Resultaten van ‘The White Shoot’: Charlene

Met enige regelmaat probeer ik een ‘vrij werk’ project te doen. Een vrij werk project is een project waar ik een mooie uitdaging beetpak en die zelf uitvoer naar eigen inzicht. Iets waar mijn vaardigheden van kunnen groeien en waar geen opdrachtgever over mijn schouder staat mee te loeren: een beetje naar links! Nee, nog een beetje uitzoemen…! In deze en de volgende blogpost laat ik de resultaten van zo’n recent project zien.

The White Shoot was zo’n project. De uitdaging is om wit op wit te fotograferen. Dat is best even een kunstje. Hoe voorkom je dat de witte kleding wegvloeit in de achtergrond? Hoe maak je mooie lichtaccenten? Hoe zorg je ervoor dat je nog wel een wit- en zwartpunt hebt?

Facebook groepen voor modellen en fotografen

Voor zo’n shoot doe je een oproep voor een model dat hier aan mee wil werken. Daar zijn op Facebook allerlei groepen voor: fotografen kunnen daar oproepen plaatsen en modellen kunnen zich zelf aanbieden. Ik heb bij dat soort groepen allerlei bedenkingen. Ik denk ook dat modellen er goed aan doen om even na te denken over wat er eigenlijk in deze groepen gebeurt.

Ik vond het belangrijk mijn foto’s te laten zien. In die groepen zie je vaak fotografen hele mooie foto’s maken ‘ter inspiratie’, als moodboard. “Dit wil ik gaan maken”, is dan de gedachte. Allerlei modellen die daar enthousiast op reageren. Ik kijk dan even naar het portfolio van de betreffende fotograaf. Je kunt best een plaatje van een hele goede fotograaf plaatsen, bv uit de Vogue, maar de vraag is dan nog maar of de fotograaf die de oproep doet, dat ook kan. Kijkend naar allerlei portfolio’s denk ik dat dit vaker niet dan wel het geval is. Ik laat de foto’s zien, ook omdat ik wil laten zien dat ik daadwerkelijk kan maken waarvoor ik heb opgeroepen.

Er is nog een tweede reden dat ik bedenkingen heb bij deze groepen. Maar al te vaak hoor en lees ik verhalen over modellen die ingingen op een uitnodiging van een fotograaf, om vervolgens seksueel benaderd te worden. “We gaan ook naakt doen” en “ik wil ook een paar foto’s van ons samen maken” klinkt het dan. Ik an daar niet genoeg voor waarschuwen: dames /  meisjes, pas op! Dat een fotograaf een mooi plaatje pikt en plaatst, betekent niet dat die fotograaf dat ook kan! En neem de eerste keer altijd iemand mee naar zo’n shoot!

Model en Visagiste

OK, maar terug naar The White Shoot. Ik kreeg een aantal aanmeldingen en koos ervoor om te werken met twee dames die ik al een beetje kende— en één die ik nog niet kende. Die laatste kwam ook prompt niet opdagen. Dat gebeurt ook te veel…

Nou ja, niet getreurd. Met Charlene en Lisanne had ik twee hele mooie dames, die ook allebei redelijk veel ervaring hadden. Dat helpt toch wel: als je weet dat iemand ook daadwerkelijk voor de camera kan staan — en dat geldt echt niet voor iedereen. De foto’s die ik hier plaats zijn van Charlene — en zij is een ervaren model met wie ik prettig kan samenwerken.

De visagie werd gedaan door Merihem Gimenez van Glamoustudio NL.  Zij is één van mijn favoriete visagiste’s en ze leverde weer erg mooi werk af.
De foto’s van Lisanne staan hier. Klik op de foto’s om ze groter te zien.

Resultaten van ‘The White Shoot’: Charlene Read More »

Zo serieus neemt de professionele fotograaf zijn auteursrecht

De trouwe lezer van mijn blog weet dat ik hier regelmatig schrijf over auteursrecht — en de vele keren dat ik mijn beeld tegenkom op plaatsen waar het niet hoort. Ik doe dat om een hele simpele reden: ik wil mensen waarschuwen dat ik, en vele professionele fotografen met mij, inbreuk op auteursrecht heel serieus nemen. U kunt zichzelf een hele hoop kosten en frustratie besparen!

Recent heeft dit bij mij een nieuwe vorm aangenomen. Ik heb namelijk mijn advocaat opdracht gegeven om een rechtszaak aan te spannen tegen twee partijen. In beide gevallen gaat het om gebruik van mijn foto’s zonder toestemming op commerciële websites.

Laat ik om te beginnen de schaal van het probleem duidelijk maken. Ik kom ELKE week foto’s van mijn hand tegen op plaatsen waar ze niet horen. Dat betekent dat iemand iets heeft genomen wat niet van hem is, er mij niet voor heeft betaald, en het vervolgens wel heeft ingezet voor zijn commerciële eigenbelang. En als daar dan iemand op aanspreekt zijn er altijd dezelfde smoezen, beschuldigingen, dreigementen, tegenwerpingen en ironische adviezen. En, als het daadwerkelijk naar de rechter gaat, dezelfde uitkomsten.

Deze blog is speciaal voor mensen die inbreuk op auteursrecht plegen. Gelukkig — en dat moet zeker gezegd worden — gaat het overgrote deel van opdrachtgevers heel integer met auteursrecht om!

Dezelfde excuses

Inbreuk op auteursrecht is eigenlijk een vorm van winkeldiefstal. U neemt iets wat niet van u is uit mijn winkel, en zet het vervolgens zonder ervoor te betalen in uw winkel om er geld mee te verdienen. Klinkt dat cru? Lees dan even door, dan gaat u vanzelf begrijpen dat dit ‘wel een dingetje is’.

U neemt iets wat niet van u is uit mijn winkel, en zet het vervolgens in uw winkel om er geld mee te verdienen

Let wel: er is altijd een goed excuus: die en die had gezegd dat het mocht; de foto’s stonden op Facebook en dan mag je ze gebruiken; je was al betaald door de opdrachtgever voor de foto’s; en andere fotografen doen helemaal niet zo moeilijk.

Ik schrijf dit soort blogs om daar duidelijk over te zijn. Laat ik punt voor punt reageren:

  • De enige die toestemming kan verlenen is de fotograaf zelf!
  • De End User License Agreement van de verschillende sociale media stipuleren dat de bedrijven zelf (dus Facebook, Instagram, Twitter, etc.), de foto’s vrij mogen gebruiken. Foto’s die daar gepost zijn, mogen daar ook vrijelijk worden gedeeld. Maar om een foto vervolgens naar uw commerciële website te halen, is echt iets heel anders. Op sociale media gedeelde foto’s zijn duidelijk NIET vrij te gebruiken door derden buiten die sociale media. En nee, u mag foto’s ook niet zonder toestemming op sociale media plaatsen. Ook dat is gewoon inbreuk.
  • Een fotograaf wordt niet betaald voor foto’s, maar voor gebruik van foto’s door een bepaalde partij voor een bepaalde duur en in een bepaalde vorm. Foto’s zijn auteursrechtelijk beschermd materiaal, en gebruik van dergelijk materiaal wordt dan ook via een gebruikslicentie geregeld. Als u geen gebruikslicentie heeft, mag u de foto’s niet gebruiken. Dat een opdrachtgever mij betaald heeft voor hun gebruikslicentie, betekent niet dat er al betaald is voor uw gebruik. Sterker nog, tenzij dit specifiek en schriftelijk is overeengekomen, is er voor uw gebruik niets geregeld. Maar opnieuw geldt: één telefoontje naar de fotogaaf en u weet het zeker.
  • U heeft helemaal gelijk dat sommige fotografen niet zo moeilijk doen. We zijn allemaal als amateur begonnen. Maar gelooft u mij als ik zeg u dat Erwin Olaf en Anton Corbijn (de bekendste fotografen van Nederland) inbreuk op hun auteursrecht serieus nemen. En dat is het punt: elke professionele fotograaf gaat vroeger of later serieus nadenken over auteursrecht. Waarom zou ik keihard werken en enorm veel investeren als iemand gewoon met copy-paste mijn plaatje kan stelen en voor zijn eigen bedrijf kan gebruiken zonder dat ik daar iets voor krijg?

Dezelfde beschuldigingen

Wat ook standaard is in deze situaties zijn de beschuldigingen terug: dit is afperserij! U bent een slechte ondernemer!

Eén telefoontje of mailje naar de fotograaf en u weet of u de foto mag gebruiken. Maar als dat teveel moeite is…

Luister, ik heb het allemaal al vaak gehoord. Het zal wel. Auteursrechten zijn gewoon de wet. Ik, de branche organisatie van professionele fotografen (Dupho), en veel fotografen met mij, doen heel erg hun best om duidelijk maken dat je niet zomaar een plaatje van internet kan plukken en gebruiken. Op televisie, in kranten en tijdschriften zie je regelmatig berichtgeving over auteursrechtzaken. Recentelijk nog was er een duidelijke zaak bij de Rijdende Rechter. Ook daar werd de inbreukpleger gewoon veroordeeld. Als u nu nog steeds foto’s gebruikt waar u geen toestemming voor hebt, dan moet u het zelf ook maar weten.

Ik ben fotograaf. Ik verkoop gebruiksrecht op mijn foto’s. Professionele fotografie is zeker geen luxueus bestaan. De gemiddelde fotograaf worstelt om rond te komen. Als u zijn foto’s neemt en ze commercieel inzet voor uw eigen belang, dan bent u niet veel beter dan een ordinaire winkeldief. U maakt op dat moment misbruik van een serieuze professional die doorgaans moet vechten voor een redelijk bestaan. Dat iemand anders u heeft verteld dat dat wel mag, is echt een non-argument; u dient dat gewoon bij de fotograaf te checken. De bewaker bij de supermarkt of juwelier is ook niet vriendelijk als hij u pakt voor winkeldiefstal, ook al heeft iemand anders gezegd dat u dat product gewoon mocht meenemen. Hij haalt zijn schouders op en begint zonder enige aarzeling juridische stappen tegen u. Als u meent dat iemand u onterecht heeft verteld dat de foto’s vrij te gebruiken waren, kan ik me goed voorstellen dat u dit met die persoon wil bespreken. Maar het is UW verantwoordelijkheid om te controleren of dit klopt. U doet dat bij de bron — de fotograaf. Een telefoontje of mailtje en u weet wat de stand van zaken is.

Dezelfde dreigementen

Ook standaard zijn dezelfde dreigementen: ik vertel het aan iedereen! U krijgt nooit meer een opdracht van ons/hen/de wereld.

Serieus? Wat voor ondernemer zou ik zijn als ik u mijn foto’s liet nemen en zonder betaling liet gebruiken? Als iemand zomaar mijn spullen, waar ik hard voor werk, mag nemen en zonder enige vorm van communicatie, laat staan betaling, mag inzetten voor zijn eigen financiële winst? Laten we eerlijk wezen: u neemt uw eigen belangen ook serieuzer.

Mijn reactie is altijd hetzelfde: laten we het even omdraaien. Als mijn beelden niet veilig bij u zijn, dan wil ik niet voor u werken. Als u mijn auteursrecht niet respecteert, dan bent u niet het soort klant waar ik zaken mee wil doen. Denkt u echt dat ik tienduizenden euro’s aan apparatuur inzet en tienduizenden uren aan ervaring inzet en u dan vervolgens toesta om een foto gewoon te stelen en te gebruiken voor uw eigen financiële gewin? Dat ik daar geen werk van maak? Gelooft u mij als ik zeg dat de professionele fotograaf zijn werk echt serieuzer neemt.

U moet begrijpen: als professionele fotograaf heb ik geen salaris. De inkomsten op foto’s zijn niet een aardige bijkomstigheid… ze zijn mijn corebusiness. Met mijn inkomsten uit het gebruik van mijn foto’s onderhoud ik een huishouden: een lieve vrouw en drie bloedjes van kinderen. Ik betaal mijn apparatuur, verzekering, hypotheek, eten, en zo nu en dan een vakantie. De inkomsten uit mijn fotografie zijn niet een nice-to-have, maar een need-to-have.

Mijn opdrachtgevers hebben er ook belang bij dat ik serieus ben over auteursrecht. Zij hebben goed geld betaald voor die foto’s, en dan gebruikt u dezelfde foto’s zonder toestemming, en voor niks? 

Ik kom niet alleen op voor mijn eigen belang, maar ook voor het belang van mijn opdrachtgever. Hoe denkt u dat mijn opdrachtgever reageert als hij een foto die ik voor hem heb gemaakt, aantreft op een website waar hij niet hoort? Zoals de opdrachtgever die een foto van zijn event ineens op de website van een evenementenbureau aantrof, die daarmee klanten trok naar een concurrerend evenement? Of de opdrachtgever die gebeld werd door een uitgever dat de mooie foto van zijn nieuwe project niet geplaatst kon worden, omdat een andere partij dezelfde foto al pagina groot ging plaatsen? De foto was gewoon op een USB stick meegenomen door een marketing medewerker die van baan was gewisseld… Dat zijn partijen die zelf juridisch dan redelijk zwak staan. Ze kijken naar mij, als maker van de foto, en verwachten dat ik het auteursrecht claim en duidelijk ben over wie wel, en wie niet mag publiceren. Mijn opdrachtgevers hebben netjes betaald voor het gebruiksrecht op foto’s — en u gebruikt ze zonder toestemming, en zonder verdere kosten? Dus, om op het dreigement terug te komen: ik denk niet dat ik opdrachtgevers verlies door voor mijn auteursrecht op te komen, maar dat ik er juist bij win. Opdrachtgevers zijn blij om te weten dat de foto’s die ik voor hen maak, ook goed beschermd worden tegen misbruik.

Als u arbitrair met mijn belangen, en de belangen van mijn opdrachtgevers omgaat ben ik in ene met u klaar. Ik doe u dan een vriendelijk maar duidelijk voorstel; als u daar niet op reageert schakel ik een advocaat in. Als u dan nog steeds niet reageert gaat het naar de rechter.

Dezelfde stommiteiten

Niet dat ik graag naar de rechter wil. Ik betreur het altijd enorm het zover moet komen.

Ik verdien mijn inkomen met het gebruik van mijn foto’s. Ik onderhoud er een lieve vrouw en drie bloedjes van kinderen mee. Als u doet alsof dat niks waard is, moet u van de fotograaf niet veel vriendelijkheid verwachten…

De stap naar de rechter is echt de allerlaatste stap. Het komt alleen zo ver als u de zaak negeert. Voordat ik iets overdraag aan een advocaat heb ik echt meerdere pogingen gedaan om dit eenvoudig op te lossen. Mijn advocaat heeft vervolgens ook meerdere pogingen gedaan om u van de ernst van de situatie te doordringen. Er is meestal gebeld, er is gemaild, u heeft waarschijnlijk aangetekende brieven ontvangen. Zaken die bij de rechter komen zijn zaken waarin de inbreukpleger gewoon consequent niet thuis geeft. Wellicht denkt: als ik de situatie negeer gaat die vervelende jongen wel weg. De spreekwoordelijke kop in het zand steekt.

Ik bespaar u graag een desillusie: als u zo respectloos met mijn spullen omgaat, en mij voortdurend negeert, dan maak ik die stap snel en zonder enige vorm van wroeging. Uw tegenwerpingen en bezwaren en klachten vallen dan echt op dovemans oren: u heeft het er zelf naar gemaakt. Je zou eigenlijk kunnen zeggen dat we niet bij de rechter komen omdat u inbreuk heeft gepleegd. We komen bij de rechter omdat u gewoon consequent niet thuis geeft. Omdat u weigert mee te werken aan een goede oplossing. U bent alleen slachtoffer van uzelf.

Dezelfde uitkomsten

Auteursrechtelijke zaken zijn niet complex. Rechters maken korte metten met inbreukplegers. Er is op dit gebied een zeer ruime mate aan jurisprudentie. Excuses, smoezen, vermeende onschuld, de rechter heeft er geen boodschap aan. De verantwoordelijkheid ligt nooit bij de fotograaf, noch bij de partij die u vertelde dat u de foto’s mocht gebruiken, slechts alleen bij de publicerende partij. Inbreukplegers worden veroordeeld, en moeten doorgaans ook de juridische kosten van de fotograaf betalen. De kosten zijn echt vele malen hoger dan ze zijn in een minnelijke oplossing, zoals de fotograaf in eerste instantie heeft voorgesteld. De meest voordelige situatie is als het gebruik gewoon netjes heeft geregeld. Om een idee te geven: ik reken voor een mooie foto, of een serie foto’s doorgaans € 250 – € 750. Bij veroordeling door een rechter kunnen de kosten in de duizenden euro’s lopen.

Dezelfde tegenwerpingen

€250 voor een paar eenvoudige foto’s? Dat vind ik veels te veel! is ook een standaard reactie. Prima — maar steel de foto dan niet. Maar als u de foto wel steelt, dan vond u de foto’s dus mooi genoeg om te gebruiken om uw bedrijf bij klanten onder de aandacht te brengen. Dan moet u niet klagen als ik u de kosten alsnog in rekening breng (altijd vermeerderd met een som voor de inbreuk).

Voor alle duidelijkheid: ik begrijp best dat mijn foto niet de Nachtwacht van Rembrandt, of de Zonnebloemen van van Gogh is! Maar ik heb er wel tienduizenden euro’s aan apparatuur en tienduizenden uren aan ervaring voor ingezet — en, als u het niet erg vind, bepaal ik zelf wat ik mijn werk waard vind. Als ik constateer dat u mijn foto’s zonder toestemming heeft gebruikt, ga ik niet ook nog eens in discussie over of mijn prijzen wel redelijk zijn.

Maar je hoeft toch geen extra bedrag in rekening te brengen? Als ik nou gewoon de licentiekosten betaal… wordt ook regelmatig voorgesteld.

Ik ben wel goed, maar niet gek. Dat zou betekenen dat u gewoon de foto’s kon pikken, en als u dan gepakt wordt, alleen maar de originele kosten zou hoeven te betalen. Dan zou diefstal dus lonen: in de meeste gevallen zou u er gratis mee wegkomen, en als u wel gepakt wordt, zijn de kosten alleen maar wat het zou zijn als u het eerlijk had aangepakt.
Daar gaat de professionele fotograaf dus niet mee akkoord. Ik moet altijd denken aan mijn Wiskundeleraar in 4 VWO, dhr. de Vries. Aan het begin van een repetitie zei hij steevast: u mag spieken — maar als ik u pak, krijgt u een 1. Om de metafoor door te trekken: als u de foto’s van een professionele fotograaf misbruikt moet u niet verwachten dat we ook nog gaan onderhandelen. Hoe naïef denkt u dat we zijn?

Dezelfde ironie

Wat ook standaard is, zijn de sneren: de lelijke of neerbuigende opmerkingen. Die kun je natuurlijk verwachten, en ze raken me dus ook niet echt. Maar vaak zijn ze vol (onbedoelde) ironie.

Persoonlijk zou het schaamrood me op de kaken staan…

Onlangs kreeg ik een reactie van iemand die het niet leuk vond om aangesproken te worden op haar inbreuk: ‘ga eens een cursus doen in normale omgangsvormen!’ Ik heb daar echt om moeten lachen. Les 1 van zo’n cursus lijkt me ‘blijf met je tengels van de spullen van anderen af!’ Zou de inbreukpleger de ironie ook hebben begrepen?

Of een andere reactie: ‘ik verbied u bij mij op het bedrijf te komen’. Moest ik ook weer om glimlachen. Zodra alles is opgelost ga ik die wens respecteren. Maar gaat hij het werk van anderen ook respecteren? Op zijn site stonden nog veel meer foto’s die hij vast niet zelf had gemaakt…

Overigens, niet dat ik dit soort opmerkingen goed begrijp. Persoonlijk zou het schaamrood me op de kaken staan. Je bent tenslotte gepakt — en wel met je broek op je enkels. Je staat op het punt voor de rechter te komen, die je, naar alle waarschijnlijkheid, in record time een behoorlijke financiële tik gaat geven. Maar toch, sommige mensen denken ook dan nog steeds dat ze morele superioriteit hebben. Dergelijke opmerkingen bewijzen mijns inziens alleen maar dat je je morele kompas echt kwijt bent. Waarom niet je excuses aanbieden, dit snel en vriendelijk oplossen, en doorgaan met waar je eigenlijk mee bezig wil zijn? Al die negatieve energie…

Samenvattend

Ik zet de voornaamste punten op een rij:

  • Foto’s zijn auteursrechtelijk beschermd materiaal. Professionele fotografen nemen hun auteursrecht serieus.
  • De ENIGE die toestemming kan geven voor gebruik van foto’s is de fotograaf zelf. Die vriendelijke ambtenaar, of leuke vent aan de telefoon bij dat tijdschrift kunnen van alles beweren, maar de enige die toestemming kan verlenen is de fotograaf. Check het bij de bron.
  • Een serieuze financiële vergoeding voor het gebruik van foto’s is hoe de fotograaf zijn gezin onderhoud en zijn bedrijfsvoering betaalt. Dan hebben we het niet over twee tientjes.
  • Als u de pogingen van de fotograaf om dit vriendelijk op te lossen negeert, dan escaleert de boel. De kosten worden met elke stap hoger. Het is helemaal aan u om dat te voorkomen.

Rechtszaak gewonnen

Om terug te komen op waarmee dit blog begon: één van de twee partijen besloot vlak voor de rechtszaak dat het toch slimmer was om op mijn schikkingsvoorstel in te gaan. De andere partij werd door de rechter veroordeeld voor inbreuk en moest een bedrag betalen dat nog hoger was dan mijn advocaat had geëist. Ik kreeg enkele dagen na de rechtszaak een kleine € 2000 op mijn rekening bijgeschreven. En dat voor een foto die € 270 had gekost als je mij direct had benaderd.

Zo serieus neemt de professionele fotograaf zijn auteursrecht Read More »

Namobuddha, the monastery

Apparently not many westerners are privileged to visit the Thrangu Tashi Yangtse Monastery monastery at Namobuddha. Presumably because it is one of the holiest places in Buddhism. We spent an afternoon looking around the monastery. Unfortunately, some of the most amazing places are not allowed to be photographed. Still, let me show you some of what we saw.

< Previous: day 3, people around Namobuddha | Next, The beautiful people of Bakhtapur >

Some architecture

Namobuddha sits on top of a hill. The golden roof can be seen from miles away, with long lines of colorful prayer flags leading up to it. The building is mostly red, with decorations in red, orange and yellow everywhere, finished with details of gold paint. The floors are mosly black and white marble, which in summer must be nice and cool, but for now was quite cold! The monks just wear slippers; I was glad with my mountain climbing shoes with thick socks. Until you go to the dinner hall, where you have to take them off.

Buddhism as a religion

I am not sure I am qualified to tell you much about Buddhism as a religion. I asked a lot of questions of our different guides (some of the group members started laughing or rolling their eyes after a while), but it would seem my rational western analytical mind does not quite get the Buddhist way of thinking. Here are a few conclusions at which I arrived during my trip:

  • In Nepal, most people are Hindu. But there is a large group of Buddhists (Nepal is the birth place of Buddha). Buddhism finds its origin in Hinduism, and, in a way, is a refinement on Hinduism. They share a common heritage.
  • In Nepal, Buddhism and Hinduism not only coexist peacefully; they are also somewhat interchangeable. Buddhist can worship in Hindu temples, and Hindus can participate in Buddhist rituals.
  • Buddhism and hindusim are of course different from Christianity, Islam and Judaism in that the latter are monotheistic (they have one God). But another major difference that I observed is that there is no main teaching event. In Islam you listen to the Imam; in  christianity to the pastor or priest, and in Judaism you listen to the rabbi — but in Buddhism and Islam there is not one main teaching event in the week. In fact, it would seem that the absence of of a central teaching person in the life of an individual means that everyone is kind of free to worship whatever God they want, in whatever way they want. The monotheistic religions emphasize ‘the one way’, Buddhism and Hinduism allow for many ways.
  • Add to that the strong animistic culture of Nepal, and you get an interesting blend, where it soon becomes impossible to determine who believes what — and why.

By the way, I started this paragraph by calling Buddhism a religion. You may not want to repeat that to loudly. Lots of people I met swear that Buddhism is not a religion, but rather a way of life. We had some interesting debate on that in the group. Here is my take on that.

  • Open any book on world religion, and you will find Buddhism listed as one of the major world religions. Why? Because there is no definition of religion possible which does not apply to Buddhism perfectly.
  • I get that these days it is impopular to be identified as a religion. Pretty soon you suffer the same branding as the crazies who commit terrorist acts. Wouldn’t want to be put in the same category as them!
    My counter argument is that Mother Theresa was a fundamentalist also. Not every religious person is a fundamentalist, and not every fundamentalist is a terrorist. You can be very serious about your faith, and so be considered very religious (‘religious’ being a sociological descriptor), without being crazy or violent. You can, in fact, also be very benign or even benevolent!
  • Nevertheless, every religion as adherents who claim theirs is NOT a religion. Christians will claim they are about relationship, not religion, and Islamic people will claim their life is about submission, not religion. Claiming that yours is not a religion doesn’t make your system of faith and rituals less of a religion.

Here are a few images on the subject of Buddhism.

So what’s with the ‘prayer flags’? They are a common occurrence in this part of the world. You will see them strung for miles along hill tops. The idea is this: the flags have prayers printed on them. The wind blows through the flags and takes these prayers with it, to wherever prayers need to go. I think this is a creative prayer-delivery system.

Similar with the bells. Nepal is a noisy country, with people in traffic tooting their horns constantly. Added to this cacophony is the ringing of bells. A Hindu visits his or her shrine every morning, offering something to the image of the deity inside: rice, flowers, money are things you often see. Upon departure the Hindu does two things. One, he or she takes a little bit of paint and puts it in the middle of the forehead. In my Nepal collection you can see this paint-blotch on lots of portraits. Two, he or she rings the bell, to let the god know they’ve been.

Prayer candles for ancestral worship at the shrine for the Buddha who gave his body to the hungry tiger.

Our tour guide, Holi, between the prayerflags at Namo Buddha.

There are buddha images in all types and positions everywhere. In this picture I’ve sought to combine the statues with the prayer flags. How much buddhism can you get into one photo?

Fun with young monks

The monastery is a training school for young monks. Everywhere you look, you see these boys, dressed in red and yellow, with books, going from class to class.

Nepal has a cast system. Only the oldest son of Brahman families can enter the monastery. They do so at age 8. At age 18 they have to decide if they want to continue being a monk for the rest of their lives. A monk of course devotes his life to prayer, study and meditation. Yet these are also boys. So we saw them buy candy at the local shop, sneek a bag of crisps into the sanctuary, and play together in the marble halls. Late this afternoon we got to photograph a couple of them. Some of them were hesitant, but a number enjoyed the contact. Here are some of my favourite images.

Heading for the Himalaya’s…

As the sun was setting you could really see the mountains. Not the Himalaya’s, but these are actually already serious mountains. I love the different mountain ridges you can see. In this picture I count ten! Of course, that’s quite exciting for this Dutch boy!

Namobuddha, the monastery Read More »

Nepal – day 3: walking along Namobuddha road

Today I realized I came home from my Nepal trip three weeks ago. A number of people have complimented me on the photo’s I have posted so far, and asked when I was going to post the rest. I have to tell you: I have discovered a little hesitant to do so. Every time I post the next the next instalment of images it brings me closer to completing this project. The fact is, the memory of the trip is so sweet, I don’t want it to be over.

< previous Nepal reportwalking around the monastery >

Slowly I am waking up to the fact that the trip has touched me deeper than I had realized. And as mich as I think as I think about it, I cannot put my finger on the reason why… it’s really odd! A friend asked me this week what I thought of Nepal. I wrote: Nepal is poor, dirty, chaotic, noisy, shocking — and I have a strong desire to go back! In fact, when I am on the cross-trainer at the gym, I imagine myself climbing the hill to Namo Buddha again. Which is odd, because it was a really heavy walk.

Nepal is poor, dirty, chaotic, noisy, shocking — and I have a strong desire to go back!

I can tell you one reason why I loved it so much: I found the people absolutely beautiful. Take the woman in the image at the top of this post. There is no make-up. There is no cosmetic surgery. No attempt to be more than who she is. Yet I find there is such a beauty; it almost brings tears to me eyes. I can look at a photo like that for quite a while.

Let me tell you about the morning of day three. We were staying at Namo Buddha, one of the holiest places in Buddhism. It is a large temple, as well as education centre for young monks (age 8 and up). We rose with the monks and attended their chanting in the temple. Unfortunately we were not allowed to photograph this. Too bad, because rather experiencing this as a religious experience, I was just so entertained by the young monks trying to chant, while goofing off, exchanging sweets, yawning, hiding snacks from the supervisor, and just being boys. Quite funny. After breakfast we walked down to the village for an exploration of the area. These photo’s are from that trip.

I took loads of photo’s, but rather than overwhelm you with images, I just want to show you a few of my favourite. As always, you can click to see them larger.

  

Nepal – day 3: walking along Namobuddha road Read More »

Fotograaf voor vier evenementen in Rotterdam: Gesprek met de stad

Onder de titel ‘Gesprek met de Stad’ is de gemeente Rotterdam de afgelopen twee maanden het gesprek aangegaan met haar bewoners. De centrale vraag: hoe iet Rotterdam er (volgens u) uit in 2037?’ Dit gesprek vond op allerlei manieren plaats: in gesprekken met experts; in interviews op straat en in centrale locaties zoals de Bieb en Centraal Station; en in een aantal debatten. Ik mocht dit voor de gemeente fotograferen, en dat superleuk om te doen.

In de volgende webgallery ziet u de volgende events:  het debat in de Centrale Bibliotheek, waarbij wethouder Eerdmans geïnterviewd werd door RTV Rijnmond; het kinderdebat in de raadszaal op het gemeentehuis; een debat tussen bewoners in Rotterdam Alexander, en het afsluitende debat in Arminius.

Klik op de foto’s om ze groter te zien.

Fotograaf voor vier evenementen in Rotterdam: Gesprek met de stad Read More »

Nepal – day 2: walk from Panauti to Namo Buddha monastery

We left the hotel shortly after sunrise to drive to Panauti. It was nice to get out of the city. From Panauti, a smaller city some 40 km’s south east of Kathmandu, we walked to the Thrangu Tashi Yangtse Monastery. This walk should have taken us 4 hours, but you know, a group of photographers doesn’t move so fast…

< Previous | Next >

It was a beautiful walk. The temperature was fantastic and the landscape was amazing. And beautiful people are everywhere, with many of them so happy to pose.

Here are my best pictures of day 2. Click to see them larger. I have added some commentary to tell you a little more.

Putting my new camera to the test

Before I go on, I should tell you that I brought a whole new camera-system on this trip. Many of my readers will know I am a Nikon photographer, but I knew that on this trip there would be many walks like this, and my Nikon-gear is just to heavy. So I bought the Fujifilm X-T2 with a set of 4 lenses. All my pictures on this trip were made with that system.

I have to tell you, I have fallen in love with the X-T2. What an amazing camera it is. I love the controls, the direct information on the electronic viewfinder, and indeed the weight. So comfortable to carry around. And the quality os fantastic. Just to give you an example, the shot at the top of this post was made over lunch. The woman in the photo started cooking right in front of us in her little shop. It was a grabshot, so I grabbed my camera and took the shot, not realizing the ISO was set low, and so I made shutterspeed 1/9th of a second, with a long lens (200mm equivalent). And while her hands are in motion as she squeezes out the egg, her eyes are actually sharp – at a 1/9th of a second! Wow…

The women of Nepal

You can’t go far in Nepal without seeing that it’s the women of Nepal who do ‘the heavy lifting’. They work hard, and most of the heavy labour is done by women. You see this in the field, in the brick factories we passed along they way today, and also in construction. Most of the time the men stand idly by!

You will see woman carrying heavy baskets of fruits, bricks, sand and rock on their back, hanging from their necks. Our guide, Holi, told us she had to carry baskets weighing up to 50 kilo’s from a young age, as her family worked the land. Nepali mothers do not support the baby’s had, but rather leave the baby to develop neck-muscles right from birth – because the women need a strong neck!

Nepal – day 2: walk from Panauti to Namo Buddha monastery Read More »