Skyline door het glas heen

Skyline Medewerkers-033

Soms is het even zoeken voordat je de juiste foto kunt maken. Dan moet je even een aantal dingen proberen. Kijken welke problemen, maar ook welke mogelijkheden een situatie biedt.

In dit geval heette de opdrachtgever SkylineDx en bevond deze zich op de 22ste verdieping van een hoog kantoorgebouw in Rotterdam. En ze wilden graag de skyline van Rotterdam terugzien in hun foto’s — logisch met zo’n naam! Dat bleek echter nog niet zo makkelijk. Hun kantoorgebouw stond op grote afstand van Rotterdam. Door de lens heen was de skyline niet zo heel groot. De ramen hadden een bruine film op het glas tegen de felle zon. En op de 22ste verdieping komen de glazenwassers niet regelmatig, dus waren ze ook niet al te schoon.

Tijdens een eerste ontmoeting maakte ik een proeffoto. Dit deed ik met een SB-910 flitser en paraplu. Met de flitser op vol vermogen haalde ik diafragma F11. Daarmee was de skyline nogal wazig. Dat werd hem dus niet. Dus gingen we naar het dak. Vanaf daar hadden we een schitterend uitzicht en licht zat. F22 was geen probleem — maar nu was er een ‘stevige’ wind. Nou ja, stevig … de wind woei het haar alle kanten uit.

Thuisgekomen bewerkte ik de foto’s en stuurde deze op. De leiding van SkylineDx koos toch voor de optie door het raam. OK dan!

Met mijn Elinchrom Ranger RX en de 80cm Octa bleek F22 wel te halen. Ik maakte de foto’s met een Nikon D4 en 70-200mm/f2.8. De
In de nabewerking lukte het vrij goed om toch de kleur van de ramen te neutraliseren. Klant was zeer gelukkig!

Er moest ook een groepsfoto gemaakt worden. Zie hier het resultaat. Klik op de foto om hem groter te zien.

Skyline Groepsfoto-001

Skyline door het glas heen Read More »

Mooie figuren op Koningsdag

Portretten Koningsdag Rotterdam-001

Hoewel ik nog niet kan wennen aan het woord ‘Koningsdag’ heb ik vandaag samen met Sophie een leuk rondje door de binnenstad van Rotterdam gelopen. Sophie zocht naar koopjes, ik zocht naar koppen.

Mooie, interessante koppen, om precies te zijn. Want daarvan kom je er wel een paar tegen op Koniginnedag… pardon, ik bedoel Koningsdag. Ik laat u de mooiste zien…

Portretten Koningsdag Rotterdam-002

Dit vind ik nou een echte Rotterdamse kop… deze meneer, met zijn volledig opgetuigde oranje fiets liep te snuffelen op de vrijmarkt op het plein voor de Laurenskerk.

Portretten Koningsdag Rotterdam-006

Deze jongeman kwam schijnbaar uit een andere wereld, een ander tijdperk.

Portretten Koningsdag Rotterdam-005

Ik geniet er van om te zien hoe mensen uit andere culturen meedoen met ons oranje-gewoel. Schitterend toch?

Portretten Koningsdag Rotterdam-003

Uit het stadhuis kwam een hele groep veteranen. De één had een nog mooiere kop (ik bedoel dat niet disrespectvol) als de andere. Deze man liep samen met zijn dame te genieten van de zon op de Coolsingel.

Portretten Koningsdag Rotterdam-007

Lekker op de Oude Binnenweg verkocht deze mooie dame pal voor haar huis haar oude spulletjes.

Portretten Koningsdag Rotterdam-008

Even verder waren deze heren bezig geld in te zamelen voor Warchild. Kosten van de foto: €2,-

Portretten Koningsdag Rotterdam-009

Op de Nieuwe Binnenweg, tussen de tramrails stond deze dame te kappen. Wat mij betreft stal zij de show.

Portretten Koningsdag Rotterdam-010

Deze twee schitterende dames zaten van de zon te genieten achter hun kraampje.

Portretten Koningsdag Rotterdam-011

Terwijl deze dame bezig was met een filmproject op 16mm.

Portretten Koningsdag Rotterdam-012

En ook de heren van de Voedsel en Waren Authoriteit waren aanwezig. Ik had toen helaas mijn broodje Marguez-worst al op. Geen idee hoe het tentje scoorde waar ik dat kocht.

Portretten Koningsdag Rotterdam-013

Deze jongen speelde de sterren van de hemel op de Nieuwe Binnenweg.

Portretten Koningsdag Rotterdam-014

Terwijl deze meneer er een pittige klus aan had om het auto-verkeer enigszins te laten doorstromen tussen al die voetgangers die alleen maar oog hadden voor de feestelijkheden.

Twee lessen die vandaag leerde. Denk niet dat ik makkelijk op iemand afstap met de vraag: ‘mag ik een foto van u maken?’ Maar: elke keer dat ik het deed, kreeg ik een positief antwoord. Niemand zei ‘nee’ of ‘liever niet’. Ik denk dat als je zo je best doet om er goed uit te zien, dat je het dan eigenlijk leuk vind als iemand laat blijken dat hij dat ziet door te vragen of hij een foto mag maken.
Dat leidt me naar het tweede: ik moet niet voor anderen beslissen. Dat is sowieso een goed principe in life; maar dat gold hier zeker ook. Je mag eerlijk weten dat ik ook een paar koppen ben gepasseerd die ik eigenlijk graag had gefotografeerd, maar waarbij mijn eigen reserve of voorzichtigheid me in de weg zat. En dan maak je een beslissing voor iemand: hij zal het wel niet willen. Maar toen ik ontdekte hoe makkelijk mensen ja zeiden, en hoe positief ze reageerden, vond ik meer moed en liet ik de beslissing gewoon aan mensen zelf over.

Mooie figuren op Koningsdag Read More »

Verwart u mij alstublieft niet met de schoolfotograaf

Aan het eind van elke zomer is het weer lachen geblazen op mijn Twitter tijdlijn. Het gevloek en getier aan het adres van ‘de fotograaf’ (een woord waar ik op filter) is dan niet van de lucht!

Wat is er aan de hand? De scholen zijn weer begonnen en dan komt de schoolfotograaf weer langs.  Dat moet aan het begin van het jaar, want dan kan de school schoolpasjes en namenlijsten met foto’s maken. Zo kan de leraar van uw kind de namen nog voor de kerst een beetje leren kennen. Zonder zo’n lijst duurt dat tot Pasen — en dan is het schooljaar alweer bijna over.

Hoe de schoolfotograaf te werk gaat

Waarom dat gevloek en getier op de schoolfotograaf? Zo’n schoolfotograaf heeft een ‘one size fits all’ benadering. Hij zet een blauwe achtergrond neer (want: ’blauw staat overal bij’) en een flitslamp en stoeltje. Vervolgens komt klas na klas kind na kind op dat stoeltje zitten, maakt hij elke keer hetzelfde grapje (‘hallo meneer de koekepeer’) en drukt hij op zijn knopje. Next!

Geen wonder dat mijn tijdlijn zich vult met zoveel frustratie. Voor een paar euro’s hebben pa en ma weer een foto — maar vraag me niet hoe ik er op sta!

Begrijp me goed: er is niks mis met schoolfotografen. Ik ken er een aantal die zeer gedreven en met plezier hun werk doen. Ze hebben hun proces helemaal ge’finetuned’ en hun efficiency is superhoog.

Ik ben portretfotograaf – geen schoolfotograaf

Met enige regelmaat krijg ik de vraag, als ik toch ergens ben, of ik dan ook even wat portretfoto’s wil maken. “Je bent er toch,” zegt de dame van het evenement, “kun je dan ook even wat foto’s maken van onze directeur en bestuur?” Je hoort haar denken: ‘sla ik even twee vliegen in één klap.” Een mooie kosten- en tijdsbesparing!

Natuurlijk wil ik op alle manieren helpen en u hogere kosten besparen. En toch moet ik u vertellen dat dit geen goed idee is — en dat ik het dus niet doe. Waarom? Omdat ‘de schoolfotograafmethode’ (even heel snel een portretje maken) zelden of nooit een goed resultaat oplevert. Elk gezicht is anders en elke persoon gedraagt zich anders voor de camera. Een goede portretfoto vraagt gewoon even tijd — en concentratie. En ook dat laatste is een probleem: de heren en dames in kwestie hebben vaak wel wat anders aan hun hoofd dan even geconcentreerd meewerken met de fotograaf!

Onlangs deed ik het wel voor een opdrachtgever. De dame van de communicatie haalde me over. Naderhand schreef ze me terug: “nu zie ik wat je bedoelt. Ik had beter naar je moeten luisteren…”

Een portretfoto vraagt meer zorg, en is dus ook niet zomaar even gemaakt. Een goede portretfoto (eentje die u daadwerkelijk gaat gebruiken in uw communicatie) heeft persoonlijkheid, uitstraling en verhaal. Je maakt er nooit maar één; je maakt er een aantal. De fotograaf maakt connectie met zijn model – en dat is meer dan ‘kijk eens hier — klik’. Ik begrijp best dat een foto zelf in 1/125ste van een seconde gemaakt wordt — maar daarom heen zit voorbereiding, aftasten, het maken van connectie en het samen evalueren van de beelden en misschien (lees: hoogst waarschijnlijk) nog een tweede of derde serie foto’s maken. Steeds op zoek naar het beste beeld. Dat is veel meer dan ‘kijk eens hier’ — en klik!

Dus nee, ik ben geen schoolfotograaf — en zo ga ik ook niet uw portretten maken.

Verwart u mij alstublieft niet met de schoolfotograaf Read More »

De vlucht van de ZZP’er

Samenwerken in een organisatie vereist aanpassingsvermogen. Je moet met elkaar communiceren. Je moet je aanpassen aan de ander, en je moet leren je mening en wensen duidelijk te verwoorden. Je leert hoe mensen benaderd willen worden, en hoe niet. Je hebt een baas die je met jezelf confronteert, en collega’s die je aanspreken op je gedrag. We worden als mensen bijgeschaafd in het proces van samenwerken — en daaraan worden we volwassen.

Dat geldt helaas niet voor de fotograaf. Die werkt namelijk alleen.

De fotograaf houdt van beeld houdt en wil daarmee bezig zijn. Dat is de reden die hij of zij zal geven als je ze vraagt: waarom ben je fotograaf geworden?’ Maar ik denk dat er, in te veel gevallen, nog een andere reden meespeelt, onder de oppervlakte. Een fotograaf is namelijk ZZP’er: Zelfstandige Zonder Personeel. De ZZP’er mist de ‘opwaartse druk’ naar volwassenheid die verplichte samenwerking in werkverband biedt.

Mijn perceptie is dat er veel fotografen zijn die ervoor kiezen om als fotograaf door het leven te gaan, omdat ze als ZZP’er geen last hebben van die opwaartse druk. Een klant confronteert je minder snel; hij is je niks verplicht en gaat die confrontatie niet met je aan. En collega’s heb je al helemaal niet. Er is dan ook geen enkele reden om dat bord voor je kop te verwijderen…

Met enige regelmaat kom ik fotografen tegen met wiens bedrijf het slecht gaat. Ze klagen steen en been over de economie, over opdrachtgevers, over de overheid, over slecht betalende klanten. Business sucks — en het is vooral niet hun schuld. Met verve vervullen ze de rol van slachtoffer. En ik kan alleen maar denken: maar ik zou je ook niet inhuren….

Die klant gaat de confrontatie niet met je aan. Of wellicht doet hij het één keer, om vervolgens te ontdekken dat dit verspilde moeite is. Die kiest vervolgens gewoon voor een ander. En zo raakt je een klant kwijt en verdwijnt je bedrijfsvoering meer en meer in een neerwaartse spiraal. Ik ben er van overtuigd geraakt dat er fotografen zijn die feitelijk de armoede verkiezen boven de druk om naar zichzelf te kijken en hun eigen gedrag en persoonlijkheid onder de loep te nemen.

Zoals een amerikaanse vriend en psycholoog  zegt: growing old is mandatory; growing up is optional. Hij zegt ook: you can’t see your own butt. Waarmee hij bedoelt dat je anderen nodig hebt om je eigen blinde vlekken te ontdekken.

De vraag die mij erg bezighoudt: hoe kun je als fotograaf, en als ZZP’er in het algemeen, toch volwassen worden?

De vlucht van de ZZP’er Read More »

Over het werk van andere fotografen

Dit is een blogje voor mijn collega-fotografen. Vandaag wil ik wat schrijven over die ongeschreven regel: als je niet om commentaar wordt gevraagd, geef het dan ook niet. Oftewel: ongevraagd advies is zelden welkom.

Een tijdje geleden was ik op bezoek bij een fotograaf waar ik mee bevriend was.  Samen zaten we naar zijn Facebook pagina te kijken. Ik ben een groot bewonder van zijn werk en liet dat ook merken. Hij liet — met terechte trots — zijn laatste foto zien. Ineens reageerde hij als door een bij gestoken. Een andere fotograaf had negatief commentaar onder zijn foto achter gelaten: iets over de kleurstelling en de compositie. Toen ik mijn vriend vroeg waarom hem dat zo irriteerde liet hij me de facebookpagina van die andere fotograaf zien. Het fotowerk dat daarop stond was duidelijk van een veel minder niveau. Waarop mijn vriend zei: “ik vind het prima als iemand me negatieve feedback stuurt in een privé berichtje. Maar als je dat doet waar iedereen — dus ook mijn klanten! — dat kunnen zien, dan verwijder ik je gelijk!” en hij voegde de daad bij het woord.

Een tijdje later gebeurde het mij zelf. Een klant van mij liet vol trots op Twitter een mooie vergroting zien van één van mijn foto’s die hij in zijn woonkamer had opgehangen. De klant vond hem geweldig! Gelijk was er echter een andere fotograaf die in een Tweet een negatieve opmerking maakte over de compositie van de foto. Iets in de trend van ‘niet zo mooi’. Hij adresseerde die tweet ook aan mijn klant. Toen ik dat zag werd ik witheet.  Hoewel de opmerking over de compositie geheel terecht was, vroeg ik mij af waar deze ‘collega’ het lef vandaan haalde om een en plein public mijn werk af te kraken. Toen ik hem dat in een DM liet weten reageerde hij heel verbaasd. We waren toch vrienden? Wellicht, maar mijn werk publiekelijk afkraken naar mijn klant toe?

Allemaal concurrenten…

Dit is de ongemakkelijke waarheid: als fotografen zijn we elkaars concurrenten. We zien werk van elkaar — en daar zijn we soms niet altijd zo van onder de indruk. Soms vraagt een opdrachtgever je om het werk van anderen te analyseren. Dat voelt als een schot voor open doel: wat is er makkelijker dan alle manieren op te noemen waarop het werk van de ander niet deugt en waarom de klant dus beter met ons in zee kan gaan?

Helaas lijkt het erop dat sommige fotografen het leuk vinden om een andere fotograaf ‘op zijn plaats te zetten’ of neer te sabelen met negatieve kritiek. Ik weet niet waarom: misschien gaat hun business niet zo goed, of misschien zijn het gewoon nare mensen. In any case, zo nu en dan krijg je kritiek op je foto van fotografen die er op uit lijken om je de grond in te boren. Meestal blijkt dan dat de fotograaf in kwestie zelf ook niet bijzonder werk produceert. Ik denk dan altijd: ‘tsja, als je zo’n persoon bent, dan begrijp ik wel dat je business niet loopt…’ Klanten kijken naar de kwaliteit van je werk, maar meer nog kijken ze naar de kwaliteit van je persoon.

Dus hoe ga je om met het werk van anderen? Hier is hoe ik het doe: ik geef geen ongevraagde kritiek. Als ik een foto mooi vind, zeg ik dat. Als ik de fotograaf wil aanmoedigen, noem ik datgene aan de foto dat ik goed vind. Als iemand echt mijn analyse van zijn of haar foto wil, dan vertel ik hem die privé, één-op-één. En als er klanten van die fotograaf in de buurt zijn (en online zijn die altijd in de buurt!), ben ik niets dan positief.

Schot voor open doel?

Sterker nog: als een klant mij een reactie vraagt op het werk van een andere fotograaf, weiger ik om daar negatief over te zijn. Het gebeurt regelmatig dat mijn klant ontevreden is over het werk van een andere fotograaf en daarom mij uitnodigt voor een kennismakingsgesprek. “Wat vind je hiervan?” vraagt men mij dan. Ik heb dan een standaard reactie: “ik ga niet het werk van een andere fotograaf afkraken.” Ik doe het gewoon niet. Ik weet hoe hard je moet werken als fotograaf en hoeveel je moet leren en hoe ons werkveld constant in beweging is: ik ga er dan ook van uit dat die andere fotograaf naar eer en geweten zijn best mogelijke prestatie heeft geleverd. Wie ben ik dan om over zijn rug heen goedkope punten te scoren?

Niet dat ik niks zeg. De klant wil wel graag een reactie en soms moet je een klant helpen om constructief naar een beeld te kijken. Wat ik dan doe is de dingen opnoemen die de andere fotograaf goed gedaan heeft, en vervolgens kijk ik naar wat — wellicht— ik anders zou doen.

Anders zou doen? Is dat niet hetzelfde als gewoon kritiek hebben? Ik geef toe: het is een klein verschil. Maar hier zit het cruciale onderscheid: als fotograaf heb ik respect voor het werk van mijn vakbroeder en -zuster. Ik hoef mezelf niet op te bouwen door een ander af te breken. Ik help de klant inhoudelijk te kijken naar zijn foto’s en tegelijkertijd een positieve beleving te hebben bij de ervaring van ons fotografenvolkje.
Want meer nog dan de kwaliteit van ons werk, is de kwaliteit van onze persoonlijkheid van doorslaggevend belang. 

Over het werk van andere fotografen Read More »