Hoewel ik nog niet kan wennen aan het woord ‘Koningsdag’ heb ik vandaag samen met Sophie een leuk rondje door de binnenstad van Rotterdam gelopen. Sophie zocht naar koopjes, ik zocht naar koppen.

Mooie, interessante koppen, om precies te zijn. Want daarvan kom je er wel een paar tegen op Koniginnedag… pardon, ik bedoel Koningsdag. Ik laat u de mooiste zien…

Dit vind ik nou een echte Rotterdamse kop… deze meneer, met zijn volledig opgetuigde oranje fiets liep te snuffelen op de vrijmarkt op het plein voor de Laurenskerk.

Deze jongeman kwam schijnbaar uit een andere wereld, een ander tijdperk.

Ik geniet er van om te zien hoe mensen uit andere culturen meedoen met ons oranje-gewoel. Schitterend toch?

Uit het stadhuis kwam een hele groep veteranen. De één had een nog mooiere kop (ik bedoel dat niet disrespectvol) als de andere. Deze man liep samen met zijn dame te genieten van de zon op de Coolsingel.

Lekker op de Oude Binnenweg verkocht deze mooie dame pal voor haar huis haar oude spulletjes.

Even verder waren deze heren bezig geld in te zamelen voor Warchild. Kosten van de foto: €2,-

Op de Nieuwe Binnenweg, tussen de tramrails stond deze dame te kappen. Wat mij betreft stal zij de show.

Deze twee schitterende dames zaten van de zon te genieten achter hun kraampje.

Terwijl deze dame bezig was met een filmproject op 16mm.

En ook de heren van de Voedsel en Waren Authoriteit waren aanwezig. Ik had toen helaas mijn broodje Marguez-worst al op. Geen idee hoe het tentje scoorde waar ik dat kocht.

Deze jongen speelde de sterren van de hemel op de Nieuwe Binnenweg.

Terwijl deze meneer er een pittige klus aan had om het auto-verkeer enigszins te laten doorstromen tussen al die voetgangers die alleen maar oog hadden voor de feestelijkheden.

Twee lessen die vandaag leerde. Denk niet dat ik makkelijk op iemand afstap met de vraag: ‘mag ik een foto van u maken?’ Maar: elke keer dat ik het deed, kreeg ik een positief antwoord. Niemand zei ‘nee’ of ‘liever niet’. Ik denk dat als je zo je best doet om er goed uit te zien, dat je het dan eigenlijk leuk vind als iemand laat blijken dat hij dat ziet door te vragen of hij een foto mag maken.
Dat leidt me naar het tweede: ik moet niet voor anderen beslissen. Dat is sowieso een goed principe in life; maar dat gold hier zeker ook. Je mag eerlijk weten dat ik ook een paar koppen ben gepasseerd die ik eigenlijk graag had gefotografeerd, maar waarbij mijn eigen reserve of voorzichtigheid me in de weg zat. En dan maak je een beslissing voor iemand: hij zal het wel niet willen. Maar toen ik ontdekte hoe makkelijk mensen ja zeiden, en hoe positief ze reageerden, vond ik meer moed en liet ik de beslissing gewoon aan mensen zelf over.