelegd nu door DxO overgenomen. Die heeft nu voor de tweede keer een upgrade uitgebracht die alleen bestond uit technologische verbeteringen. Die waren nodig, maar langzamerhand wordt het wel HOOG TIJD voor wat vernieuwing!
  • Alienskin: mooie plugin die probeert te concurreren met Photoshop
  • OnOne: heeft net een mooie grote upgrade uitgebracht. Lijkt echt heel veel mooie mogelijkheden te bieden. Ik hoop in de kerstvakantie er even goed in te duiken
  • Bridge
  • Premiere
  • Illustrator
  • InDesign

Nou, u ziet het. Er is nog genoeg om door te leren. Ik ga weer verder… deze video laat me de mooie nieuwe dingen in Photoshop zien.

Boekcover fotografie: auteur op de grens van licht en donker

Een paar jaar geleden deed ik een shoot met Lianne de Graaff. Lianne is coach, en voor haar website had ze een aantal foto’s van zichzelf nodig. Foto’s die uitstraalden wie zij was. We hebben die foto’s gemaakt in het park onder de Euromast op een redelijk grijze dag in de herfst. Maar de foto’s waren mooi, en Lianne was heel tevreden. Nu heeft Lianne een (bijzonder) boek geschreven en had ze foto’s nodig voor de cover. Daarvoor benaderde ze mij weer.

Deze keer moesten de foto’s alleen heel anders. Ze moeten worden gemaakt in de studio, en ze wilde ze voor de helft tegen een witte achtergrond, en voor de helft tegen een zwarte achtergrond. Zo wilde ze uitdrukking geven aan de twee kanten van ons menszijn; in haar boek helpt ze mensen hun zwakke kanten te transformeren in krachten. Een mooi idee, waar ik graag aan mee wil werken.

Dat werd een hele leuke shoot. Niet alleen is het maken van dergelijke foto’s uitdagend, maar Lianne nam van alles mee naar de shoot, maar vergat haar kleding. Haar man gebruikte de shoot om een video-opname te maken. Dat leverde een leuk resultaat op. We hebben gespeeld met mijn rookmachine, wat ook altijd een apart effect geeft. En we hebben Lianne in allerlei bochten gewrongen op de regisseursstoel om een leuke foto te maken.

Twee weken geleden was de presentatie van haar boek, en ik kreeg een VIP uitnodiging. Erg leuk om Lianne in haar woorden te horen vertellen over hoe ze die shoot heeft ervaren. Ze was duidelijk zeer blij met de foto’s.

En ik ben intussen begonnen haar boek te lezen. Ik moet zeggen: ik kan het u zeer aanraden! Ik heb echt wel het een en ander gelezen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Maar in ‘de BV IK’ is Lianne er in geslaagd om een totaalconcept voor te leggen wat eigenlijk alle kanten van ons menselijk bestaan raakt. Dat ben ik nog niet eerder tegengekomen, en dat is erg leuk.

Website van Lianne: Je bent meer. U kunt het boek hier bestellen.

Andere fotografen coachen: drie kwalificaties behaald!

Na het negatieve bericht van vorige week deze week een veel positiever bericht. Het afgelopen jaar heb ik drie collega’s gecoacht naar hun kwalificatie. Afgelopen weekend hebben ze alle drie die kwalificatie behaald: collega’s Ron en Sandra haalde hun bronzen kwalificatie en collega Daniel haalde zelfs zijn zilver.

Dat moet ik misschien even toelichten. Ik ben lid van het Master Photographer’s Network; een netwerk van professionele fotografen die constant aan hun fotografische vaardigheden werken. We zien ons werk als ambacht: een vaardigheid die je eindeloos aanscherpt en verfijnt. Iedere professionele fotograaf kan lid worden van het netwerk, maar je moet binnen twee jaar je bronzen kwalificatie behalen. Vervolgens kun je opgaan voor je zilveren en je gouden kwalificatie. Met elke stap moet je werk aan hogere eisen voldoen. Zelf ben ik 4 jaar lid geworden en heb ik in 2015 mijn zilveren kwalificatie behaald. Dat was toen een beetje brutaal; gelijk opgaan voor je zilver, maar mijn coaches vonden dat dat kon.

Het behalen van zo’n kwalificatie is geen eenvoudig proces. Je moet een panel van 10 bij elkaar passende beelden, op groot formaat uitgeprint, aan een internationale jury laten zien. Zo’n panel wordt beoordeeld op een hele serie eisen; zo moeten de beelden consistent zijn van toon, contrast, onderwerp, heel mooi geprint, en impact hebben. Als een fotograaf besluit op te gaan voor zijn kwalificatie kiest hij 2 coaches uit die hem (of haar) in dat proces begeleiden. Die coaches hebben kritiek op alles en leggen je het vuur aan de schenen. Ze laten je dingen zien die je zelf echt niet zag. De standaard reactie van elke kandidaat is altijd ‘maar zo vind ik het mooi!’. Dat verandert vaak snel als een coach je helpt kritisch naar je beeld te kijken. Coaches helpen je vervolgens om betere beelden te maken, je beeld beter te bewerken, en beter te presenteren.

Dit jaar heb ik dus 3 collega’s mogen coachen. En ze hebben het alle drie gehaald! Dat laatste is zeker niet vanzelfsprekend; dezelfde dag gingen zo’n 14 mensen op, waarvan 5 het niet haalden. Die mogen het volgend jaar opnieuw proberen.

Ik heb toestemming van mijn drie coachees om u hun panels te laten zien. Graag maak ik even reclame voor hen… het zijn alle drie hele goede fotografen en hele prettige mensen. Dus: aanrader!

Daniel Wenzel: zilver!

Daniël is nog niet zo lang lid van de MPN en ging gelijk op voor zilver. Ik had er nooit veel twijfel over dat hij dat gemakkelijk zou halen. Daniël doet aan ‘composite photography’: hij fotografeert de elementen van zijn beeld los en combineert ze dan in Photoshop tot een beeld. Dat doet hij heel erg goed: hij maakt beelden waar je naar kunt blijven kijken. Ze zitten heel erg goed in elkaar, en bevatten veel humor.

Hieronder het panel van Daniël. Voor zilver moet je 20 beelden aanleveren. Ik heb een van de beelden vervaagd, omdat dit nog door de opdrachtgever moet worden gepubliceerd. U kunt zijn fotografie beter bekijken op zijn website.

Sandra van der Meulen: brons!

Sandra is een geboortefotografe. Ze beoefent wat wij fotografen een ‘documentaire stijl’ noemen: ze fotografeert de situatie zoals die is, en probeert daarin niet dingen mooier te maken dan ze zijn. Haar fotografie is eerlijk en direct, en tegelijk ook intiem en persoonlijk. Waar veel fotografen (waaronder ik) met sturing van de modellen, het plaatsen van elementen en gebruik van flitslicht een zo mooi mogelijk beeld proberen te maken, is Sandra volledig afhankelijk van de omstandigheden. Daarmee is Sandra’s fotografie binnen de MPN een beetje een vreemde eend in de bijt, en daar hebben we best wel lange gesprekken over gehad. Ik ben zeer blij te kunnen zeggen dat de jury uiteindelijk onze mening deelde, en Sandra beloonde met een hoog puntengetal. U ziet meer van Sandra’s werk op haar website.

Ron Spaay: brons

Ron is, net als ik, een fotograaf in Capelle. Hij is, anders dan ik, al zijn hele leven fotograaf. Hij heeft de vele veranderingen die de fotografie heeft doorgemaakt allemaal ervaren — soms door hele ingewikkelde en persoonlijke uitdagingen heen. Ik vind het dan ook zeer bijzonder en lovenswaardig dat iemand die al zoveel heeft gezien, toch besluit lid te worden van de MPN en verder te leren, en zich dan blootstelt aan zo’n blaaskaak als ik: vergeleken met Ron kom ik net kijken… En niet alleen dat: Ron is een goede trouwfotograaf, maar voor zijn kwalificatie heeft hij zich in een jaar tijd helemaal bekwaamd in een heel ander soort fotografie, waarbij flitslicht als aanvulling op het bestaande licht een belangrijke rol speelde. En ook hem beloonde de jury met een hoog aantal punten — en met de ‘best portfolio’ prijs. Die wordt elk jaar uitgereikt aan het portfolio dat de jury het beste vindt. U kunt Ron’s verdere werk op zijn website bekijken.

Gediskwalificeerd!

Personaility in the 21st century: it takes many photo's to show you who I am. And I would rather show you on social media than in person... Photo protected by copyright.
Personaility in the 21st century: it takes many photo’s to show you who I am. And I would rather show you on social media than in person… Photo protected by copyright.

Afgelopen weekend was het MPN jaarcongres. MPN staat voor Master Photographer’s Network, en is de club van professionele fotografen waar ik nu zo’n 5 jaar met veel plezier lid van ben. Tijdens ons jaarlijkse congres vindt de themawedstrijd plaats. Iedere fotograaf wordt geacht een goede foto te maken rond een bepaald thema. Dit jaar was het thema ‘Personality’. Een internationale jury kiest dan de drie beste foto’s uit, en de leden mogen ook de beste foto uitkiezen. Zes kansen op een prijs dus! Dit jaar besloot ik heel serieus mee te doen en heb ik bovenstaand beeld ingeleverd.

Helaas, hij werd (als enigste) gediskwalificeerd. Het bleek dat er voorschriften voor het maximale formaat waren: 90cm breed en hoog. Dat had ik niet goed gelezen. In de drukte van de afgelopen weken had ik van van die breedte wel begrepen, maar dat er een maximale hoogte was, dat was me even ontgaan. Mijn foto was met 108 cm te hoog — en als je niet voldoet aan de voorwaarden, dan wordt je gediskwalificeerd. Dat vond (en vind) ik volkomen terecht, maar gelooft u mij als ik zeg dat het een dreun was. In een foto als deze gaat veel tijd, geld en moeite zitten. Ik ging echt voor een prijs, en denk dat mijn foto best een kanshebber was. Ik baalde dus als een stekker!

Het wekte ook wel enige verbazing bij de andere leden van de MPN (alsmede ook veel geplaag over Rogier die niet goed kon lezen): een aantal mensen zei dat ze mij toch wel zagen als een Pietje Precies. Dat is niet een term die ik erg leuk vindt, maar men voegde er snel aan toe dat men mijn aandacht voor details en precisie zo waardeert.

Ik moet eerlijk zijn en zeggen dat ik daar hard mijn best voor moet doen! Ik ben uit mezelf meer iemand van de grote lijnen. Maar binnen mijn werk als fotograaf en dienstverlener naar opdrachtgevers werk ik er hard aan om secuur met de details om te gaan: ik houdt mijn agenda nauwkeurig bij, hou mijn administratie nauwkeurig in de gaten, en lees de technische documenten van mijn apparatuur zorgvuldig.

Maar soms gaat het mis. Vanavond maar eens vroeg naar bed, zodat ik morgen fris en geconcentreerd voor u aan de slag kan. Ik heb er na een inspirerend weekend nu al zin in.

Architectuurfotografie en de nederlandse hokjesmentaliteit

Gisteren moest ik voor een opdracht in Zoetermeer zijn. Na afloop reed ik langs dit restauratieproject: deze flat wordt volledig gestript en gerenoveerd. Wellicht dat het aan het mooie zonlicht lag, maar op de een of andere manier moest ik stoppen en foto’s maken. Dit gebouw raakte mij. Ik vond het mooi.

In dit gebouw zie ik de nederlandse hokjesgeest. Iedereen heeft zijn eigen privé-vakje. Daar mag je alles doen wat je wilt. Je mag de muren behangen, of verven in elke kleur die je maar wilt. We zitten vlak bij elkaar, boven op elkaar opgestapeld. Toch hebben we allemaal onze eigen plek. We zien niks van elkaar, totdat zo’n renovatie ons privé-domein aan de wereld laat zien.

Elk hokje heeft zijn eigen verhaal. Waarschijnlijk waren er in dit gebouw allerlei culturen vertegenwoordigd, en werden er verschillende talen gesproken. Er werd tv gekeken, geslapen, eten gemaakt, ruzie gemaakt, gevreeën, sollicitatiebrieven geschreven, studieboeken gelezen, gedroomd, feestjes gegeven… er werd op allerlei manieren geleefd en beleefd — allemaal privé en verborgen. Tot dat een grote kraan de gevel weghaalde en dat leven aan de wereld liet zien.

Klik op de beelden om ze groter te zien.

 

A photographer’s reflections on Photokina 2018

I have just returned from a two-day visit to Photokina 2018. Photokina is the largest trade show in the world of professional photography and it takes place every two years in Cologne, Germany. As a professional photographer living in Holland I  consider myself fortunate that this event happens so close to where I live (a three hour drive), and so I make a point of going every time. Actually, I really enjoy visiting Photokina; it’s kind of like a candy store for professional photographers! 

In this post a number of observations and experiences, as well lots of photo’s. In showing them to you, I hope to give you a bit of an insider’s view of my world. For professional photographer’s who could not go, I hope my blogpost gives you an impression anyway. Disclaimer: the following are my thoughts and no one else’s. I may be totally mistaken or misinformed. 🙂

A couple of surprises

Let me start by listing a couple of things that surprised me as soon as I arrived.

  • Compared to Photokina two years ago, this year’s show was a lot smaller. It was two whole halls smaller. Now, the Koelner Messe where the Photokina is held is really large, so even with two halls less, it is still a huge event. But still…
  • The parking, and especially the signage to the parking at Koelner messe, is atrocious. Every single time I’ve been, they’ve changed it from previous years. Now they have a giant parking garage, which I will grant, is very nice. But the signage to get there is utterly confusing; you need to walk for miles from the garage to the Koelner Messe, and on the way to the Messe, you pass large parking lots, which are totally empty, even though they are a lot closer.
  • I was really surprised by the compagnies that weren’t there. Let me list a few…
    Elinchrom wasn’t there. Elinchrom is a swiss producer of high quality flash lights. I use a lot of Elinchrom. But recently two other major players in the flash light industry went out of business (Bowens and Multiblitz), and it is rumoured Elinchrom is next. T0 not attend Photokina seems like the writing on the wall.
    Adobe wasn’t there. That is really odd. There’s no chance of Adobe going out of business any time soon. To me, it seemed very disrespectful of their client-base. Every photographer in the world uses Adobe products. In the recent past Adobe has switched to a subscription model of their software license. I suspect literally  every Photokina visitor is an Adobe client. For them not to attend, seems not very appreciative of their client-base.
    Sandisk wasn’t there. Nearly every professional photographer uses Sandisk cards
    Westcott wasn’t there. They make some of the finer flash equipment in the world. I don’t understand them not be there.

Enough of the griping, on with some of what I saw!

Fujifilm

The photographic industry is always changing. The biggest development in recent years is the arrival of professional photo camera’s without the internal mirror. This year my brand, Nikon, and Canon (the biggest player on the market) came out with professional mirrorless camera’s. I should say ‘finally’, because Fujifilm has been making them for a while now. I invested in Fujifilm camera’s three years ago, and have enjoyed them very much. So while Canon and Nikon have finally got their first mirrorless camera’s out, Fuji brought out the third release of its professional mirrorless camera, the X-T3, and the second edition of the medium format camera. The feeling with many people I spoke to regarding  Nikon and Canon’s mirrorless camera’s was ‘too little, too late’, or as the Dutch say: it’s like bring out the mustard, long after the meal is over.

I’m quite excited by what Fujifilm is producing, and so were lots of other people. The Fujifilm stand was heaving with people!

Looking for new stuff!

I go to Photokina looking for the new developments. Every year there are lots — but not everything is useful to me. But one company I have become enamoured with is SMDV. This is a small Korean company that is making nice, affordable flash equipment. Every time I visit Photokina I see cheap chinese imitations of things European and American companies presented two years ago — but SMDV is making some really interesting new stuff. This year, their parabolic lightshapers were new (see my photo below). A lightshaper fits on your flash light, and shapes your light. Well shaped light makes a great difference in your photo. I’m pretty sure one of these light shapers is going to end up in my studio in the next few months!

Should I go looking for another job?

My industry is always changing. The arrival of the digital camera, and then the dawn on the internet, have thoroughly impacted the world of professional photography. So much so, that people regularly tell me my job is coming to an end. I never believe that ( I think people will always need good images), but I must admit that I was a bit surprised that Nikon had brought two robots who could photograph. Maybe my job will not be to make images, as much as it will be to rent you my photo-taking robots. I guess that would make me a rental company…?

Lots and lots and lots of photo’s

When you go to Photokina, you know you are going to see lots and lots of photo’s. Bt this year it seemed a little crazy, and I am not sure it was very helpful. Fujifilm (yes, the company I just raved about) had committed to showcasing 12 million photo’s at different venues around the world. And one of the venues they choose was Photokina. Now, mind you, these weren’t great photo’s. Many of them were just snaps. But one of there slogans is ‘every photo deserves to be printed’. Here are some photo’s of the endless photo arrays. And in case you observe it seems hardly any one is really looking at them — that struck me too!

Speaking of images, I was disappointed Leica did not put up it’s huge portrait exhibitions like they did in previous editions of Photokina. Instead, Minolta got to use that whole hall for a colour full photo-occassion. Fun, but not the same!

Strange creatures and beautiful displays

Every photokina camera companies bring out models and displays to attract your attention and help you test their latest camera’s and equipment. You could go to Photokina just to see that. Here are some strange creatures I came across.

Actually, my award for the best display goes to Canon. They had a ballet dancer dancing with a peace of cloth that was perpetually moved by a windstage below. I thought it was magical. For that reason, they get the space at the top and the bottom of my blog, even though Canon is not my brand.

Interesting side note though: the Canon host said the display would demonstrate that Canon has the fastest autofocus system. I actually thought Sony’s professional camera’s are faster. And when a Canon rep handed me the Canon camera, and I asked her the question, she whispered the Nikon was faster as well. Which I thought was an interesting little vignette into this industry: all the major companies have new camera’s and say their’s are better then the competition, but it all depends on how you look at it!

Fotograaf reageert op een ongemotiveerde stage sollicitatie — de zoveelste…

Beste …….,

Dank je voor je email. Je solliciteerde naar een stage plaats binnen mijn bedrijf. In je email schreef je dat ‘je mijn website tegenkwam’ en ‘dat deze je heel erg aansprak’. Op geen enkele manier lichtte je dit toe. Ik heb geen idee wat je wel en niet gezien hebt, en wat je dan aansprak — maar je ziet jezelf kennelijk al binnen mijn bedrijf.

Ik nog niet. Ik krijg elke maand gemiddeld twee of drie e-mails met precies dat zelfde zinnetje: ik kwam uw website tegen en deze sprak me heel erg aan en mag ik stage komen lopen bij u? Staat dat zo in de syllabus van je opleiding? Zo ja, gooi die dan maar gelijk weg.

Het antwoord op je vraag is: ‘nee, je mag niet bij me komen werken’. En (behalve dan dit blogje) krijg je zelfs geen verdere reactie. Ik krijg namelijk de stellige indruk dat je geen enkele moeite hebt gedaan om mijn bedrijfsvoering daadwerkelijk te onderzoeken. Je meldt in elk geval niet wat jou aanspreekt. Heb je überhaupt wel gekeken? Of heb je alleen maar gezocht naar mijn email adres?

Copy-paste

Je vertelt ook niks over jezelf. Ik heb geen idee wat je zoekt, wat je wilt, wat je hoopt te leren. Het lijkt er sterk op dat je dit mailtje copy-paste stuurt aan nog 20 fotografen. Waarom zou ik ook maar enige tijd en moeite stoppen in het beantwoorden van jouw mail, als jij zo lui bent naar mij toe? Ik neem jouw stage nu al serieuzer dan jij!

Staat dat zo in de syllabus van je opleiding? Zo ja, gooi die dan gelijk maar weg.

Laat ik dat even toelichten. Ik heb een passie voor mijn vak. Nee, ik heb geen glamoereus fotobedrijf. Ik fotografeer geen supermodellen en superjachten en supersonische vliegtuigen — nou ja, niet veel 🙂 . Ik fotografeer hele gewone mensen en situaties ‘ en daar probeer ik dan superbeelden van te maken.

Daar kan ik goed een stagiair bij gebruiken. Ik heb veel werk; ik kom op veel bijzondere plaatsen; ik heb veel apparatuur en veel kennis. Die kennis deel ik graag. Ik vind het leuk om jonge mensen met passie voor fotografie van alles bij te brengen — dus een stage bij mij is altijd een leerzame ervaring. Voor mij zijn drie dingen belangrijk:

  1. je fotografische vaardigheden
    Je gaat bij mij absoluut fotograferen.
  2. Je ondernemersvaardigheden
    Alle opleidingen bieden hier veel te weinig aandacht aan. Ik leer je er alles over.
  3. Je persoonlijke ontwikkeling.
    Je leert omgaan met angst, emotie, uitdagende situaties

Stagiairs die met succes een stage bij mij afronden, hebben veel geleerd over deze drie elementen en zijn daarmee goed voorbereid op de werkelijkheid na de opleiding.

Geen handen in je zakken

Maar dan moet je wel zeer gemotiveerd zijn. Fotografie is hard werken, op onregelmatige tijden, en soms in complexe omstandigheden. De kunst is om altijd te blijven lachen en positief te blijven — en in het midden van uitdagende omstandigheden mooie oplossingen kunnen bedenken.

Hier is wat ik bied:

  • Een uitdagende werkomgeving
  • Veelzijdige opdrachten: portret, evenement, industrieel, reclamefotografie
  • Veel uitleg en kennis
  • Werk in de studio als wel op locatie
  • Een stage vergoeding. Dit is redelijk ongewoon in fotografie-land, waar doorgaans de houding is dat je al dankbaar mag zijn dat je een stage hebt.. Maar ik vind het niet meer dan redelijk dat als jij hard werkt, je daar ook iets voor krijgt.

Onderdeel van een stage bij mij is dat je elke maand samen met mij een creatief vrij werk project doet. Dit doen we samen, maar jij bedenkt en organiseert het. Dit levert interessante foto’s op voor je portfolio; je mag namelijk mijn apparatuur en studio gebruiken, en we werken samen naar een goed resultaat!

Wat ik vraag:

  • Een gemotiveerde stagiair. Je bent niet iemand die voortdurend op zijn telefoon kijkt, of met zijn handen in zijn zakken staat. Je zoekt naar wat je nog meer kan doen, en hoe de situatie nog beter kan maken.
  • Een stagiair met goede sociale vermogens. Je durft vragen te stellen; je bent nieuwsgierig; je bent respectvol naar mijn klanten en vriendelijk naar de mensen voor de camera.

Een nieuwe poging?

Mocht je, na het lezen van dit blogje, nog interesse hebben om stage bij me te komen lopen, dan zie ik je — uitgebreide en inhoudelijke — sollicitatie tegemoet. Zo’n sollicitatie kan altijd rekenen op een reactie!

PS. Twee tips

  1. Als je dit blog even doorkijkt, zie je al snel wat voor opdrachten ik doe, en wat je dus kan verwachten als je stagiair bij me wordt.
  2. Haal je sollicitatie even door de spel-checker heen. Staat al weer zoveel verzorgder.

Architectuur fotografie workshop in Rotterdam

Afgelopen vrijdag heb ik een workshop Architectuur fotografie gegeven. Was bijzonder leuk. Architectuur is de kunst waarin we wonen en werken — en Rotterdam is bij uitstek geschikt om dat te fotograferen. Tijdens de workshop heb ik niet veel gefotografeerd, maar vooral de deelnemers geholpen. Maar een week eerder heb ik alvast een rondje gelopen door de stad. Rotterdam verandert voortdurend, dus je moet wel weten wat de nieuwste gebouwen zijn. Hier zijn mijn beelden van die voorverkenning.

Studio Rogier Bos

Studio: Coolsingel 71
Rotterdam (Geen post)

kantoor: Alouette erf 25
2907 BA Capelle a/d/ IJssel

tel: 010 – 4413955
ro@rogierbos.com