Het leek niet op te kunnen afgelopen weekend. Op zaterdag behaalde ik mijn kwalificatie; op Zondag werd ik vervolgens door het Master Photographers Network benoemd tot ‘Fotograaf van het Jaar’.
Deze eer viel mij ten deel omdat ik het hoogste puntenaantal verworf in de drie Imaginem Fotowedstrijden (zie hier en hier). Zelf dacht ik aanvankelijk dat er een foutje was gemaakt, maar de jury verzekerde me dat dit niet het geval was. Erg leuk om onder luid gejuich van collega’s deze award te mogen ontvangen.
Ook mijn presentatie over ‘Innovatie in de fotografie’ diezelfde middag viel in erg goede aarde. Mijn pleidooi was dat je natuurlijk kunt investeren in nieuwe apparatuur, maar dat investeren in persoonlijke ontwikkeling nog veel belangrijker is.
Vandaag werd in Utrecht een expositie met portretten van lokale mantelzorgers geopend. Deze expositie zal het komende jaar op verschillende plaatsen in Utrecht te zien zijn.
Ik mocht de portretten maken. Dat was een bijzondere opdracht. Een portret is meer dan ‘kijkt u eens even hier – en klik’. Om een goed portret te maken moet je een connectie maken. Iemands verhaal horen. Zijn of haar gezicht bestuderen. Jezelf blootgeven. Luisteren. In stilte zitten. Emotie laten zijn.
De ervaring ging me niet in de koude kleren zitten. Ik was verrast hoe open en eerlijk ieder persoon was. Het is een intimiderende ervaring als een fotograaf zijn camera op je richt. Desondanks waren al deze mensen graag bereid hun verhaal te vertellen en mij diep in hun ziel te laten kijken.
Vandaag heb ik veel om dankbaar voor te zijn. Er zijn dit weekend supermooie dingen gebeurd, waarover ik graag later meer vertel. Maar bij thuiskomst bereikte mij het nieuws dat mijn vriend Bekas gisteren is overleden.
Ik wil daar graag even bij stilstaan. Bekas was een hele bijzondere man. Deze foto maakte ik een aantal jaren geleden. Ik was een beginnend fotograaf die mensen zocht om te portretteren. Bekas wilde met alle plezier meewerken. De foto is niet de beste, maar het laat Bekas zien zoals ik hem kende: goedlachs, warm, zeer geïnteresseerd en altijd positief.
Ik leerde Bekas kennen via zijn Turkse Pizza snackbar bij mij om de hoek, genaamd ‘Super Lekker’. Ik kwam daar zo weinig mogelijk (want het was niet goed voor me), maar toch één keer per week (want het was inderdaad super lekker en ik kon de verleiding niet weerstaan!). En dan praatten we altijd. Over Koerdistan, over Irak, over ISIS, over Geert Wilders, over Nederland…
Bekas kwam hier als vluchteling. Hij was een Koerd die in zijn leven in de bergen van Iran en Irak tegen diverse regimes heeft gevochten. Hij was van beroep een drukker. Ik leerde hem hierna kennen in zijn snackzaak, die liep als een trein. De hele wijk waardeerde zijn Turkse Pizza’s, Broodje Shoarma, en Kapsalon. Hij praatte en lachte met iedereen.
Toch denk ik dat hem iets beter mocht leren kennen. We hadden vaak diepgaande gesprekken: over literatuur (hij las elke ochtend Koerdische dichtkunst); over God en geloof (hij had zich van de Islam afgekeerd) en over politiek en de Nederlandse samenleving. Hij was er oprecht van overtuigd dat Geert Wilders het gevaar van de Islam het beste inschatte. Daar hadden we dan hele gesprekken over: ik probeerde hem te overtuigen dat elk geloof zijn uitwassen heeft (mijn geloof ook), maar daarop niet beoordeeld moet worden. Ik overtuigde hem niet. En we spraken over Koerdistan en ISIS. Begin dit jaar schrok ik zeer toen hij me vertelde dat hij de intentie had om in Koerdistan tegen ISIS te gaan vechten. Hij meldde zich aan en was zo gefrustreerd toen bleek dat ze hem van wege zijn leeftijd niet wilde. Hij had veel oorlog gezien en was bereid om weer zijn leven neer te leggen in de strijd tegen dit gevaar. Dat confronteerde mij zeer: in mijn gezapige leventje was hier een man die alles wat hij had opgebouwd (het ging hem goed want hij werkte keihard) bereid was achter te laten.
In de zomer was Super Lekker opeens gesloten. Al snel bereikte ons het nieuws dat bij Bekas kanker in een ver gevorderd stadium geconstateerd was. Die strijd heeft hij helaas vrij snel verloren.
Ik ben er van overtuigd dat de wereld in Bekas een heel bijzondere man is kwijtgeraakt. Hoewel hij en ik niet bij elkaar thuis kwamen, zag ik hem toch als vriend. Er zijn van die mensen die gewoon goed zijn; waar je gewoon van moet houden. Ik bid dat God, of Allah, of welke naam u hem ook geeft, zich over hem ontfermt en hem in vrede laat rusten. #kyrieeleison
PS. 20 jan 2016: Omdat dit bereicht voortdurend werd gespamd met allerlei advertentie-reacties heb ik de reacties gesloten.
In het diepste geheim heb ik het afgelopen jaar gewerkt aan een collectie van 20 foto’s. Deze zijn vandaag beoordeeld door een internationale vakjury van 3 topfotografen beloond met drie opgestoken duimen en daarmee heb ik mijn zilveren titel behaald!
Even uitleggen. Ik ben lid van het ‘Master Photographer’s Network’ (zuster organisatie van de British Institute of Professional Photography). Iedere professionele fotograaf kan lid worden van dit netwerk — maar je moet je binnen twee jaar kwalificeren voor je bronzen lidmaatschap.
Dat kwalificeren gaat als volgt: voor je bronzen lidmaatschap moet je 20 beelden maken die samen een duidelijke eenheid vormen en van zeer hoge kwaliteit zijn. Ze moeten aan allerlei eisen voldoen. Je wordt tijdens dit proces bijgestaan door twee coaches; beiden gelauwerde fotografen. De beelden worden tijdens het MPN congres in november beoordeeld door een jury van buitenlandse vakfotografen.
Nu denkt u misschien: Rogier had kennelijk al brons — maar dat is niet zo. Ik ben 1,5 jaar geleden lid geworden van de MPN en heb, in overleg met mijn coaches, besloten in ene voor mijn zilveren lidmaatschap te gaan. Voor zilver moet je 20 beelden laten zien van een nog weer hoger nivo.
Ik heb gekozen om professionele dansers te fotografen. Ik heb 2 series van 10 beelden gemaakt: één serie buiten op bekende plekken in Rotterdam, en de andere serie in mijn studio. In totaal heb ik 23 shoots gedaan om aan mijn collectie van 20 beelden te komen. Ook heb ik, om deze series te mogen maken, behoorlijk wat geïnvesteerd in apparatuur (flitslampen en kappen). U begrijpt: dit was best wel een projectje…
Het proces heeft een jaar gekost. Ik heb hierin mogen samenwerken met een andere fotografe, Miranda van Oirschot. Miranda heeft een carriëre als professionele danser achter de rug voordat ze als fotografe verder ging, en de samenwerking met haar was bijzonder waardevol en prettig. Zij regelde niet alleen alle dansers, maar hielp ook mee om die foto’s te kiezen waarop de dansbewegingen ook echt kloppen. Ik ben Miranda bijzonder erkentelijk!
Alle 20 beelden zijn te bekijken op www.rogierbos.nl (mijn website voor particuliere fotografie en vrij werk).
Dit is wel het spannendste fotografie project van de afgelopen jaren. Onderstaande serie maakte ik de afgelopen maanden voor mijn MPN kwalificatie. De beelden werden door een internationale jury van topfotografen beloond met een zilveren kwalificatie!
